Chwiejący się reżim w Teheranie rządzi wynędzniałym krajem, ale stawia pomniki Kasemowi Solejmanowi w próbie odwrócenia uwagi od krajowych bolączek i przekonania narodu do czci dla tego byłego dowódcy Siły Kuds Korpusu Strażników Rewolucji (IRGC). Okazuje się, że ta próba budowania kultu wokół Solejmaniego nie udaje się. Zamiast irańskich tłumów bijących pokłony przed pomnikami Solejmaniego, Irańczycy, rozwścieczeni na reżim i nędzę podpalają je. 

Terytoria, na których żyją palestyńscy Arabowie, istotnie są zniewolone. Zasługują oni na uwolnienie od tyrańskiej władzy – Hamasu i Autonomii Palestyńskiej.
Aktorka, znana głównie ze swojej roli Hermione Granger w filmach o “Harrym Potterze”, rozpaliła burzę ognia w świecie mediów społecznościowych swoim postem na Instagramie z banerami „Uwolnić Palestynę!”.

Kiedy Iran jest rozgniewany z powodu obraźliwych karykatur w Europie, atakuje pamięć Szoah i Żydów. Kiedy Pakistan jest rozgniewany, atakuje Żydów. Kiedy Al-Kaida jest rozgniewana, atakuje Żydów.

Po sobotnim ataku na synagogę w Colleyville w Teksasie amerykańskie władze powiedziały, że żądania sprawcy nie były związane ze społecznością żydowską. Jest to przypomnienie dziwacznego przywileju, jakim cieszą się często w oczach przedstawicieli władzy i mediów ci, którzy atakują ludność żydowską na całym świecie.

Chociaż tureccy obrońcy praw człowieka protestowali przeciwko mordowaniu i maltretowaniu kobiet przez mężczyzn, turecki sędzia perorował, że “Liczba zabijanych mężczyzn jest dwukrotnie większa niż kobiet. No to co? Czy my też mamy demonstrować?”  
“Turecki prezydent Recep Tayyip Erdoğan wycofał Turcję z konwencji 20 marca mimo wysokiej statystyki przemocy wobec kobiet w jego kraju”. To wycofanie się Turcji z tej konwencji było kolejnym znakiem islamizacji tego kraju. Koran i hadisy uczą, że mężczyźni są nadrzędni nad kobietami i że mężczyźni powinni bić te kobiety, których nieposłuszeństwa obawiają się. 

Niebawem zaczął się zapowiadany przez Stwórcę potop. A kiedy już przestał padać czterdziestodniowy ulewny deszcz – lecz wody jeszcze podnosiły się przez następne 150 dni – Szatan z wysoka oglądał te dantejskie sceny rozgrywające się w dole. 

Stoję pośrodku pustego baraku w Auschwitz. Jest rok 2018 i jestem w Polsce razem z moją klasą. Łzy płyną mi po twarzy, kiedy uświadamiam sobie ciszę. „Nigdy więcej”, mówię cicho i wierzę w to, co mówię.
Oglądam niekończące się sterty żydowskich włosów i ubrań. Łapię się na myśli, że mimo tak wielu książek, które przeczytałam, wysłuchanych wspomnień ocalałych, zdjęć i wideo, które widziałam, także z tego miejsca, na którym teraz stoję, nadal jestem nieprzygotowana.
Moi koledzy i koleżanki z klasy kurczowo trzymali się siebie. Wychodząc z tych baraków wszyscy powtarzaliśmy jak mantrę: „nigdy więcej”, a potem znowu, kiedy patrzyliśmy na stertę popiołów w pobliżu wyjścia z obozu. Te popioły były kiedyś setkami tysięcy Żydów, którzy nie byli zbyt różni od nas. Każdy z tych ludzi był kiedyś uczniem jakiejś 11 klasy, z podobnymi do naszych nadziejami i marzeniami.  

Ekumenizm jest piękną ideą, ale z wielu względów nieco utopijną. Poszukiwanie umiarkowanych monoteistów, praktykujących umiarkowany prozelityzm, umiarkowanie ewangelizujących i umiarkowanie przekonanych do słuszności własnej wiary oraz gotowych rozmawiać o tym, czyje  wyobrażenia tego, co słuszne, mogą być bliższe prawdy, zaowocowało licznymi sesjami fotograficznymi, fałszywymi pocałunkami i zapewnianiem, że dialog międzyreligijny będzie trwał.

W czasach odwilży papież Jan XXIII wyraził opinię, że różnice, które były powodem stuleci wojen religijnych między chrześcijanami, całkowicie straciły znaczenie. 

Urodzony w Syrii prezenter telewizyjny, Faisal Al-Kasim, zapytał niedawno obserwujących go na Twitterze (a ma ich 5,9 miliona): "Czyja reputacja w regionie [Bliskiego Wschodu] jest lepsza, reputacja Izraela, czy reputacja Iranu?’ Wynik tego sondażu pokazał, że 74,8 procenta uważało, iż Izrael ma lepszą reputację, w odróżnieniu od 25,2, którzy głosowali na korzyść Iranu.

Następnego dnia Al-Kasim, który prowadzi popularny program dyskusyjny w katarskiej sieci Al-Dżazira, o nazwie Przeciwny kierunek, przeprowadził kolejny sondaż na Twitterze. Tym razem zapytał: "Czy popierasz izraelskie bombardowanie Iranu i jego milicji w Syrii?”

Według wyników tego sondażu, 77,8% powiedziało, że popiera izraelskie uderzenia, a tylko 22% sprzeciwiało się im.

To pytanie nasunęło mi się, kiedy myślałem o Māori i innych “metodach poznania" rdzennych ludów i zdałem sobie sprawę z tego, że tego rodzaju wiedza jest nabywana głównie metodą prób i błędów. Nie chodzi mi o to, że to nie jest nauka, bo to jest “nauka szeroko pojmowana”, co omawiam w książce Wiara versus fakty. A zanim mieliśmy zestaw naukowych narzędzi, których używają profesjonalni naukowcy, to było w zasadzie wszystko, co mieliśmy. W swojej nowej książce, Rationality, Steve Pinker zaczyna od długiego i absorbującego wywodu o tym, jak plemię San w Afryce wypracowało wyrafinowaną metodę śledzenia zwierząt i dokonało innych wyczynów dzięki wiekom prób i błędów. Czasami opiera się to na hipotezach, takich jak: “Antylopa gnu jest cięższa niż inne przeżuwacze i zostawi głębsze ślady”.

Zgromadzenie Ogólne ONZ w zeszłym miesiącu ponownie potwierdziło swoją nieprzejednaną wrogość wobec jednego z własnych państw członkowskich. Przegłosowało wynikiem — 125 głosów za, 8 przeciw, z 34 wstrzymującymi się — sfinansowanie bezprecedensowej, stałej komisji śledczej (COI) Rady Praw Człowieka ONZ (UNHRC), która ma badać oskarżenia o zbrodnie wojenne i naruszania praw człowieka przez Izrael. 

Dwudziestego szóstego lutego 1993 roku był moim ostatnim dniem pracy na stanowisku doradcy ds. zwalczania terroryzmu dwóch izraelskich premierów, najpierw Icchaka Szamira, a potem Icchaka Rabina. Tego dnia przekazałem ostatni raz informację w Pentagonie pracownikom biura Operacji Specjalnych i Konfliktów o Niskiej Intensywności (SOLIC).
Moja 45-minutowa informacja dotyczyła zagrożenia islamskim fundamentalizmem. Cytowałem szereg muzułmańskich przywódców religijnych w różnych krajach, wzywających swoich wyznawców do ataku na Stany Zjednoczone i prezentowałem mój wniosek, że „islamski fundamentalizm jest dziś poważnym zagrożeniem dla Stanów Zjednoczonych”. 

Przywódca Hezbollahu, Hassan Nasrallah, miał ostatnio złą passę. Jego jedynym oparciem jest Iran, którego waluta w ciągu ostatnich dwóch lat straciła 90% swojej wartości. To oznacza, że mniej pieniędzy płynie z Iranu do kasy Nasrallaha, a on ze swojej strony musiał obciąć pensje swoim bojowcom, maszerującym ze swoimi flagami po ulicach Bejrutu. Stoi także przed politycznym wyzwaniem: nieprzekupny sędzia Tarek Bitar nalega na prowadzenie śledztwa w sprawie wybuchu w Bejrucie z 4 sierpnia 2020 r., a dotychczasowe próby zastraszenia go przez Hezbollah i zmuszenia go, by przerwał swoje śledztwo, nie powiodły się. W Libanie Hezbollah jest powszechnie uważany jako strona ponosząca odpowiedzialność za tę eksplozję, ponieważ nie dbając o bezpieczeństwo przechowywali 2750 ton azotanów amonu w hangarze nr 12 w porcie w Bejrucie. 

Pytanie, czy elektrownie gazowe i jądrowe powinny być uważane za “zielone” (tzn., za przyjazne środowisku), nie jest wyłącznie abstrakcyjne. Komisja Europejska zaproponowała oznakowanie niektórych (z podkreśleniem, że tylko niektórych) elektrowni gazowych i jądrowych jako oficjalnie zielonych. Ma to realne konsekwencje, takie jak możliwość otrzymywania państwowego finansowania oraz tego, czy będą uznane za zielone inwestycje finansowe.
Częścią celu tej propozycji jest przeszkodzenie firmom w “greenwashing” (twierdzeniu przez firmy, że są przyjazne środowisku, mimo że w rzeczywistości nie są) dzięki nadawaniu oficjalnie uznanej etykiety “zielonych” tym, które na to istotnie zasługują.

Jon Stewart mówi nam, że tylko żartował. Ten były gwiazdor “The Daily Show” w Comedy Central, który teraz prowadzi popularny podcast, zajmuje się projektami rozrywkowymi i wspiera różne filantropijne organizacje. Jego wypowiedzi nie są dla nas tak ważkie, jak były podczas jego szesnastoletniej kariery prezentera satyrycznego program informacyjnego, który niemniej był głównym źródłem informacji dla wielu ludzi, dorastających w czasach, kiedy sieciowe programy informacyjne nie dominowały jeszcze nad telewizyjnym dziennikarstwem. Nadal jednak ma moc wpływania na słuchaczy, choć nie tak silny, jak w okresie, kiedy zmieniał naturę amerykańskiego dyskursu politycznego – nadal pomaga przy zmianie tonu publicznego dialogu.

Wszyscy potrzebujemy miejsca, do którego moglibyśmy chociażby w myślach wycofać się, kiedy chcemy odpocząć od stresującego otoczenia. Dla mnie takim miejscem jest dolina Hula w północnym Izraelu. Oddycham głęboko i odpoczywam podróżując w wyobraźni do tego raju dla ptaków i ludzi. Przypominam sobie swoje dawne wyprawy, oglądanie żurawi i innych ptaków siadających z gracją na wodzie lub hałaśliwe podrywających się do lotu na pola o zmierzchu, z taflą jeziora i górą Hermon w tle.

Normalnie rodzice są dumni, kiedy widzą swoich synów i córki otrzymujących dyplomy ukończenia liceum lub uniwersytetu i wchodzących w życie zawodowe. To dotyczy normalnych rodziców, którzy dbają o dobro swoich dzieci i chcą dla nich wszystkiego najlepszego.
Niektórzy palestyńscy rodzice są jednak dumni, kiedy ich dzieci dokonują terrorystycznych ataków lub mordują Żydów. Dla tych rodziców jest większym “honorem”, jeśli ich syn lub córka zamordują Żyda, niż gdyby zostali lekarzem, prawnikiem lub inżynierem.

Dawno temu na farmie mojego ojca mieliśmy wyjątkowo zadziorną, swawolną, a nawet agresywną krowę o imieniu Arusha. Pasterz, narzekając któregoś dnia na jej agresywne zachowanie, powiedział: “Wydaje mi się, że Arusha jest jak skrzyżowanie byka z krową”.

Hm, tak!

Arusha przypomniała mi się niedawno, kiedy Josh Glancy prowadził ze mną wywiad dla „Sunday Times’a”. Wywiad miał być o mojej nowej książce, Flights of Fancy – o wszystkich sposobach, na jakie ptaki, nietoperze, pterozaury, owady i ludzie mogą przezwyciężać przyziemną siłę ciążenia. W dodatku jednak, może pod naciskiem redakcji, by dostarczyć przynęty do klikania, jakiej w żaden sposób nie mogą dostarczyć ptaki i nietoperze, Glancy wspomniał, że American Humanist Association publicznie się mnie wyparło. Po mianowaniu mnie Humanistą Roku w 1996, z mocą wsteczną odebrali mi ten honor w 2021 roku. Powód? Tweet zapraszający do dyskusji o zwyczaju „identyfikowania się jako”.

Ostatnie wybory na urząd przewodniczącego/prezydenta w Autonomii Palestyńskiej przeprowadzono dziewiątego stycznia 2005 roku. Mahmoud Abbas został demokratycznie wybrany. Paragraf 3(2) prawa AP z 2007 roku dotyczącego wyborów powszechnych stanowi, że “Kadencja urzędu prezydenta będzie trwała cztery lata. On/ona nie będzie wybierany/a na więcej niż dwie kadencje”. Mimo tego prawa Autonomii Palestyńskiej Mahmoud Abbas może dzisiaj obchodzić początek 18. roku swojej pierwszej, 4-letniej kadencji jako Przewodniczący/Prezydent Autonomii Palestyńskiej. 
W przygotowaniach do wyborów 2005 roku było 1 760 481 zarejestrowanych wyborców. W praktyce, ponieważ Hamas zbojkotował wybory, tylko 802 077 wyborców rzeczywiście głosowało. Z tych, którzy głosowali, tylko 501 448 głosowało na Abbasa. Innymi słowy, Abbas został wybrany głosami zaledwie 28% uprawnionych do głosowania Palestyńczyków.

Jak już wcześniej nadmieniłem, od tego wydarzenia minęło wiele lat, dekad a nawet stuleci. Ludzie na ziemi żyli ze swą grzeszną naturą i rozmnażali się z nią, więc na efekty nie trzeba było długo czekać. Ogólnie i bardzo delikatnie rzecz ujmując, sytuacja bożych stworzeń stała się do tego stopnia moralnie niewłaściwa, czy też niesatysfakcjonująca Stwórcy, iż postanowił on położyć temu wreszcie kres i wytracić wszystko jak leci w ogólnoświatowym potopie. Biblijna Księga Rodzaju tak to przedstawia:

Niemal każdego dnia ktoś podejmuje próby mordowania Żydów dlatego, że są Żydami. Niektóre z nich można nawet nazwać próbami dokonania masowego morderstwa. Nie, nie mówię tylko o rakietach ze Strefy Gazy skierowanych na izraelskie miasta i wsie. Mówię o czymś, co niemal nigdy poza Izraelem nie staje się wiadomością, a często przechodzi bez wzmianki także tutaj: to, co nazywam “drugorzędnym terroryzmem”, który obejmuje bomby zapalające i rzucanie kamieniami w Żydów.

Jeśli myślisz, że rzucanie kamieni to tylko irytujące zjawisko, obejrzyj to wideo i pomyśl: kamień rzucony z nadjeżdżającego pojazdu na pojazd na pasie naprzeciwko uderza w cel z szybkością równą sumie prędkości obu pojazdów plus cokolwiek tam dodał rzucający, minus odrobinę z powodu oporu powietrza. Tak więc kamień rzucony w ciebie z samochodu jadącego 100 km na godzinę może uderzyć w twoją przednią szybę z szybkością ponad 200 km na godzinę.

Irański reżim jasno stawia sprawę, że jego misja jest przejęcie regionu i stworzenie jednej społeczności pod irańską wersją islamskiego przywództwa. Konstytucja Islamskiej Republiki stanowi:

"Konstytucja dostarcza niezbędnej podstawy dla zapewnienia kontynuacji Rewolucji w kraju i za granicą. Szczególnie w rozwoju stosunków międzynarodowych Konstytucja będzie dążyła wraz z islamskimi i ludowymi ruchami do utorowania drogi do stworzenia jednej światowej społeczności (zgodnie z koranicznym wersetem: Zaprawdę, ten wasz naród - to naród jedyny! I Ja jestem waszym Panem, przeto czcijcie Mnie!)".

Właśnie znalazłem tę książkę z 1936 roku, The Yellow Spot, która szczegółowo dokumentuje początek nazistowskich prześladowań Żydów w Niemczech z wieloma zdjęciami i karykaturami z nazistowskich mediów.

Amerykański Departament Sprawiedliwości poinformował 21 grudnia 2021r., że ława przysięgłych uznała jednego z czołowych amerykańskich chemików, doktora Charlesa Liebera, za winnego zatajenia uczestnictwa w chińskim programie Tysiąca Talentów, uchylenia się od podatku za wynagrodzenie od chińskiego pracodawcy, nie poinformowania urzędu podatkowego o posiadaniu konta w chińskim banku. Były dziekan Wydziału Chemii na Harvard University bez wiedzy administracji uniwersytetu pracował dla Uniwersytetu Technologii w Wuhan w charakterze swego rodzaju łowcy talentów i otrzymywał za swoją pracę dla chińskiego zleceniodawcy 50 tysięcy dolarów miesięcznie.

Iran i umowa nuklearna, której Iran nigdy nie podpisał, stanowią egzystencjalne zagrożenie dla Żydów Izraela. Żydzi nie są jednak jedynymi ludźmi, którzy zginęliby, gdyby Iran miał zrzucić bombę jądrową na żydowskie państwo. Zginęłyby także miliony Arabów. Dlaczego nikt - nawet Arabowie - nie mówi ani nie pisze o tym? Czy nie powinni wzywać Iranu, by nie atakował z powodu możliwości zabicia wielu Arabów i muzułmanów? “Jest niepokojące, że nikt nie podnosi tej sprawy” – pisze Khaled Abu Toameh.