Jednym z najbardziej deprymujących zjawisk ostatnich lat jest zanikanie obiektywizmu na wielu obszarach dziennikarstwa i nauki. Zawsze pryncypialna zasada neutralności, przekonanie, że wierność faktom niezależnie od tego do jakich wniosków mogą prowadzić i niezależnie od tego, kogo wzmacniają w politycznych przepychankach, była raczej kwestią wartości niż rygorystycznie przestrzeganej zasady. Uczciwość była jednak traktowana jako ideał. Ten ideał był często naruszany, ale nawet jeśli naturalne ludzkie skłonności nazbyt często popychały, do naginania badanych faktów do ich ideologicznych przekonań, przynajmniej w teorii panowała zgoda, że wierność prawdzie i bezstronność są samym fundamentem dziennikarstwa, nauczania i pracy badacza.

Kiedy mieszkałem w Jerozolimie w co drugi piątek grupa europejskich aktywistów w wieku średnim urządzała antyizraelskie protesty niedaleko mojego domu.  

Można było natknąć się na nich później w jednym z pubów Jerozolimy. Byli to na ogół Niemcy lub Szwedzi i przyjechali tutaj na tydzień aktywizmu, głównie na Zachodnim Brzegu.

Ci szczególnie eleganccy nosili palestyńskie szaliki i mówili o najnowszej “demo” i o “okropnych Izraelczykach”. Popijali palestyńskie piwo Taybeh, jeśli mogli je znaleźć. W ciągu wieczora topili całkiem sporo gotówki w izraelskich barach, których ewidentnie nie bojkotowali.  

Ucieszyłem się widząc artykuł z informacją o badaniach nad wpływem religii na rozwój gospodarczy i poziom życia. Kiedyś to była moja działka, badałem jak dawne różnice między społeczeństwami z odmiennymi  kulturami religijnymi zacierały się pod wpływem reform, ale również w wyniku sekularyzacji (rozdziału państwa i kościoła) i laicyzacji. Okazało się jednak, że słowo badania zostało w tym przypadku użyte na wyrost. Business Insider Polska przejrzał garść statystyk Międzynarodowego Funduszu Walutowego i zestawił je z danymi na temat wyznań, wspominając przy okazji, że był taki socjolog, który nazywał się Max Weber.

George Kurdahi jest jednym z najbardziej wpływowych prezenterów telewizyjnych w świecie arabskim. 26 grudnia 2020 roku zaskoczył wielu swoich fanów mówiąc, że kraje arabskie mają prawo do znormalizowania stosunków z Izraelem.  

Urodzony w Libanie Kurdahi, były gospodarz arabskiej wersji teleturnieju “Kto chce zostać milionerem?”, rozgniewał także wielu Arabów i muzułmanów przez krytykowanie wspieranej przez Iran organizacji terrorystycznej Hezbollah, jak też Palestyńczyków. Do niedawna uważano Kurdahiego za zwolennika Hezbollahu i przeciwnika stosunków z Izraelem.  
Wypowiedzi Kurdahiego podczas wywiadu dla libańskiej Sawt Beirut International TV, odzwierciedlają poglądy rosnącej liczby Libańczyków i Arabów w sprawie normalizacji stosunków z Izraelem, destrukcyjnej polityki i działań Hezbollahu oraz rozpowszechnionego rozczarowania Palestyńczykami żyjącymi w krajach arabskich.   

W ostatnich kilku dniach Kurdahiego potępiło kilku Arabów, którzy powiedzieli, że maska wreszcie spadła z jego twarzy i oskarżyli go o zdradę i o to, że opłacają go bogate państwa Zatoki.

Głównym zagrożeniem dla wolności słowa w krajach demokratycznych nie są dziś bezsilne rządy, tylko potęga social mediów i firm technologicznych – pięciu firm, które decydują o tym, kto i o czym może z innymi rozmawiać.

Adli Sadek został wyrzucony z Fatahu w 2016 r. za popieranie frakcji Muhammada Dahlana i za udział w kampanii przeciwko prezydentowi Autonomii Palestyńskiej. Wcześniej był urzędnikiem palestyńskiego ministerstwa spraw zagranicznych oraz członkiem Rewolucyjnej Rady Fatahu. Po zamachu terrorystycznym w Wiedniu 2 listopada 2020 r. Adli Sadek, opublikował w wychodzącej w Londynie gazecie “Al-Arab” artykuł zatytułowany „Jaki szatański umysł spłodził ten terror?”. Jak pisze, Bractwo Muzułmańskie (BM),  które nadal jest aktywne na arenie politycznej w świecie arabskim i muzułmańskim, a także w krajach niemuzułmańskich, nie tylko nie jest umiarkowane ale propaguje takfir, czyli oskarżanie innych muzułmanów o herezje i wzywanie do zabijania ich. Kluczem do walki z terrorem jest odrzucenie ideologii Bractwa Muzułmańskiego.

Szóstego stycznia były zamieszki na Kapitolu. Agresywna tłuszcza wdarła się do budynku, powodując, że ustawodawcy rozbiegli się, szukając schronienia w innych pomieszczeniach. Było to haniebne, obrzydliwe wydarzenie. Oczywiście, ludzie mają prawo protestować i demonstrować, chociaż lepiej, jeśli takich środków używają ci, którzy nie są u władzy. Widok prezydenta USA, który wzywa do demonstracji, jest żałosny – by powiedzieć najłagodniej – i jest nieodpowiedzialne z jego strony używanie języka, który można interpretować jako szczucie.  

Wygląda na to, że w konsekwencji izraelskiego programu  szczepień przeciwko koronawirusowi cierpię na dziwny efekt uboczny: nagłe wspomnienia typu flashback.

Kiedy kraj rozpoczął imponujący plan masowych szczepień i w ciągu trzech tygodni podał 1,5 milionowi obywateli pierwszą dawkę, Izrael stał się przedmiotem zazdrości wielu innych państw. Globalne media podchwyciły tę wiadomość i Izrael z Narodu Start-upów zmienił przydomek na Naród Szczepień.

Zakochałem, się w tym „zamachu na dyskurs”. Po lekturze któregoś z rzędu artykułu na temat Trumpa i wydarzeń w Ameryce wyruszyłem na normalny obchód miejsc, z których zbieram wiadomości dobre lub złe, ale rzadko bezstronnie prezentowane i natrafiłem na opowieść o arabskim dziennikarzu, który w Bejrucie odważył się powiedzieć, że nie ma nic przeciwko pokojowi z Izraelem, jak również, że Palestyńczycy zasługują na krytykę, a Hezbollah jest organizacją terrorystyczną niszczącą Liban. Właśnie w reakcji na to wystąpienie inny arabski dziennikarz nazwał je „zamachem na dyskurs”, wywołując tym stwierdzeniem gwałtowną burzę w moim mózgu.

Chociaż artykuł Desmonda Tutu w “Guardianie” jest przedstawiony tak, aby wydawało się, że traktuje o domniemanym arsenale nuklearnym Izraela, kiedy go czytamy, dowiadujemy się, że ten południowoafrykański, anglikański duchowny miał jednak inny cel: propagowanie kłamstwa, że Izrael jest państwem apartheidu.
Artykuł z 31 grudnia (Joe Biden should end the US pretence over Israel’s ‘secret’ nuclear weapons [Joe Biden powinien skończyć z udawaniem w sprawie “tajnej” broni nuklearnej Izraela]), natychmiast przechodzi do porównania Izraela z Afryką Południową.

Powyższy tytuł nawiązuje do pewnej książki, o której będzie później. Do rzeczy zatem. Czytelnicy tego portalu wiedzą, iż jestem szczęśliwym dziadkiem (przynajmniej na razie) dwóch dorodnych wnuczek. Starsza niebawem skończy 16 lat, a młodsza kończy właśnie 11. No i co z tego?! Też mi wielka osobliwość! (mogą stwierdzić osoby postronne). I słusznie, lecz warte jest zastanowienia, co w tym wieku dzieje się z ich życiem. 

Normalizacja stosunków między Marokiem – czwartym z kolei państwem arabskim – a Izraelem doprowadziła wielu analityków do wniosku, że z pewnością Arabia Saudyjska będzie następna, a jeśli nie, to następny będzie Oman. Taka perspektywa nie jest jednak całkiem oczywista. W najnowszym artykule o Arabii Saudyjskiej i zbliżeniu z Izraelem Saahar Klaiman pisze na łamach „Israel Hayom” z 18 grudnia 2020 roku:

"Umowa pokojowa z Marokiem jest czwartym porozumieniem między Izraelem a państwem arabskim, które odsuwa na bok sprawę palestyńską. Podczas gdy przywódcy Abu Dhabi, Manamy i Chartumu obiecali kontynuować poparcie dla państwowych aspiracji Palestyńczyków, w ostatecznym rachunku żaden z nich nie wybrał przedłożenia interesów Ramallah ponad własne.  

Podobnie jak z umowami pokojowymi ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi i Bahrajnem, także tutaj Stany Zjednoczone, które pośredniczyły w umowach, czyniły aluzje, że być może Arabia Saudyjska będzie następnym krajem, który znormalizuje stosunki z Izraelem…"

Znana libańska dziennikarka telewizyjna w saudyjskiej angielskojęzycznej gazecie “Arab News”, pisze o światowym zasięgu kryminalnych działań Hezbollahu, obejmujących szmugiel narkotyków, handel bronią i diamentami, jak również o ich rozlewającym się na wiele krajów systemie prania brudnych pieniędzy. Baria Alamuddin pisze, że Hezbollah upiera się przy kontrolowaniu libańskich ministerstw finansów, zdrowia i transportu właśnie dlatego, że te ministerstwa dają więcej możliwości do prowadzenia nielegalnej działalności – która wzbogaca Hezbollah i jego przywódców. Autorka podkreśla, że kraje zachodnie są skłonne do ugłaskiwania Hezbollahu i Iranu i zamykają oczy na fakt, że "Iran i jego sojusznicy, reprezentują jedną z największych i najbardziej lukratywnych przestępczych franczyz.

Mianowanie Martina Indyka po wszystkim, co zdarzyło się między muzułmańskimi krajami a Izraelem, byłoby cofnięciem zegara do koncepcji, że Izrael nadal musi oddawać ziemię na rzecz pokoju.

Prawdopodobnie znacie definicję niepoczytalności podana przez Einsteina: robienie tego samego raz za razem i spodziewanie się innego wyniku. Powinno się zilustrować tę definicję zdjęciami pracowników Departamentu Stanu, którzy zajmowali się Bliskim Wschodem. Pisałem o osiemdziesięciu latach niepowodzeń arabistów i o tym, jak pozostają niczym niezrażeni. Wśród autorów największych niepowodzeń byli ludzie z administracj Obamy, którzy oferują rady prezydentowi-elektowi Joemu Bidenowi, a co gorsza, niektórzy z nich wchodzą do jego administracji.

Napaść na Kapitol jest szokująca i haniebna. Jest to także przypomnienie, że prawa wszystkich, włącznie z grupami mniejszościowymi, zależą od zachowania porządku i respektu dla demokracji.
To, co zdarzyło się na Kapitolu w dniu, w którym obie Izby Kongresu zebrały się na wspólnej sesji, by zatwierdzić głosy Kolegium Elektorów w wyborach prezydenckich 2020 roku, było haniebne. W bezprecedensowej scenie agresywna tłuszcza, protestując przeciwko wynikowi wyborów, wdarła się do budynku i zmusiła członków Izby Reprezentantów oraz Senatu do ucieczki w poszukiwaniu bezpieczeństwa, chwilowo zatrzymując powtarzający się co cztery lata rytuał oraz dokonując czynów, które będą pamiętane jako haniebne w amerykańskiej historii.

Dwuletnia kadencja Niemiec jako niestałego członka Rady Bezpieczeństwa ONZ zakończyła się 31 grudnia 2020 roku. Niemieckie ministerstwo spraw zagranicznych w samochwalczym zestawie swoich domniemanych osiągnięć, by „wzmocnić porządek międzynarodowy”, oświadczyło, że Niemcy zasługują teraz na przyznanie stałego miejsca w Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

Bliskie przyjrzenie się głosowaniom Niemiec na przestrzeni ostatnich kilku lat ujawnia niepokojące podwójne standardy w całym szeregu spraw, szczególnie w sprawie praw człowieka, o których rząd Niemiec twierdzi, że są „kamieniem węgielnym” jego polityki.

Kiedy zaczyna się rok 2021, przypomina mi się wiersz perskiego poety, Masuda Saad Salmana, o nadziei, że nowy rok nie będzie przypominał starego.

Oczywiście Masud wyrażał tę nadzieję z fortecy Nay, gdzie – po wypadnięciu z łask na dworze lokalnego despoty – był od roku uwięziony i gdzie miał pozostawać na resztę życia.   Opłakiwał fakt, że sobota była jak piątek, a kwiecień jak maj, i jego przydział światła słonecznego ograniczał się do bladego promyka z dziury w dachu jego celi. Innymi słowy, było mu gorzej niż wielu z nas w roku, który właśnie skończył się.

Drugiego stycznia na stronie internetowej BBC opublikowano nadzwyczajną wiadomość. „Izrael prowadzi wyścig szczepień przeciwko wirusowi z 12%, którzy otrzymali zastrzyk”. W artykule zanotowano, że przy “ponad jednym milionie zaszczepionych ludzi Izrael ma bez porównania najwyższy poziom zaszczepień na świecie”. To była pozytywna wiadomość i to właśnie było niezwykłe. Jednak, zamiast zainteresować się, jak Izrael tego dokonał i jakie konsekwencje może to mieć dla innych kampanii szczepień od Londynu do Ammanu, uruchomiono antyizraelski porządek dnia, by wynaleźć opowieść o Izraelu, który nie szczepi Palestyńczyków. 

Kiedy Republikanie zaczęli głośno mówić o sfałszowaniu wyborów, w amerykańskich mediach społecznościowych zaczął krążyć cytat słów Stalina o głosowaniu. „Ludzie, którzy głosują, nie decydują o niczym. Ludzie, którzy liczą głosy decydują o wszystkim” – głosiła internetowa wersja. Kiedy ten cytat rozszedł się jak ogień po prerii, nadzorcy z mediów starali się go stłumić.

Sprawdzacze faktów z “USA Today” uznali cytat za fałszywy, twierdząc, że Stalin nigdy niczego takiego nie powiedział, a oparli się na ekspertyzie dwóch profesorów z Vanderbilt University, którzy przysięgli, że nigdy o tym nie słyszeli. Jeden z tych profesorów (który jest dyrektorem studiów nad historią Rosji i Europy Wschodniej), zapewniał, że jest to “przykład amerykańskiej prawicowej paranoi, czynnej manipulacji opinią publiczną lub jawnego faszyzmu”. (Naczytał się Stalina.)

Zapytasz oczywiście, o którym, a tu problem jak z wiersza Natana Tenenbauma, bo pretendentów liczne jest grono i należałoby rozpisać plebiscyt. O premierze nie bez racji mówią, że Pinokio, co mówią o Kurskim tego powtarzać nawet nie wypada, Prezes i Rydzyk w jednym stoją domu, nie należy się dziwić, że na tej liście honorowe miejsce ma również kardynał Dziwisz. Dlaczego zatem jako przykład wybieram „Gazetę Wyborczą” i jej zagranicznego korespondenta? Ponieważ nierzetelność i jawna nieuczciwość wśród swoich budzi większy niepokój i poczucie beznadziei. PiS pewnego dnia zniknie, czy zastąpią go inni, równie niezdolni do elementarnej uczciwości? „Wyborcza” jest z definicji „moją” gazetą. Założona przez ludzi, którzy walczyli z systemem totalitarnym, krytyczna wobec nowych autokratów, związana z opcją, na którą (jeśli dożyję) będę prawdopodobnie głosował w następnych wyborach.

"Szczęściarzu, jesteś teraz w Paryżu” – mówi przyjaciel, który zadzwonił z Nowego Jorku – “A my tu jak szczury w pudle gonimy w kółko”.

W ciągu ostatnich tygodni słyszałem podobne szlochy przyjaciół z Londynu i Berlina, nie wspominając o Bejrucie i Teheranie. Zapewne samo słowo Paryż skłania moich rozmówców do wyobrażania sobie wspaniałości, których muszę doświadczać będąc w tych ponurych dniach pandemii koronawirusa w Mieście Światła.

Podczas ostatnich kilku miesięcy obserwowaliśmy, jak Zjednoczone Emiraty Arabskie, Bahrajn, Sudan i Maroko zawarły pokój z Izraelem. Przy administracji Bidena gotowej do przejęcia spraw w ciągu kilku tygodni doszliśmy do końca tego historycznego rozdziału o pokoju na Bliskim Wschodzie.

Jeśli jednak obecnie impet do pokoju między arabskimi państwami a Izraelem doprowadził nas tak daleko, jak mógł, nadal może mieć on potencjał dla Arabów żyjących w samym Izraelu.

Zabawy w przewidywanie przyszłości nigdy mnie nie bawiły, więc chociaż są pewne podstawy, by sądzić, że ten rok będzie w Polsce rokiem parasola i parasolki, nic nie jest przesądzone. Rok parasola, to oczywiście oczekiwanie, że szczepionka (lub szczepionki) na Covid19, zakończy dramat pandemii i pozwoli na powrót do normalności. Rok parasolki to możliwość, że protesty społeczeństwa, a przede wszystkim kobiet, przeciw amoralnym i barbarzyńskim prawom przyniosą jakościową zmianę postaw wyborców i więcej mądrości polityków.

Rządząca frakcja palestyńska, Fatah, właśnie obchodziła 56. rocznicę pierwszego przeprowadzonego zamachu terrorystycznego 1 stycznia 1965 roku przez obiecanie (po arabsku) kontynuowania walki o pozbycie się Izraela. Tego dnia terroryści z Fatahu próbowali wysadzić w powietrze  Narodowe Wodociągi Izraela. Tymczasem przywódca Fatahu, prezydent Autonomii Palestyńskiej, Mahmoud Abbas, próbują namówić kraje arabskie i resztę świata, by naciskali na Izrael w zamian za powrót do stołu negocjacyjnego z Palestyńczykami.