Język okupacji jest bronią często używaną przeciwko Izraelowi. Interesy tych, którzy go używają, są sprzeczne z istnieniem państwa żydowskiego. Mówią o Izraelu jako „nielegalnym okupancie”, a o obecności państwa żydowskiego na Bliskim Wschodzie jako „nielegalnej okupacji”. IDF, armia Izraela, jest w antyizraelskich mediach nazywana przemiennie „siłami okupacyjnymi”, „militarną okupacją” a nawet „Izraelskimi Siłami Okupacyjnymi” [Israeli Occupation Forces (IOF)]. Judea i Samaria, a czasami cała Jerozolima, są nazywane ”okupowanymi terytoriami”. Widzimy także skrót “OPT" od “Okupowane Palestyńskie Terytoria” w listach krajów, z których musimy wybrać, kiedy wypełniamy blankiety online lub dokonujemy zakupów.
Celem używania takiego języka jest zanegowanie prawa państwa żydowskiego do istnienia na ziemi, o której Arabowie twierdzą, że należy do nich. A ponieważ Arabowie twierdzą, że cały Izrael leży na ziemi, która należy do nich, cały Izrael – według tej narracji – jest nielegalnie okupowany przez naród żydowski, lub mówiąc prościej, Izrael jest nielegalny i dlatego nie ma prawa istnieć. Do dzisiaj nie ma żadnej części obecnego państwa Izraela, na której Arabowie zaakceptowaliby państwo żydowskie. Wszędzie, gdzie jest Izrael, jest okupantem.
Ale słowo „okupant” jest czymś znacznie więcej niż wehikułem negacji. Jest w tym słowie krzycząca jakość, sugerująca, że jednostka, o którą chodzi, jest uzurpatorem. W znaczeniu: hej, ta ziemia należy do kogoś innego!
I, oczywiście, jeśli Izrael jest ”okupantem”, a ziemia należy do kogoś innego, to czyni to z Izraela złodzieja. A tym innym muszą być Arabowie.
Nowa redaktor działu mediów w ”Times of Israel” mówi, że rodzina Ahed Tamimi żyje pod okupacją. Rodzina Tamimi żyje jednak w Nabi Saleh, którą rządzi Autonomia Palestyńska.
Odmalowawszy Izrael w tym ohydnym świetle, wizerunek żydowskiego państwa ewoluuje w coś podejrzanego i odrażającego. Używanie języka okupacji służy, innymi słowy, nie tylko wyrażeniu twojego stanowiska politycznego w sprawie Izraela, ale także mówi innym, że odczuwasz rzeczywistą niechęć do Izraela; że Izrael brzydzi cię i widzisz go jako moralnie zepsuty twór, jako złodzieja, który ukradł ziemię należącą do innych – innych o brązowej skórze!
Język okupacji sugeruje w rzeczywistości, że dokonałeś wyboru moralnego w sprawie państwa Izrael. Że wierzysz, iż Żydzi nie mają prawa do swoich starożytnych i rdzennych terytoriów, ponieważ jacyś Arabowie urodzili się tam w XIX i XX wieku. Wierzysz, że ta niedawna historia anuluje prawa Żydów. I z pewnością anuluje biblię, która opisuje naprawdę prastare rzeczy, jeśli jakakolwiek z nich naprawdę zdarzyła się. W co wątpisz.
Niektórzy ludzie używający języka okupacji, czynią to w ”etycznym” sensie. Nie mówią o mandatach i granicach. Mówią o jednym narodzie siłą rządzącym innym narodem. Mówią, że Arabowie nie chcą być rządzeni przez Żydów i dlatego Arabowie, którzy żyją pod żydowskimi rządami, są „okupowani” i żyją pod „okupacją”. I tutaj sprawy stają się naprawdę szalone. Bowiem protesty na granicy Gazy są rzekomo przeciwko izraelskiej „okupacji”.
Tyle tylko, że Izrael nie rządzi w Gazie. Hamas rządzi w Gazie. Izrael opuścił Gazę zabierając ze sobą wszystko, co izraelskie, w 2005 r. IDF-u nie ma w Gazie, więc nie ma „sił okupacyjnych” w Gazie. A więc Gaza nie jest „okupowana” ani trochę.
Przeciwko czemu więc protestują ludzie w Gazie? Że nasi żołnierze są na granicy, by nie pozwolić im zabijać nas? Czy to jest znaczenie okupacji? Stany Zjednoczone mają żołnierzy wzdłuż granicy z Kanadą. Czy znaczy to, że Stany Zjednoczone okupują Kanadę?
Czy wszystko jest okupacją? Czy też okupacja istnieje tylko wtedy, kiedy chodzi o ”złodziejskich” Żydów?
Z prawnego punktu widzenia cały temat okupacji jest mętny. Wymaga co najmniej rozjaśnienia. Wiemy, że kiedy Jordania zdobyła Judeę i Samarie oraz części Jerozolimy w 1948 r., narody świata nie uznały tego za legalną okupację. Tylko Wielka Brytania i Pakistan oceniły okupację tych terytoriów przez Jordanię za legalną. Można by uznać, że skoro Jordania była nielegalnym okupantem Judei, Samarii i Jerozolimy – złodziejem, uzurpatorem ziemi kogoś innego – to czyni to Żydów tymi, którzy zostali okradzeni. Chyba, że coś nam tu umknęło.
Ale nie umknęło. Bowiem prawdą jest, że Mandat Palestyński pozostaje prawnie wiążący do dnia dzisiejszego. A Mandat Palestyński ustanowił prawo narodu żydowskiego do osiedlania się wszędzie na zachód od rzeki Jordan. I dlatego narody świata uznały Jordanię za nielegalnego okupanta.
I pojmijcie to: nigdy nie chodziło o 1967 r. Uwierzcie Mahmoudowi Abbas, ich przywódcy:
"Izrael od 1948 r. trwa w pogardzie dla międzynarodowej legalności przez gwałcenie rezolucji 181 (II) Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, która wzywała do założenia dwóch państw w ziemi historycznej Palestyny zgodnie z specjalnym planem podziału. Siły izraelskie przechwyciły więcej ziemi niż zostało przyznane Izraelowi, stanowiąc poważne pogwałcenie artykułów 39, 41 i 42 Karty Narodów Zjednoczonych”.
Czy widzicie tu cokolwiek o granicach z 1967 r.? Nie. On mówi o Podziale. Który był tylko rekomendacją. Który jego ludzie odrzucili.
Spójrzmy prawdzie w oczy: Arabowie wspaniale się urządzili po I Wojnie Światowej, kiedy podzielili między siebie Bliski Wschód na kawałki. Istnieją 22 państwa arabskie, gdzie język arabski jest językiem narodowym a islam jest religią narodową. Ich kultura dominuje nad całym Bliskim Wschodem.
Nie wspominając faktu, że Arabowie mogli pozostać tam gdzie byli w Izraelu jako uprzywilejowana mniejszość. Izrael jest demokracją. Wszystko byłoby w porządku. Ponieważ jednak odeszli, 22 państwa składające się z ich braci, powinny były ich przyjąć i bach! Nie ma już problemu uchodźców. To właśnie my zrobiliśmy z Żydami, których ONI wygnali ze swoich krajów. Nazywa się to „wymianą populacji”.
Spójrzcie, chcieli wygrać cały Mandat. Przegrali. My wygraliśmy. Koniec. Pora przestać jęczeć i uznać przegraną.
Sugerowanie, że Żydzi są złodziejami, że zabrali ziemię, która należy do innych, lub mówienie Żydom, że nie mogą budować domów na terytorium obejmującym Mandat Palestyński, jest ohydne i antysemickie, i sprzeczne z uznanym prawem międzynarodowym. Profesor Eugene V. Rostow, ekspert prawa międzynarodowego, który pomógł napisać rezolucję 242, wyjaśnił, że przez zatwierdzenie Mandatu z prawem do żydowskiego osiedlania się wszędzie między rzeką Jordan a Morzem Śródziemnym, świat zasadniczo zanegował jakiekolwiek przyszłe arabskie roszczenia do tego terytorium.
“Zgodnie z prawem międzynarodowym ani Jordania, ani palestyńsko-arabski ‘lud’ z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy nie mają uzasadnionych roszczeń do suwerennego posiadania okupowanych terytoriów. Jordania nie może opierać takiego roszczenia do terytorium na swojej militarnej okupacji i administracji Zachodniego Brzegu w latach od 1948 do 1967 r. po arabskiej wojnie agresywnej z 1948 r. Ani nie może opierać swojego roszczenia na próbie anektowania terytorium w 1950 r. Aneksja nie została uznana i została cofnięta. Przez ochronę ‘obywatelskich i religijnych praw’ Arabów mandat implicite neguje arabskie roszczenia do narodowo-politycznych praw na tym obszarze na korzyść Żydów; terytorium mandatowe było w rzeczywistości zarezerwowane dla narodu żydowskiego, dla ich samostanowienia i politycznego rozwoju w uznaniu historycznego związku narodu żydowskiego z tą ziemią. . .” (podkreślenie dodane)
“Pozostaje - powiedział Rostow – po prostu teoria, że arabscy mieszkańcy Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy mają roszczenie do tego obszaru na podstawie nieodłącznego ‘prawa naturalnego’. Ani zwyczajowe prawo międzynarodowe, ani Karta Narodów Zjednoczonych nie uznają, że każda grupa ludzi, twierdzących, że są narodem, ma prawo do własnego państwa. Prawo międzynarodowe opiera się na zupełnie innej zasadzie suwerennej równości państw. I niemal każde państwo odziedziczone z historii zawiera więcej niż jedną grupę etniczną, religijną lub kulturową: na przykład, Francuzi w Quebec; Baskowie we Francji i Hiszpanii; Flamandowie w Belgii; Kurdowie w Turcji, Iranie i Iraku; i tak dalej.
Dlatego jest regułą zasadniczą dla pokoju międzynarodowego, by roszczenia narodowego samostanowienia były wysuwane tylko środkami pokojowymi. Międzynarodowe użycie siły, by dowieść słuszności takiego roszczenia jest i musi być ściśle zakazane przez Kartę Narodów Zjednoczonych” – twierdził Rostow, co czyni pełne przemocy protesty w Gazie obscenicznym szyderstwem, biorąc pod uwagę fakt, że ludność Gazy już w 2005 r. dostała jednostronnie od Izraela prawo do samostanowienia.
Rezolucja Lodge-Fish zatwierdzająca żydowskie prawo do zasiedlania Mandatu Palestyńskiego została uchwalona jednogłośnie i ratyfikowana wiele razy przez organy w USA i Wielkiej Brytanii.
Nieżyjący już Howard Grief, doradca Izraela ds. prawa międzynarodowego, sugerował, że Artykuł 80 Karty ONZ, znany kiedyś nieoficjalnie jako klauzula Narodu Żydowskiego, określa, że ONZ-owi nie wolno dokonywać transferu żadnej części Palestyny jednostce nie-żydowskiej. To obejmowałoby Autonomię Palestyńską i Hamas. Artykuł 80 daje w rzeczywistości Żydom prawo budowania osiedli wszędzie, gdzie chcą, od rzeki Jordan do Morza Śródziemnego.
Co powoduje, że można się zastanawiać w sprawie legalności zakazu wstępu izraelskim Żydom na ”Obszar A”, który jest przecież na zachód od rzeki Jordan. Kto jest okupantem? A kto jest w domu?
