Nawiązując do listu, jaki aktywiści napisali do gwiazdy popowej, Madonny, ”Pink News” informuje:
"Uważamy, że musimy napisać do was, żeby wyrazić nasz głęboki niepokój o polityczny użytek, jaki w tym roku Izrael robi z Eurowizji i żeby szczególnie naświetlić kwestię ‘Pinkwashing’".
W liście napisali, że 'pinkwashing' jest "taktyką PR używaną przez Izrael, który cynicznie wykorzystuje poparcie dla ludzi LGBTQIA, żeby wybielić uciskanie ludu palestyńskiego”.
W tym liście otwartym twierdzą, że Izrael próbuje wkraść się w łaski ludzi LGBT+, żeby odciągnąć uwagę od swojej „kolonialnej i apertheidowej rzeczywistości”.
Przed komentowaniem sytuacji w Izraelu warto zwrócić uwagę na sytuację ludzi LGBT w krajach, które są przysięgłymi wrogami Izraela, ale których nikt nie oskarża i nie przysięga, że będzie je bojkotował, wycofywał inwestycje z nich lub nakładał na nie sankcje.
Trudno zdecydować, gdzie zacząć, jeśli chodzi o straszliwe traktowanie ludzi LGBTQ, szczególnie męskich homoseksualistów, w całym świecie muzułmańskim. Jest skandalem, że tak mało z tego pokazują media głównego nurtu, chociaż nawet tam zaczyna to wywoływać nieprzychylne komentarze.
Najgorsza jest sprawa irańska. Według raportu Wikileaks opublikowanego przez brytyjską gazetę „Telegraph”:
"Działacze praw człowieka i przeciwnicy irańskiego reżimu twierdzą, że od 1979 roku stracono między 4 a 6 tysięcy gejów i lesbijek za przestępstwa związane z ich preferencjami seksualnymi”.
Ten raport opublikowano w 2011 roku, pełne osiem lat temu. 12 kwietnia 2018 roku Radio Farda pisało na swojej stronie internetowej o opublikowanym tego dnia raporcie Amnesty International:
Amnesty International powiedziała, że "ponad połowa (51%) wszystkich zanotowanych egzekucji w 2017 roku została dokonana w Iranie”.
Tymczasem, Mahmoud Amiri Moghaddam, przewodniczący Irańskiej Organizacji Praw Człowieka w Norwegii, powiedział w wywiadzie dla Radio Farda, że 70 do 80% egzekucji w Iranie nie zostaje zgłoszona.
W tym ogólnym kontekście nie ma możliwości na zdobycie informacji, ilu irańskich obywateli o nieortodoksyjnych tożsamościach seksualnych rzeczywiście doznało takiego losu przez ponad 40 lat istnienia islamskich rządów w tym kraju, którego słynna na cały świat literatura – jak na ironię – wielokrotnie celebrowała homoerotyzm.
Kara śmierci za czyny homoseksualne znajduje się w kodeksach karnych w innych krajach muzułmańskich: Afganistanie, Brunei, Mauretanii, Nigerii (w stanach północnych), Pakistanie, Katarze, Arabii Saudyjskiej, Somalii, Sudanie i Jemenie. Nie wszystkie wykonują egzekucje, ale to samo źródło podaje, że w niektórych regionach islamistyczni bojówkarze zabijają gejów, jak Państwo Islamskie w częściach Iraku i Syrii oraz ruch Huti w Jemenie.
Na początku kwietnia 2019 roku ogłoszono, że w Brunei homoseksualiści będą kamienowani. Burza krytyki ze strony rządów, organów międzynarodowych, celebrytów i działaczy praw gejów trwała przez miesiąc i 6 maja sułtan Hassanal Bolkiah nałożył moratorium na to nowe prawo. Prawo jednak opiera się na prawie islamskim i także sułtanowi nie będzie łatwo usunąć podstawowy dekret w miarę, jak Brunei posuwa się coraz dalej w twardym kierunku islamskim. Wydaje się, że nie ma szans na to, żeby gejowski seks został kiedykolwiek uznany za legalny w tym kraju.
Także w kwietniu 2019 roku poinformowano, że Arabia Saudyjska dokonała egzekucji 37 mężczyzn przez dekapitację (pięciu z nich było gejami). Według saudyjskiego prawa homoseksualizm jest karany od chłosty, poprzez dożywotnie więzienie, do kary śmierci. Innymi słowy zgodnie z systemem saudyjskim ludzie LGBT w ogóle nie mają żadnych praw.
Na zachodnim krańcu świata muzułmańskiego północnoafrykańskie państwo Tunezji przeszło znaczne zmiany po Jaśminowej Rewolucji w 2011 roku. Przeszło niemal z dnia na dzień od jednopartyjności do wielopartyjnej demokracji. Było na krótko pod rządami umiarkowanej partii islamistycznej, Ennahda, a w 2014 roku świeckie partie wypchnęły islamistów i wszystko zdawało się zmierzać ku dalszym demokratycznym reformom. Od tego czasu jednak reformy zwolniły. W pewnym momencie mogło się wydawać, że Tunezja może zostać pierwszym państwem muzułmańskim, które wycofa się z surowych, antyhomoseksualnych postaw i praktyk. Jej rząd już miał szereg organizacji orędujących na rzecz praw człowieka oraz kwitnącą społeczność LGBT.
Jednak pod koniec kwietnia ujawniono, że rząd kierowany przez świecką partię Nidaa Tounes, powołuje się teraz na prawo szariatu w celu zamknięcia czołowej organizacji gejów, Stowarzyszenia Shams. Shams od kilku lat wzywało do anulowania przestarzałego francuskiego paragrafu 230 tunezyjskiego kodeksu karnego. Jeden z rzeczników praw gejów mówi teraz:
Chociaż scena działalności LGBT zaliczyła znaczące osiągnięcia po rewolucji… nie widzieliśmy spadku aresztowań i rozpraw według paragrafu 230 i nie ma oznak, że parlament jest skłonny anulować paragraf 230 w niedalekiej przyszłości. Obecnie paragraf 230 jest powszechnie stosowany”.
Świecki rząd, który używa religijnego prawa, żeby dławić prawa człowieka, jest oznaką tego, jak głęboko homofobia jest zakorzeniona w krajach muzułmańskich, z których większość jest znacznie bardziej konserwatywna niż Tunezja.
Jeśli wyjdziemy poza świat islamski:
72... kraje i terytoria na świecie nadal kryminalizują stosunki seksualne osób tej samej płci, włącznie z 45, w których zdelegalizowane są stosunki seksualne między kobietami.
Jest osiem krajów, w których homoseksualizm zagrożony jest karą śmierci, i dziesiątki innych, w których czyn homoseksualny zagrożony jest karą więzienia, jak podaje doroczny raport International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association (ILGA).
Powiedziawszy to wszystko, pora spojrzeć raz jeszcze na antyizraelską – ale, oczywiście, nie przeciwko żadnemu innemu krajowi – próbę bojkotowania Eurowizji, która ma odbyć się w Izraelu w dniach 14-18 maja. Problem polega na tym, gdzie zacząć…
Dlaczego nie tutaj? W 2015 roku Izrael zajmował 7. miejsce na pierwszym Indeksie Szczęścia gejów, badaniu, które mierzyło opinię publiczną, zachowanie społeczne i zadowolenie z życia mężczyzn-gejów w 127 krajach. Jedynymi krajami ocenionymi wyżej od Izraela były Islandia, Norwegia, Dania, Szwecja, Urugwaj i Kanada. Holandia, była na ósmym miejscu, Wielka Brytania uplasowała się na miejscu 23, USA 26, Rosja 87, Turcja 82, Iran 121, a wiele państw afrykańskich i muzułmańskich na miejscach od 100 do 127.
Wcześniej Tel Awiw wyróżnił się jeszcze bardziej. W styczniu 2012 roku ogłoszono, że:
Tel Awiw został nazwany Najlepszym Miastem Gejów za rok 2011 w międzynarodowym konkursie American Airlines, gdzie wybierano najpopularniejszy cel podróży wśród turystów LGBT.
Izraelskie miasto zdobyło 43% głosów, pozostawiając za sobą Nowy Jork na drugim miejscu z zaledwie 14% głosów.
23 lutego 2016 roku parlament Izraela ustanowił Dzień Praw Gejów, co uczyniło poparcie dla ludzi LGBT oficjalną polityką państwa. To jest naprawdę wisienka na torcie. Podobnie jak w innych demokracjach, zabrało sporo czasu, zanim uznano prawa gejów, ale w 1988 roku decyzją Sądu Najwyższego Izraela, zalegalizowano związki ludzi tej samej płci. Było to na pełne piętnaście lat zanim Sąd Najwyższy USA zrobił to samo w orzeczeniu z 2003 roku Lawrence v. Texas.
Wiele z podstawowej pracy, dzięki której Izrael jest jednym z najbardziej przyjaznych gejom miejsc na świecie, wykonała Krajowa Grupa Robocza LGBT, Ha-Aguda, założona w Tel Awiwie w 1975 roku przez jedenastu gejów i jedną lesbijkę. Praca Ha-Agudy w dziedzinach politycznej i prawnej doprowadziła do rzeczywistych zmian na najwyższych poziomach. Ich inne inicjatywy dotyczą wielu innych spraw, takich jak usługi społeczne, które dostarczają ludziom LGBT terapii, pomocy społecznej, opieki medycznej, projektów młodzieżowych i grup wsparcia. Jej wydział organizuje paradę gejów, jak również spotkania, które ściągają ludzi LGBT do wydarzeń będących trzonem izraelskiego życia przez wspólne posiłki w Pesach, Rosz Haszana i szabat.
Ha-Aguda nie jest przypadkową organizacją. Jest poważną i ważną częścią zróżnicowanego społeczeństwa Izraela i odgrywa kluczową rolę w małym narodzie, który zapewnia pełne prawa kobietom, szerokiemu wachlarzowi żydowskich społeczności i zaskakująco szerokiemu spektrum nie-żydowskich mniejszości religijnych. Często pomija się fakt, że żadna z tych grup nie ma żadnych praw w krajach, które potępiają Izrael i grożą wymazaniem go z powierzchni ziemi.
Spójrzmy raz jeszcze na "pinkwashing", oskarżenie, że Izrael używa promowania praw ludzi LGBT, by zakryć rzekome „zbrodnie” wobec Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu i w Gazie.
Oskarżenia o "pinkwashing" pochodzą od tych samych co zawsze ludzi, którzy wyszukują – lub wymyślają – preteksty do szkalowania Izraela, jak na przykład, Josepha Massada z Columbia University, który powiedział: „Żydzi nie są narodem… Państwo żydowskie jest państwem rasistowskim, które nie ma prawa istnieć”, jak również mówił, że Żydzi są odpowiedzialni za antysemityzm.
W wyniku tego protesty i kampanie przeciwko "pinkwashing" stały się regularnym punktem programu wszystkich antyizraelskich aktywistów, włącznie z wieloma grupami gejów i lesbijek. David Kaufman, pisząc w Magazynie ”Time” w 2011 roku, podsumował sytuację:
Chociaż fundamenty [tego bojkotu] leżą w dziesięcioleciach walki politycznej, ruch pinkwashing wszedł ostatnio na wysokie obroty. W czerwcu 2010 roku organizatorzy parady dumy gejów w Madrycie zabronili maszerowania grupie z Izraela w reakcji na ofiary śmiertelne rajdu flotylli do Gazy w poprzednim tygodniu. W tym samym miesiącu aktywiści protestowali przeciwko współsponsorowaniu przez rząd izraelski festiwalu filmowego w San Francisco, Frameline LGBT Film Festival. W marcu tego roku propalestyńska grupa ”Palestina” protestowała na konferencji w Sztokholmie, w której brali udział ludzie z izraelskiego świata kultury LGBT.
Nietrudno zobaczyć, jak jednostronny i perwersyjny jest ten rodzaj aktywizmu. Jest on zakorzeniony w bardzo realnej ignorancji lub zgodzie na odmawianie praw ludziom LGBT na palestyńskich terytoriach, odmawianie, któremu towarzyszy bicie, tortury i zabijanie. W sprawie palestyńskiego traktowania ludzi LGBT, pewna strona gejów w internecie cytuje Yossi Klein Haleviego z jego artykułu w „New Republic” z sierpnia 2001 roku:
Opisał traktowanie pewnego młodego geja: „Został pobity przez rodzinę, a potem ojciec ostrzegł go, że go udusi, jeśli kiedykolwiek zdarzy się to znowu”. Później „aresztowano go… i zmuszono do stania w wodzie ze ścieków po szyję, z głową przykrytą workiem pełnym fekaliów, a następnie wrzucono go do celi pełnej owadów i innych stworzeń, które wyczuwał, ale nie mógł zobaczyć”.
To w żadnym razie nie jest najgorsze. Halevi cytował przyjaciela innej ofiary:
"Włożyli go do jamy. To był ramadan, post, więc zdecydowali, że będzie pościł cały miesiąc, ale bez żadnych przerw na noce. Odmawiali mu żywności i wody aż umarł w tej dziurze”.
Jak więc to jest, że ludzie LGBT, którzy twierdzą, że kochają Palestyńczyków i dbają o ich życie, przypisując całą winę za jakiekolwiek ich cierpienia państwu Izrael, nigdy nie mówią ani słowa o ekscesach przeciwko gejom – i innych skrajnych nadużyciach – dokonywanych przez Hamas i Autonomię Palestyńską? To mogłoby być niezgodne z ich sumieniem.
A jeszcze bardziej perwersyjne jest milczenie na temat działań Ha-Agudy, by ratować i chronić palestyńskich gejów. Jedną z wielu akcji Ha-Agudy jest Projekt Palestyński:
Projekt Palestyński Ha-Agudy istnieje od roku 2000 w reakcji na ogromne potrzeby arabskich i palestyńskich LGBT. Ta populacja żyje w ukryciu z powodu tradycyjnie konserwatywnej postawy społeczności arabskiej wobec osób LGBT. Arabscy LGBT nie mają niemal żadnej osobistej wolności, by móc się ujawnić. To oznacza więcej samobójstw, narkomanii i alkoholizmu. Obawa przed przemocą i prześladowaniami ze strony własnej grupy etnicznej, rodzin i społeczności jest niezwykle silna.
Palestyńscy geje często starają się o azyl w Izraelu. Z powodu jednak podstawowego bezpieczeństwa i politycznego żądania, by nie faworyzować niczego, co mogłoby wywołać wezwania o „prawo powrotu”, rządowi izraelskiemu nie jest łatwo udzielać im pełnego statusu azylanta. Jednak:
I tutaj wkroczyła Ha-Aguda, od 12 lat prowadząc projekt SOS, który oferuje społeczną i prawną pomoc Palestyńczykom LGBT, nielegalnie przebywającym w Izraelu. Przez lata organizacja zajmowała się około 800 podaniami. Około 60 rozpoczęło proces o zdobycie politycznego azylu za granicą, ale tylko 17 zdecydowało się na dokończenie tego procesu, powiedział Deutsch.
Ponadto jestem pewien, że bardziej niż cokolwiek innego, hipokryzja antyizralskiej skrajnej lewicy pokazuje się tu w całej okazałości. Świadome fantazjowanie o „pinkwashing” i o Izraelu, który utrwala cierpienia, dokonywane przez ludzi, którzy czepiają się swoich wyimaginowanych nieszczęść, podsumowuje, fałsz antyizraelskich grup i ich zwolenników, którzy żądają od Izraela zachowania, jakiego ewidentnie nawet nie zaczynają oczekiwać od żadnego innego kraju. Pora na generalne przemyślenie spraw, dotyczących nie tylko Eurowizji, ale także moralnej równowagi między Izraelem i jego dwulicowymi wrogami.
Warto zatrzymać się tutaj i zadać dwa proste pytania. Dlaczego żaden aktywista praw gejów nie bojkotuje żadnego z najniżej zaszeregowanych krajów ani nie protestuje przed ich ambasadami? Dlaczego wybierają potępienie i działanie przeciwko jednemu z autentycznie najbardziej postępowych i liberalnych krajów świata?
’Pinkwashing’ and Israel: How to work against Your Own Best InterestsGatestone Institute, Gatestone Institute, 11 maja 2019
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
