W neuronauce toczy się bardzo interesująca dyskusja o wpływie tak zwanego ”trenowania mózgu” na sprawności poznawcze i hamowanie procesu ich osłabienia. Oczywiście, żadne pojedyncze badanie nie rozstrzygnie tej debaty, ale nowe badanie dodaje kolejny kawałek do tej układanki. Niestety, pokazuje, że wzmożona aktywność umysłowa (układanie łamigłówek, rozwiązywanie problemów itd.) nie zmienia przebiegu osłabienia sprawności umysłowej w późnych latach życia.

Zgodnie z wieloletnią polityką finansowania każdego, kto dąży do zniszczenia Izraela lub zabijania Żydów, Iran postanowił płacić stypendia rodzinom Palestyńczyków ze Strefy Gazy, którzy zostali zabici podczas atakowania Izraela. Decyzja dotyczy Palestyńczyków, którzy zostali zabici, gdy atakowali żołnierzy podczas cotygodniowych, sponsorowanych przez Hamas zamieszek wzdłuż granicy między Gazą a Izraelem; zaczęli w marcu 2018 r. pod hasłem „Marsz Powrotu”.
Jakie są konsekwencje irańskiej decyzji? Iran wysyła palestyńskim rodzinom komunikat: „Jeśli chcecie pieniędzy i dobrego życia, wyślijcie swoje dzieci, żeby zginęły na granicy z Izraelem”.  Innymi słowy, Iran mówi palestyńskim rodzinom, że najlepszym sposobem poprawienia warunków życiowych jest wysyłanie dzieci, by zabiły lub zraniły Żyda.

Najnowszą ofiarą akademickiego mobbingu jest 28 letni doktor nauk społecznych Noah Carl, który zdobył Toby Jackman Newton Trust Research Fellowship w St Edmund’s College na University of Cambridge.

Rzadko kiedy asymetria siły między akademicką tłuszczą a jej ofiarą była większa. Dr Carl jest młodym badaczem, dopiero zaczynającym życie zawodowe, i jest niszczony za to, że uzyskał prestiżowe stypendium na podstawie recenzowanych przez specjalistów badań.
Podczas gdy otrzymanie takiego stanowiska jest normalnie powodem do świętowania przez młodych akademików, dr Carl ukrył się, niezdolny do obrony swojej reputacji przed oszczerczymi atakami, ponieważ otrzymał instrukcje, że ma nie wypowiadać się do mediów.

Uzbrojony Arab podniósł karabin do okna samochodu, kiedy pojazd zbliżał się do przystanku autobusowego i starannie celując wystrzelił najpierw w brzuch tej ciężarnej Żydówki.  „Dobrze”, pomyślał, kierując lufę w kierunku młodego męża tej kobiety, potem dwóch nastoletnich dziewczyn, a potem każdego, kto był w zasięgu.   

Celowanie w żydowską kobietę było dobre, celowanie w jej brzuch, jeszcze lepsze. Ustrzelił dwa ptaki jednym strzałem, a przynajmniej miał taką nadzieję. Była duża szansa, że trafił w jakiś żywotny narząd i, przy odrobinie szczęścia, w niemowlę w brzuchu tej Żydówki. Dlaczego pozwolić żydowskiemu niemowlęciu żyć, skoro można je rozgnieść jak karalucha, którym jest, zanim urodzi się i odrzuci słowo Allaha, i będzie przeszkadzać w budowaniu Chalifa, obejmującego cały świat muzułmańskiego kalifatu?

Pozwólcie, że zacznę od powtórzenia: W nauce nie decydują prawa, sądy, prawnicy ani ławy przysięgłych. Poprawność tego zdania powinna być tak całkowicie oczywista. Często jednak nie jest możliwe uniknięcie sytuacji, w której prawodawcy uchwalają prawo o tym, co słuszne w nauce, a sądy wydają wyroki w sprawach dotyczących naukowej i medycznej poprawności.
Niebezpieczeństwem jest tu jednak to, że wynikiem będzie groteskowy werdykt, taki jak niedawne przyznanie przez ławę przysięgłych 289 milionów dolarów człowiekowi, który twierdził, że glifosat spowodował jego raka, podczas gdy w rzeczywistości istnieją przytłaczające dowody, że glifosat nie ma związku z rakiem.
Pełno jest innych przykładów, jak w przypadku kiedy sąd zasądził na rzecz powodów, którzy twierdzili, że szczepienia spowodowały śmierć ich dziecka z diagnozą „nagła śmierć łóżeczkowa” (SIDS).

Dwudziestego listopada był Międzynarodowy Dniem Dzieci, brytyjska grupa, Campaign4Truth, zorganizowała spotkanie, na którym upamiętniono izraelskie dzieci zamordowane lub okaleczone przez arabski terror od 1920 r. Organizatorzy poprosili mnie o napisanie krótkiego tekstu na to to spotkanie.

Aktywiści mają tendencję do przesadzania wpływu zmiany klimatycznej i równoczesnego niedoceniania kosztów powstrzymywania jej. Pouczające jest przyjęcie nowego oszacowania klimatu przez USA. Ten raport na ogół jest chłodno naukowy i opiera się na jeszcze ostrożniejszym globalnym raporcie panelu ONZ ds. klimatu i nauki znanego jako IPCC.

Niestety, ścisłe relacjonowanie nauki nie zwiększa popularności programów telewizyjnych, a przewidywanie rychłego końca świata tak. 

Podczas gdy zamordowanie 2 paździer- nika saudyjskiego dziennikarza Dżamala Chaszodżdżiego nadal omawia się na całym świecie, zamordowanie 23 listopada syryjskiego dziennikarza, Raeda Faresa i jego wiernego przyjaciela i kamerzysty, Hammouda al-Dżneida, zastrzelonych we wsi rodzinnej Faresa Kafrandel w Syrii, nie wzbudziło większego zainteresowania.

Warto to zaniedbanie zauważyć: Fares należał do najbardziej znanych krytyków brutalnego reżimu syryjskiego prezydenta Baszara Assada.

Umysły zniewolone doznają czasem olśnienia na pogrzebie idei i w ramach ekspiacji pomagają położyć ciężki kamień nagrobny. Powieść Jerzego Andrzejewskiego Ciemności kryją ziemię jest nadal świetna, chociaż dzisiejsi czytelnicy zapewne odbierają ją wyłącznie jako opowieść o średniowieczu i Inkwizycji. Kiedy ukazała się jednak w 1957 roku, była dla nas doskonałą alegorią komunistycznego obłędu i bezmiaru jego łajdactwa. Nadieżdę Madelsztam zdumiewały trudności odkrywania obłudy i zbrodni tego systemu. To odkrycie było zazwyczaj następstwem wpadnięcia w łapy komunistycznej Inkwizycji i przeniesienia do kategorii wrogów rewolucji. Często towarzyszyło temu olśnieniu stwierdzenie, że „od teraz nikt nie może mieć już wątpliwości”. Dlaczego od „teraz”, dlaczego nie wcześniej, dlaczego tak wielu polskich komunistów zauważyło rzeczywistość dopiero po śmierci Stalina, a raczej po ujawnieniu osławionego „tajnego referatu” Nikity Chruszczowa na XX zjeździe KPZR?

Nowa moda, prawica walczy z antysemityzmem lewicy, a lewica potępia antysemityzm prawicy. Być może naśladują świat arabski, gdzie od dawna powszechne jest obwinianie Europy o ich własny antysemityzm arabski. Europejscy antysemici jednak robią to na bardzo staromodny sposób – po prostu winią Żydów za antysemityzm.  Wszędzie, gdzie spojrzysz, antysemityzm jest problemem, ale zawsze kogoś innego. Być może każdy powinien spojrzeć w lustro, nie tylko dlatego, że wszystkie strony mają antysemityzm narastający we własnym domu, ale także dlatego, że skutecznie walczyć z antysemityzmem można tylko we własnych szeregach.
Wskazywanie palcem na innych staje się coraz popularniejsze w Stanach Zjednoczonych. Republikanie oskarżają Demokratów o wpuszczenie antysemityzmu przez pozwolenie antyizraelskim kandydatom na startowanie w wyborach i zdobycie miejsc. Demokraci oskarżają Republikanów

Kiedy w zeszłym tygodniu odbierałem moje nowe prawo jazdy, spytano mnie, czy nadal chcę być dawcą narządów (to jest zapisane na prawie jazdy). Odpowiedziałem: „Oczywiście”. Nie ma powodu nie być dawcą: nic cię to nie kosztuje, bo jesteś martwy i nie potrzebujesz narządów (chyba że jesteś chrześcijaninem tego rodzaju, który myśli, że potrzebuje serca i rogówek do spotkania Jezusa), a daje ci nieco poczucia satysfakcji, że także po śmierci możesz komuś pomóc.

Kneset rozważy propozycję prawa ”Lojalność w kulturze” przedstawionego przez minister kultury i sportu Miri Regev.

Tak, nazwa proponowanego prawa (, po przetłumaczeniu na angielski [i polski, MK] brzmi nieco orwellowsko. A jego przeciwnicy powiedzą wam, że jest to atak na wolność słowa godny dyktatury, do jakiej ich zdaniem aspiruje rząd Netanjahu. Co więc dokładnie mówi to prawo? Daje ono Ministrowi Kultury prawo zredukowania lub odebrania finansowania rządowego artystom, teatrom, pisarzom...

Wyjaśnię na wstępie, iż tytuł tekstu nawiązuje do kościelnego urzędu advocatus diaboli, który utworzył papież Sykstus V w 1587 r., a papież Jan Paweł II zlikwidował w 1983 r. „Urząd ów był rodzajem rzecznika publicznego w procesie beatyfikacyjnym, albo kanonizacyjnym w Kościele kat., zgłaszającego zarzuty przeciw wnioskowi i osobie kandydata. W przenośni: obrońca sprawy niesłusznej, albo złej” (wg Słownik mitów i tradycji kultury W.Kopaliński). Nie będę jednak opisywał historii tego zacnego urzędu o kilkusetletniej tradycji, ani też spekulował jakie mógł mieć powody papież Jan Paweł II, by go zlikwidować.

Wielcy myśliciele Wieku Rozumu i Oświecenia byli naukowcami. Nie tylko wielu z nich dało wkład w matematykę, fizykę i fizjologię, ale wszyscy byli zapalonymi teoretykami nauki dotyczącej natury człowieka. Byli neuronaukowcami poznawczymi, którzy próbowali wyjaśnić myśli i emocje w kategoriach mechanizmów układu nerwowego. Byli psychologami ewolucyjnymi, którzy rozważali życie w stanie natury oraz instynkty zwierzęce, które są, jak mówił Hume, „infused into our bosoms." [wtopione w nasze serca]. I byli oni psychologami społecznymi, którzy pisali o uczuciach moralnych, wiążących nas razem, o egoistycznych pasjach, które nas rozpalają, i dziwactwach krótkowzroczności, które krzyżują najlepsze plany.

Zgromadzenie Ogólne ONZ z przyczyn proceduralnych odrzuciło projekt rezolucji potępiającej ataki rakietowe Hamasu na cywilną ludność Izraela. W bezprecedensowym posunięciu przed głosowaniem nad tą rezolucją, Boliwia zażądała, aby o przyjęciu tej rezolucji decydowała kwalifikowana większość dwóch trzecich głosów i ta propozycja została zaakceptowana przez 75 państw, 72 państwa głosowały przeciw, a 26 wstrzymało się. Propozycję rezolucji potępiającej terroryzm Hamasu przedstawiły Stany Zjednoczone. 

Jak powiedziała ambasador USA przy ONZ, Nikki Haley, żądanie kwalifikowanej większości dla akceptacji tej właśnie rezolucji to klarowny przykład podwójnych standardów, ponieważ nikt nie proponował kwalifikowanej większości, kiedy tydzień wcześniej to samo zgromadzenie uchwalało sześć rezolucji przeciw Izraelowi w ciągu jednego dnia.

W tym badaniu we wszystkich trzech grupach poparcie przez celebrytę stanowiska wobec ewolucji zmieniło poglądy studentów lub przedstawicieli społeczności małego miasta na ewolucję w oczekiwanym kierunku, czy było to poparcie dla zatwierdzenia, czy krytyka. Innymi słowy, ewolucja jest jak produkt, który łatwiej można sprzedać, jeśli popiera go celebryta (autorzy cytują dane pokazujące pozytywne efekty takie poparcia w reklamach).

Na "Warsztatach dla Palestyny” zorganizowanych przez American Muslims for Palestine, mieszkający w New Jersey aktywista AMP, Muhammad Habba powiedział, że wierzy, iż Izrael przestanie istnieć w ciągu następnych 50 lat, a następnie chwalił członków partii Demokratycznej za popieranie bojkotu i sankcji przeciwko Izraelowi. 
Poniżej podajemy tekst klipu MEMRI TV z kazania Elkasaby'ego:

Jak powiedziałem we wczorajszym kazaniu, Palestyna nie jest ograniczona do dzisiejszych granic. Palestyna nie jest ograniczona do granic z 1948 r., z 1976 r. lub do Sykes-Picot. Palestyna jest większa niż to. Palestyna jest ziemią wszystkich Arabów i wszystkich muzułmanów. Zanim jest sprawą islamską Palestyna jest sprawą ludzkości.

Muhammad Habba: Istnieje idea, że Izrael jest czymś, co będzie trwać wiecznie, co, niestety, z tego co widzieliśmy ostatnio, nie jest prawdą. Izrael, tak jak to idzie teraz, przestanie istnieć, powiedziałbym w ciągu następnych 50 lat.Obecnie poparcie dla Palestyny w Ameryce jest wyższe niż kiedykolwiek. Większość Demokratów popiera bojkot i sankcje na Izrael z powodu ich traktowania Palestyny.

Doświadczenie wskazuje, że większość ludzi, która niewiele wie o Rudolfie Steinerze i jego mistycznym, magicznym szarlataństwie, takim jak antropozoficzna medycyna i biodynamiczne rolnictwo, uważa szkoły Waldorfa, które bazują na jego filozofii, za ekscentryczne szkoły prywatne, powtarzając za opisem ziemi w Autostopem przez Galaktykę, że są “w zasadzie nieszkodliwe”. Ta ocena jednak pomija fakt, jak przepełniona mistyczną i nonsensowną pseudonauką była filozofia Rudolfa Steinera. Edukacja steinerowska opiera się na dziwacznych i mistycznych zasadach, które nie mają żadnej podstawy w nauce, bo Steiner był wyznawcą okultystycznego systemu wiary znanego jako teozofia.

Długa historia niekompetencji UNIFIL-u w wypełnianiu mandatu utrzymywania południowego Libanu bez broni i terrorystów Hezbollahu nie jest zaskakująca przy braku najbardziej podstawowej uczciwości, niewypełnianiu obowiązków i niezachowywaniu neutralności.

Fakt, że Hezbollah mógł wykopać tunel do Izraela bez tego, by UNIFIL nabrał jakichkolwiek podejrzeń na temat wstrząsów dochodzących z niewielkiej odległości, mówi sam za siebie.

Izraelska armia dostarczyła zdjęcie lotnicze, pokazujące drogę tunelu, który zmusił Izrael do rozpoczęcia Operacji Północna Tarcza.

Brak zasad może prowadzić do łajdactwa, ale pryncypialność ma często równie paskudne efekty. Czy musimy ważyć różne wartości i szukać kompromisów? Każdy sędzia boryka się z tym problemem orzekając wyroki, polityka jest sztuką osiągania tego, co  możliwe. Wacław Havel odwrócił tę starą maksymę, mówiąc, że „polityka nie jest sztuką osiągania tego, co możliwe, ale tego, co niemożliwe”. Jednak, aby osiągnąć to, co niemożliwe, musimy czasem zrezygnować z pryncypialności i zdobyć się na kompromis. Kiedy jednak kompromis okazuje się zgniłym kompromisem, a kiedy pryncypialność zmienia się w tępy fanatyzm? O ważeniu wartości i sztuce kompromisu mówimy rzadko i zazwyczaj bardzo  ogólnie, chociażby z tej przyczyny, że wszyscy lubimy być ludźmi z zasadami.

Alshaer, który najwyraźniej podziela filozofię Hamasu, przyznaje, że poezja Hamasu nie jest zainteresowana pokojem z Izraelem, ale stworzeniem islamskiego państwa:  

"W wielkim planie ideologii Hamasu niepodległa Palestyna jest tylko odskocznią ku realizacji większego islamskiego państwa, które obejmowałoby terytoria większe od Palestyny i ostatecznie uwieńczone by było w islamskim kalifacie." 

Ten facet uczy wpadających w uniesienie nad nim studentów uniwersytetu, jak cudowny jest Hamas.

Wielu z nas kulinarnie docenia indyka – pomyślałem więc, że miło będzie podnieść również jego biologiczne docenianie przez pokazanie zachowań ptaka, którego zjadamy, a przynajmniej jego dzikiego krewnego, indyka zwyczajnego (Meleagris gallopavo). A jak już jestem przy tym, to opiszę także kilka innych ciekawych gatunków w taksonomicznym rzędzie, w którym mieszczą się indyki, Galliformes.

Najlepiej można zrozumieć Kindertransport nie jako przykład otwartości i humanitaryzmu Wielkiej Brytanii podczas II Wojny Światowej, jak o tym mówią dzisiejsi Brytyjczycy, ale jako chwilowy wyjątek, który dowodzi reguły uniwersalnej obojętności na los Żydów. Chwalenie się Wielkiej Brytanii za przyjęcie Kindertransport ukrywa fakt, że Brytyjczycy postanowili także nie wpuścić ich rodziców. Ten wyjątkowy, moment łaski jest równoznaczny ze zmuszeniem Żydów do osierocenia swoich dzieci, by je uratować. Tymczasem dorośli Żydzi, którym pozwolono na wjazd, zostali wpuszczenie tylko pod warunkiem, że brytyjska społeczność żydowska przyjmie za nich pełną odpowiedzialność finansową, ponieważ odmówiono im prawa pracy w Zjednoczonym Królestwie. A jeszcze jest sprawa Białej Księgi. Antyuchodźcza polityka, zatrzymująca Żydów, którzy uciekali z kontynentu przed wjazdem do Wielkiej Brytanii, działała już w pełni, kiedy w 1939 roku Wielka Brytania wydała Białą Księgę, która zapewniła, że Żydzi nie mogli również uciec z opanowanego przez nazistów kontynentu do opanowanej przez Brytyjczyków Palestyny. Nie trzeba dodawać, że USA i Kanada także zakazywały wówczas wjazdu.