Jakiej teologicznej „prawdzie” można poświęcić tekst pisany w Święto Bożego Miłosierdzia (28 kwietnia), kiedy np. w ogólnopolskim programie telewizyjnym emitowana jest „Transmisja mszy świętej z Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach”? A w jednej z gazet napisano: „Kult Miłosierdzia Bożego zawdzięczamy objawieniom siostry Faustyny Kowalskiej z lat 30-tych XX w. /../ Niełatwo było przekonać Watykan do ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego /../ zrobił to dopiero Jan Paweł II w 2000 r.”. Zaś jeden z hierarchów Kościoła katolickiego ogłosił: „Dzięki Miłosierdziu Bożemu wszyscy żyjemy”?

Kolejne wybory w Izraelu nie są powodem do zmiany planów administracji Trumpa w sprawie kierowanej przez US konferencji ekonomicznej, która ma odbyć się w Bahrajnie pod koniec czerwca. Palestyńska decyzja zbojkotowania tego spotkania z pewnością nie jest powodem do zmiany – lub anulowania – jej. Potrzebuje tylko kilku ulepszeń, by wyłonić się jako potencjalnie przełomowe wydarzenie w historii "zaprowadzania pokoju" na Bliskim Wschodzie. Nowoczesny etap arabsko-izraelskiego konfliktu zaczął się w XIX wieku i wzmocnił w 1948 roku. Przekształcił się albo w sposób zaplanowany, albo przez zaniedbanie w konflikt ciągły. 

Dalej uważasz, że wybór opozycji to lepsza opcja dla Polski niż PiS – zapytał mnie na ulicy zaprzyjaźniony ojciec jednego z uczniów. Mój uśmiech odczytał jako niepewność, więc dodał z mało skrywaną ironią i udawanym współczuciem: „Sam nie wiem, czy brakuje wam szabel, twarzy, czy programu?”

Szaleñstwo. W jakim obłąkanym, postawionym na głowie świecie palestyński Arab dźga nożem przypadkowych Żydów w Jerozolimie, zostaje zastrzelony przez izraelskiego policjanta, a następnie staje się głównym bohaterem artykułu Associated Press, z tytułem o Izraelczykach zabijających Palestyńczyków? To najnowsze szaleństwo zaczęło się, kiedy terrorysta przechadzał się po Starym Mieście w Jerozolimie w piątkowy poranek, gdzie zobaczył przechodzącego Żyda. Więc Arab pchnął Żyda nożem. Nożownik poszedł nieco dalej i zobaczył przechodzące żydowskie dziecko. Podbiegł więc i dźgnął dziecko nożem w plecy. Dla oporu przeciwko czemu? Jak to? Oczywiście przeciwko istnieniu Żydów.

To jest niedawny artykuł z „PNAS”, ale nie będę go omawiał szczegółowo. Jest to raczej pretekst, żeby pokazać wideo, które demonstruje główną tezę tej pracy: podczas gdy niektóre zwierzęta potrafią rozróżniać większe i mniejsze ilości pokarmu używając wzroku, słonie potrafią zrobić to przy pomocy węchu. To wydaje się być pierwszym przykładem użycia węchu w zadaniu poznawczym przez zwierzę. Można sądzić, że psy mają wyostrzony zmysł węchu, ale nie zdają testu użytego w tej pracy.

Osiemnastu palestyńskich dziennikarzy, politycznych i społecznych działaczy i akademików zostało zabitych w Syrii w ostatnich latach, a dziesiątki innych aresztowano. Te dane ujawniła niedawno Action Group For Palestinians of Syria, mieszcząca się w Londynie organizacja praw człowieka, która monitoruje sytuację Palestyńczyków w rozdartej wojną Syrii.

Tych informacji jednak nie zauważyła społeczność międzynarodowa ani „propalestyńskie” grupy w USA, Kanadzie, Wielkiej Brytanii ani innych zachodnich krajach. 

Około 1500 farmerów zebrało się dzisiaj (10 czerwca 2019) w Indiach, by nielegalnie zasiać zakazane przez rząd genetycznie modyfikowane (GM) ziarna, o których mówią, że mogą polepszyć ich możliwości utrzymania się i pomóc w zredukowaniu użycia pestycydów.  

Według informacji z Szetkari Sanghatana, organizacji farmerów, która zorganizowała ten oddolny protest, farmerzy zebrali się w Akot, wsi w Maharasztra, gdzie wbrew rządowym regulacjom zasiali symboliczne ilości nasion odpornego na szkodniki bakłażanu Bt i tolerujące herbicydy nasiona bawełny.

Oglądałem niedawno krótkie (10 minut), bardzo poruszające wideo o zwycięstwie Izraela w Wojnie Sześciodniowej. Ten film sugeruje, że zwycięstwo było dosłownie cudem. Może było, chociaż cuda takie jak zniszczenie sił powietrznych wroga i odebranie Starego Miasta zdarzają się tylko wtedy, kiedy z boską interwencją łączy się staranne przygotowanie, walka i poświęcenia dokonywane przez ludzi.

Ten film wzbudził we mnie olbrzymią dumę z dokonań żydowskiego narodu, państwa i armii. I choć nie wierzę w boską interwencję w sprawy ludzkie, to zwycięstwo – wraz z przetrwaniem narodu żydowskiego od czasów biblijnych – spowodowało, że zacząłem się zastanawiać czy może mylę się w tej sprawie.

Na czym więc polega problem?

Przypadek sprawił, że wysłuchałem wykładu Jerzego Bralczyka, który był zatytułowany ”Jak mówić, żeby nas słuchano?”. Ponad godzinny popis erudycji, dowcipu i aktorstwa, trochę w stylu Kabaretu Starszych Panów. Marzącym o zwycięstwie politykom opozycji polecam bardzo gorąco, chociaż sam wykład ma już ponad dwa lata, więc ludzie próbujący dogonić wczorajszy dzień, mogą mieć problem za znalezieniem czasu. Polityk może mówić bez tego, żeby mu przerywano, niemal wyłącznie na spotkaniach, które sam organizuje, i wtedy zazwyczaj mówi do publiczności wiedzącej, co powie i czekającej, żeby potwierdził ich oczekiwania. Na te okazje wykład profesora Bralczyka może być szczególnie przydatny. Sprawa jest jednak bardziej kłopotliwa, kiedy polityk zderza się z politycznym przeciwnikiem lub niezbyt przyjaźnie nastawionym dziennikarzem.

Czy Dania jest duńska, czy demokratyczna? Większość Duńczyków prawdopodobnie uznałaby to pytanie za więcej niż dziwaczne, ponieważ Dania jest zarówno duńska, jak demokratyczna. W Danii jest wiele mniejszości etnicznych, kulturowych i religijnych. Jednak jedynym oficjalnym językiem jest duński, państwową religią jest luteranizm, a oficjalna kultura jest duńska.
Antysyjonistyczni przywódcy izraelskich Arabów i ich lewicowi zwolennicy wypaczają prawdziwe znaczenie demokracji przez zamazywanie linii między równością obywatelską a prawami narodowymi.
Zwracając się do tłumu podczas niedawnego wiecu opozycji przeciwko premierowi Benjaminowi Netanjahu, przywódca partii izraelskich Arabów, Ayman Odeh, powtórzył znajomą mantrę: 

“Jestem tutaj dzisiaj, ponieważ wierzę, że bez równości nie ma demokracji”.

Powierzchownie, ta wypowiedź wydaje się całkowicie rozsądna i słuszna.

Tyle jest warte cenienie świętości życia przez Republikanów i konserwatystów! Wolą, by niszczono tkankę płodową – pochodzącą z aborcji – niż żeby użyć jej do badań medycznych, które mogą ratować życie. Użycie tkanki: szansa na ratowanie życia. Taka jest pokręcona logika religijnych fanatyków. Według kilku źródeł administracja Trumpa ogłosiła, że znacząco zmniejszą federalne finansowanie badań z użyciem tkanki płodowej, tj. tkanki z aborcji, które w innym wypadku byłyby zniszczone.

Nigdy w historii cała społeczność międzynarodowa nie spędziła tak wiele pieniędzy, czasu i zasobów na tworzeniu państwa. To państwo nawet nie zbliża się do zdolności funkcjonowania. Dawno minął czas udawania, że wskazanie na to jest obrazą. Pora zacząć traktować Palestyńczyków jak odpowiedzialnych dorosłych, którzy muszą sami wykonać zadanie.   

Jak dotąd nie wykazali ani zdolności ani zainteresowania w zrobieniu tego.

Mój tekst nie odnosi się do wszystkich mediów. Jednak przez ostatnie dwadzieścia lat pracy z mediami – albo bezpośrednio, albo w roli konsultantki public relations – zauważyłam wyraźny, niepisany kodeks.

W sprawie Izraela wiele mediów ma z góry przyjęte zasady. Dla czytelników HonestReporting nie jest to oczywiście nic zaskakującego. Pomyślałam jednak, że warto zapisać moje doświadczenia…

Dwadzieścia lat temu byłam dzielną, beztroską studentką Manchester University w Wielkiej Brytanii. Postanowiłam spędzić lato w Jerozolimie, żeby zdobyć trochę doświadczenia zawodowego. (To były dni, kiedy chciałam zostać zagraniczną korespondentką.) Zgłosiłam się do dwóch dużych brytyjskich kanałów telewizyjnych i zaakceptowano mnie na staż w obu.

Z okazji dwudziestej piątej rocznicy masakry Tutsi w Rwandzie przechadzałem się po Internecie szukając informacji o postawie władz francuskich. A wypływało ich coraz więcej i okazywało się, że Paryż, bardzo wtedy zaangażowany w sprawy tego państwa Afryki Wschodniej, wiedział o szykującym się ludobójstwie i wspierał następnie morderców.

Szukałem pod hasłem nigdy więcej i trafiłem na polskie stowarzyszenie o tej nazwie, które jako cel swej działalności głosi przeciwdziałanie rasizmowi, neofaszyzmowi, ksenofobii i dyskryminacji. Czytając, artykuły i zawiadomienia na jej stronach, będące niekończąca się serią wyliczeń antyżydowskich obelg i rasistowskiej przemocy, trudno mi było odpędzić myśl, że działalność tych ludzi stoi w sprzeczności z nazwą organizacji, bo zamiast nigdy jest i wciąż, i więcej.

Niebawem minie rok jak napisałem tekst „Dziecko, grzech i kochający Ojciec w niebie”, w którym przedstawiłem perypetie mojej młodszej wnuczki, jakie miała ze zrozumieniem definicji grzechu, kiedy uczyła się zadanego do domu tematu „Zło grzechu”. Niniejszy tekst jest niejako dalszym ciągiem problemów wynikających z prób ZROZUMIENIA niektórych religijnych formułek, a nie tylko nauczenia się ich na pamięć, czego zazwyczaj wymagają od uczniów oceniający ich katecheci.

Znów jest Tydzień Izraelskiego Apartheidu i izraelscy weterani oraz działacze studenccy z organizacji Rezerwiści na Służbie zgłaszają się na kampusy w całej Ameryce. Ich misją jest walka z kłamstwem i nienawiścią.

Coroczne antyizraelskie imprezy na kampusach cieszą się złą sławą z powodu antysemityzmu i napaści na żydowskich studentów. Całe ściany plakatów na dziedzińcach, pokazują Izrael jako rasistowskie państwo apartheidu. Wszędzie na fałszywych punktach kontrolnych stoją antyizraelscy aktywiści ubrani w mundury izraelskich żołnierzy.

Paradoksalnie demokracje walczą z dżihadystycznym i niedżihadystycznym terroryzmem z rękami zawiązanymi za plecami. Chociaż powszechnie akceptuje się, że słowa napędzają złe uczynki, te słowa mogą być chronione przez wolność słowa – a rezultatem może być brak działania ze strony władz, do chwili, kiedy jest już za późno.

Niezależnie jednak od legalności, mowa nienawiści on line może okazać się ważnym narzędziem, które powinno zaalarmować agencje wywiadu i ochrony porządku publicznego na potencjalne niebezpieczeństwo. Mowa nienawiści on line może i powinna być używana do udaremniania zamachów terrorystycznych.

Przyznanie przez niemieckiego polityka, że Żydzi są zagrożeni, jest tylko czubkiem podnoszącej się fali europejskiego antysemityzmu, podsycanego przez nienawiść tak ze strony skrajnej prawicy, jak muzułmanów.

 Kto mógł być rzeczywiście zaskoczony wiadomością, która zwróciła uwagę świata żydowskiego w ubiegłym tygodniu? Kiedy Felix Klein, pierwszy w Niemczech Komisarz ds. Życia Żydowskiego w Niemczech i Walki z Antysemityzmem (tak, to jest jego pełen tytuł) ostrzegł Żydów przed niebezpieczeństwem publicznego noszenia jarmułki, nie było szokiem, że tak jest w kraju odpowiedzialnym za Holocaust. Niemniej, alarmująca otwartość jego przyznania uniemożliwiła dalsze ignorowanie prawdy o zagrożeniu Żydów w Europie.  

Część gniewu, jaki wywołały słowa Kleina, skierowano przeciwko niemu i przeciwko niemieckiemu rządowi. Prezydent Izraela, Reuven Rivlin, był obrażony tą rekomendacją, widząc w niej rodzaj apelu do ”poddania się” siłom nienawiści. 

Scripps National Spelling Bee [konkurs mistrzów ortografii, przyp. tłum.] co roku dostaje się na czołówki wiadomości, ale w tym roku konkurs był zdumiewający: po raz pierwszy w historii zakończył się nie z jednym mistrzem ortografii lub nawet dwoma współ-mistrzami, ale z ośmioma zwycięzcami. Odsiani z 562 zawodników, którzy na początku zakwalifikowali się do krajowego finału, końcowych ośmiu okazało się nie do pokonania przez 20 rund. „Rzucaliśmy w was słownikiem – powiedział Jacques Bailly, oficjalny rzecznik Spelling Bee – i, jak dotąd, pokazaliście temu słownikowi, kto tu rządzi”.

Fascynujące, że rozwiązanie w postaci dwóch państw jest takim dogmatem dla tak wielu, że Jared Kushner, który mówi, że powinniśmy dawać priorytet faktycznym prawom człowieka i godności Palestyńczyków zanim wypracujemy polityczne parametry rozwiązania, jest bezlitośnie krytykowany.

Wszyscy ”eksperci” twierdzą uparcie, że to, co starali się przepchnąć od Oslo – z czego 100% poniosło porażkę – jest nie tylko jedynym rozwiązaniem, ale jedynym priorytetem.  

I każdy z nich przysięga, że chce tego, co najlepsze, dla Palestyńczyków.

Do wyborów parlamentarnych pozostało już bardzo mało czasu i publicyści wydają się rozdarci między potrzebą wzmacniania morale i przyznania, że szanse na zwycięstwo maleją z każdym dniem. Wielu podkreśla, że jest to walka o demokrację, że kolejna kadencja pisowskich rządów będzie prawdopodobnie oznaczała szybkie przyspieszenie niszczenia instytucji demokratycznych, dalszej klerykalizacji polityki i wzmacniania narodowo-katolickiego patriotyzmu. Pożyczam tytuł tego artykułu od tureckiego publicysty, Buraka Bekdila. W lipcu 2014 roku był jeszcze publicystą dziennika „Hurriet” i napisał pod tym tytułem czteroczęściową serię, ale ponieważ po pierwszym artykule otrzymał mnóstwo gróźb śmierci, więc redakcja nie zdecydowała się na publikację pozostałych trzech, które w tej sytuacji ukazały się tylko na naszej stronie po polsku.

Izrael reprezentuje powrót do samostanowienia rdzennego narodu bliskowschodniego po stuleciach ujarzmienia i kolonizacji.
Zmarły niedawno izraelski pisarz, Amos Oz, wspominał, jak kiedy jego ojciec dorastał w Europie Wschodniej, na ścianach były graffiti: “Żydzi won do Palestyny”.  Przez stulecia Żydzi byli uważani za śniadych cudzoziemców w Europie. Ten trend sięgnął tragicznego dna z masową eksterminacją Żydów przez nazistów jako rasowych 
untermenschen. Dzisiaj widzimy odwrotny komunikat – nie tyle na murach, ile w mediach, na kampusach i pismach akademików i dziennikarzy z obsesją na punkcie ”polityki tożsamości”. Żydzi są przedstawiani jako członkowie uprzywilejowanej i potężnej elity, jako biali ludzie Zachodu, którzy przybyli, by skolonizować i ukraść ziemię „rdzennego” ludu palestyńskiego. 

Czasem wchodząc do klasy mam wrażenie, że wchodzę na łąkę pełną narcyzów. Mariola mówi, że te dzieci są wypasione, ale wiedzy nie głodne. Kiedy mówię, że płacą nam za pobudzanie ich apetytu, wybucha śmiechem. Ja też mam wrażenie,  że próby obudzenia ich głodu wiedzy są działalnością antypaństwową. Jej zdaniem jest jeszcze gorzej, bo rodzicow też interesują tylko stopnie ich dzieci i święty spokój. A ja się zastanawiam jak skłonić, wpatrzone w lustro istoty do spojrzenia w inną stroną? Podobno ego jest achillesową piętą małpy nazywanej człowiekiem. Ego nastolatka jest dwubiegunowe, rozpiera takiego stwora niczym nieuzasadniona duma i dławi przerażenie, że nikt go nie lubi. Doskonale łączą okrucieństwo z sentymentalizmem, trochę z powodu natury, a trochę w wiecznej pogoni za uznaniem ze strony innych kwiatków na tej łące.