Duchowni czy wyrachowani biznesmeni w sutannach?

Mają do niego wiele innych zarzutów, które cierpliwie wypisują w listach do biskupa domagając się, aby go zabrał od nich i dał im lepszego, bardziej ludzkiego kapłana. Niestety, biskup nie odpowiada, więc zdeterminowani parafianie postanowili sięgnąć po bardziej drastyczne środki, aby wymusić jego reakcję. Zabrali księdzu klucze od kościoła, zamknęli świątynię na kłódkę i nie pozwalając nikomu do niej wejść, protestują na dziedzińcu kościoła. I zarzekają się, iż nie otworzą świątyni, dopóki nie pojawi się biskup, by mogli poskarżyć mu się osobiście i nie zabierze wreszcie znienawidzonego przez nich księdza.

O tym, że takie i bardzo im podobne wydarzenia (których schemat jest dokładnie taki sam) mają miejsce co jakiś czas w naszym arcykatolickim kraju, najlepiej niech świadczy odcinek jednego z moich cykli „Doradztwa religijnego i religioznawczego”, w którym pojawił się problem zatytułowany: „Ksiądz wyrzucony przez parafian”. Pozwolę sobie zacytować go teraz dla porównania i dodam tylko, iż jest to tekst z lutego 2015 roku.

                                                           ------ // ------

Doradca: Porady religijne i religioznawcze. W czy mogę pomóc?

Kobiety: Przy telefonie jesteśmy we trzy, ale reprezentujemy dużo liczniejszą grupę tutejszych parafian, którzy domagają się od biskupa odwołania dotychczasowego księdza proboszcza. W dużym skrócie powiem panu tylko tyle, iż okazał się on człowiekiem niegodnym piastowania takiego odpowiedzialnego stanowiska; liczyły się dla niego tylko pieniądze i nic więcej. W wiernych nie dostrzegał ludzi, tylko bezwolne istoty, przynoszące mu bez sprzeciwu tyle pieniędzy, ile sobie życzył, dosłownie za wszystko…

D: Przepraszam, że pani przerywam. Proszę powiedzieć konkretnie o co pani chodzi.

K: Chodzi właśnie o to, aby pan doradził nam, jak powinniśmy się zachować i jakiego użyć sposobu, by biskup spełnił nasze oczekiwania. Bo jak na razie, nie chce nas słuchać.

D: A dotąd co państwo zrobiliście, aby ów biskup ugiął się przed waszymi żądaniami?

K: No,.. nie wpuściliśmy do kościoła dotychczasowego księdza proboszcza, a sam budynek zamknęliśmy na kłódkę i w kilkadziesiąt osób bronimy do niego dostępu, gdyby ktoś chciał wedrzeć się siłą do środka. I czekamy na odpowiedź biskupa, więcej już nie możemy zrobić.

D: Naprawdę?! Możecie zrobić dużo więcej i co ważniejsze, iż sposób ten będzie o wiele skuteczniejszy od tego, co dotychczas zrobiliście. Tylko nie wiem czy jesteście na to gotowi?

K: Oj, jesteśmy, jesteśmy! Ten ksiądz tak nam dopiekł, że gotowi jesteśmy na wiele poświęceń, byle tylko biskup zabrał go od nas. Niech pan mówi! Czy wiąże się to z jakimiś kosztami? Możemy urządzić zbiórkę pieniędzy na ten cel, na pewno parafianie będą hojni.

D: Nie, nie! Nie potrzeba żadnych pieniędzy, chociaż nie będzie to całkiem za darmo.

K: Proszę mówić śmiało! Jesteśmy tak zdeterminowani, że stać nas naprawdę na wiele.

D: To nawet nie będzie konieczne, bowiem będziecie musieli się jedynie wyzbyć religijnych złudzeń.Tylko tyle i aż tyle! Moja propozycja jest taka: otwórzcie tę kłódkę zamykającą dostęp do kościoła i rozejdźcie się do swoich domów. I od tego momentu omijajcie świątynię szerokim łukiem, w dni powszednie jak i w święta. Tyle, że musicie to zrobić wszyscy,jak tam stoicie i wytrwać w tym postanowieniu tak długo jak tylko się da. Jestem pewien, że w sytuacji takiej zbiorowej absencji wiernych, biskup zjawi się u was szybciej, niż sobie wyobrażacie i też nad wyraz chętnie zgodzi się na wszystkie wasze żądania. To tyle.      

K (wpierw dało się usłyszeć ciche głosy naradzania się, a potem głos tej samej osoby): Ale jak to tak można?! Omijać kościół szerokim łukiem i to jeszcze nie wiadomo jak długo?! Przecież to jest wbrew chrześcijańskiej tradycji! Jak tak można! Co my jesteśmy, jacyś poganie czy dzicy barbarzyńcy?!

D: Nie wiem jaką tradycję ma pani na myśli, ale na pewno nie tę wywodzącą się z nauk ewangelicznych Jezusa Chrystusa. Oto jego słowa odnoszące się do tej kwestii:

„Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. /../ Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. /../ Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie” (Mt 6,5,6,8).

Czy nie wynika z tych wypowiedzi dostatecznie jasno, że każdy z wiernych tejże religii może modlić się w domu do swego Boga i mimo to mieć gwarancjępotwierdzoną autorytetem Pisma świętego, że zostanie wysłuchany? Czego wam więcej potrzeba do podjęcia decyzji?

K: No, niby tak,.. ale nasza obecność w kościele i tak jest konieczna z innych powodów; przecież musimy się gdzieś spowiadać, przyjmować sakramenty, uczestniczyć w mszach itp. Chyba po to Pan Jezus założył swój Kościół, czyż nie? Jak więc możemy go omijać?!

D: Po kolei zatem: skoro Bóg jest wszechwiedzący i zna wasze modlitwy zanimgo poprosicie o cokolwiek, to tak samo zna wszystkie wasze grzechy zanim je popełnicie.Po cóż mu zatem wasza spowiedź przed drugim równie grzesznym jak wy człowiekiem? Co do sakramentów nadających ponoć świętość Kościołowi, to w Biblii tak jest to ujęte:

„Bóg, który stworzył świat i wszystko na nim, On, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach zbudowanych ręką ludzką i nie odbiera posługi z rąk ludzkich, jak gdyby czegoś potrzebował, bo sam daje wszystkim życie /../” (Dz 17,24,25).

„Tak mówi Pan: „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła i do Mnie należy to wszystko – wyrocznia Pana” (Iz 66,1,2).

A jeśli chodzi o rzekome założenie Kościoła przez Jezusa Chrystusa; po co miałby zakładać on Kościół, skoro przepowiadał rychły koniec tego świata i nadejście Królestwa Bożego na ziemi? Miało ono nastąpić jeszcze za życia ówczesnego pokolenia ludzi, czyż nie tak? Ten Kościół, który uważacie za Jezusowy, w istocie jest Kościołem Pawłowym i ma naprawdę niewiele wspólnego z Jezusem przedstawionym w Ewangeliach. Każdy, kto zna jego historię może to potwierdzić bez wahania. Tak się sprawy mają gwoli ścisłości. Coś jeszcze?

K (niewyraźne odgłosy naradzania się, a potem znajomy głos): Niestety, nie możemy skorzystać z pańskiej rady. Wydaje się nam ona jakaś dziwna, a nawet niedorzeczna! Myślałyśmy, że doradzi nam pan coś mądrzejszego, co pozwoli nam rozwiązać ten konflikt. Ale nie stać nas na zachowania urągające naszym najgłębszym uczuciom religijnym. Nie możemy odsunąć się od Kościoła, a tym samym od Boga. Jakby to o nas świadczyło?

D: Wpierw sprostuję: odsunięcie się od Kościoła nie jest tożsame z odsunięciem się od Boga. A już w szczególnie w przypadku tegoKościoła! Ale to tak na marginesie. No, cóż,.. prawdę mówiąc nie zaskoczyła mnie pani waszą decyzją. Jest tak, jak przypuszczałem: tacy ludzie jak wy, tylko pozornie mogą się wydawać przeciwnikami Kościoła.Ale tak naprawdę swymi zdeterminowanymi zachowaniami tylko podkreślacie swoje uzależnienieod tej instytucji.

Bowiem wam nie chodzi o to, aby zniszczyć czy chociażby nadwątlić światopoglądowe (mentalne) ogrodzeniew którym zamknięte są wasze umysły, a jedynie potrzebny wam dobry pasterz,który będzie je nadal utrzymywał w błogim uśpieniu.Życzę wam zatem aby wasz biskup dał wam najlepszego duszpasterza, jakiego będzie miał pod ręką, gdyż zasłużyliście sobie na takowego. Żegnam panią, jak i całą resztę parafian.

Ach ci bogobojni parafianie! Nawet nie są świadomi faktu, kto tutaj komu robi większą łaskę  (przysługę): Kościół, religia i księża im – utrzymując ich w złudnym przeświadczeniu życia wiecznego po ich biologicznej śmierci? Czy oni – olbrzymia rzesza wiernych – którzy przez całe swoje życie utrzymująswoich duszpasterzy i to nierzadko w zbytku i luksusie. No, ale cóż począć: „Świat chce być oszukiwany, więc niech go oszukują”, czyż nie tak? Jak to ujął Kazimierz Łyszczyński?: „Prosty lud oszukiwany jest przez mądrzejszych, wymysłem wiary w Boga na swoje uciemiężenie; tego samego uciemiężenia broni jednak lud w taki sposób, że gdyby mędrcy chcieli prawdą wyzwolić lud od tego uciemiężenia, zostaliby zdławieni przez sam lud” (Traktat o nieistnieniu Boga).

                                                           ------ // ------

W taki sposób widziałem ten problem ponad sześć lat temu i nadal uważam na tyle podobnie, iż nie zmieniłbym niczego w powyższym tekście. Mogę tylko co nie co dodać, dzięki przeczytanym w międzyczasie książkom, a szczególnie tym z ostatnich lat. Cóż więc dzisiaj mógłbym doradzić, tym protestującym przed kościołem osobom, niezadowolonym ze swego duszpasterza i lekceważonym przez jego biskupa? Mówiąc w dużym skrócie, doradziłbym im przede wszystkim, by starali się poznać „na własną rękę” religioznawczą prawdę o tym, w jaki sposób powstawała ta religia i jaką dziwną przeszła metamorfozę zanim stała taką, jaka jest obecnie. Wszak poznanie prawdy podobno potrafi wyzwalać od nabytego fałszu? 

Osoby wierzące są „święcie” przekonane, że to co usłyszą z ambon kościelnych, należy do Prawdy objawionej ludziom przez Boga. A wszelkie rytuały, liturgia i obrzędy religijne, których są aktywnymi uczestnikami podczas mszy i uroczystości religijnych, wywodzą się z Pisma Świętego, a konkretnie z Ewangelii Nowego Testamentu. Otóż nic bardziej błędnego! Wystarczyłoby zapoznać się z treścią książki Leo Zena pt. Tak wymyślono chrześcijaństwo, aby dowiedzieć się jak wyglądały historyczne początkach tej religii, jak i mistyfikacji, która towarzyszyła jej tworzeniu i wprowadzaniu (często podstępem i siłą) w życie.

Tym razem nie będę cytował fragmentów tej publikacji (zrobiłem to już w dość obszernym cyklu jej poświęconym) i postaram się przedstawić własnymi słowami ów problem w jak największym skrócie myślowym. Jak można się domyślić z tytułu tej książki, rzeczywiście chrześcijaństwo zostało wymyślone. Lecz w przeciwieństwie do innych religii (wymyślonych też przez kapłanów), tu znamy jej głównego autora: jest to Paweł z Tarsu, który postanowił odciąć się od judaizmu i stworzyć własną religię. W tym celu „zapożyczył” i zaadaptował z religii pogańskich, a konkretnie kultów misteryjnych, ideę nieśmiertelnej duszy ludzkiej, która może być zbawiona przez śmierć i zmartwychwstanie Boga Zbawiciela.

W tych religiach już przed wiekami, ich bogowie „poświęcali swe życie”, by tą symboliczną ofiarą zbawić od grzechów wiernych wyznawców tychże religii, obiecując im życie po śmierci. Paweł tworząc własną wersję chrześcijaństwa, skopiował z religii misteryjnych uroczyste ceremonie religijne i bogatą ornamentykę, oraz zapożyczył dwa święte obrzędy od pogan: chrzest (jako zastępnik obrzezania) i eucharystię. Z czasem Kościół dodał pięć kolejnych sakramentów, w  tym pokutę. Dołączył też do tworzonej doktryny ideę grzechu pierworodnego, która nie była znana ani Jezusowi ani Apostołom. Natomiast eucharystia została skopiowana przez Pawła z dawnych misteryjnych obrządków eleuzyńskich itd., itp.

Nie wdając się w szczegóły, te religijne przedstawienia, które od dawna są przez księży odgrywane w kościołach, nazywane (a jakże!) mszami świętymi, nie mają niczego wspólnego ani z Jezusem z Ewangelii, ani z jego rzekomym Ojcem, Bogiem Jahwe z judaizmu, ani z jakąkolwiek „nadprzyrodzoną świętością”. Są one bowiem wymysłem wielu pokoleń bardzo pomysłowych i przedsiębiorczych kapłanów, którzy wzorem Pawła z Tarsu tworzyli i umacniali tę odwieczną mistyfikację, tak chętnie teraz przez ludzi „kupowaną” (okupioną krwią, cierpieniem i  narzucaną przemocą wielu narodom, co nazywano „ewangelizacją” pogańskiego świata, co również było pomysłem Pawła).   

Tak ludzie zostali wytresowani (indoktrynując ich od maleńkości), przez tych „duchowych przewodników ludzkości”, że wszystko czym oni się zajmują jest „święte”! Np. „święci papieże”, „święte powołania do służby bożej”, „święte domy boże”, „święte msze”, „święte obrzędy, rytuały i liturgia”, „święte relikwie”, „święte dogmaty”, „święta Inkwizycja”, która wymordowała w imię „świętości” tysiące niewinnych ludzi, „święte modlitwy kapłanów”, a nawet „świętych obcowanie”(!). I zapewne „święci księża pedofile” i ukrywający ich biskupi, których nie można ukarać z racji ich „świętości” właśnie. Były też „święte wojny”, „święte mordowanie i grabienie mienia innowierców”, „święte palenie i torturowanie „czarownic” itp.

Natomiast każdy człowiek używający rozumu zgodnie z przeznaczeniem (czyli myślący, a nie tylko wierzący), który zapoznał się z religioznawczymi publikacjami, będzie świadomy tego, że to ludzie dla ludzi stworzyli tę religię (jak i wszystkie inne), kierując się „pobożnymi” przekonaniami, że „przecież człowiek musi w coś wierzyć!”. Bowiem rolą Kościołów, religii i kapłanów jest nieustanne podtrzymywanie u wiernych przeświadczenia, że każdy wierzący osobnik po śmierci zostanie zbawiony i dostąpi życia wiecznego w zaświatach (w niebie). Bo jak potwierdza psychologia, jest to najsilniejsze, najgłębsze i uporczywe marzenie ludzkości.

Jednak bez tego „teatru świętości” odgrywanego nieustająco przez kapłanów wszechczasów, nie byłoby możliwe przekonanie ludzi, że to wszystko jest prawdą. A te wszystkie dekoracje, liturgia, piękne stroje kapłanów, bogaty wystrój świątyń, same wielkie gmachy kościołów (których jest mnóstwo, nawet w małych miejscowościach), organizacja tych wszystkich „świętych uroczystości” – to wszystko przecież musi kosztować, bo jak mówi przysłowie: „Za darmo jest tylko ser w pułapce na myszy” (za darmo dla myszy, oczywiście). Kto ma więc za to płacić, jeśli nie ci, dla których to wszystko jest organizowane? To chyba jasne?! 

Dlatego moja rada w tej kwestii jest taka: kto potrafi bez pomocy religii być dobrym człowiekiem dla innych ludzi, wrażliwym na dziejące się zło w naszym świecie i niedolę swych bliźnich. Ale też leży mu na sercu dobro naszej przyrody bez której człowiek nie mógłby istnieć, bowiem wszyscy jesteśmy jej dziećmi. No i ma on też zdrowy stosunek nie tylko do życia, ale też do kwestii śmiertelności – to jemu religia nie jest do niczego potrzebna.

Zawsze można też powołać się na mądrą maksymę, która mówi: „O ile człowiek potrzebuje religii, aby postępować przyzwoicie, oznacza to, że albo ma ograniczony umysł, albo też zepsute serce” (Ninon de Lenclos). A co z relacją: „człowiek – Bóg – człowiek” (jeśli ktoś spyta)? I na to jest mądra odpowiedź: „Odrzuć wszelkie lęki niewolniczych i służalczych przesądów, które słabsze umysły utrzymują na klęczkach. /../ Śmiało kwestionuj nawet istnienie Boga, albowiem, jeśli jakikolwiek Bóg istnieje, bardziej cenić sobie musi hołd rozumu, niż ślepego lęku” (Tomasz Jefferson). No właśnie! Też tak uważam.

Natomiast, kto nie potrafi przejść przez życie o własnych siłach psychicznych i potrzebuje „zawodowych pomocników”, którzy za pomocą wykreowanych i koniecznych iluzji życia pośmiertnego, zagwarantują mu poczucie bezpieczeństwa nadające sens jego życiu – niech płaci! Przecież ów znienawidzony przez parafian proboszcz może się odwołać do „instancji wyższej”, czyli powołać się na Pismo Święte gdzie napisano: „Jeśli zaś my zasialiśmy wam dobra duchowe, to cóż wielkiego, że uczestniczymy w żniwie waszych dóbr doczesnych? Jeżeli inni mają udział w waszej majętności, to czemu raczej nie my? /../ Tak też i Pan postanowił, ażeby z Ewangelii żyli ci, którzy głoszą Ewangelię” (1 Kor 8,11-14).

Co prawda nie wiem, jakiego Pana miał na myśli piszący te natchnione słowa, bo raczej nie Jezusa Chrystusa, który wysyłając uczniów w drogę, tak powiedział: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota, ani srebra do swych trzosów” (Mt 10,8-9). Ale to już jest problem tych wszystkich, którzy muszą korzystać z „usług” kapłanów, bo wg nich, bez Boga i religii ich życie nie miałoby sensu. Mogę ich tylko na koniec „pocieszyć” sentencją egiptologa G. Massey’a: „Musi być ciężko tym, którzy autorytet wzięli za prawdę, zamiast prawdę za autorytet”. To chyba wszystko tłumaczy, nieprawdaż?

Wrzesień 2021 r.                                ------ KONIEC------