Prawda

Wtorek, 19 marca 2024 - 10:56

« Poprzedni Następny »


Krótka historia niekończącego się konfliktu


Vic Rosenthal 2020-06-06

Dzielnica Żydowska w Jerozolimie wschodniej po jej zdobyciu przez Legion Arabski w 1948 roku.
Dzielnica Żydowska w Jerozolimie wschodniej po jej zdobyciu przez Legion Arabski w 1948 roku.

Kiedy brytyjscy kolonialiści w 1948 roku wreszcie odeszli, ogłoszono niepodległość państwa, co wywołało „wojnę o niepodległość”. Większość wojen o niepodległość toczyła się w walkach bezpośrednio przeciw władzy kolonialnej, ale nasza była wojną zastępczą. Brytyjczycy nakłaniali Arabów do ataku i pomagali im jak tylko mogli, unikając bezpośredniej interwencji. To Arabowie wykonali brudną robotę i zapłacili za to wysoką cenę (w szczególności Arabowie palestyńscy). Wojna była krwawa, wielu zupełnie nieprzygotowanych do tego ocalałych z Holocaustu dostało broń i ruszyło na linię frontu. Nie mieliśmy wyboru, 6 373 naszych żołnierzy  zostało zabitych między listopadem 1947 a lipcem 1949, w tym czasie to był jeden procent żydowskiej populacji.

To był początek naszej trwającej do dziś wojny o niepodległość. Toczy się od 72 lat, czasem jest gorąca, czasem letnia, ale nigdy zimna. Naszym bezpośrednim przeciwnikiem byli zazwyczaj Arabowie palestyńscy i sąsiadujące z nami państwa arabskie, ale wspierali ich Brytyjczycy, Związek Radziecki, cały świat muzułmański (z jego centrum w Organizacji Islamskiej Współpracy), kraje Zatoki Perskiej, Unia Europejska, a w ostatnich dziesiątkach lat Iran.          

 

Po zawieszeniu broni w 1949 roku, nasi wrogowie przeszli do terroryzmu. Tylko w 1952 roku było około 3 tysięcy ”incydentów przemocy związanej z naruszeniem granicy”. Kampania na Synaju w 1956 roku (Mivtza Kadesh) miała początkowo być tylko wypadem mającym zakończyć mordercze ataki egipskich Fedayeen, którzy byli odpowiedzialni za znaczną część terroru w okresie między wojnami. Brytyjczycy i Francuzi skorzystali z okazji, żeby ponownie opanować Kanał Sueski. Izrael opanował cały Półwysep Sueski. 231 izraelskich żołnierzy nie wróciło do domu. Nie tak wielu, gdybyśmy to mierzyli normalnymi standardami operacji wojennych, ale każdy z nich był czyimś synem, ojcem lub mężem*. Amerykański prezydent (Eisenhower) zmusił Izrael do wycofania się ze zdobytego terytorium w zamian za obietnice, których późniejsze rządy amerykańskie nigdy nie dotrzymały. (Ten wzór stanie się stałym refrenem.)  

 

W 1967, kraje arabskie, znów zachęcone (ale tym razem przez Związek Radziecki), ruszyły na Izrael. Zmiażdżyliśmy ich marnie dowodzone armie i zdobyliśmy dość ziemi, żeby móc ustanowić ”nadające się do obrony granice”. Do czego wzywała rezolucja 242 Rady Bezpieczeństwa, nie należącej jeszcze wówczas do naszych nieprzejednanych wrogów Organizacji Narodów Zjednoczonych. Ten sukces był tak wielki, że wywołał uczucie, iż jesteśmy niewyciężeni.         


Izrael nie był jednak przygotowany do połknięcia tego co zdobył, w szczególności w Jerozolimie. Zamiast upokorzyć Arabów, tak żeby przyjęli do wiadomości swoje straty i swoją słabość, wybraliśmy ugłaskiwanie ich. Byliśmy tak szczodrzy, że daliśmy im kontrolę nad najświętszym miejscem judaizmu – Wzgórzem Świątynnym. Ówczesny minister obrony Mosze Dajan, który miał głęboką niechęć do wszystkich religii, nie chciał, żeby Izrael kontrolował to, co nazywał “tym Watykanem,” i nakazał usunięcie izraelskiej flagi z Kopuły na Skale. Ta decyzja prześladuje nas do dziś.  


Wrogowie Izraela nie poddali się. Ponieśli porażkę i natychmiast zaczęli planowanie odrobienia strat. Powiedzieli to światu wyraźnie, na konferencji w Chartumie, jesienią 1967 roku zapowiedzieli, że nie pozwolą Izraelowi na zachowanie ani  jednego centymetra zdobytej ziemi i krzyknęli swoje “trzykrotne NIE”: “nie dla pokoju z Izraelem, nie dla uznania prawa Izraela do istnienia, nie dla jakichkolwiek negocjacji z Izraelem…”


Wkrótce zaczęła się wojna, którą poza Izraelem niewielu pamięta – Wojna podjazdowa z Egiptem, w której Nasser próbował odebrać Synaj. Zginęło w niej 1,424 izraelskich żołnierzy (oraz bliżej nieznana liczba Egipcjan), którzy zostali zabici w walkach przygranicznych między 1967 a 1970 rokiem. Młody Benjamin Netanjahu wrócił ze Stanów Zjednoczonych do Izraela, żeby służyć w armii, był ranny i o mało nie utonął w wodach Kanału Sueskiego. Kierownictwo OWP doszło do wniosku, że terror przeciwko Izraelowi jest mało skuteczny i ta organizacja wyspecjalizowała się w terrorze międzynarodowym, porywając samoloty pasażerskie, biorąc zakładników, stawiając żądania. Rządy państw europejskich zmęczyły się ideą niepodległego żydowskiego państwa, teraz miały dodatkowy powód, by mu źle życzyć.         

 

Wreszcie, w 1973 roku, Egipt i Syria, podżegani i zaopatrzeni przez Związek Radziecki, ruszyli ponownie. Tym razem, z powodu niekompetencji izraelskiego wywiadu, udało im się nas zaskoczyć i dopiero kosztem 2 688 żołnierzy Izrael zdołał odepchnać inwazję. Jednak kiedy fala się odwróciła, nasze siły były w drodze do Kairu i Damaszku. Wtedy interwencja Henry Kissingera uniemożliwiła Izraelczykom zniszczenie otoczonej Trzciej Armii egipskiej i Egipt wyszedł z tej wojny bez znaczących strat i utraty twarzy. W rzeczywistości ogłosili ”październikową wojnę” arabskim zwycięstwem! I być może, dzięki Kissingerowi, po części tak było.           


W tym momencie nasi wrogowie zmienili strategię z bezpośredniej konfrontacji militarnej na walkę o sprawę palestyńską.   


Rezolucja z Chartumu
, w dodatku do trzech NIE żądała ”domagania się praw palestyńskigo ludu w ich kraju”. Realizując instrukcje ze strony swoich sowieckich mocodawców palestyńscy Arabowie byli prezentowani jako skolonizowany lud rdzenny, kolejny naród tubylczy, walczący o zrzucenie kolonialnego jarzma. Gangster i terrorysta Jaser Arafat był hołubiony na forum ONZ jak jakiś Mahatma Gandhi.  Rozpoczął się proces ”internacjonalizowania walki”, którego wielkim dniem była rezolucja ONZ z 1974 roku deklarująca, że ”syjonizm jest rasizmem” i oczywiście póżniej, poświęcona rasizmowi konferencja w Durbanie z 2001 roku, na której popularyzowano rzekomą paralelę między Izraelem i Południową Afryką.          

 

Broń arabskiej ropy naftowej uruchomiono w 1973 roku, dostarczyła gór pieniędzy co pozwoliło na finansowanie zachodnich uniwersytetów. Zostały utworzone całe wydziały studiów bliskowschodnich wyposażone w antyizraelską kadrę. Lewicowi akademicy, już wcześniej skłonni do akceptowania sowieckiego punktu widzenia, według którego Izrael był kolonialnym tworem i narzędziem zachodniego imperializmu, złapały zarówno pieniądze jak i zalecane poglądy. Znalazły sie również pieniądze na właściwe przedstawianie islamu, oraz Żydów i Izraela w amerykańskich podręcznikach szkolnych. To była tylko część szeroko zakrojonych działań. Międzynarodowe koncerny naftowe lobbowały amerykańskie rządy, żeby były bardziej ”zrównoważone” w swoich relacjach z Izraelem i Arabami. Mówiły Amerykanom, że poparcie ich rządu dla Izraela jest powodem niedoborów i wysokich cen, które ich trapią. Kryzys naftowy wzmocnił już wcześniej akceptowaną przez amerykański Departament Stanu i europejską dyplomację ideę, że posiadanie przez Izrael jakiegokolwiek terytorium poza linią zawieszenia broni z 1949 roku  jest ”nienaturalne”, a nawet, że jest to główna przyczyna niestabilności regionu. Wysiłki zmierzające do zmiany wyniku wojny 1967 roku podwoiły się.        

 

W 1977, Anwar Sadat pojechał do Jerozolimy, a w 1979 podpisano Porozumienia z  Camp David. Izrael miał się wycofać z całego Półwyspu Synajskiego w zamian za pokój i normalne relacje z Egiptem. W 1981 roku Sadat został zamordowany przez muzułmańskiego ekstremistę, a w 1982 Izrael wycofał sie z Synaju. Nie da się powiedzieć, jak by to wszystko wyglądało, gdyby Sadat żył. Jednak ”pokój” okazał się bardzo zimny. Co prawda nie doszło do kolejnej wojny między Izraelem i Egiptem, ale egipskie media, również te rządowe nadal uprawiały antysyjonistyczną i antysemicką propagandę, a handel i turystyka między tymi krajami były na minimalnym poziomie.      Podczas gdy Izrael zrobił wiele ustępstw dotyczących demilitaryzacji Synaju, żeby egipskie władze mogły walczyć z salafickim terroryzmem  – wzmacnianie egipskiej  obecności wojskowej często miało inny charakter, jak na przykład fortyfikacje obronne, artyleria, jednostki przeciwlotnicze i przeciwczołgowe, liczne lotniska, które raczej nadawały sie do wojny z Izraelem, niż do zwalczania luźnych grup terrorystów. Można się zastanawiać. 

 

W 1982, OWP utworzyło swoją bazę w południowym Libanie i wykorzystywało ją do ataków na Izrael. Kiedy nie dało się tego dłużej tolerować, Izrael zaatakował Liban, żeby wykorzenić OWP. To była krótka, ale okrutna wojna i w końcu siły OWP w Bejrucie poddały sie. OWP wynegocjonowała amerykańską eskortę przy wyjściu z Bejrutu, około 6 500 palestyńskich bojowników zabrano na amerykańskie okręty wojenne i przewieziono do Tunisu, gdzie utworzyli swoją kolejną kwaterę. Arafata miano zlikwidować, jednak dążenie do unikania cywilnych ofiar skłoniło do przerwania operacji.

 

Po tej wojnie Izrael pozostał w Libanie do 2000 roku, kiedy ostatecznie wycofał się ze względu na straty w ludziach powodowane przez nowoutworzony Hezbollah. Podczas samej wojny zginęło 657 izraelskich żołnierzy, dziesiątki zginęły później, w latach 1982-2000. To co pozostało po zdobyczach z 1967 roku to była Judea i Samaria oraz Gaza. I tu pojawił się prawdopodobnie największy błąd strategiczny Izraela w całej jego historii. – Umowy z Oslo.     

 

Idea tych umów, przynajmniej w koncepcji Icchaka Rabina, po tym jak znalazł się w sytuacji bez wyjścia z powodu podstępnych działań Yossi Beilina, Szimona Peresa, i innych, nie była nierozsądna. Izrael nie chciał wchłonąć wszystkich Arabów z tych terytoriów, a Arabowie nie chcieli być pod władzą Izraela. Tak więc, zamierzano wyznaczyć granice dla autonomiczngo okręgu arabskiego w Gazie oraz w Judei i Samarii na mocy wzajemnych porozumień z Arabami, którzy dostali by ”coś mniejszego niż państwo” – zdemilitaryzowaną  jednostkę administracyjną, która zarządzaliby sami, z wyjątkiem obszarów ważnych dla izraelskiego bezpieczeństwa. Izrael miał zachować Dolinę Jordanu, która jest kluczowa dla jego bezpieczeństwa. Obie strony miały zaakceptować wzajemne uznanie i wspólnie pracować na rzecz pokoju.        

 

Jedynym problemem było to, że nie było żadnego przywództwa po stronie palestyńskich Arabów, które mogłoby i chciałoby zaakceptować te warunki. Przez dziesiątki lat obiecywali ”powrót” do ”Palestyny”, gdzie mogliby odzyskać  ziemię, która wpadła w ręce Żydów, (w rzeczywistości obiecywano wyrzucenie lub zabicie Żydów i zagrabienie ich własności). Samą raison d’être Organizacji Wyzwolenia Palestyny było zniszczenie Izraela i zdobycie “całej Palestyny od rzeki do morza.” W 1974, OWP przyjęła “etapowy plan” użycia każdego terytorium, jakie da się uzyskać w Izraelu, jako bazy dla terroryzmu. Sam pomysł, że podstępny i zbrodniczy przywódca Arafat zaakceptuje w dobrej wierze takie porozumienie, był absurdalny.

 

I rzeczywiście, złamał każdą obietnicę, złożoną w ramach tego Porozumienia. Organizacja Wyzwolenia Palestyny nie uznała Izraela, nie wyrzekła się terroryzu, nie przestała podżegać. Pierwszego dnia po porozumieniu, Arafat przeszmuglował we własnym samochodzie terrorystów, których obiecywał nie wpuszczać do kraju. Przemawiając po arabsku wyjaśniał, że podpisał Porozumienie mając na myśli etapowy plan ”wyzwolenia Palestyny” i porównywał Umowy z Oslo do traktatu z Hudajbijja, kiedy Mahomet złamał traktat i zdradził swoich partnerów. Wystarczyło słuchać, żeby się dowiedzieć, że nie był zainteresowany pokojem.

 

Izraelczycy znali przeszłość Arafata, historię jego kłamstw, mordy, zdrady i korupcję. A jednak uwierzyli, że tym razem będzie inaczej. Nawet po tym, kiedy po arabsku ujawnił swoje intencje swoim zwolennikom, nadal chciano mu wierzyć. Nawet po latach terroryzmu i podżegania, które poźniej nastąpiły, nie podarli tego Porozumienia. W efekcie Judea i Samaria oraz Gaza stały się terytorium wroga wewnątrz granic Izraela, stając się bazą, z której wychodziły ataki terrorystyczne, które pochłonęły ponad tysiąc istnień izraelskich Żydów.


W 2006 roku Hezbollah rozbudował swoje siły w południowym Libanie, gdzie Izrael sprawował kontrolę między rokiem 1982 a 2000. Po incydencie granicznym, w którym zginęło ośmiu izraelskich żołnierzy, ataki rakietowe zmusiły setki tysięcy mieszkanców Galilei do ucieczki, a pozostałych do życia w schronach przez blisko miesiąc. Druga wojna libańska trwała 34 dni i kosztowała życie 117 żołnierzy oraz 43 cywilów. Zakończyła się narzuconym przez ONZ rozejmem. Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ, która oficjalnie zakończyła wojnę, nakazała rozmieszczenie sił pokojowych ONZ, które miały zapobiegać ponownemu zbrojeniu się jednostek Hezbollahu. Niestety, Hezbollah całkowicie ignorował siły pokojowe, które nie reagowały i dziś Hezbollah ma około 130 tysięcy rakiet skierowanych na Izrael.      


Mógłbym to ciągnąć dalej, ale wzór jest wyraźny. Od 1967 roku nasze pozycje strategiczne pogorszały się, a równocześnie obraz Izraela w zachodniej opinii zmienił się z ogólnie pozytywnego na ogólnie negatywny. Oczywiście było wiele powodów tych zmian – Izrael nie zniszczył swoich wrogów, kiedy miał szanse, czasem dlatego, że był powstrzymywany przez państwa trzecie, czasem w fałszywej nadziei, że szczodrość będzie odwzajemniona.       


Obecnie możemy podjąć zdecydowane kroki, żeby ograniczyć zagrożenia płynące z Judei i Samarii i osłonić naszą wschodnią granicę, włączając pod naszą jurysdukcję izraelskie społeczności w Judei i Samarii i Dolinie Jordanu. W tym samym czasie stoimy w obliczu narastającego zagrożenia ze strony Iranu i jego marionetek w Iraku, Syrii i Libanie. Jestem przekonany, że kolejny rok będzie decydujący i albo będziemy     znaczącą siłą w regionie, albo będziemy słabnąć tak, że irańskie przepowiednie, że Izrael nie przetrwa staną się realne.   


Jeśli chcemy osiągnąć raczej to pierwsze, musimy wyciągnąć lekcję z historii. Niezwykle istotne są tu słowa wypowiedziane przez Ben Guriona jeszcze w latach 1950., kiedy powiedział, że ”nie jest ważne co goyim mówią, ale co Żydzi robią”. Te słowa, znienawidzone przez lewicę, która przede wszystkim walczy o uznanie w takich miejscach jak Bruksela i Nowy Jork, są najbardziej właściwe, kiedy rozważamy co zrobić w sprawie Doliny Jordanu. Ważna jest również wskazówka Machiavellego:  ”Gubi sam siebie ten, kto drugiego czyni potężnym”, rada, którą jeśli idzie o Hamas i Hezbollah lekceważyliśmy raz za razem. A wreszcie moja ulubiona maksyma si vis pacem, para bellum - jeśli chcesz pokoju, przygotuj się do wojny.

_____________________
* Kobiety podczas wojny 1956 roku służyły w IDF w oddziałach pomocniczych. Nie sądzę, aby któraś została podczas tamtej wojny zabita.

A Short History of an Interminable Conflict

24 maja 2020r.

Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski



Vic Rosenthal

Urodzony w Stanach Zjednoczonycjh, studiował informatykę i filozofię na  University of Pittsburgh. Zajmował się rozwijaniem programów komputerowych. Obecnie (juz na emeryturze) mieszka w Izraelu. Publikuje w izraelskiej prasie. Jego artykuły często zamieszcza Elder of Ziyon.   


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Syjonizm

Znalezionych 351 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Róża Melcerowa - syjonistka i feministka   Walter   2024-03-04
Jak działa kampania „przemocy osadników”.Jednym z wielu niepokojących aspektów kampanii mającej na celu kryminalizację izraelskiej ludności cywilnej jest to, że najwyraźniej jest to pierwszy cel. Następny? IDF.   Glick   2024-02-29
Porwani przez Hamas i ślepota moralna   Collins   2024-02-28
Przykro mi, ale nie ma rozwiązania w postaci dwóch państwUdawanie, że można zawrzeć porozumienie z przywódcami palestyńskimi, otwiera jedynie drzwi do kolejnego 7 października. Izraelczycy nie dadzą się oszukać.   Taub   2024-02-24
Spór o reformę sądownictwa ośmielił wrogów Izraela   Toameh   2024-02-19
Kiedy terroryści rządzą   Bryen   2024-02-18
Izraelczycy nie zgodzą się na nic innego niż pełne zwycięstwo w GazieWykorzystywanie losu porwanych, aby skłonić Izrael do poddania się Hamasowi, jest chorą, manipulacyjną strategią, która jest skazana na polityczną porażkę   Taub   2024-02-12
Dekret prezydencki Bidena powinien nakładać sankcje na Palestyńczyków   Bard   2024-02-09
Arabscy obywatele Izraela wiedzą, że wygrali   Tawil   2024-02-08
Nowy wojskowy mesjasz izraelskiej lewicyWspólny amerykańsko-izraelski plan obalenia Netanjahu z generałem Gadim Eisenkotem w roli głównej zyskuje na popularności w miarę postępu wojny w Gazie   Taub   2024-02-02
Pusty Dzień Pamięci o HolokauścieCi, którzy popierają zawieszenie broni, aby umożliwić ludobójczemu ruchowi antysemickiemu, takiemu jak Hamas, dokonywanie kolejnych rzezi Żydów, nie powinni udawać, że opłakują Sześć Milionów.   Tobin   2024-01-28
Nadwrażliwy Sąd Najwyższy Izraela popełnia dwa błędyNajwyższa władza prawna w kraju pogłębia swoje niepokojące tendencje antydemokratyczne, pokazując, że jest głucha na nastroje narodowe   Taub   2024-01-25
Bezpieczeństwo i solidarność   Collins   2024-01-20
Zwycięstwo jest ważniejsze niż wsparcie USAPremier Izraela Benjamin Netanjahu i jego ministrowie muszą pamiętać, że Izrael nie jest amerykańskim państwem wasalnym.   Glick   2024-01-19
Język propagandy sowieckiej. Postępowy antysyjonizm i trujące dziedzictwo nienawiści zimnowojennej.   Tabarovsky   2024-01-17
Niepokojące rozmowy i gorzkie prawdy   Collins   2024-01-11
Zrozumienie Bliskiego Wschodu wymaga znajomości różnicy między Szalom i Salam   Amos   2024-01-08
Izrael ma prawa   Bryen   2024-01-05
Czy Biden chce, żeby Izrael przegrał wojnę?   Williams   2023-12-27
Ta wojna przyspiesza integrację charedim z izraelskim głównym nurtem     2023-12-22
Ponura przyszłość Izraela: wojna na wyczerpanie na wszystkich frontach   Morris   2023-12-19
Nie stosujcie wobec Żydów dziwacznej, teoretycznie chrześcijańskiej etyki     2023-12-17
Co uchodzi za normalne?   Collins   2023-11-29
Blinken ma klapki na oczach   Bard   2023-11-22
Będziemy się bronić - List z Tel Awiwu   Taub   2023-11-18
List otwarty do Gerszona Baskina i izraelskiego obozu pokojowego   Landes   2023-11-10
Drogi świecie, nie obchodzi mnie to   Lewis   2023-11-08
Dlaczego w Izraelu czuję się jak w domu   Mozias Slavin   2023-11-06
Prawdziwie „proporcjonalną” reakcją na Hamas jest jego eliminacja   Altabef   2023-10-20
Dlaczego Izrael musi prowadzić wojnę ma pełną skalę     2023-10-17
Wojna do samego końca   Greenfield   2023-10-10
Ameryka zdradziła Izrael   Leibovitz   2023-10-09
Porozumienia z Oslo – jak zawiódł izraelski wywiad   i Yigal Carmon   2023-09-30
Zwykła kobieta na wojnie   Oren   2023-09-20
Modlitwa za rok 5784   Glick   2023-09-16
Syryjska Żydówka odpowiada na zarzuty o dyskryminacji przez Aszkenazyjczyków     2023-08-31
Czy nadawanie priorytetu wolności od terroryzmu jest rasizmem?   Tobin   2023-08-28
O dalekim Izraelu raz jeszcze   Koraszewski   2023-08-24
Walka lub ucieczka.Gdzie jest patriotyzm ludzi, którzy opuszczają Izrael z powodu zawirowań politycznych?   Collins   2023-08-20
"Telegraph" legitimizuje nazistowską analogię   Levick   2023-08-18
Idź i wróć człowiekiem. Książka Andrzeja Koraszewskiego   Tabisz   2023-08-12
Nasza odwieczna walka o Syjon   Chesler   2023-08-07
Prawo i anarchia   Collins   2023-07-29
Napisany 100 lat temu esej Davida Lloyd George’a o antysemityzmie i syjonizmie   Lloyd   2023-07-28
W jakiej sprawie płonie Izrael?   Koraszewski   2023-07-26
Pokój z widokiem na morderców   Koraszewski   2023-07-23
Widmo krąży po Europie   Koraszewski   2023-07-21
Niektórzy ludzie lewicy i Arabowie są oburzeni promowaniem wzajemnego szacunku i równości między izraelskimi Żydami i Arabami     2023-07-18
Zrozumieć prawdziwe pochodzenie karykatury z “New York Timesa”. Jak antysemicka propaganda sowiecka przenika współczesny lewicowy antysyjonizm   Tabarovsky   2023-07-16
Dlaczego władze palestyńskie nienawidzą archeologów   Flatow   2023-07-09
Izrael musi przestać używać nazwy „Zachodni Brzeg” dla „Judei i Samarii”   Fitzgerald   2023-06-30
Prokuratorzy spalonej ziemi.Prokuratorzy Netanjahu, dowódcy policji i media zamierzają walczyć do samego końca.   Glick   2023-06-29
Jedyne miejsce na Bliskim Wschodzie, gdzie mniejszości rozkwitają   Abdul-Hussain   2023-06-27
List do Kena Rotha: Demonizowanie Izraela przez wykorzystywanie Holokaustu   Steinberg   2023-06-10
We wszystkim, co ma związek z wodą, Izrael jest światowym liderem   Fitzgerald   2023-06-04
Nie nazywaj promowania antysyjonizmu wśród młodzieży żydowskiej „dialogiem”   Tobin   2023-06-01
Kiedy Arabowie zaproponowali wymianę ludności: swoich Żydów za palestyńskich uchodźców Arabów     2023-05-29
Jestem głęboko zaniepokojony tym, że Departament Stanu jest głęboko zaniepokojony   Flatow   2023-05-28
Najdziwaczniejszy kraj pod słońcem   Koraszewski   2023-05-27
Problem Departamentu Stanu z Izraelem   Bard   2023-05-26
„Economist” rzuca fałszywe oskarżenie „faszyzmu” na syjonistycznego przywódcę   Levick   2023-05-24
List izraelskiego ambasadora jest błędny   Pandavar   2023-05-16
Rakiety i ataki hipokryzji   Collins   2023-05-13
Między motylami i rakietami   Collins   2023-05-12
Izraelskie marzenie   Collins   2023-05-04
Izrael jest antyrasistowski, antykolonialny, antyfaszystowski (i był od samego początku)Powstanie Izraela nie było cudem, ale epizodem ogromnej odwagi moralnej i militarnej   Herf   2023-05-03
Czego nie rozumieją autorzy artykułów, którzy twierdzą o “realnym istnieniu jednego państwa”   Frantzman   2023-05-01
Więcej niż cud: Izrael ma 75 lat    Jacoby   2023-04-27
Ilu ludzi można by było uratować, gdyby Izrael odrodził się w 1938 zamiast w 1948 roku? (plakaty)     2023-04-25
Dlaczego Izrael jest oceniany inaczej.Międzynarodowe wyzwania Jerozolimy   Horowitz   2023-04-21
Izraelski laureat Nagrody Nobla wyraża poparcie reformy sądownictwa   Fitzgerald   2023-04-18
Opowieść o dwóch osiedlach   Greenfield   2023-04-03
Jak rozsądna jest reforma sądownictwa w Izraelu?   Tsalic   2023-03-27
Izraelskie protesty – nie mogę dłużej milczeć   Chesler   2023-03-23
Izrael jest podzielony, ale palestyńscy terroryści biorą na cel wszystkich Żydów   Flatow   2023-03-21
92,5% Palestyńczyków zabitych w tym roku było członkami grup terrorystycznych lub brali czynny udział w atakach     2023-03-14
Jak piąty marca stał się pamiętnym dniem dla Żydów w Iraku   w Izraelu   2023-03-12
Błędne przekonania o Żydach Mizrahijczykach i izraelskiej polityceOdpowiedź na artykuł Sama Shubego   Julius   2023-03-11
Odrażający atak na arabską wioskę     2023-03-02
Żydzi mają rdzenne prawa do Wzgórza Świątynnego   Trotter   2023-02-09
Dlaczego Netanjahu ma rację, chcąc zreformować wszechpotężny Sąd Najwyższy   Kontorovich   2023-02-06
Demokracja w Izraelu jest zagrożona – ale nie z tego powodu, o którym myślisz     2023-01-25
Tymi, którzy atakują status quo w Jerozolimie, są krytycy Izraela   Bard   2023-01-21
Nowa książka obala mit, że „spisek syjonistyczny” zmusił Żydów do opuszczenia Iraku     2023-01-09
Klauzula sumienia w Izraelu i w Polsce   Koraszewski   2022-12-30
Demokracja w Izraelu   Dershowitz   2022-12-29
Izrael to nie Kanada, więc nie będziemy zachowywać się tak jak oni   Altabef   2022-12-23
Długi historyczny rodowód antysemickich („antysyjonistycznych”) Żydów   Amos   2022-11-13
Netanjahu nadaje treść słowom „Nigdy więcej”, po raz kolejny   Pandavar   2022-11-11
Poranek po dniu wyborów   Collins   2022-11-05
Izrael wczoraj i dziś   Koraszewski   2022-11-04
Narracja o „przemocy osadników” i wybory do Knesetu   Blum   2022-10-29
Niebezpieczeństwa państwa Palestyna: wielowymiarowe zagrożenia dla Izraela   Sherman   2022-10-28
Sprawa Jerozolimy jest bardziej złożona niż myślisz   Julius   2022-10-18
Palestyńczycy i ich język   Rosenthal   2022-09-29
Przed krytykowaniem Izraela USA powinny posprzątać u siebie w domu   Bard   2022-09-26
Antysyjonizm i jego korzenie   Frantzman   2022-09-24
Żydowska historia miasta Betar i fałszerstwo osiedla Battir   Rose   2022-09-23
Aby Izrael był bezpieczny, musi pogrzebać złudzenia Oslo   Glick   2022-09-22
Syjonizm wygrał. Dlaczego więc nadal jest atakowany 125 lat po Bazylei?   Tobin   2022-09-01

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk