Żydowska historia miasta Betar i fałszerstwo osiedla Battir

Battir leży na północny wschód od „Chirbet el-Jahud”, po arabsku „Ruiny Żydów”, stanowiska archeologicznego ruin starożytnego żydowskiego miasta Betar. Arabowie nazwali je „Ruinami Żydów”, ponieważ dokładnie wiedzą, co się tam wydarzyło i że to miasto było żydowskie. Wiedzą, że nazwano go „Betar” i przyjęli tę nazwę, zmieniając tylko na bardziej arabsko brzmiącą: „Battir”. Możecie być pewni, że UNESCO też o tym wie. Dlatego tak desperacko chcieli zmienić nazwę wioski na „Palestyna: Kraj Drzew Oliwnych i Winorośli — Krajobraz Kulturowy Południowej Jerozolimy, Battir”, która wymazuje żydowską tożsamość, charakter i historię tego miejsca.

UNESCO bardzo chciałoby wymazać żydowską historię tego miejsca, które było świadkiem masakry za czasów rzymskiego cesarza Hadriana. Tak się składa, że Betar był centrum nieudanego buntu Bar Kochby przeciwko Rzymianom. Po tym, jak Rzymianie pokonali armię Bar Kochby, zemścili się, mordując ludność żydowskiego Betaru. Okrutna natura rzezi rzymskiej jest makabryczna i trudna do opowiedzenia: głowy niemowląt roztrzaskane o skały; konie unurzane w żydowskiej krwi.

Tragiczne. 

Minęły lata. Rabban Gamaliel wraz ze swoim dworem pościł i modlił się całymi dniami, po czym Gamaliel poświęcił swój majątek, mając nadzieję na uzyskanie pozwolenia od rzymskich despotów na pogrzebanie zmarłych z Betaru. Przez cały ten czas ciała zabitych pozostawały tam, gdzie życie ofiar zostało skrócone, na otwartej przestrzeni na polach. Za każdym razem, gdy Żyd mijał Betar, łamało mu się serce, wiedząc, że w tym miejscu leżą niepogrzebani. To była niezagojona rana.

W końcu Rzymianie wydali pozwolenie na pochówek, a kiedy Żydzi poszli odzyskać ciała do pochówku, jak głosi legenda, byli świadkami cudu: ciała w najmniejszym stopniu nie były uszkodzone. Były wciąż całe, choć na tym pustkowiu nie brakowało drapieżników.

Ta legenda i wiara w cud, który przydarzył się narodowi żydowskiemu, zainspirował sąd rabiniczny do ustanowienia wspomnianego błogosławieństwa, dziękując Bogu za Jego podwójną miarę dobroci zarówno w zachowaniu szczątków, jak i przyzwoleniu na oddanie zmarłym ostatecznej czci (Brachot 48b).

To błogosławieństwo, którego używa się przy różnych okazjach, na przykład przy słuchaniu dobrej nowiny, piciu wina lub gdy pada deszcz w Izraelu po suszy. Jednak główne zastosowanie błogosławieństwa następuje podczas Łaski po Posiłkach, ponieważ posiłek jest zawsze częścią żydowskiej celebracji – a czy jest lepszy czas niż świąteczny posiłek, aby uznać bożą dobroć po żydowskiej tragedii?

Ale wracając do UNESCO, które z pewnością wie, że Betar był zamieszkany przez Żydów od epoki żelaza do II wieku n.e. i buntu Bar Kochby. Organ ONZ wie o tym i jest również w pełni świadomy masakry Żydów w Betar. Są to ustalone, dobrze udokumentowane fakty.

Z drugiej strony „Palestyna” nigdy nie była i nadal nie jest państwem lub krajem arabskim – o czym UNESCO również wie. Przez wpisanie judejskiego miasta jako symbolu „Palestyny” na swojej stronie internetowej, UNESCO po raz kolejny zdradza swój antysemicki cel, jakim jest wymazanie Ziemi i Państwa Izrael oraz jego rdzennej ludności, Żydów. Wszyscy wiemy o ciągłych rezolucjach ONZ przeciwko demokratycznemu Izraelowi, w porównaniu z brakiem rezolucji przeciwko wszystkim innym państwom członkowskim ONZ. To jest po prostu ten  sam stary europejski antysemityzm.

W jaki sposób „Battir” został objęty ochroną UNESCO? Rozpoczęło się to w 2007 roku, kiedy Izrael zaczął budowę bariery bezpieczeństwa. W tym czasie Battir pozwał izraelskie Ministerstwo Obrony do sądu, by zmusić Izrael do zmiany planowanej trasy bariery, która, jak twierdzili, przecinałaby 2000-letni system nawadniający, który, jak pisze Wikipedia, jest „nadal w użyciu”.  UNESCO bez wątpienia pomogło Battirowi postawić Izrael przed sądem i faktycznie w 2011 roku, również według Wikipedii, przyznało Battirowi „nagrodę w wysokości 15 tysięcy dolarów za „ochronę i zarządzanie krajobrazami kulturowymi” ze względu na dbałość o jego starożytne tarasy i system nawadniania”. 

Innymi słowy, 15 000 dolarów na pomoc w wymazaniu historii żydowskiej.

Ta hojna nagroda naturalnie zachęciła Arabów do pójścia dalej, więc w maju 2012 roku Autonomia Palestyńska wysłała delegację do siedziby UNESCO w Paryżu, aby zasugerować dodanie Battir do swojej listy światowego dziedzictwa. W tym czasie wiceminister turystyki AP, Hamadan Taha, ogłosił, że UNESCO chce „utrzymać [Battir] jako dziedzictwo palestyńskie i humanitarne”.

Ale chodzi o to, że ponieważ nigdy nie było państwa arabskiego o nazwie „Palestyna”, nie ma takiego dziedzictwa. To miejsce jest specyficznie żydowskie. Sugerować inaczej to wyrażać nienawiść do Żydów poprzez zaprzeczanie udokumentowanej historii – to śmieszne. Pamiętajcie: Arabowie nazywają go „Battir”, ponieważ jest to to Betar.

Mówiąc o antysemityzmie i wymazywaniu żydowskiej historii, pamiętajmy, dlaczego w ogóle zbudowano tę barierę bezpieczeństwa, pretekst dla UNESCO do napisania: „Palestyna: Ziemia Drzew Oliwnych i Winorośli — Krajobraz Kulturowy Południowej Jerozolimy, Battir”.
 

Z Jewish Virtual Library:

Przed zbudowaniem bariery i w wielu miejscach, gdzie nie została ona jeszcze ukończona, wystarczy przejść przez niewidzialną linię, aby przejść z Zachodniego Brzegu do Izraela. Nie istniały żadne bariery, więc łatwo zauważyć, że bariera (nieważne jak niedoskonała) przynajmniej utrudni terrorystom pracę. Około 75% zamachowców-samobójców, którzy zaatakowali cele w Izraelu, przekroczyło granicę w rejonie, w którym zbudowano pierwszą część bariery.

Od września 2000 r. do końca 2006 r. na Zachodnim Brzegu doszło do ponad 3000 ataków terrorystycznych, w wyniku których zginęło 1622 osób wewnątrz Zielonej Linii. Dla porównania, od 2007 r., kiedy postawiono większość bariery bezpieczeństwa, do połowy 2022 r. w 141 atakach zginęło 100 osób.

Nawet palestyńscy terroryści przyznali, że bariera bezpieczeństwa jest środkiem odstraszającym. 11 listopada 2006 r. przywódca Islamskiego Dżihadu Abdallah Ramadan Shalah powiedział w telewizji Al-Manar, że organizacje terrorystyczne mają zamiar kontynuowania samobójczych ataków bombowych, ale ich czas i możliwość przeprowadzenia ich z Zachodniego Brzegu zależą od innych czynników. „Na przykład”, powiedział, „jest bariera oddzielająca, która jest przeszkodą dla ruchu oporu, a gdyby jej nie było, sytuacja byłaby zupełnie inna”.

Nawiasem mówiąc, żydowska historia Betaru była inspiracją dla organizacji młodzieżowej Władimira Żabotyńskiego o tej samej nazwie, po części dlatego, że Bar Kochba był Żydem, który walczył przeciwko obcej dominacji. Etzel, a także partia Likud mają swoje korzenie w ruchu Betar. Premierzy Begin i Shamir byli w młodości członkami Betaru, a później obaj byli w Etzel. 

Betarowy ruch młodzieżowy nosi nazwę od ostatniego stanowiska bojowników Betaru i pozostaje aktywny do dziś jako syjonistyczna grupa przywódcza.

Zbiór papirusów zawierających rozkazy Bar Kochby z ostatniego roku buntu, znaleziona w jaskini na pustyni Judzkiej przez izraelskiego archeologa Yigaela Yadina.

Mając za sobą całą tę żydowską historię, co powinniśmy sądzić o arabskim osiedlu Battir, które założono na tym miejscu żydowskiej masakry? Jak mamy postrzegać nagi antysemityzm UNESCO w przekupywaniu AP, by pomogła wymazać żydowską historię tego miejsca?

I dlaczego mielibyśmy udawać, że „Battir” jest „palestyńskie”, skoro był to i zawsze będzie żydowski Betar? 

Beitar’s Firm Jewish History and the Falsehood of Battir (Judean Rose)

Elder of Ziyon, 14 września 2022

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

*Judean Rose - izraelska blogerka.