Conor Fridersdorf z „Atlantic” to powiew świeżości wśród liberalnych mediów. W rzeczywistości jest liberałem, ale nie „progresistą”, a w nowym artykule poniżej opisuje obserwacje jednego z matematyków na temat tego, jak DEI [Diversity, Equity, Inclusion – różnorodność, równość, włączenie] wkradła się do świata akademickiego, tworząc nie tylko jednorodność punktów widzenia, ale także autorytaryzm.
Podobnie jak moja koleżanka Anna Krylov, Alexander Barvinok rozpoczął studia w Rosji (on studiował matematykę, Anna chemię), a następnie przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie na uniwersytecie w Michigan początkowo cieszył się swobodą akademicką, której brakowało mu w Rosji. Jednak w miarę jak czas mijał, Barvinok odkrył, że matematyczne środowisko akademickie zaczęło zmieniać się na podobieństwo radzieckiego stylu, z wymaganiami konformizmu i wierności nienaukowym, ale ideologicznym ideałom. To prawda, że nie zabijamy amerykańskich naukowców za przeciwstawienie się konwencjonalnej ideologii, ale podobieństwa między Rosją i USA dotyczące początków i rozwoju autorytaryzmu są uderzające. Historia Anny jest bardzo podobna. W tej chwili jesteśmy na „etapie DEI”, rewolucji kulturalnej, ale czy na tym się zakończy? Wątpię.
Przytoczę fragment artykułu Friedersdorfa, w którym słowa Barvinoka ujęte są w cudzysłów.
„Dorastałem w Związku Radzieckim, gdzie ludzie na co dzień musieli potwierdzać swoją wierność ideałom i przywódcom ucieleśniającym te ideały” – powiedział mi. „W miarę upływu lat obserwowałem niezwykłą łatwość, z jaką żarliwi komuniści zmieniali się najpierw w żarliwych prozachodnich liberałów, a potem w żarliwych nacjonalistów. To życiowe doświadczenie, a także zdrowy rozsądek utwierdzają mnie w przekonaniu, że tylko prawdziwi konformiści przodują w tej grze. Czy naprawdę chcemy, aby nasze wydziały matematyki były zaludnione przez konformistów?”
Barvinok twierdzi, że nie sprzeciwia się różnorodności. Jak mówi, każde wymuszone oświadczenie zmartwiłoby go równie mocno. „Nawet jeśli trzeba powiedzieć: ‘Głęboko wierzę, że woda z pewnością nas zmoczy, tak jak ogień z pewnością będzie parzył’” – napisał w liście o rezygnacji z pracy - „rutynowe potwierdzanie swoich przekonań jako warunek zarabiania na życie stanowi wymuszoną deklarację i demoralizuje każdego, kto uczestniczy w takim przedstawieniu”.
To właśnie ta wymuszona mowa, która, jak wszyscy wiemy, musi być zgodna z antyrasistowską doktryną Ibrama X. Kendiego, czyni, że oświadczenia DEI są obraźliwe i wrogie. Jeśli odstąpisz od przyjętej narracji, twoje podanie o pracę może nawet nie zostać rozpatrzone i możesz nie otrzymać awansu. Nie ma to charakteru włączającego ani nie promuje różnorodności, ponieważ prowadzi do tego, że wszyscy mają – lub przynajmniej głoszą – takie same poglądy na temat różnorodności. Ci, którzy nie są „włączeni”, trzymają język za zębami. I czy matematycy naprawdę muszą w ogóle zajmować się takimi zagadnieniami? Nie słyszałem dobrego argumentu w tej sprawie. Dopóki profesorowie i uniwersytety nie będą dyskryminować ze względu na rasę, płeć lub inną niezmienną cechę i zamiast tego skoncentrują się na osiągnięciach akademickich i nauce, wszystko będzie dobrze.
Barvinok ukończył studia w Petersburgu z wyróżnieniem, ale nie mógł znaleźć dobrej pracy, ponieważ był Żydem. (Tak, w Rosji był i nadal jest pełno antysemityzmu.) Po dojściu Gorbaczowa do władzy i rozluźnieniu sytuacji, uzyskał staż podoktorski w Sztokholmie, a następnie w 1994 r. przeniósł się do Cornell, a ostatecznie do Michigan, gdzie został zatrudniony na stałe jako profesor matematyki.
Ideologiczna zgnilizna w matematyce (i, jak sądzę, innych naukach) rozpoczęła się wkrótce potem i przebiegała, jak twierdzi Barvinok, w trzech etapach.
ETAP 1: National Science Foundation (NSF) wprowadza wobec naukowców wymóg „szerszego wpływu”.
Kiedy po raz pierwszy zaniepokoił się środowiskiem politycznym na amerykańskich uniwersytetach? Patrząc wstecz, przypomina sobie stały wzrost trzech ogólnych trendów, które zaczął zauważać na początku XXI wieku. „Początkowo jako amerykański profesor miałeś dobrą opinię, jeśli dobrze uczyłeś, przeprowadzałeś rozsądne badania i byłeś dobrym kolegą, co przejawiało się twoją gotowością do pracy w komisjach” – wspomina. „Pierwszą tendencją, którą zauważyłem, było to, że coraz częstsze oczekiwanie, że ‘dobry obywatel’ przyczyni się, że tak powiem, do poprawy sytuacji całej ludzkości”.
W szczególności, że National Science Foundation wprowadziła od 1997 r. wymóg opisywania „szerszego wpływu” propozycji badawczych oraz tego, jak zmieniło to doświadczenie uczestnictwa w roli eksperta w panelach, których zadaniem była ocena wniosków o granty. W kilku przypadkach kandydaci, których znał jako „znakomitych matematyków” i „całkiem przyzwoitych ludzi”, opisywali swoje cele badawcze z uwagą, wiedzą i entuzjazmem, podczas gdy w obowiązkowej części „szerszy wpływ”, nie mieli „nic lepszego do powiedzenia” poza tym, że planują pisać prace wspólnie z kobietami i nadzorować studentki”, co oburzyło niektórych członków panelu.
„Oczywiście rozumiałem oburzenie, ale dla mnie było to oznaką, że ten, być może skonstruowany w dobrych intencjach, wymóg był w rzeczywistości nierozsądny, ponieważ popychał skądinąd przyzwoitych ludzi do głupich, a czasem wstrętnych zachowań. Okazało się również, że polityka uniwersytetów i uczelni dotycząca zatrudniania, a także w pewnym stopniu awansów i podwyżek merytorycznych była w coraz większym stopniu motywowana chęcią wprowadzenia pozytywnych zmian społecznych w formie wkładu w DEI”.
ETAP 2: Administracja uczelni rośnie wraz z nowymi pracownikami zaangażowanymi w DEI
Drugim trendem, który Barvinok zaczął zauważać na przestrzeni lat, był wzrost liczby administratorów uczelni i rosnąca jednolitość komunikatów wydawanych przez administratorów w różnych instytucjach. Obecnie biurokracja DEI na Uniwersytecie Michigan jest ogromna: Według „Chronicle of Higher Education”: „Struktura DEI stanu Michigan, posiadająca początkowe finansowanie w wysokości 85 milionów dolarów i zatrudniająca ponad 100 pracowników, którzy przynajmniej w niepełnym wymiarze godzin angażują się w działania na rzecz różnorodności, jest powszechnie uważana za jedno z najbardziej ambitnych i najlepiej finansowanych biur w kraju”. Wiele stron w witrynie Uniwersytetu Michigan podkreśla wysiłki mające na celu zaszczepianie wykładowcom wartości DEI przy zatrudnianiu, badaniach i w innych dziedzinach.
Podkreślę, że jestem na Uniwersytecie w Chicago od 1986 roku i choć DEI rozrosło się i jest bardziej widoczne, to nie jest tak zauważalne i tak uciążliwe jak w Michigan, gdzie jest znacznie liczniejsza biurokracja DEI.
ETAP 3: DEI zaczyna dominować i opanowywać całą stronę akademicką
Trzeci trend, który zauważył, to zmieniający się charakter debaty. Coraz częściej ktoś twierdził, że dany argument szkodzi określonej grupie demograficznej, często nie precyzując w jaki sposób. Jak wspomina: „To właśnie na etapie ‘szkodzenia’ ludzie zaczęli bać się wyrażać swoje zdanie”.
To tutaj różnorodność opinii zaczęła się zmniejszać, a ci, którzy nie czuli się „włączeni”, stali się zbyt zastraszeni, by przeciwstawić się temu trendowi.
Barvinok uważa, że wszystkie te etapy są powiązane i być może stanowią „organiczny postęp”:
Według Barvinoka trzy opisywane przez niego trendy – instytucjonalny wymóg czynienia dobra publicznego, rozwój biurokracji akademickiej i oskarżenia o wyrządzanie krzywdy w celu uciszenia przeciwników – są ze sobą powiązane. „Im więcej celów społecznych chce się osiągnąć i im są one bardziej ambitne, tym więcej potrzeba administratorów, którzy z kolei mogą wysunąć nowe cele społeczne lub uczynić ambitniejszymi już istniejące” – wyjaśnił. „Jeśli jesteś przekonany, że to, co robisz, służy dobru publicznemu, to najwyraźniej twój oponent wyrządza szkodę”. Co więcej, jeśli czyjeś działania nie spowodują postępu (jak to widzą samozwańczy reformatorzy) szybko i sprawnie lub przynoszą odwrotny skutek, istnieje tendencja do „szukania we własnych szeregach wrogów, którzy, być może nieświadomie, utrudniają ten wysiłek”.
Jako przykład tego, jak daleko zaszła zaraza Barvinok używa przypadku profesorki matematyki na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis, Abigail Thompson, którą demonizowano po prostu za opublikowanie artykułu w „Notices of the American Mathematical Society”, która jest życzliwa wobec DEI, ale sprzeciwiała się obowiązkowym dla wszystkich pracowników oświadczeniom o popieraniu DEI. To wywołało burzę. Dla Barvinoka był to przełomowy moment, w którym zdał sobie sprawę, że podobnie jak w Rosji samo wyrażenie heterodoksyjnej idei może wpędzić w kłopoty.
Ale zgnilizna wciąż się rozprzestrzeniała. Oto, co wydarzyło się po śmierci George’a Floyda, kiedy ideologia akademicka stała się całkowicie autorytarna:
26 czerwca 2020 roku, około miesiąc po zabiciu George'a Floyda przez funkcjonariusza policji w Minneapolis, do jego skrzynki odbiorczej przyszedł e-mail zaadresowany do wydziału matematyki. Przewodniczący wydziału powiedział w nim, że komisja wydziału matematyki, która koncentruje się na „klimacie” wydziału, po weryfikacji komitetu wykonawczego wydziału, napisała oświadczenie w sprawie reakcji wydziału na rasizm.
Oświadczenie zawierało następujące zdania:
Rozumiemy i uznajemy, że systemowy rasizm przenika wszystkie aspekty naszego społeczeństwa. Uznajemy, że systemowy rasizm przenika kulturę naszej instytucji i wydziału. Z tego powodu jest nam niezmiernie przykro; wiemy, że mamy nad czym pracować.
Barvinok raz jeszcze pomyślał o społeczeństwie, które opuścił jako młody człowiek.
„W mojej pamięci, od Breżniewa do niedawnych czasów Putina, hasło ‘Mamy pracę do wykonania’ stanowiło jednoznaczny wskaźnik, że żadna praca nie zostanie wykonana, ponieważ ci, którzy pracują, nie mają apetytu na slogany” – powiedział mi. „Niemniej, żeby zebrać myśli, postanowiłem zająć się czymś sam i poszedłem umyć taras mojego domu”. Kiedy wrócił, w jego skrzynce odbiorczej znajdował się e-mail do całego wydziału matematyki od kolegi profesora. Napisał on, że w e-mailu wydziału matematyki „zasadniczo stwierdzono, że większość moich kolegów to rasiści, co jest fałszywym oskarżeniem i odmawiam przyłączenia się do niego”.
Następnie Barvinok odpowiedział sam. „Napisałem kilka e-maili, w których informowałem, że nie jest zadaniem wydziału składanie oświadczeń politycznych (religijnych, artystycznych czy gastronomicznych) w imieniu swoich członków i zasugerowałem, aby ci, którzy popierają to oświadczenie, po prostu je podpisali. Stało się wtedy jasne, że ludzie boją się wyrażać swoje zdanie, jeśli nie jest ono zgodne z dominującą narracją. Osób, które publicznie wyraziły swoją dezaprobatę dla oświadczenia, było o wiele mniej niż tych, które zrobiły to prywatnie”.
Oświadczenie o wierności z Michigan jest bardzo podobne do oświadczenia Szkoły Laboratoryjnej Wydziału Nauki Uniwersytetu w Chicago które opisałem wczoraj, co stanowi prawdopodobne naruszenie zasada neutralności instytucjonalnej naszego Uniwersytetu. Jest to szkodliwe z powodów, które Barvinok podaje powyżej. Czy stajemy się podobni do Rosji?
Czytaj i płacz (Szkoło Laboratoryjna, proszę wyrzuć to stwierdzenie!) Podkreślenia pochodzą od jednego z rodziców.
Nie różni się to zbytnio od oświadczenia z Michigan, prawda?
Rezultatem jest, jak można się spodziewać, zmniejszenie różnorodności wyrażanych punktów widzenia i „niewłączenie” tych, którzy nie akceptują przysięgi lojalności. Friedersdorf wzywa tych, którzy mają inne zdanie, do zabrania głosu:
Badanie przeprowadzone przez Foundation for Individual Rights and Expression wśród 1500 wykładowców w USA wykazało, że połowa respondentów uważa takie oświadczenia za „ ideologiczny papierek lakmusowy, który narusza wolność akademicką”. Jeśli analiza Barvinoka jest poprawna, kohorta ta mogłaby wypowiadać się przeciwko stwierdzeniom DEI bez znaczącego ryzyka dla swojej kariery, gdyby tylko skoordynowała działania i zrobiła to licznie.
Z drugiej strony, im dłużej obecny system będzie obowiązywać, tym trudniej będzie go zreformować – jeśli kryteria zatrudniania będą faworyzowały daną ideologię, a nie tych, którzy się z nią nie zgadzają, z biegiem czasu dominować będzie frakcja czerpiąca korzyści z uprzedzeń instytucji. Jak ujął to Barvinok w swoim liście do Amerykańskiego Towarzystwa Matematycznego: „Przewiduję argument, że ATM nie ‘zajmuje się polityką’. Ale jest to ten rodzaj ,polityki’, który, parafrazując Perykles, zajmuje się tobą, niezależnie od tego, czy ci się to podoba, czy nie, dlatego bierność jest tak samo polityczna jak działanie”.
Dla dysydentów najlepszy czas na zabranie głosu jest teraz.
Więc zabieram głos!
Aha, i jeszcze pouczający tweet o University of Michigan. Spójrzcie na te płace!
Lik do oryginału: https://whyevolutionistrue.com/2023/12/15/conor-friedersdorf-and-alexander-barvinok-on-ideological-coercion-in-american-colleges/
Why Evolution Is True, 15 grudnia 2023
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
