Kiedy Hamas zrewidował swoją kartę w 2017 r., sięgnął do narracji globalnej lewicy – z oszałamiającą skutecznością.
Masowe morderstwa dokonane przez Hamas 7 października były zgodne z jego podstawową ideologią, jasno wyrażoną w Karcie założycielskiej z 1988 r. Ta „ideologia masowego mordu"  ma swoje korzenie w fuzji nazizmu i islamizmu, która po raz pierwszy miała miejsce w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku, a następnie trwała w islamistycznej polityce Bractwa Muzułmańskiego w Egipcie, którego Hamas jest odgałęzieniem. Zdolność Hamasu do pozyskiwania zwolenników, najpierw na uniwersytetach, a teraz na ulicach, opiera się również na zmienionej karcie z 2017 r., która czerpie z antysyjonizmu świeckiej lewicy.

Piętnastego października ponad stu ekspertów prawa międzynarodowego wydało oświadczenie stwierdzające, że Hamas podczas ataku na ludność izraelską w dniu 7 października popełnił szereg zbrodni wojennych. Oświadczenie to do chwili obecnej podpisało ponad 300 specjalistów prawa z tego siedmiu z Polski (dr. Aleksandra Gliszczyńska-Grabias (PAN), prof. Tomasz Tadeusz Koncewicz (Uniwersytet Gdański), prof. Wojciech Sadurski, (UW), dr. Katarzyna Sekowska-Kozłowska, (PAN), dr. Stephen Terrett, (UW), prof. Mirosław Wyrzykowski (UW), dr. Michał Ziółkowski (Akademia Koźmińskiego). Jak się wydaje polskie media nie odnotowały jak dotąd oświadczenia, którego tekst publikujemy poniżej za publikacją na stronie Elder of Ziyon.

Tytuł artykułu redakcyjnego jednej z najważniejszych i najbardziej wpływowych, gazet świata „New York Times” z 25 listopada 2023r. wskazuje jedyną drogę. Artykuł opatrzony jest obrazkiem dwóch gołąbków podających sobie zieloną gałązkę i prezentuje nam wizję pokoju między Żydami i nazistami. Po prostu musimy zrozumieć, że Żydzi i naziści mogą żyć obok siebie w pokoju i przyjaźni, a to przecież nie powinno być trudne.

„Wszystko, co czujesz, jest normalne” – uspokajam ostatnio ludzi. A może próbuję tylko uspokoić samą siebie. Co jednak można uznać za normalne? To nie jest normalny porządek rzeczy, w którym rodzice chowają do grobu swoje dzieci, jednak w zeszłym tygodniu, kiedy kapitan Kfir Icchak Franco, dowódca plutonu Korpusu Pancernego, zginął w Gazie, pobiegłam do jego domu. 
Następnego dnia byłam obecnana cmentarzu.  

Po zakończeniu drugiej wojny światowej wielu Niemców, którzy wcześniej aktywnie wspierali Adolfa Hitlera i nazistów, zachowywało się tak, jakby w rzeczywistości nie mieli nic wspólnego z ludobójstwem dokonanym na Żydach.

Udawali, że Hitler i kilku nazistów przybyło nagle z Marsa i przejęło ciała i dusze zwykłych, niewinnych i przyzwoitych Niemców.

W swojej mistrzowskiej książce Hitler's Willing Executioners Daniel Goldhagen obalił ten mit i udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że Hitler i naziści cieszyli się szerokim poparciem zwykłych Niemców i że wielu, jeśli nie większość, z nich było w pełni świadomych tego, co oznaczało ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej.

Jego niezdolność do zapewnienia Żydom jakiejkolwiek pomocy lub pocieszenia przypomina jego porażkę podczas II wojny światowej.

Kiedy to piszę, toczą się dyskusje na temat porozumienia, które może obejmować zapewnienie Międzynarodowemu Komitetowi Czerwonego Krzyża (MKCK) dostępu do około 240 zakładników w Strefie Gazy. Chociaż mogą zobaczyć zakładników po zwolnieniu, wydaje się mało prawdopodobne, by Hamas umożliwił agencji dostęp do osób pozostałych w niewoli. Do tej pory MKCK nie mógł ich odwiedzać, by upewnić się, że żyją i są traktowani w sposób humanitarny.

Jednym z powodów, dla których przywódcy palestyńscy odmawiają potępienia masakry Izraelczyków dokonanej 7 października przez Hamas, jest świadomość, że wielu Palestyńczyków popiera okrucieństwa popełnione przez wspieraną przez Iran palestyńską grupę terrorystyczną.

„Musimy nadal dążyć do pokoju. Musimy nadal podążać ścieżką, aby zarówno Izrael, jak i naród palestyński mogły żyć spokojnie, w bezpieczeństwie, godności i pokoju. Dla mnie oznacza to rozwiązanie w postaci dwóch państw” – prezydent Biden pouczał Izraelczyków podczas swojej wizyty. Biden, urzędnicy administracji, przywódcy UE i media nie przestają myśleć o rozwiązaniu w postaci dwóch państw, które oznacza państwo żydowskie i państwo muzułmańskich terrorystów.

Jest to kontynuacja cyklu pt. „Trudna sztuka zrozumienia istoty rzeczy”, który był polemiką z podręcznikiem do nauki religii dla klasy V i nosił tytuł: „WIERZĘ W BOGA”. Tytuł tego cyklu niejako nawiązuje do tytułu tamtego podręcznika, ale też uwzględnia perspektywę  religioznawczą (a nie tylko religijną), jaka będzie często używana w przedstawianej tu argumentacji. Co mnie skłoniło do napisania tego tekstu? Otóż w tamtym cyklu, polemizując z zamieszczonym w owym podręczniku infantylnym wizerunkiem Boga, często używałem perspektywy religijnej, aby w ten sposób pokazać wewnętrzne i bardzo liczne sprzeczności, jakie zawierają w sobie biblijne „prawdy” religijne. Co w konsekwencji prowadziło do ujawniania wielu absurdów, immanentnych tej (nie tylko) religijnej doktrynie.

Pod naciskiem lewego skrzydła swojej partii prezydent motywuje swoje poparcie dla wojny Izraela z Hamasem, wskrzeszając mit o rozwiązaniu w postaci dwóch państw. To recepta na kolejny 7 października.
Sześć tygodni po okrucieństwach Hamasu z 7 października administracja Bidena nadal trzyma się polityki wsparcia wojny Izraela mającej na celu wyeliminowanie zagrożenia terrorystycznego w Strefie Gazy. Wbrew oczekiwaniom wielu obserwatorów zarówno prezydent Joe Biden, jak i sekretarz stanu Antony Blinken nie wahali się poprzeć nie tylko  teoretyczne prawo Izraela do samoobrony, ale także kampanię przeciwko Hamasowi.

Facebook oferuje sałatkę, mój wzrok trafia na obrazek gigantycznej tamy, za którą jest suchy ląd, podpis po ukraińsku informuje, że Ukraina chroni Europę przed rosyjskim potopem. Jestem już po porannym przeglądzie informacji ze świata, które od wielu tygodni nieodmiennie zaczynam od źródeł izraelskich. Rosyjska wojna z Ukrainą zmieniła się w wojnę pozycyjną. Przestaliśmy się nią podniecać, nadal współczując Ukraińcom i nadal potępiając putinowską Rosję. Ten skrót na obrazku nie kłamie, ale Rosja nie jest jedynym naszym zagrożeniem.
Wojna obronna Izraela budzi inne emocje. Napadnięty naród jest coraz chętniej oskarżany, coraz częściej pada zarzut rzekomego ludobójstwa, któremu towarzyszą ozdobne arabeski na temat poprzedzającej wojnę z Hamasem bestialskiej napaści.

Dziewiątego listopada 2023 r. Al-Kaida na subkontynencie indyjskim (AQIS) opublikowała swój najnowszy numer magazynu w języku urdu Nawai Ghazwa-e-Hind („Głos bitwy o Indie”), który jest poświęcony akcji „Potop Al -Aksa” i zawiera 35 oświadczeń i artykułów omawiających konsekwencje ataku Hamasu z 7 października na Izrael. 

Nie ma potrzeby powtarzać szczegółów brutalnej, sadystycznej, terrorystycznej rzezi dokonanej przez Hamas na 1200, głównie żydowskich cywilach, chociaż każdy przyzwoity człowiek jest winny sobie samemu przestudiowanie dostępnego materiału filmowego, by zrozumieć głębię deprawacji i brutalności barbarzyństwa i dawać świadectwo.

To niewiarygodne, masakra jeszcze trwała, kiedy koalicja trzydziestu grup studentów Harvardu opublikowała swoje ohydne uzasadnienie tej masakry, a więc słusznie zasługują na najwyższe potępienie. Wkrótce jednak dołączyły do nich setki organizacji z kilkudziesięciu kampusów.

Administracja Bidena naciska na Izrael, aby określił swój plan na „dzień po”.

To trochę jak żądanie od Ameryki planu dla powojennej Japonii kilka tygodni po Pearl Harbor.
Co gorsza, Waszyngton upiera się, że ostatecznym celem wojny Izraela jest ustanowienie państwa palestyńskiego.

Wiele, wiele lat temu nauczyłem się hebrajskiego z ciekawości i dlatego, że chciałem zbadać świat, który kiedyś uważałem za zły i spiskujący przeciwko Arabom i muzułmanom. Kiedy już tam dotarłem, byłem zaskoczony, jak bardzo się myliłem, jak bardzo mylili się prawie wszyscy Arabowie i muzułmanie wokół mnie. Izrael nie ma misji zabicia nas wszystkich, nie spiskuje przeciwko nam. Izrael chce żyć i pozwolić żyć innym. Jak się wydaje, na Bliskim Wschodzie to my, Arabowie, nigdy nie pozwalamy żyć, nawet jeśli oznacza to, że sami giniemy.
Izraelczycy odczuwają ogromny ból z powodu 1200 z nich, których Hamas zabił z zimną krwią 7 października. Cały Izrael żyje w lęku o los 240 zakładników, których Hamas wziął w dniu, który Izraelczycy nazywają teraz Czarną Sobotą.

Komu potrzebna Pokojowa Nagroda Nobla, skoro można otrzymać Nagrodę Wojenną Bidena? Zgadza się, administracja Bidena ogłosiła w tym tygodniu, że planuje przekazać reżimowi irańskiemu kolejne 10 miliardów dolarów w postaci odmrożonych aktywów z Omanu, najwyraźniej jako mały dowód wdzięczności za rozpoczęcie brutalnej wojny na Bliskim Wschodzie i zaatakowanie wojsk amerykańskich w regionie co najmniej 56 razy, raniąc dziesiątki żołnierzy amerykańskich w ciągu zaledwie jednego miesiąca!

Sekretarz stanu USA Antony Blinken nie potrafi uczyć się na swoich błędach. Potrzebuje sesji terapeutycznej z doktorem Philem [popularna postać medialna, przyp. tłum.], który może zapytać: „Co ty sobie myślisz?!”

Blinken nieustannie próbuje kopać piłkę, niezależnie od tego, jak często podaje ją Palestyńczykom i Irańczykom.
Jest jak ktoś, kto nie może zrezygnować z polowania na Wielką Stopę. W jego przypadku Yetim jest rozwiązanie w postaci dwóch państw. Nawet po masakrze z 7 października opowiada się za utworzeniem uznanej na arenie międzynarodowej bazy terrorystycznej na granicach Izraela, której mieszkańcy, gdyby mieli szansę, wymordowaliby wszystkich  Izraelczyków.

Film „Hiroszima moja miłość” z 1959 roku był artystycznym zniekształceniem historii, podobnym do artystycznego zniekształcenia nauki przez Mary Shelley. Shelley usłyszała rozmowę kochanka z przyjacielem o martwej żabie reagującej na impuls elektryczny i napisała płomienny manifest przeciw żydowskiej nauce. Durna powieść sprzed ponad 200 lat miała mnóstwo wydań, robiono z niej filmy, a idioci protestujący dziś przeciw nauce nazywają żywność GMO „żywnością Frankensteina”. Tymczasem to defibrylatory powinniśmy nazywać aparatami Frankensteina, ale miłośnikom sztuki defibrylator, który uratował miliony ludzkich istnień, nijak się z postacią wyśnioną przez influencerkę sprzed 200 lat nie kojarzy.

Magazyn „Time” pyta: „Czy to, co dzieje się w Gazie, jest ludobójstwem? Eksperci oceniają”.

Już samo pytanie jest antysemickie. Ludobójstwo wymaga zamiaru unicestwienia całego narodu.
Pytanie to zakładało z góry możliwość, że Izrael ma taki zamiar.

Państwo Pakistan – które otrzymuje regularną pomoc od Stanów Zjednoczonych na pomoc uchodźcom afgańskim – tylko w 2022 r. otrzymało 60 mln dolarów i kolejne 80,2 mln dolarów według raportów na rok 2023 – obecnie przymusowo wysiedla 1,7 mln afgańskich uchodźców, z czego ponad 210 tysięcy deportowano w ciągu pierwszych dziesięciu dni listopada 2023 r.

Po pierwsze, czy słowo „Żyd” ma dla Ciebie nieprzyjemny zapach, choćby trochę? Bądź szczery.

Ma dla mnie, chociaż mówią, że człowiek nie czuje własnego zapachu. Musiałem zatkać nos, żeby je napisać.

Dla kontrastu przeprowadźmy test węchowy dwóch innych słów: „Chrześcijanin”.

Zupełnie inaczej, prawda? Gdyby słowo „Christian” był nazwą  perfum, ich znakiem rozpoznawczym byłyby słowa: Zdrowe, Sprawiedliwe, Odważne, Honorowe, Kochające i  Dobre. Co ciekawe, jest to diametralne przeciwieństwo słowa „Żyd”. 

Mój najstarszy wnuczek miał niedawno w szkole uroczystą imprezę, związaną z rocznicą urodzin patrona szkoły – Juliana Tuwima. Zaszczycili tę uroczystość miejscowi notable, byli również nauczyciele, rodzice oraz młodsze i starsze dzieci, które przygotowały inscenizację do wierszy deklamowanych z wdziękiem, podczas części artystycznej przedstawienia. Jednym słowem; godnie uczczono tę rocznicę, oddając hołd twórczości tego tak bliskiego dzieciom pisarza. Jednak moja niesforna wyobraźnia od razu podpowiedziała mi inny obrazek tego uroczystego wydarzenia, także związany z historią kultury europejskiej, którego akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, sięgając jednakże korzeniami wiedzy w dalszą przeszłość, niż historia powojennej Polski.

Jestem uczniem ostatniej klasy licealnej w tutejszej szkole i mam na imię Maksymilian (dla przyjaciół i znajomych Maks). Nasza pani od polskiego poleciła nam przygotować konkursową pracę z okazji zbliżającej się czterechsetnej rocznicy męczeńskiej śmierci patrona naszej szkoły, włoskiego filozofa i ateisty Cesare Vaniniego.

Oto moja propozycja pracy konkursowej:

Patrzymy na tę wojnę z odległego, zamożnego i spokojnego kraju. Wszyscy bez wyjątku mamy informacje szczątkowe, jesteśmy odbiorcami narracji, które są częścią wojny propagandowej, reagujemy, szukając potwierdzenia wcześniejszych poglądów. Ufamy jednym źródłom, traktujemy podejrzliwie inne. Gaza jest dziś ruiną, zniknęły imponujące bulwary, nie wiem, w jakim stanie są wspaniałe hotele, wielkie centra handlowe i oszałamiające swoim luksusem dzielnice hamasowskich mulitimilionerów. Częściej dowiadujemy się o szpitalach, szkołach i już wcześniej strasznie wyglądających miastach na garnuszku ONZ, nazywanych „obozami dla uchodźców”.