|
|
|
Cuchnąca pułapka i przytulna kryjówkaW zacienionym miejscu w lesie gdzieś w Wielkiej Brytanii kwitnie obrazek plamisty (Arum maculatum). Roślina ta jest jedynym powszechnym brytyjskim gatunkiem z w zasadzie tropikalnej rodziny Araceae, więc jej kwitnienie nie przypomina tego, czego oczekiwalibyśmy od typowego mieszkańca lasu. Od kwietnia do maja obrazki plamiste wytwarzają spiczasty pęd, który rozwija się w strukturę w kształcie pogrzebacza zwaną kolbą (spadix), otoczoną błoniastym wypustem przypominającym kaptur, znanym jako pochwa kwiatostanowa (spatka). Małe kwiaty są skupione u podstawy kolby, ukryte przed wzrokiem. Są ułożone jako pierścień z kwiatów żeńskich na dole i pierścień z kwiatów męskich powyżej. Od lewej do prawej: owocostan, kolba i liść przykwiatowy, kolba otoczona męskimi i żeńskimi kwiatami, oraz bulwa © M. Burnett, c. 1853, Wellcome Collection. Kolby i liście przykwiatowe są typowe dla Araceae, kalii lub obrazkowatych. Ten układ morfologiczny skłaniał do porównań z niektórymi częściami anatomii ssaków, więc Arum maculatum ochrzczono barwnymi i sugestywnymi nazwami, takimi jak lordowie i damy, krowy i byki, ogiery i klacze, diabły i anioły, Adam i Ewa, żołnierskie pałeczki, ptaszkowa lilja, kukułczy pint i kapłański pintle (znaczenia staroangielskich pint i pintle można znaleźć w szybkim badaniu etymologicznym). Ale roślina ta zainspirowała również pobożnych, którzy woleli takie nazwy, jak kapusta zakonnika, Jack-in-the-pulpit lub pastor-i-wikary. Peter Law i Lynden Swift napisali ciekawe artykuły na temat historycznych aspektów obrazka plamistego, w tym jego wielu nazw, zastosowań w medycynie ludowej oraz jako źródła skrobi do usztywniania średniowiecznych kryz i bród.
Zapach i ciepło są nieodpartą przynętą dla jednego konkretnego klienta: samicy „muchy ściekowej”, Psychoda phalaenoides. Jest to jeden z około 3000 opisanych gatunków muszek w rodzinie Psychodidae. Są to małe muchy (rozpiętość skrzydeł 2-4 mm) pokryte „włoskami” (właściwie włoskowatymi łuskami). Zwykle można je znaleźć w wilgotnych lasach lub w pobliżu stojącej wody, w tym drenów i kanałów ściekowych, które są idealnym miejscem do składania jaj i żerowania ich larw. Ich wygląd i zwyczaje wyjaśniają ich potoczne nazwy: muszki sowie, muchy ćmy, muchy drenujące lub muchy kanalizacyjne. W ciepłych krajach niektóre z około 1000 członków podrodziny Phlebotominae, much piaskowych, żywią się krwią i mogą być nosicielami chorób, takich jak leiszmanioza. Ale muchy ściekowe nie gryzą – niektóre z nich nawet nie żerują w fazie dorosłej. Czasami są uważane za uciążliwe ze względu na ich liczbę.
Można by się spodziewać, że istota o nazwie „mucha ściekowa” lub „mucha kanalizacyjna” nie będzie zainteresowana przeciętnymi, kwiatowymi zapachami. Rzeczywiście, botanik Cecil T. Prime, który napisał całą książkę o tej roślinie (Lords and Ladies, 1960), opisał zapach jej kwiatów jako „cuchnący i śmierdzący”. To zrozumiałe; zapach zawiera substancje chemiczne, takie jak 2-heptanon i p-krezol, które znajdują się również w jednym z ulubionych miejsc lęgowych much – krowim łajnie. Tak więc kwiaty typu obrazki plamiste są po prostu nie do odparcia dla żeńskich P. phalaenoides (nie jest jasne, dlaczego interesują się tylko samice). Uwalnianie zapachów naśladujących gnijącą materię organiczną w celu zwabienia much i chrząszczy poszukujących miejsc składania jaj lub pożywienia jest znane jako sapromyiophily. Oprócz Araceae, ten typ oszukańczego przyciągania występuje w rodzinach: kokornakowatych (Aristolochiaceae), trojeściowatych (Asclepiadaceae) i storczykowatych (Orchidaceae). Nawiasem mówiąc, to tylko nasze ludzkie uprzedzenia skłaniają nas do przekonania, że zapachy kwiatów muszą być „ładne”: roślina wytwarza taki zapach, jaki jest potrzebny, aby ściągnąć właściwego zapylacza.
Samica muszki siada na kolbie, pełznie w dół przez pierścień „włosków” (zmodyfikowane sterylne kwiaty męskie) i dociera do komory kwiatowej o gładkich ścianach u podstawy struktury. Lepiej żeby jej się tam podobało, bo zostanie na trochę: jest w pułapce.
Z powodu plątaniny włosków i śliskich ścian muszka nie może wyczołgać się z komory kwiatowej. Ale to nie jest takie złe: gdy jest zamknięta, może żywić się pożywnymi wydzielinami wytwarzanymi przez żeńskie kwiaty u podstawy kolby. Z punktu widzenia rośliny uwięzienie jest niezbędne. Muszka może mieć pyłek przyczepiony do jej ciała we wcześniej odwiedzonych obrazkach plamistych; kiedy wędruje po komorze przez 18 do 24 godzin, istnieje duża szansa, że pozostawi część tych ziaren pyłku na podatnych znamionach.
Why Evolution Is True, 10 października 2022 TłumaczenieMałgorzata Koraszewska * Athayde Tonhasca Júnior jest brytyjskim entomologiem.
Znalezionych 1475 artykuły. |
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||
|
