Człowiek musi w coś wierzyć.
Schizma arcybiskupa Lefebvre'a

„Pontyfikat Jana XXIII trwał pięć lat i był bogaty w poważne wydarzenia. Oto papież, ledwo objął zwierzchnictwo nad Kościołem, /../ wyjawił niezłomną wolę zwołania soboru powszechnego. Przygotowania trwały 4 lata, aż 11 X 1962 r. biskup Rzymu dokonał uroczystego otwarcia Soboru Watykańskiego II /../ Gdy w 1963 r. Jan XXIII odszedł do wieczności, jego miejsce na katedrze św. Piotra zajął papież Paweł VI. /../ który poprowadził jego dzieło do końca, zamykając obrady 8 XII 1965 r. I od owego dnia /../ zaczęły w Kościele zachodzić zmiany tak radykalne, iż wielu wiernych zadawało sobie pytanie, czy jest to jeszcze ten Kościół, w którym ich ochrzczono /../

 

Zmianą, która najbardziej rzucała się w oczy i najbardziej raziła, było wyrzucenie łaciny z liturgii i zastąpienie mszy trydenckiej rytu św. Piusa V, mszą rytów nowych w narodowych językach. /../ Niezadowoleni okazali się liczni, wszelako tylko jeden z nich stał się postacią sztandarową, stając na czele ruchu tradycjonalistów (zwanych również integrystami) /../ Postać owa to arcybiskup Marcel Lefebvre. /../ ostoja ortodoksji /../ I oto po zakończeniu obrad Vaticanum II nagle arcybiskup Lefebvre przestał być dobry, by w końcu doczekać się miana buntownika i schizmatyka./../

 

Marcel Lefebvre okazał nieposłuszeństwo Rzymowi, był bowiem wewnętrznie przekonany, że episkopat zdradzając tradycję i poddając się upragnionej przez Jana XXIII odnowie /../ odchodzi z jedynie słusznej i prawdziwej drogi, niebezpiecznie zbliżając się do herezji, która, jeśli zagnieździ się w łonie Kościoła, rozsadzi go od wewnątrz. /../ Chciał uratować te wartości, które stanowiły o tym, iż Kościół kat. mógł uważać się za jedynego depozytariusza czystej nauki Chrystusa, co go zarazem odróżniało od całej mozaiki wyznań i sekt. /../

 

Marcel Lefebvre bez wątpienia był pewny, iż to nie on pobłądził, lecz reszta biskupów na czele z papieżami. /../ I tu się właśnie przejawia ogromna ironia dziejów! Chęć zachowania niczym nie skalanej czystości wiary przodków prowadzi do schizmy! Prawowierność staje się nieprawowiernością. Najczystsza intencja staje się godną potępienia. Należałoby teraz powiedzieć przeciw czemu najzacieklej zaprotestował arcybiskup Lefebvre. W tym celu zacytuję „L’Express”:

 

„Trzy innowacje ustanowione przez sobór budzą jego gniew. Następcy apostołów przyjmują zasadę, że każdy człowiek ma swobodę wyboru religii. Dla Marcela Lefebvre’a, /../ jest to zdrada: „Od tej pory człowiek w imię swojej godności, może popaść w każdy błąd”. Stąd wynika drugi powód jego buntu: ekumenizm, tendencja do zjednoczenia Kościołów chrześcijańskich, /../ Jednakże iskrą, która zapaliła beczkę prochu, stała się msza, przeciwko której buntuje się Lefebvre i jego ludzie. Dla tradycjonalistów rezygnacja z mszy po łacinie /../ to nowa zdrada. „Msza nie jest już mszą, sprotestantyzowała się!” – wołają ci, których nazywa się integrystami.”.

Ta emocjonalna reakcja wiernych na wycofanie łaciny z mszy odprawianych w kościołach katolickich, wydaje się potwierdzać tezę o ślepej wierze uczestników tychże obrzędów. Dlaczego tak uważam? Zakładam, iż łacina była hermetycznym raczej językiem, używanym przez kapłanów podczas liturgii, a nie potocznym i znanym doskonale każdemu z wiernych. Dlaczego więc ta zmiana obudziła aż taki sprzeciw, zamiast ogólnej radości, iż wreszcie wierni będą ROZUMIEĆ o co chodzi w celebrowanych przez kapłanów mszach i nie będą „siedzieli jak na tureckim kazaniu”, co jest synonimem całkowitego niezrozumienia? Nie  potrafię wytłumaczyć sobie logiki leżącej u podstaw tej irracjonalnej moim zdaniem reakcji.

Natomiast co do fragmentu mówiącego, iż arcybiskup Lefebvre „chciał uratować wartości stanowiące o tym, iż Kościół rzymskokatolicki mógł uważać się za jedynego depozytariusza czystej nauki Chrystusa”. Owszem, Kościół kat. mógł uważać się i zapewne uważał się za takowego, gdyż ten Kościół zawsze miał o sobie nadmiernie wysokie mniemanie (przykład: Dictatus papae, który stanowi apogeum dążeń kościelnej władzy do panowania nad światem)  ale ile to miało wspólnego z naukami Jezusa z Ewangelii? Dosłownie nic! Ten wstydliwy problem doskonale scharakteryzował Karlheinz Deschner w książce Opus diaboli:

„Ciągnąca się aż po XX w. kronika potworności Kościoła kat., jest tym ohydniejsza, że działy się one – co niech zabrzmi jak krwawe szyderstwo! – w imię pokoju, miłości i dobrej nowiny. Żadna religia /../ nie odbiegała w swej praktyce tak daleko od głoszonych nakazów i żadna nie wypierała się tak bardzo, bądź nie bagatelizowała tak bardzo, przepaści między praktyką a doktryną. Czy był jakikolwiek inny Kościół, który musiał przez całe stulecia zakazywać lektury świętej księgi, bo rzeczywistość przeczyła jej w tak przerażającym stopniu?! Czytać ją pozwalano tylko „ludziom pobożnym i uczonym”, a po lekturze spodziewano się „większej szkody niż pożytku”.

I jeszcze jeden fragment tekstu, który wydał mi się warty skomentowania: „Następcy apostołów przyjmują zasadę, że każdy człowiek ma swobodę wyboru religii. Dla Marcela Lefebvre’a /../ jest to zdrada: „Od tej pory człowiek w imię swojej godności, może popaść w każdy błąd”. Także bardzo zakłamany punkt widzenia. Przede wszystkim dlatego, iż tak naprawdę człowiek nigdy i nigdzie (może poza nielicznymi wyjątkami) nie miał „swobody wyboru religii”. Choćby dlatego, iż religie wywalczyły sobie PRZYMUS wczesnej religijnej indoktrynacji małych dzieci, który powszechnie jest stosowany w większości krajów, nawet w posiadających ponoć rozdział Kościoła od państwa.

Jak więc człowiek może mieć swobodę wyboru religii w takiej sytuacji? Nigdy jej nie miał, a wręcz przeciwnie: od wieków stosowany był przymus w tej kwestii, gdyż ateizm był uważany za największe przestępstwo, karane torturami i śmiercią na stosie. A po drugie: owo zakłamane zdanie niedwuznacznie sugeruje, że dopóki kapłani i Kościoły mają kontrolę nad tym w co wierzą ich owieczki, dopóty poznają Prawdę objawioną ludziom przez Boga, gdyż to im gwarantuje autorytet Kościoła. Nic bardziej mylnego! O czym często piszę w swoich tekstach, jak np. w tym cyklu. Przypomina mi się konstatacja pewnego katolickiego filozofa, który też żałował wprowadzenia owej „szkaradnej wolności” wyboru religii:

„A jednak po tylu wiekach, które minęły od tamtych czasów, /../ nachodzić nas mogą myśli smutne. Oto wygasły płomienie stosów; mrok coraz większy cały świat ogarnia i nie dość, że pogan teraz więcej niż chrześcijan, ale wszelkie herezje bezkarnie zachwaszczają pole wiary i nikt nie ma siły ich powyrywać. Rodzi się bolesne pytanie, dlaczego wolno każdemu głosić, co sam za prawdę uważa, choć przez to coraz więcej ludzi odchodzi od Drogi Prawdy i Życia, a cała cywilizacja życia chrześcijańskiego staje się cywilizacją śmierci. Nie zabrakło przecież drewna, by stosy układać; zapewne więc zabrakło żaru wiary, by je rozpalać”.

Nic, tylko usiąść i załamać ręce ze zgrozy nad głupotą ludzką: jak można było dopuścić do sytuacji, iż każdemu należało zagwarantować wolność sumienia i wyznawanej religii, dzięki czemu coraz więcej ludzi odchodzi od Drogi Prawdy i Życia? Może dlatego to czynią, iż ta rzekoma „Droga Prawdy i Życia” już bardzo dawno temu zboczyła tak daleko od głoszonej Dobrej Nowiny, iż przypominała jej karykaturę? A głoszący umiłowanie życia wiecznego, doczesne życie wielu ludzi zamienili w piekło, nawracając ich przemocą na „jedynie słuszną wiarę” i przelewając morze krwi niewinnych. Nie licząc mnóstwa innych równie ważnych powodów. Dalej czytamy  w/wym. pozycji:

„Arcybiskup Marcel Lefebvre /../ w 1969 r. stanął na czele wspólnoty kapłańskiej, zwanej Bractwem św. Piusa X, które pielęgnowało dawne zwyczaje, zachowując w liturgii łacinę i ryt mszy trydenckiej. /../ Niestety tradycjonalistów nie pozostawiono w spokoju i w 1975 r. papież Paweł VI rozwiązał Bractwo św. Piusa X, zmuszając niejako arcybiskupa do wyboru – bądź drogi posłuszeństwa i podporządkowania się Rzymowi, bądź też nieposłuszeństwa. Lefebvre wybrał tę drugą drogę /../ i 4.07.1976 r. krnąbrny purpurat został suspendowany. /../

 

Jednakże od człowieka, którego obłożono suspensą nie odwrócili się stronnicy, a on sam, nie przejmując się wyrokiem papieskim, ciągle pełnił posługę biskupią /../ zabiegając o to, aby zwolenników miast ubywać, przybywało. Postępy w tym względzie osiągnął zdumiewające, tak iż w 1988 r. stał już na czele potężnego ruchu /../ posiadającego ok. 100 przeoratów i 500 stałych miejsc kultu. Ruchu, który miał 160 księży świeckich oraz ok. 300 alumnów w 5 seminariach duchownych, na terenie 5 krajów. Liczbę wiernych w tym roku szacowano na ok. 100 tysięcy”.

I tutaj także (jak w wielu podobnych przypadkach) pojawia się problem prowadzenia oddanych „sług Bożych” przez DUCHA ŚWIĘTEGO, o czym przekonuje Biblia w wielu miejscach. Inaczej mówiąc: jeśli mamy do czynienia z głosicielami prawdy o Bogu (a za takich bez wątpienia uważają się kapłani wszystkich religii), to jeśli mamy pewność, że przemawia przez nich Duch Święty, jest to zarazem gwarancją, iż owa prawda jest słuszna i miła Bogu. Jednym słowem, można ją uważać za Prawdę objawioną przez samego Boga. Problem jest tylko w tym, jak odróżnić Prawdę od „prawdy”, która chce uchodzić za takową?

Z przedstawionego tu przykładu widać wyraźnie, iż nie jest to wbrew pozorom takie proste, a nawet w wielu przypadkach niemożliwe do odróżnienia. W religiach bowiem tak się dzieje  zazwyczaj, że wszyscy, którzy mają coś w nich do powiedzenia (np. założyciele różnych religii, reformatorzy, herezjarchowie, papieże, a nawet zwyczajni heretycy itp.), są święcie przekonani, iż stoją po stronie nie tylko prawdy ale nawet Prawdy. I jak teraz odróżnić jednych od drugich, skoro im wszystkim wydaje się, iż mają rację? Przeważnie okazuje się (tak jak w tym przypadku), iż rację ma zawsze aktualna religijna WŁADZA, co dla osób znających historię religii nie powinno być zaskoczeniem. Dalej czytamy:   

„Następca Pawła VI i Jana Pawła I, papież Jan Paweł II, rozumiejąc, że pozostawienie samemu sobie Bractwa św. Piusa X, które ani myślało się rozwiązywać, nie może się dobrze skończyć i pragnąc przywrócić za wszelką cenę pełną jedność w Kościele,  /../ nakazał zintensyfikować działalność, która doprowadziłaby do zażegnania sporów pomiędzy integrystami i Rzymem. /../ Lefebvre postanowił nie czekać /../ zdecydował się działać /../ Zacytuję, co na łamach „Unity” napisała Annamaria Guadagni:

 

„Econe, 30 VI 1988 r., godz. 11.40 – dokonuje się schizma XX wieku, pierwsza schizma transmitowana przez telewizję. W czasie gdy kamery pokazują obraz Lefebvre’a na cały świat, Watykan ogłasza ekskomunikę. „Jest on poza Kościołem” – oświadcza rzecznik Stolicy Apostolskiej. /../ Schizma dokonała się oficjalnie, kiedy monsignore Marcel Lefebvre położył dłonie w białych rękawiczkach na głowie Anglika Richarda Wiliamsona, nadając mu godność biskupa. Ta scena powtórzyła się jeszcze trzykrotnie. /../ Wielki dzień, wspaniała uroczystość trwająca prawie 6 godzin w obecności ok. 10 tysięcy wiernych/../

 

Pierwsze słowa Lefebvre’a odnosiły się do papieża. /../ Później kontynuował: „Nie jesteśmy schizmatykami, uznajemy autorytet papieża, ale do działania zmuszał nas stan konieczności, chcieliśmy nie dopuścić do upadku Kościoła. W tym Kościele, który toleruje liberalizm, komunizm, socjalizm i syjonizm, właśnie my zostaliśmy potępieni. Czy to możliwe?” /.. / Na wieść o dokonanej schizmie papież Jan Paweł II wydał dokument Kościół Boży zasmucony, wyrażający ubolewanie i jednocześnie wzywający zwolenników Lefebvre’a do powrotu do jedności ze Stolicą Apostolską”.

Na czym więc polegała ta głośna schizma arcybiskupa Marcela Lefebvre’a? Z powyższego wynika, iż polegała ona na tym, że wyświęcił on paru biskupów w sposób „nieuprawniony” czyli bez zgody papieża. No rzeczywiście, niewyobrażalna zbrodnia! Dopuszczenie się przez wysokiej rangi sługę Bożego, nieuprawnionej czynności RYTUALNEJ na jemu podobnych. Obraza Bożego majestatu! I jeszcze na koniec, opinia działalności arcybiskupa Lefebvre’a ze strony środowisk skrajnie konserwatywnych, które jego postępowanie uważały za zbyt „miękkie”. Oto co na ten temat napisali Claude-Francois Julien i Isabelle Marchais:

„Z cała powagą zapewniają (niektórzy tradycjonaliści – przyp. A.J.S), że arcybiskup Lefebvre zatrzymał się w połowie drogi, że brakuje mu konsekwencji: „Tradycja to poszanowanie władzy. Lefebvre uważa się za tradycjonalistę, ale odrzuca władzę. To absurdalne. Jeśli chce się być wiernym tradycji i zakwestionować papieża, trzeba zakwestionować władzę papieża, jego prawowitość. A to bardzo proste. Od czasu Pawła VI Rzym nie jest już w Rzymie. Papież nadal jest głową Kościoła, ale tylko materialiter, a nie formaliter.

 

Czyli mówiąc zwykłym językiem, od 1963 r. Duch Święty szczodrze zsyła światło na legitymistów, ale skąpi go Watykanowi. Trzeba było o tym pomyśleć. /../ Jak to udowodnić? Po prostu: święty Pius V kodyfikując mszę powiedział, że kto jej tknie, będzie wyklęty. Paweł VI naruszył ją, jest więc wyklęty. Zresztą sam złożył tiarę, czyli wyrzekł się potrójnej władzy: nad państwami kościelnymi, nad duszami i nad królami. A więc Jan Paweł II jest człowiekiem, który nosi tytuł papieża, ale nie jest papieżem” (wg art. Na prawo od Lefebvre’a, „Forum” nr 37, 1988 r.).

Autor książki komentując powyższą opinię, dochodzi do następującej konkluzji: „Właśnie ten głos, to bardzo ważny głos. /../ Jak jest naprawdę? A zatem albo Lefebvre błądzi i grzeszy, albo papież nie jest papieżem. Trzeciej możliwości nie ma”. I tu – z całym szacunkiem – ale wydaje mi się, iż się myli: oczywiście, że jest trzecia możliwość. Zatem na pytanie: „Jak jest naprawdę?” odpowiedź może być też i taka (moim zdaniem, oczywiście):

O tym czy Lefebvre błądzi i grzeszy, czy nie błądzi i nie grzeszy, decydują jemu podobni osobnicy, którzy wymyślają różne czynności rytualne, wymagając potem ich przestrzegania –  a nie realna rzeczywistość w której istniejemy. Czyli owo „błądzenie” i „grzeszenie” jest tylko kwestią umowną, nie istnieje bowiem absolutna PRAWDA o Bogu, która byłaby niekwestionowanym wzorcem dla wszystkich religii. Natomiast papież jest papieżem dla swych kapłanów i wyznawców katolicyzmu, gdyż ci pierwsi wymyślili kiedyś ideę władzy w imieniu Boga, a drudzy go podziwiają, uważając za chodzącą po Ziemi świętość. A jest tak dlatego, iż wszelkie religijne „prawdy” zostały wymyślone przez ludzi, dla ludzi i to samo dotyczy obrzędowości, rytuałów, jak i mechanizmów działania systemów władzy religijnej.

Władzy, której tutaj „nadepnięto na odcisk” i która poczuła się w obowiązku pokazać, kto tu rządzi i kto ma prawo powiedzieć ostatnie słowo w tej kwestii. Aby pojąć jakie ten problem ma niewielkie i umowne znaczenie, wystarczy skonfrontować go z „prawdami” innych religii dotyczącymi rytuałów w nich stosowanych. Czyżby ten finezyjnie pomyślany i przez wiele wieków dopracowywany system uzurpujący sobie władzę w imieniu Boga, miał jeszcze jakieś niedopatrzenia, które ktoś może wykorzystać niezgodnie z wolą jego „prawowitego” zastępcy na Ziemi, a Duch Święty pozwoliłby na to? Nie do wiary! To tyle w tym odcinku.

Listopad 2018 r.                                ----- cdn.-----