“New York Times”, Izrael i “skradzione palestyńskie potrawy”

Przy kilku okazjach, kiedy “New York Times” wspominał rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ 242, która została uchwalona jednogłośnie 22 listopada 1967 roku i uznała prawo Izraela do zatrzymania terytorium, jakie zdobył w wojnie sześciodniowej, niezbędne w celu posiadania “bezpiecznych [tj. dających się obronić] i uznanych granic”, ta gazeta ignorowała bardzo jasne wyjaśnienie znaczenia tej rezolucji, jakie przedstawił jej główny autor, brytyjski ambasador przy ONZ, Lord Caradon. Zamiast tego w artykułach w “New York Timesie” aż nazbyt często powtarza się arabskie twierdzenie – które Lord Caradon w pamiętny sposób rozbija – że według Rezolucji 242 Izrael musi oddać wszystkie terytoria, jakie zdobył w 1967 roku.

“New York Times” nigdy nie poświęcił żadnych artykułów kolosalnej kradzieży palestyńskich środków pomocowych przez Jasera Arafata (1- 3 miliardów dolarów), Mahmouda Abbasa (400 milionów dolarów), Mousy Ibn Marzouka (2,5 miliarda dolarów), Chaleda Meszaala (2,5- 5 miliardów dolarów), Mohammeda Dahlana (100 milionów dolarów), ani też nie opisał systemu rządowych synekur, gdzie pensja wynosi dziesięciokrotność przeciętnej płacy, które AP rozdaje krewnym i przyjaciołom swoich przywódców. 

“New York Times” nigdy nie wyjaśnił, dlaczego nazwy miejsc Judea i Samaria, które były w nieprzerwanym użyciu w świecie zachodnim przez kilka tysięcy lat, zostały w 1950 roku zastąpione przez Jordanię, która zaczęła nazywać obszar na zachód od rzeki Jordan, przechwycony przez nią w wojnie 1948 roku, “Zachodnim Brzegiem”, żeby wymazać żydowski związek z tą ziemią.

“New York Times” otwiera swoje łamy na stronach opinii dla takich ludzi jak Peter Beinart (który “nie popiera Izraela jako państwa żydowskiego”) i bardzo wielu innych, włącznie z autorami muzułmańskimi i arabskimi, których antypatia do Izraela jest uderzająca. Wśród jego stałych publicystów są antyizraelski Nicholas Kristof, który pisze o Izraelczykach “kradnących ziemię i bombardujących cywilów”, i antyizraelski Tom Friedman, który jest zagniewany głównie dlatego, że Izrael nie słucha tak obficie serwowanych przez niego porad – jego, Największego Autorytetu Świata. Wśród publicystów można liczyć tylko na Breta Stephensa, że wysłucha strony izraelskiej.

Można jednak znaleźć subtelne anulowanie Izraela nawet tam, gdzie można by pomyśleć, że żadną miarą nie może się znajdować – w dziel kulinarnym „New York Timesa”. Niedawny reportaż o oliwie z oliwek z izraelskiego miasta jest tu przykładem: Najlepsza oliwa na świecie? Tytuł w „New York Timesie” mówi, że jest palestyńska”, ale lokalizacja, Watchdog Group, wszystkie mapy mówią „Izrael”, o czym pisze Ira Stoll w „Algemeiner” 21 października 2021 roku:

W dziale kulinarnym “New York Timesa” jest artykuł o oliwie z miasta z poprawnie podanym miejscem jego napisania: “RAMEH, Izrael”. Ale w podtytule artykułu miasto określone jest jako “palestyńskie” i w samym artykule powtarza się określenie miejsca jako „palestyńskie miasto w górach”.

Committee for Accuracy in Middle East Reporting and Analysis (CAMERA) zwrócił się do “New York Timesa” o poprawienie błędu. Tamar Sternthal, dyrektorka izraelskiego biura tej organizacji, napisała na blogu CAMERA: “Podczas gdy niektórzy mieszkańcy Rameh mogą identyfikować się jako Palestyńczycy – (tylko 7 procent Arabów żyjących w Izraelu identyfikuje się jako Palestyńczycy, według sondażu z 2020 roku) – geopolityczną rzeczywistością jest, że Rameh mieści się wewnątrz uznanych międzynarodowo linii zawieszenia broni Izraela sprzed 1967 roku”.   

Rameh leży w Izraelu (wewnątrz zielonej linii, nie na terytoriach, które niektórzy upierają się nazywać “okupowanymi”). Miejsce napisania artykułu jest podane jako “RAMEH, Izrael”. Dlaczego więc “New York Times” dwukrotnie – w podtytule i w artykule – określa je jako “palestyńskie”?  

“New York Times” odmówił wprowadzenia korekty, odpowiadając na list z CAMERA, że “Rameh zarówno arabskim, jak palestyńskim miastem i oba określenia są poprawne. Arabscy obywatele Izraela coraz częściej identyfikują się jako Palestyńczycy, o czym wiele pisaliśmy. Nazywanie tego palestyńskim miastem odnosi się do charakteru i mieszkańców i nie sugeruje palestyńskiej suwerenności lub izraelskiej okupacji. A miejsce napisania artykułu podane jest jako Rameh w Izraelu”.  

CAMERA argumentowała, że przez odmowę poprawienia błędu, gazeta “demonstruje całkowite zarzucenie dziennikarskiego nakazu ścisłego trzymania się poprawności faktów”.

Rameh nie staje się “palestyńskim miastem”, ponieważ mieszkają tam Arabowie, a bardzo niewielu z tych Arabów – wiemy z sondaży, że tylko 7% Arabów w Izraelu identyfikuje się jako “Palestyńczycy” – nazywa siebie “Palestyńczykami”. Czy nazwalibyśmy graniczne miasto w Teksasie “meksykańskim” tylko dlatego, że większość, powiedzmy 80%, jego populacji jest meksykańskiego pochodzenia? Nie, nadal jest w Stanach Zjednoczonych i tak zostałoby zidentyfikowane. „New York Times” mógł poprawnie opisać Rameh jako “zamieszkałe przez Arabów izraelskie miasto Rameh”, ale autorka tego artykułu, która sama jest Palestynką, postanowiła tego nie zrobić.   

Tamara Sternthal z CAMERA stawia również zarzut, że artykuł propaguje “błędną koncepcję, że powstanie Izraela i polityka tego państwa ponoszą wyłączną odpowiedzialność za zmniejszenie produkcji oliwy w Rameh". W rzeczywistości główną rolę odegrały zupełnie inne czynniki, włącznie z porzucaniem rolnictwa na rzecz bardziej lukratywnej pracy, który to trend dotknął także rolnictwo izraelskich Żydów (i amerykańskich farmerów w Stanach Zjednoczonych).   

Jak mogło powstanie Izraela lub polityka państwa spowodować zmniejszenie produkcji oliwy w Rameh? Autorka rzuca to dziwaczne oskarżenie, ale nie przedstawia żadnych dowodów. Czytelników działu kulinarnego “New York Timesa” może zainteresować informacja, że także żydowscy producenci oliwy w Izraelu mieli w 2021 roku 33% spadku produkcji oliwy w stosunku do przeciętnej z ostatnich pięciu lat. Pogoda, pandemia Covid i lepiej płatna praca w innych zawodach dotykają tak samo rolników żydowskich, jak arabskich. Z pewnością jest możliwe, że część arabskich farmerów w Rameh, podobnie jak żydowskich farmerów, wybierze pracę w bardziej dochodowych dziedzinach niż uprawa oliwek. To nie jest żaden złowrogi spisek, by zaszkodzić arabskiej produkcji oliwy. Bez trudu można wyobrazić sobie oburzenie, gdyby polityka Izraela w jakiś sposób zmuszała Arabów do pozostania jako nisko płatni farmerzy produkujący oliwę.  

Kulinarny dział “New York Timesa” ma długą historię antyizraelskiego uprzedzenia, włącznie z używaniem określenia “perłowy kuskus” zamiast “izraelski kuskus”.

Pełen tytuł i podtytuł artykułu brzmi: The Best Olive Oil in the World? This Village Thinks So. Rameh, a Palestinian town surrounded by olive groves, has long had a reputation for producing especially good oil [Najlepsza oliwa na świecie? Ta wieś tak uważa. Rameh, palestyńskie miasto otoczone gajami oliwnymi ma opinię produkowania wyjątkowo dobrej oliwy].

Kontrowersja wywołała burzę na Twitterze. “Wszystko co związane z Izraelem w ‘New York Times’ otrzymuje standardowe polityczne wykoślawienie, nawet w artykule o oliwie z oliwek” – skomentował założyciel organizacji NGO Monitor, Gerald Steinberg.

Autorka tego artykułu w dziale kulinarnym “New York Timesa”, Reem Kassis, jest także autorką “perspektywicznego” artykułu z lutego 2020 w “Washington Post”, zatytułowanego: Here’s why Palestinians object to the term ‘Israeli food’: It erases us from history. [Oto dlaczego Palestyńczycy sprzeciwiają się określeniu “izraelska kuchnia”: bo wymazuje nas to z historii]. W artykule napisała: “Podobnie jak dla wielu Palestyńczyków, zwrot ‘izraelska’ kuchnia jest dla mnie trudny do przełknięcia. … przedstawianie potraw palestyńskiego pochodzenia jako ‘izraelskie’ nie tylko zaprzecza palestyńskiemu wkładowi do izraelskiej kuchni, ale wymazuje samą naszą historię i istnienie”…

Reem Kassis jest palestyńską autorką książek kulinarnych, która wydaje się nie mieć innych tematów poza Palestyńczykami, ich trudami i nieszczęściami pod izraelską „okupacją” i przywłaszczaniem „palestyńskich” potraw przez izraelskich Żydów.

Kassis potępia rzekome przywłaszczenie lub “kradzież” palestyńskich potraw przez Izraelczyków, ale to ona nie zna historii. Potrawy charakterystyczne zarówno dla kuchni izraelskiej, jak palestyńskiej – humus, falafel, szakszuka, tabbouleh, kuskus, tajine – wszystkie powstały poza tym obszarem. Zostały „ukradzione” w równej mierze przez Palestyńczyków, jak przez Izraelczyków.

Pochodzenie humusu nie jest pewne, ale wielu uważa, że powstał wśród Koptów w Egipcie. Najwcześniejsze znane przepisy na kuskus pojawiają się w książkach kucharskich Egiptu w XIII wieku. Inni twierdzą, że humus pochodzi z Grecji. Jeszcze inni uważają, że humus przynieśli do „Palestyny” krzyżowcy, którzy odkryli go podczas podróży przez Turcję. Szawarmę przynieśli do „Palestyny” osmańscy Turcy. Felafel przynieśli z Egiptu Koptowie, dla których był podstawowym daniem. Potrawa z jajek i pomidorów, szakszuka, była częścią sefardyjskiej kuchni przez stulecia, szczególnie w Afryce Północnej i przynieśli ją do Izraela żydowscy imigranci z Libii i Tunezji w latach 1950. i 1960. Kuskus i tajine są potrawami, które powstały wśród Berberów w Afryce Północnej, a potem rozeszły się wśród Arabów w Maghrebie i wreszcie zawędrowały do „Palestyny” i jeszcze dalej. Według tego, co wiem, wydaje się, że nie ma żadnych tak zwanych “palestyńskich” potraw, które powstały wśród samych palestyńskich Arabów.

Czy cokolwiek z tego pojawi się w dziale kulinarnym “New York Timesa”? Oczywiście, że nie. Ta informacja o pochodzeniu izraelskich i palestyńskich potraw nie zgadza się z tym, co ta szacowna gazeta uznaje za nadające się do publikacji, bo nadaje się tylko to, co uderza w  państwo żydowskie. A te fakty pokazują wyraźnie, że “Palestyńczycy” bardzo mylą się, kiedy twierdzą, że Izraelczycy “ukradli” ich potrawy.   

Jeśli chodzi o miasto Rameh — podobno słynne ze swej oliwy – mimo wysiłków palestyńskiej autorki, Reem Kassis, która w artykule w “New York Timesie” mówi o nim jako “palestyńskim” mieście, Rameh niczym takim nie jest. Jest częścią Izraela i było nią od ogłoszenia państwa żydowskiego w 1948 roku. Jego populacja nie identyfikuje się jako „palestyńska”, ale jako chrześcijańska, druzyjska i muzułmańska. Mimo zażaleń “New York Times” odmówił poprawienia błędu. Zamiast tego obstaje przy swoim, twierdząc, że słowo “palestyńskie” zostało poprawnie użyte do opisania mieszkańców, a nie samego miasta. Tak więc „Rameh” jest określony w „New York Timesie” jako „palestyńskie miasto” zamiast właściwego określenia „izraelskie miasto” z “chrześcijanami, Druzami i muzułmanami” (proszę pamiętać: tylko 7% Arabów w Izraelu nazywa siebie „Palestyńczykami”). Należy raz jeszcze zapytać “New York Times”: czy nazywacie na swoich łamach El-Paso – z Meksykanami stanowiącymi 83% populacji – „meksykańskim” miastem? Nie, nie robicie tego. Dlaczego więc nazywacie Rameh – po podaniu “Rameh, Izrael” jako miejsca napisania artykułu – „palestyńskim” miastem?  

The „New York Times”, Israel and “Stolen Palestinian Food”

Jihad Watch, 26 października 2021

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Hugh Fitzgerald 
Publicysta Jihad Watch.