|
|
|
Europa świadoma konsekwencji nadal finansuje radykalizację APUnia Europejska i jej państwa członkowskie są największym blokiem darczyńców finansującym Autonomię Palestyńską. Palestyńskie dziecko może iść do szkoły ulicą nazwaną imieniem Abu Dżihada, który zaplanował porwanie autobusu, podczas którego zginęło 38 Izraelczyków, w tym 13 dzieci, spędzić dzień, ucząc się szkole nazwanej imieniem założyciela Hamasu, Ahmada Jassina i zakończyć dzień w domu młodzieżowym nazwanym imieniem Abu Ijada, odpowiedzialnego za zamordowanie izraelskich olimpijczyków w Monachium. “Czy myślisz, że to jest piękne?” – pyta prezenter 11-letnią dziewczynkę w popularnym palestyńskim programie telewizyjnym.
“Szahada [męczeństwo] jest bardzo, bardzo piękna – odpowiedziała dziewczynka. – Wszyscy tęsknią do szahady. Co może być lepszego niż pójście do raju?”
“Każde palestyńskie dziecko w wieku, powiedzmy, 12 lat mówi: ‘O Panie, chciałabym zostać szahidem [męczennikiem]’” – mówi inna dziewczynka.
Dzieci od bardzo wczesnego wieku są uczone identyfikowania się z islamistycznym kultem śmierci – szahidyzmem – katalizowanym antysemickimi memami w stylu Goebbelsa, co wykuwa nieodwracalną nienawiść do Żydów i Izraela.
Przez ostatnie dziesięć lat opublikowano w międzynarodowych mediach i społecznościowych mediach całe tomy przykładów pokazujących rzeczywistość podżegania do nienawiści w kulturze głównego nurtu i w podręcznikach szkolnych, ujawniając tę choreografię nienawiści. Nic z tego nie jest nowe.
Ani też nie jest nowa informacja o materialnych bodźcach do dokonywania zamachów terrorystycznych, jakie daje palestyńskie kierownictwo przez wypłacanie specjalnych pensji terrorystom lub ich rodzinom w zamian za popełnione potworności. Tylko w 2018 roku budżet płac dla terrorystów w Autonomii Palestyńskiej wynosił około 180 milionów euro i opierał się na perwersyjnej formule: im więcej Żydów zabijesz, tym więcej pieniędzy dostaniesz.
4 października 2003 roku palestyńska terrorystka, Hanadi Dżaradat, weszła do restauracji Maxim przy nadbrzeżnej drodze Hajfa-Tel Awiw, wysadziła się w powietrze, zabijając 21 Izraelczyków, wśród nich rodzinę 10-letniego Orana Almoga. On sam stracił wzrok i miał szrapnele w całym ciele. Rodzina Dżaradat otrzymała dziesiątki tysięcy dolarów jako nagrodę za zamach samobójczy ich córki. Jej dwaj wspólnicy zarobili ponad 500 tysięcy dolarów w formie płac dla terrorystów.
Czternaście lat później Oran Almog, wtedy młody przedsiębiorca, poleciał do Nowego Jorku, żeby przemówić w ONZ i prosił kraje darczyńców, by zażądały zakończenia polityki „płacy za mord”. Bezskutecznie. Unia Europejska i jej państwa członkowskie są największym blokiem darczyńców finansującym AP. Tylko w 2018 roku UE przekazała AP 370 milionów euro, z czego największa część pochodziła z Niemiec. Trzydzieści procent tych pieniędzy idzie na płace dla terrorystów.
Od ponad dziesięciu lat europejscy politycy wiedzieli, że ich podatnicy są mimowolnymi płatnikami na rzecz systematycznego teatru radykalizacji. Wiedzą, że kultura nienawiści, którą ślepo finansują, podsyca idee i symbole antysemityzmu i radykalnego islamu. Wiedzą, że wiele z NGO “kulturalnych” i “praw człowieka”, które hojnie wspierają, ma związki z grupami terrorystycznymi, promują ruch Bojkot, Dywestycje i Sankcje i przynoszą wszystko, ale nie lepszą przyszłość dla Palestyńczyków.
Wiedzą także, że zamykanie na to oczu szkodzi nie tylko bezpieczeństwu Izraela i szansom na pokój, ale także samym zasadom, jakie kierują zewnętrznymi stosunkami UE: “Działania Unii na arenie międzynarodowej oparte są na zasadach, które leżą u podstaw jej utworzenia, rozwoju i rozszerzenia oraz które zamierza wspierać na świecie: demokracji, państwa prawnego, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej...” (Art. 21[1] TEU).
Mimo to, poza okazjonalnymi pustymi słowami i bezzębną rezolucją z 2017 roku, UE akceptuje swoją rolę. Autonomia Palestyńska nadal radykalizuje pokolenia Palestyńczyków, a Unia Europejska nadal za to płaci.
Próby namówienie do reform programów szkolnych spotkały się z oburzeniem i odrzucono je jako “atak na naród palestyński, jego historię i jego walkę” (oficjalne oświadczenie na witrynie internetowej AP, 13.4.2017). Zamówiony przez UE raport, który miał zbadać podżeganie w podręcznikach szkolnych, stał się powodem wielkiego zażenowania, bowiem zamiast palestyńskich podręczników badał podręczniki wydane pod nadzorem Ministerstwa Edukacji Izraela dla wschodniej Jerozolimy, co oczywiście dało uspokajające wyniki.
Przez kilka miesięcy AP odmawiała przyjęcia 750 milionów dolarów pieniędzy z podatków zbieranych dla niej przez Izrael, jako karę dla Izraela za aneksję, która się nie zdarzyła, prosząc UE o uzupełnienie wynikłego deficytu. Unia odmówiła, ale straciła kolejną okazję do uwarunkowania dalszych wypłat od zakończenia negacjonistycznego i destrukcyjnego dogmatu AP.
Jak długo panuje ten dogmat, pokój i dobrobyt Palestyńczyków nie są możliwe. I jak długo Europa finansuje ten dogmat, tak długo nie będzie zmiany.
Najwyższa pora, by Europa przerwała ten złowrogi cykl i przyjęła paradygmat oparty na interesie i rzeczywistości, jaki przyjęły starające się o pokój państwa arabskie, takie jak ZEA i Bahrajn.
Ta paradoksalna polityka zagraniczna, która zdradza wartości, o jakie Europa tak wytrwale walczyła, przypomina politykę appeasementu wobec irańskiego reżimu.
Nuklearne ambicje, rakiety balistyczne, które mogą dosięgnąć Europy (testy pocisków podwojono po zawarciu JCPOA), regionalna agresja, finansowanie terrorystycznych marionetek, potworne łamanie praw człowieka ludności Iranu, jak koszmarna egzekucja w zeszłym miesiącu zapaśnika Navida Afkariego, terrorystyczne spiski na europejskiej ziemi, otwarty antysemityzm , którego kulminacją jest nadchodzący, kolejny konkurs karykatur na temat Holocaustu i nieustanne groźby wymazania Izraela z mapy – akceptowanie tego wszystkiego niebezpiecznie naraża nie tylko wartości, jakie wyznaje Europa, ale jej strategiczne interesy.
Ajatollahowie dali Europie 60-dniowe ultimatum, by zapewnić dalszy dopływ petrodolarów po zarządzonym przez Donalda Trumpa wyjściu USA z JCPOA. Wkrótce po tym minister spraw zagranicznych Niemiec wsiadł do samolotu, by ugłaskać Teheran – ten sam minister spraw zagranicznych, które bez wątpienia widzi siebie jako prawdziwego przyjaciela Izraela i mówi, że poszedł do polityki z powodu Auschwitz.
Ajatollahowie obchodzili 40. rocznicę łamiącej prawa człowieka, zagrażającej światowemu pokojowi Rewolucji Islamskiej – federalny prezydent Niemiec pospieszył z wysłaniem gratulacji, ten sam prezydent, który zaledwie kilka dni wcześniej, przysięgał o zobowiązaniu swojego kraju do bezwarunkowej walki z antysemityzmem i do obrony uniwersalnych wartości.
Ten paradoksalny wzór zachowania, który można by nazwać hipokryzją, jest zagadką dla wielu komentatorów i ekspertów, którzy próbują zrozumieć zachowanie Europy, szczególnie w świetle niezmiernie konstruktywnej roli, jaką mogłaby odgrywać na Bliskim Wschodzie.
Robienie tego samego raz za razem i spodziewanie się innych wyników jest tym, co Einstein nazwał szaleństwem. Europa nie jest obłąkana w sensie klinicznym, ale jej polityka zagraniczna na Bliskim Wschodzie nie pokazuje wysokiego politycznego IQ. Nawet ślepy zobaczyłby więcej.
Aware of the consequences, Europe still funds PA radicalization Jerusalem Post, 26 października 2020 Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska Melody Sucharewicz
Znalezionych 2607 artykuły. |
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||
|
