DCLXVI Krucjata

Byli też i tacy, którzy przyczynę owej zagłady upatrywali w kosmosie, dając za przykład historię wyginięcia dinozaurów. Jak się niebawem okazało to oni mieli najwięcej racji, choć nie do końca: rzeczywiście przyczyna upadku tamtejszej cywilizacji była zewnętrzna, lecz nie był to ślepy los w postaci asteroidy pędzącej przez pustkę kosmosu, której tor przecinał się z torem Ziemi w tym samym miejscu i czasie. To było zupełnie coś innego, coś o czym dowiedzieliśmy się dopiero teraz, odczytując tajemniczy sześcian, stanowiący od dawna zainteresowanie uczonych i który dotąd – mimo wielu usilnych starań – nie chciał zdradzić zapisanych na nim informacji.

Aż wreszcie – po wielu latach zmagań – „Kryształowy sześcian ze Smoczego szczytu” (nazwa od najwyższej, niedostępnej góry na naszym kontynencie) przemówił w nieznanym języku i trzeba było jeszcze paru lat wytężonej pracy, aby przełożyć go na zrozumiałe dla nas słowa. I chociaż nigdy nie będziemy mieli pewności, czy treść, którą udało się nam odczytać jest całkowicie zgodna z zamysłem Autorów, którzy ją zapisali i pozostawili w tym niedostępnym miejscu, to istnieje jednak duże prawdopodobieństwo, iż przełożony zapis w oryginale powinien wyglądać mniej więcej tak:

„Ja, Ozymanus Duo zwany „Prawdomównym”, kapłan-kronikarz DCLXVI krucjaty, u schyłku swojego długiego burzliwego życia, postanowiłem opisać prawdziwą jej historię, gwarantując swoim autorytetem jej autentyczność. Jako uczestnik tej wyprawy byłem świadkiem wydarzeń, które zostały pominięte w oficjalnym raporcie przeznaczonym dla szerokich mas lub tak przeinaczone, że to, o czym uczą się nasze (określenie nieprzetłumaczalne) na lekcjach historii, ma się nijak do faktów oglądanych przeze mnie  na własne patrzałki (?). Oficjalna wersja tej krucjaty jak każdy wie, wygląda tak oto:

„93 Nepua 4973 roku od narodzin Wielkiego Rua-tu Upty – niech imię Jego będzie błogosławione – w sile trzech jednostek eksploracyjno-bojowych wyruszyła wyprawa do Układu Sol, znajdującego się na peryferiach naszej Galaktyki. Odbierany od jakiegoś czasu sygnał w paśmie elektromagnetycznym świadczył o istnieniu tam zaawansowanej cywilizacji technicznej. Po pokonaniu 696 sekparów (być może chodzi o lata świetlne lub podobne im jednostki odległości) i przybyciu na miejsce okazało się, że tubylcy dysponują straszliwą bronią, mogącą zaszkodzić bezpieczeństwu naszej Unii Międzyplanetarnej.

Ponieważ to oni zaatakowali nas pierwsi, musieliśmy zniszczyć ich potencjał wojenny, a przy okazji ich samych także. Okazali się bowiem krwiożerczymi bestiami dybiącymi na nasze życie, na każdym niemal kroku. Uwolniliśmy więc ciemiężoną przez nich planetę od tej zgubnej zarazy, którą był ten zdegenerowany gatunek istot uważających się za rozumne. Zaprowadziliśmy pokój w tej części kosmosu, nie tak przecież odległej od naszego rodzimego Układu, oraz spokój i ład w imię Międzyplanetarnej Zjednoczonej Społeczności. W przeciwnym wypadku to oni by nas zaatakowali i wybili do ostatniej macki (określenie nie do końca pewne), gdyż „podłość ludzka nie zna granic” jak sami o sobie mawiali”.

Tyle mówi oficjalna historia, a jak było naprawdę? To nie broń tubylców była główną  przyczyną, dla której musieliśmy ich zniszczyć. Owszem, rzucili przeciwko nam swoje wszystkie siły, lecz cóż to były za „siły”? Jakieś cudaczne maszyny latające, które nie osiągały nawet promila szybkości światła i jak bańki mydlane rozbijały się na chroniących nas polach magnetycznych.  Jakieś rakiety na paliwo chemiczne, których u nas nawet w muzeach już nie ma! Jakieś archaiczne pojazdy gąsiennicowe, które byle laser podziurawi jak sito! Nie mówiąc już o ich „najstraszliwszej broni” – bombie atomowej, którą można bez trudu zlokalizować i zneutralizować laserem, ze znacznej odległości od planety. 

Nie, nie! Nie chodziło o ich archaiczną broń. Gdyby tylko o to miało chodzić, mieliśmy wystarczająco duże możliwości aby im tę broń zniszczyć z dalekiej orbity i odlecieć niezauważonymi. Mamy jednak bardziej skuteczne i bardziej subtelne metody wpływu na takich jak oni prymitywnych tubylców. Po prostu bez wdawania się w jakieś śmieszne „wojny” przejęliśmy całkowitą kontrolę nad ich systemami informatycznymi, oraz częściową nad ich umysłami i dzięki temu prostemu zabiegowi zaczęliśmy w spokoju poznawać bliżej tę rasę. Nasze gwiazdoloty „zacumowaliśmy” na geostacjonarnych orbitach, a nasi uczeni kapłani oddali się z zapałem pracy badawczej.

Wszystkie szczegóły tej misji są doskonale znane Najwyższej Radzie Kapłanów Międzyplanetarnej Unii, nie będę się więc powtarzał. Skupię się wyłącznie na tych aspektach wyprawy, które w oficjalnych protokółach były przemilczane z oczywistych względów. Okazało się niebawem, że to nie w ich bojowym potencjale tkwiła przyczyna, dla której musieliśmy ich – jak to się potocznie mówi – zneutralizować. Tkwiła ona w ich kulturze, a ściślej biorąc w pewnym jej aspekcie, nazywanym przez nich religią.

Powiem wprost to, co najważniejsze: okazało się już na miejscu, iż  wszyscy ludzie czcili fałszywych bogów! Co według naszego Kodeksu Moralnego jest jednym z największych przestępstw przeciwko wierze i zasługuje na najwyższą karę: karę śmierci! W punkcie nr 1 napisano wyraźnie:

„Jest tylko jeden Bóg prawdziwy Wielki Rua-tu Upta – niech będzie błogosławione imię Jego – stworzyciel wszystkiego co istnieje, Król naszej Galaktyki oraz jego czterej Synowie:  Poczuil-lo, Waerta, Antui-tnu i Tiazly-oru, będący władcami jej czterech ramion”.

Natomiast w punkcie nr 2 widnieje taki zapis:

„Każda żywa istota żyjąca w naszej Galaktyce i posiadająca samoświadomość, musi zaakceptować ten dogmat i podporządkować się tym faktom, które leżą u podstaw naszej cywilizacji i kultury. W przypadku odmowy lub nie uznania powyższego za prawdę – należy ją bezzwłocznie usunąć ze świata żywych, tak aby nie został po niej żaden ślad”.

Aby nikt nie żywił jakichkolwiek wątpliwości, w punkcie nr 3 dodano zapis:

„To prawda, iż Wielki Rua-tu Upta – niech będzie błogosławione imię Jego – dał  każdemu żyjącemu stworzeniu wolną wolę. Jednakże nie w tak ważnej kwestii. Każdy kto chce zachować życie musi się temu podporządkować, gdyż najwyższa Prawda jest tylko jedna i ten kto temu przeczy zostanie usunięty z rzeczywistości, w której żyje. Natomiast każdy, kto się jej podporządkuje otrzyma wieczną nagrodę w (nieprzetłumaczalne, może chodzić o odpowiednik religijnego nieba), po swojej biologicznej śmierci i osądzeniu czy na to zasłużył. Taka jest wola Wielkiego Rua-tu Upty – niech będzie błogosławione imię Jego”.

Zatem nasze Najwyższe Prawo jest jednoznaczne w tym względzie i nie pozostawia nam żadnej innej możliwości działania. Jednakże nie jesteśmy nieucywilizowanymi barbarzyńcami, istotami bez (nie ma odpowiednika w ludzkim języku, może chodzić o serce). Daliśmy im wolny wybór: albo przyjmą nasza wiarę, albo zostaną unicestwieni. Na początku chętnych do przyjęcia prawdziwej wiary było niewielu. Najbardziej rozbawiły nas ich naiwne tłumaczenia, że mają własnych bogów, których nie mogą się wyrzec, ponieważ wierzą, że to oni są jedynie prawdziwi. Związani są z ich religiami, kulturami i odwieczną Tradycją, w której wychowywani byli także ich wszyscy antenaci.

Opanowawszy ich prymitywne dialekty, staraliśmy się im wytłumaczyć, że wszyscy ich lokalni bogowie muszą być fałszywi, skoro jedynym prawdziwym Bogiem jest nasz Wielki Rua-tu Upta – niech będzie błogosławione imię Jego.

Odwołaliśmy się także do ich rozumu: Jeśli to wasi bogowie są jedynie prawdziwi we Wszechświecie, to dlaczego my nic o nich nie słyszeliśmy?! Dlaczego nam nie głoszą Dobrej Nowiny i nie chcą nas zbawiać? Dlaczego wasza Matka Boska nie urodziła żadnego z Synów naszego Boga, lecz powstali oni z Kosmicznego Jaja, które zostało zapłodnione przez Wielkiego Rua-tu Uptę i złożone w Jądrze Galaktyki, aż do ich narodzin? I wreszcie; dlaczego na żadnej z wielu planet, które podbiliśmy nie zetknęliśmy się z waszymi bogami, natomiast dość często trafiały się tam lokalne bóstwa? Możecie to przekonująco wyjaśnić?

Jednakże mimo naszych starań, widać było wyraźnie, iż nasze logiczne tłumaczenia nie przekonują ich wcale i bardzo trudno pogodzić im się z tą oczywistą dla nas Prawdą. Okazaliśmy im wtedy maksimum dobrej woli i wspaniałomyślności. Daliśmy im siedem dni na to, aby mogli pomodlić się do swoich bogów i aby ci – jeśli istnieją naprawdę – ochronili ich przed prześladowcami. Myśleliśmy, że uraduje ich ta wspaniałomyślna propozycja, ale przyjęli ją z dziwną powściągliwością.

Mimo to, dany im czas poświęcili na indywidualne żarliwe modlitwy oraz na zbiorowe modły celebrowane w świątyniach przez ich kapłanów. Na procesje z obrazami i figurami swoich świętych, pielgrzymki do miejsc świętych, uroczyste msze, zbiorowe akty zawierzania się pod opiekę bóstwa, zaległe intronizacje jak i wiele innych obrzędów religijnych (jak np. nocne śpiewy i czuwania przy przydrożnych kapliczkach), które miały według nich zapewnić im pomyślne załatwienie tej sprawy. Ich kapłani dwoili się i troili, gdzieniegdzie nie biorąc nawet pieniędzy za swoje usługi.

My natomiast w tym czasie oznakowaliśmy laserami wszystkie świątynie i miejsca kultu, aby potem mieć ułatwioną sprawę. Od samego początku nie mieliśmy najmniejszych wątpliwości, iż te wszystkie bałwochwalcze zachowania tubylców nie przyniosą pożądanych przez nich skutków. Jednak tym, co spowodowało największą determinację z naszej strony i przyczyniło się do ostatecznej decyzji o zniszczeniu ich barbarzyńskich kultur i religii, nie był w istocie ani nasz Kodeks Moralny, ani nawet ich głupi upór przeciwko przyjęciu prawdziwej wiary w prawdziwego Boga.

Nie, nie o to chodziło! Z podobnymi postawami i zachowaniami tubylców spotykaliśmy się już wielokrotnie, podczas innych misji eksploracyjnych i podczas wcześniejszych krucjat. Tą przysłowiową „kroplą przepełniającą czarę goryczy”, był zbudowany przez nich w jakiejś zapadłej dziurze okazały posąg Chrystusa Króla Wszechświata! Wyobrażacie to sobie?! Ta ich gigantyczna megalomania nie mieściła się w naszych (nie ma odpowiednika, może chodzić o głowę).

My poznaliśmy dobrze i opanowaliśmy naszą Galaktykę w czasie setek tysięcy lat (przetłumaczono na naszą rachubę czasu) istnienia naszej cywilizacji. Dlatego nasz Wielki Rua-tu Upta – niech będzie błogosławione Jego imię – i Jego czterej Synowie: Poczuil-lo, Waerta, Antui-tnu i Tiazly-oru mają władzę wyłącznie nad naszą Galaktyką i (nieprzetłumaczalne, może chodzić o Obłoki Magellana). Natomiast oni jak dotąd nie „wytknęli nawet nosa” poza rodzimy Układ Słoneczny, zaczynają dopiero eksplorować swój Księżyc, a w dalszych lotach kosmicznych dopiero „raczkują”.

Co nie przeszkadzało im jednak mieć i czcić Boga Króla Wszechświata! Z tak wielką megalomanią i przypadkiem dysonansu pomiędzy realnymi możliwościami i wiedzą, a chorobliwymi urojeniami jeszcze się nie spotkaliśmy na żadnej z opanowanych przez nas planet. Obrażając tym gigantycznym bałwochwalstwem jedynego prawdziwego Boga, Wielkiego Rua-tu Uptę – niech będzie błogosławione imię Jego – sami ściągnęli na siebie Jego słuszny gniew, gdyż taka wielka obraza domaga się równie wielkiej i ciężkiej kary. Rada Starszych Kapłanów i dowódcy statków podjęli decyzję jednogłośnie. Teraz już była to tylko kwestia czasu.

Po upływie tygodnia zbiorowej religijnej ekstazy i histerii było już pewne to, o czym my wiedzieliśmy od samego początku: żaden z ich „prawdziwych”  bogów nie objawił się im i nie udzielił im pomocy i wyczekiwanego ratunku. Mimo tego, że kierowane były do nich modły ze wszystkich stron ziemi od miliardów wiernych. Po raz pierwszy od początku historii religii ludzkich (o czym dowiedzieliśmy się z przestudiowani historii ich krótkiej cywilizacji), wszystkie religie zjednoczyły się we wspólnej modlitwie, przestając się zwalczać, mordować innowierców, wzajemnie się nienawidzić i oskarżać.

Zapanował nieznany dotąd nikomu z ludzi duch wzajemnego pokoju. Nagle dotychczasowe animozje i wszelkie roszczenia, wielkie pokłady uprzedzeń i nienawiści jak i doktrynalnych różnic – stały się mniej ważne od prawdziwego zagrożenia z zewnątrz, które – paradoksalnie biorąc – pogodziło wszystkich wyznawców, wszystkich ich religii i Kościołów. Z dnia na dzień, bez jałowych apeli o ekumenizm, zapanowała ogólnoludzka zgoda i zrozumienie. Błogosławiony stan, dotąd nieznany ich skłóconemu, głupiemu gatunkowi istot jakoby „rozumnych”. I co najciekawsze, iż nie była to zasługa żadnego z bogów człowieka, którzy kochali zazwyczaj wyłącznie swoich wyznawców, a resztę nienawidzili i przeklinali. To samo nakazując swoim wyznawcom.

Tyle, że była to przysłowiowa (nie ma odpowiednika, może chodzić o „musztardę po obiedzie” ).

Bowiem po upływie umówionego terminu, kiedy ludzie nie otrzymali żadnego znaku ani żadnej pomocy od swoich lokalnych bogów, przystąpiliśmy do realizacji planu eksterminacji ludzkości. Tych wszystkich, którzy przyjęli prawdziwą wiarę (nagle chętnych do tego aktu zrobiło się niezliczone mrowie, na szczęście potrafimy odróżniać prawdziwie wierzących od udających wiarę), przetransportowaliśmy na jeden z odległych kontynentów (prawdopodobnie chodzi o Australię), a resztą zajęły się nasze roboty bojowe.

Chciałbym tylko zaznaczyć, że mając w tych kwestiach duże doświadczenie, postępujemy wyjątkowo humanitarnie: zintegrowane promieniowanie korpuskularne, którego w tym celu używamy unicestwia żądane obiekty tak szybko, iż nie zdają sobie nawet z tego sprawy. Znikają po prostu w ułamku sekundy. I, co istotne; jakiekolwiek ze zwierząt nie ponosi przy tym żadnego uszczerbku na zdrowiu, jak i reszta żyjącej przyrody. Potem obróciliśmy w perzynę wszystkie miejsca religijnych kultów, tak, aby – zgodnie z naszym świętym Prawem – nie zostały po nich najmniejsze ślady na ich planecie.

Jestem głęboko przekonany, że ludzie nie będą nas za to przeklinać i zrozumieją z czasem, iż to wszystko co im uczyniliśmy było dla ich własnego dobra i nie z nienawiści do nich. Ba! Można nawet powiedzieć, iż na scenariusz tych wydarzeń byli od dawna przygotowywani. Bo czymże innym miał być oczekiwany przez nich Armagedon, jak nie wyrżnięciem wszystkich niewiernych przez zastępy bożych aniołów i pozostawieniem jedynie przy życiu małego stadka wiernych i sprawiedliwych, liczącego zaledwie 144 000 osobników? Tak przecież zapisano w ich świętych księgach.

My pozostawiliśmy przy życiu o wiele więcej tubylców, niż miał zostawić ich „miłujący” Bóg. Skąd mieliby wiedzieć ludzie, iż robiliśmy to – nawet jeśli nie z miłości do nich – to dla ich własnego dobra? Otóż poznając historię ich kultur, przez przypadek natrafiliśmy na jedną z ich niemal świętych ksiąg (prawdopodobnie chodzi o jakiś traktat ówczesnego filozofa-kapłana), w której jeden z ich wielkich myślicieli wyraźnie opisał ten teologiczny problem tak przekonująco, jakby przygotowywał dla nas instrukcję działania i moralne jego uzasadnienie. Jego doktrynę stosowało wiele religii na Ziemi przez wiele wieków. Oto znamienne fragmenty tej mądrej księgi:

„Zauważmy bowiem: skoro nieznajomość Prawdy sprawia, że człowiek pozostaje niby w gęstych ciemnościach, to czyż nie należy wyprowadzić go na Światło, choćby używając przymusu, jeśli on sam nie potrafi właściwie ocenić swego stanu? /../ Czyż nie zatrzymamy niewidomego kroczącego ku przepaści, nawet jeśli będzie się opierał, błędnie sądząc, że idzie drogą właściwą? /../

Otóż /../ przyjęcie wiary zależy od wolnej woli, natomiast odejście od niej powinno być stosownie ukarane. Ponieważ kara powinna być na miarę winy, należy zastanowić się , jak wielką winą jest odejście od wiary./../ Widać więc jasno, że wina heretyków jest większa od winy niewiernych, a zatem herezja, sama będąc rodzajem wiary, czyli grzechu najgłębszego z możliwych, jest winą największą z możliwych. /../ Wtedy właśnie Kościół w mądrości swojej powołał do życia inkwizycję, by móc sądzić heretyków, lecz z ewangeliczną pokorą i miłością pozostawiać władzy świeckiej wymierzanie i wykonanie kary. /../

Jak wykazać mocą przyrodzonego rozumu, że błąd popełniają ci, którzy nie uznają Prawdy? /../ Cóż jednak począć z tymi, którzy ze złej woli od Prawdy odchodzą? Jak wykazano trwanie w herezji jest winą największą z możliwych, zatem i na stosowną karę zasługuje. /../ o ileż bardziej godzi się i należy heretyków nie tylko obłożyć klątwą, lecz także ukarać śmiercią /../ jasne jest więc, że Kościół słusznie czyni, gdy mając na względzie zarówno ukaranie heretyka, jak zbawienie pobożnych, mocą klątwy usuwa go ze społeczności wiernych i następnie przekazuje władzy świeckiej, gdyż jest on od tej chwili /../ tym, który musi być śmiercią usunięty ze świata. /../

Dlatego śmierć heretyka konieczna jest zarówno z uwagi na jego zbawienie, jak i ze względu na zbawienie innych. Nie sposób podważyć tego toku rozumowania. /../ Tak więc karanie heretyków śmiercią  słuszne jest i zbawienne. W świetle płonącego stosu tym jaśniej ukazuje się Prawda, a gorejący heretyk mając nadal drogę do zbawienia otwartą, samym sobą zaświadcza, że ci, którzy mu ten stos zgotowali, taką wielką miłość ku niemu żywią, iż zmuszeni byli poświęcić jego ciało, byle mu duszę od zatracenia uratować”.

Inny myśliciel w 800 lat po nim, przywołując te wspaniałe dokonania myśli ludzkiej bardzo żałuje, że współcześni mu bliźni odeszli już od tego tradycyjnego i cieszącego się wielką estymą u rządzących, sposobu rozwiązywania tych najważniejszych dla człowieka problemów. I w związku z tym, pisze w swojej książce, co następuje:

„A jednak po tylu wiekach, które minęły od tamtych czasów, gdy czytamy dziś jego słowa, nachodzić mogą nas myśli smutne. Oto wygasły płomienie stosów; mrok coraz większy cały świat ogarnia i nie dość, że pogan coraz więcej niż chrześcijan, ale wszelkie herezje bezkarnie zachwaszczają pole wiary i nikt nie ma siły ich powyrywać. Rodzi się bolesne pytanie, dlaczego wolno każdemu głosić, co sam za prawdę uważa, choć przez to coraz więcej ludzi odchodzi od Drogi, Prawdy i Życia, a cała cywilizacja życia chrześcijańskiego staje się cywilizacją śmierci. Nie zabrakło przecież drewna, by stosy układać; zapewne więc zabrakło żaru wiary, by je rozpalać” (wg Ludzkie oblicza boskiej prawdy J.Kopania).

Głowa do góry czcigodni mężowie; są jeszcze istoty, którym nie brakuje żaru wiary. Istoty idące niezłomnie Drogą Prawdy i Życia, które z bożą pomocą nigdy z tej drogi nie zejdą. Bo zaiste prawdą jest, że ślepców co zmierzają ku przepaści, należy nawet siłą powstrzymywać dla ich własnego dobra. Nawet gdyby się opierali nie widząc zagrożenia, należy ich wyprowadzić na właściwą drogę. Toż i my to czynimy, uważając to za święty obowiązek tych co są silni duchem, wobec tych co są słabi, nierozumni i nie potrafiący samemu dostrzec Prawdy.

Dlatego jesteśmy pewni, że kiedyś zrozumiecie, iż uczyniliśmy to wszystko dla waszego dobra, a wasze nowe święte księgi pomogą wam w tym zrozumieniu. Jesteśmy też przekonani, że wykonaliśmy w Układzie Sol kawał dobrej roboty, dla jedynego prawdziwego Boga, jedynej Prawdy i dla tych wszystkich, którzy jej służą z oddaniem. Ich chwała nigdy nie przeminie i będzie lśnić oślepiającym blaskiem po wieki wieków. Niech moc będzie z wyznawcami Wielkiego Rua-tu Upty – którego imię niech będzie błogosławione po kres czasu”.

                                                                    Ozymanus Duo zwany „Prawdomównym”

                                                                    Kapłan-kronikarz DCLXVI Krucjaty, 93 Nepua 4973.

Grudzień 2014 r.                                  ------ KONIEC ------