Badania dowodzą, że fakty nie mają znaczenia: jak propaganda wykorzystuje i normalizuje antysemityzm

Ludzie wierzą, że fakty są niezbędne do zdobycia szacunku przeciwników politycznych, ale nasze badania pokazują, że to przekonanie jest błędne. Uważamy, że dzielenie się osobistymi doświadczeniami dotyczącymi kwestii politycznych — zwłaszcza doświadczeń związanych z krzywdą — pomaga budować szacunek poprzez zwiększone postrzeganie racjonalności. Badania te zapewniają prostą drogę do zwiększenia zrozumienia moralnego i zmniejszenia nietolerancji politycznej. ....W sporach moralnych i politycznych zwykli ludzie traktują subiektywne doświadczenia jako prawdziwsze niż obiektywne fakty. 

W artykule założono dobrą wolę; jeśli chcesz przekonać kogoś o prawdziwości swojego stanowiska, wzmocnij swoje fakty osobistym doświadczeniem. Autorzy sugerują, że narracje mogą zwiększać tolerancję polityczną.

Autorzy nie biorą jednak pod uwagę, w jaki sposób złośliwi ludzie wykorzystują tę wiedzę, aby odciągnąć ludzi od faktów – i jak propagandyści mogą to wykorzystać do zwiększenia nietolerancji.

Komentarz do tego artykułu w „PNAS” porusza ten problem:

Przewaga opowieści nad faktami w pobudzaniu wyobraźni i budowaniu szacunku dla danego stanowiska, jest łatwa do wykorzystania. ...Propagandyści i inni ludzie złej woli mogą z łatwością używać narracji jako oręża. Z tej perspektywy Kubin i in. być może nie odkryli cechy w ludzkim dyskursie, która mogłaby zniwelować podziały moralne, ale raczej defekt, który można łatwo wykorzystać. Podczas gdy przedstawianie faktów cieszy się większym szacunkiem niż twierdzenia bez żadnego poparcia, badania te nadal wykazują, że narracje wygrywają z faktami w tworzeniu większego postrzegania racjonalności, a nawet postrzeganej prawdy. Jednak stanowisko poparte jedną osobistą anegdotą nie jest bardziej obiektywnie prawdziwe niż stanowisko poparte brakiem anegdoty czy faktów. Co ważniejsze, stanowisko poparte osobistą narracją nie jest bardziej prawdziwe niż stanowisko poparte faktami.

 

Choć można sobie wybierać zarówno narracje, jak i fakty do poparcia stanowiska, osobiste narracje, jak podkreślają autorzy, są niepodważalne. Z drugiej strony wniosek wyciągnięty z faktów może być kwestionowany i podważany, a zatem nauka i społeczeństwo powinny preferować stanowiska oparte na faktach. Jednak jeśli chodzi o szacunek, uczucia mają pierwszeństwo przed faktami. Jak pokazują te badania, to, co jest prawdziwe, zyskuje mniejszy szacunek niż to, co można by odczuwać jako prawdziwe.

 

Czy mamy wziąć udział w bitwie na wyselekcjonowane narracje o doznanej krzywdzie, aby promować nasze stanowiska polityczne, wzmocnione przez media społecznościowe i łatwość, z jaką te narracje mogą się rozprzestrzeniać? Jak można zwalczać takie narracje? Przeciwieństwem historii krzywdy jest z definicji historia braku krzywdy (np. szczepionka zmniejszająca prawdopodobieństwo infekcji). Jednak większym problemem jest to, że prawdziwą alternatywą dla wszelkich anegdotycznych dowodów są dane (np. recenzowany artykuł pokazujący korzyści ze szczepienia dla stanu leczenia). W związku z tym kłopotliwą konsekwencją tej pracy jest to, że fałszywa osobista historia będzie miała większą moc wzbudzania szacunku niż fakty, w tym te fakty, które posłużyłyby do skorygowania narracji.

To jest słuszne, ale też nie idzie wystarczająco daleko.

Jeśli narracje są bardziej skuteczne niż fakty, a osobiste narracje o byciu skrzywdzonym są najbardziej skuteczne ze wszystkich (ponieważ nikt nie chce kwestionować osobistej historii o tym, jak ktoś został skrzywdzony), to z czasem skumulowane narracje o domniemanej krzywdzie wyrządzonej przez określoną grupę stworzą nienawiść do tej grupy.

Autorzy badania mieli nadzieję, że używanie osobistych narracji zwiększy tolerancję. Nie przewidzieli, że duże grupy już używają tego jako oręża i metodę propagandową zwiększającą nietolerancję - wobec Żydów. Bowiem palestyńska machina propagandowa promuje antysemityzm strumieniem opowieści o upokorzeniu z rąk Żydów. 

Kiedy Palestyńczyk przechodzi przez jordański punkt kontrolny, jest wściekły i zdenerwowany. Ale kiedy przechodzą przez izraelski punkt kontrolny, mimo że są traktowani z większym szacunkiem, twierdzą, że są upokarzani – ponieważ mają urazę do Żydów z powodu tego, co uważają za swoją ziemię. Tak więc jedyne historie, jakie słyszy świat, to upokorzenia, prawdziwe lub nie. I z czasem zwolennicy tego tematu zaczynają wierzyć, że Żydzi celowo upokarzają Palestyńczyków, bo tak mówią opowieści palestyńskie. 

Organizacje pozarządowe również wykorzystują to narzędzie propagandowe przeciwko Izraelowi. Raporty Amnesty International i Human Rights Watch przeciwko Izraelowi są znacznie bardziej szczegółowe i dłuższe niż te z innych krajów. Kiedyś porównałem dwa raporty Amnesty opublikowane mniej więcej w tym samym czasie:

 

Palestyńczycy są ciepło prezentowani i opowiadane są ich historie. Historie te są szczegółowe i koncentrują się na pokazaniu, w jaki sposób zostali skrzywdzeni i na wytworzeniu empatii wobec nich. 

Tymczasem dla Amnesty ofiary syryjskie to tylko statystyki. 

Wraz z empatią do bohaterów rozdzierających serce historii pojawia się gniew na oprawców. Jest to szczególnie prawdziwe, gdy sami gawędziarze są zagniewani na swoich rzekomych oprawców. Tak jak publiczność chce utożsamiać się z ofiarą, chcą też podzielać gniew ofiary na tych, których obwinia za swój ból.

Nic więc dziwnego, że zachodnia narracja o Izraelu z biegiem czasu stała się wyraźnie antysemicka. Te same organizacje pozarządowe teraz całkowicie swobodnie twierdzą, że Izrael prowadzi politykę „żydowskiej supremacji”, mając na celu przywołanie w umyśle odbiorców białej supremacji, jednej z najgorszych możliwych zbrodni. Wyróżnianie Izraela jako jedynego obecnego państwa praktykującego (zgodnie z wymyśloną definicją) apartheid jest kolejnym przykładem normalizacji antysemityzmu w imię wspierania ofiar żydowskiej chciwości. Dzieci z Gazy są tylko ofiarami izraelskich zbrodni wojennych; nie wspomina się o ich cynicznym wykorzystywaniu jako ludzkich tarcz przez terrorystów, którzy są celem ataku.

Dziesięciolecia faworyzowania narracji nad faktami stworzyły warunki do wzrostu nienawiści do Żydów.

Ponadto w tym świecie, w którym faworyzuje się narrację nad faktami, nie ma żadnej kary za kłamstwo. W końcu ofiary opisują fakty tak, jak twierdzą, że ich doświadczyły, a kwestionowanie tego uważa się za zwiększenie ich cierpień.

Jednym z powodów istnienia Izraela jest to, że Żydzi nie będą już nieszczęsnymi ofiarami świata, który ich prześladuje. Utworzenie Izraela pomogło osiągnąć ten cel – więc teraz Żydzi znajdują się w permanentnie niekorzystnej sytuacji w dyskursie o tym, która strona ma rację, ponieważ nie możemy już dłużej twierdzić, że jesteśmy w takim samym stopniu ofiarami. A bycie ofiarą jest dziś najcenniejszą monetą.

Nie ma obrony. Słynny cytat Bena Shapiro „fakty nie dbają o twoje uczucia” mogą być prawdziwe, ale fakty nie mogą kłócić się z uczuciami. Ludzie chcą współczuć i wspierać prawdziwe lub wyimaginowane ofiary. 

Sukces Izraela w ochronie Żydów jest sam w sobie niewybaczalną zbrodnią, a nienawidzący Izraela wykorzystują ten sukces jako powód, by spróbować go zniszczyć. 

Studies prove that facts don't matter: how propaganda takes advantage of psychology and normalizes antisemitism

Elder of Ziyon, 28 lipca 2022

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

*Elder of Ziyon - amerykański bloger, którego blog jest źródłem dobrze podanych, rzetelnych informacji.