Moja niedawna rozmowa z Arabką, która studiuje w Izraelu, rzuca wiele światła na pytanie, dlaczego nie ma pokoju między Izraelem a jego sąsiadami. Nasza rozmowa jest szczególnie ciekawa teraz, kiedy muzułmańska organizacja terrorystyczna znów strzela rakietami na izraelskie miasta.
Ta osoba, z którą rozmawiałam, nie była analfabetką. Była młodą, ”wykształconą” kobietą, która pisała magisterium na uniwersytecie Ben Guriona w izraelskim mieście Beer Szewa, jednym z najlepszych uniwersytetów w regionie. Zaczęłyśmy pogawędkę, czekając na autobus. Powiedziała mi, że pochodzi ze wschodniej Jerozolimy, obszaru, który nazywała „Palestyną”. Otworzyła przede mną serce, dzieliła się nieocenzurowanymi myślami o Izraelu, kiedy powiedziałam jej, że jestem Turczynką i że nie jestem Żydówką, ponieważ rząd Turcji jest przeciwko Izraelowi.
Uczyła się na izraelskiej uczelni, gdzie Izraelczycy, Jordańczycy i palestyńscy Arabowie rozmawiali regularnie ze sobą o polityce. To spowodowało, że założyłam, że jest liberalnym człowiekiem o otwartym umyśle, że jest przyjazna wobec Żydów. Zapytałam ją o gospodarkę i korupcję w rządzie Autonomii Palestyńskiej (AP) na „Zachodnim Brzegu” czyli w Judei i Samarii.
“Jest bardzo mało miejsc pracy i mnóstwo korupcji w rządzie AP” – powiedziała. Część naszego dialogu wyglądała następująco:
Ja: Dlaczego nie głosujecie na inną partię polityczną? Czy nie macie wolnych wyborów?
Ona: Mahmoud Abbas jest człowiekiem Izraela. Nie możemy mieć wolnych wyborów i ludzie na „Zachodnim Brzegu” zbyt się boją, by występować przeciwko rządowi.
Ja: Dlaczego więc palestyńscy Arabowie w diasporze nie występują przeciwko Abbasowi i jego rządowi? Gdzie jest ich krytyka traktowania Palestyńczyków w Syrii, Libanie i innych miejscach?
Ona: Znam kilka osób, które występują.
Ja: Nic takiego nie widziałam. Przynajmniej nie w mediach. I czy nie myślisz, że powinniście przyjąć trochę odpowiedzialności za sytuację, w jakiej jesteście?
Ona: To jest izraelska okupacja.
Potem wspomniała Umowy z Oslo i nazwała je „błędem”. Zgodziłam się i wyjaśniłam moje stanowisko: „Po tych Umowach Arabowie zdecydowali się na nasilenie terroryzmu przeciwko izraelskim cywilom”.
Wtedy mnie zaszokowała. Kiedy wspomniałam terroryzm palestyńskich Arabów, jej odpowiedź brzmiała: „Ty nazywasz to terroryzmem?”, co znaczyło, że nie uważała, by zabijanie żydowskich cywilów było jej zdaniem terroryzmem.
Postawiłam jej wyzwanie, mówiąc: - Eksplodowanie bomb, zabijanie cywilów… Czy to nie jest terroryzm?
Odpowiedziała: - Słuchaj, ja jestem bardzo pokojowym człowiekiem, ale musisz ich zrozumieć.
Kiedy powiedziałam, że Arabowie żywią głęboką nienawiść do Żydów, dała podobną odpowiedź: - Musisz zrozumieć ich sytuację”.
Potem zapytałam ją, czy słyszała o prześladowanych, bezpaństwowych narodach w regionie, takich jak Jazydzi i Asyryjczycy. Powiedziałam, że nikt nie pytał tych ludzi, czy chcieliby kawałek ziemi choćby wielkości obrusa i że cierpią od stuleci.
Odpowiedziała: - Nie chcę obrusa!” – na co ja zareagowałam:
- Nie mówię ci, żebyś wzięła obrus, ale ty chcesz całą ziemię.
W pewnym momencie powiedziała: - Izraelczycy nie są aniołami.
Powiedziałam: - Co to jest anioł? To nie jest temat naszej rozmowy. To, czego nie chcesz, to żeby Żydzi mieli własne państwo.
Dla wyjaśnienia, dlaczego Żydzi nie powinni mieć państwa na Bliskim Wschodzie, powiedziała: - Żydzi byli w Palestynie tysiące lat temu, ale potem odeszli.
Powiedziałam: - A dlaczego twoim zdaniem Ormianie musieli opuścić swoją starodawną ojczyznę w Turcji? Poza tym, nie wszyscy Żydzi opuścili ojczyznę. Zawsze była w Izraelu żydowska społeczność, także przed powstaniem państwa Izrael. Arabowie przyszli dopiero w siódmym wieku z najeźdźczymi armiami, podczas gdy prorocy i przodkowie Żydów byli tu zanim choćby jeden Arab postawił stopę na tej ziemi. Dlaczego więc nie możecie dzielić tej ziemi z narodem żydowskim?
Odpowiedziała: - Dlaczego miałabym zrezygnować z mojej ziemi?”
Moją odpowiedzią było: - Chcecie całej ziemi. Dlatego jesteście bezpaństwowcami; zamieniliście siebie w ofiary. Jeśli myślisz, że jesteś ofiarą, obwiniaj własnych palestyńskich przywódców i polityków. Musicie przyjąć odpowiedzialność za własną sytuację.
Zakończyła rozmowę, mówiąc: - Nie chcę cię po mojej stronie. Nie jesteś obiektywna.
Wtedy przyjechał autobus i rozstałyśmy się.
Dla mnie było zarówno przerażające, jak smutne słuchanie arabskiej kobiety, która ma przywilej studiowania na prestiżowym uniwersytecie izraelskim, mówiącej o ludziach, wśród których żyje – Żydach – z taką wrogością, nienawiścią i ignorancją.
Ale ta rozmowa była także pod wieloma względami oświecająca. Pokazywała, dlaczego Izrael jest ciągłym celem morderczych ataków terrorystycznych grup i samotnych wilków, i dlaczego nie ma pokojowego współistnienia między Izraelem a jego wieloma sąsiadami.
"Why Isn't There a Palestinian State?" to tytuł wideo Davida Broga, dyrektora Strategic Affairs for Christians United for Israel. Przedstawia w nim szczegółowo historię odrzucania przez palestyńskich Arabów ofert ustanowienia ich własnego państwa: Izrael, Wielka Brytania i ONZ oferowały palestyńskim Arabom możliwość zbudowania własnego państwa przy pięciu różnych okazjach – w 1936, 1947, 1967, 2000 i 2008 roku.
W 2005 roku Izrael „jednostronnie opuścił także Gazę, oddając Palestyńczykom pełne panowanie nad nią” – mówi Brog.
"Zamiast rozwijać swoje terytoria dla dobra obywateli, Palestyńczycy zamienili Gazę w bazę terrorystyczną, z której wystrzelili tysiące rakiet na Izrael.
Za każdym razem, kiedy Izrael godził się na państwo palestyńskie, Palestyńczycy odrzucali ofertę, często reagując przemocą. Jeśli więc jesteście zainteresowani pokojem na Bliskim Wschodzie, być może odpowiedzią nie są naciski na Izrael, żeby przedstawił jeszcze jedną ofertę państwa dla Palestyńczyków. Być może odpowiedzią jest naciskanie na Palestyńczyków, by wreszcie zaakceptowali istnienie żydowskiego państwa”.
Zdolność do samokrytyki – jako jednostki i narody – jest główną częścią politycznego i kulturalnego postępu. Społeczność – taka jak palestyńscy Arabowie – nie może czynić postępów w polityce, demokratyzacji lub budowaniu pokoju, jak długo nie uważa siebie za odpowiedzialną za swoje niepowodzenia. W końcu, ich zdaniem wszystko co złe jest „winą Izraela”.
Co ważniejsze, wydaje się, że dla zbyt wielu palestyńskich Arabów rozwiązanie w postaci dwóch państw jest nie do zaakceptowania. Chcą całej ziemi, a Żydzi – w najlepszym scenariuszu – mogą być tylko mniejszością pod rządami Arabów.
Najlepiej ”wykształceni” palestyńscy Arabowie są najbardziej wrodzy, ponieważ ”edukacja” w arabskich szkołach jest tylko propagandą. Można by pomyśleć, że obecnie będą mieli możliwość studiowania historii narodu żydowskiego i Izraela przynajmniej na jednym ze swoich uniwersytetów, ale nie mają. Nie tylko na uniwersytetach palestyńskich Arabów – na żadnym uniwersytecie w muzułmańskim kraju. Można otrzymać doktorat z arabskiej lub islamskiej historii na każdym izraelskim uniwersytecie, ale większość muzułmanów nie wydaje się rozumieć intelektualnej potrzeby nauczenia się o „wrogu” na uniwersyteckim poziomie. Zamiast tego arabskie dzieci mają mózgi wyprane nienawiścią i zafałszowaną historią.
Izraelskie media donosiły 8 października:
“ Jak informuje organizacja, która monitoruje palestyński materiał edukacyjny, Autonomia Palestyńska usunęła informację o porozumieniach podpisanych z Izraelem ze swoich podręczników…
Podręczniki na 2019 rok nie zawierają oświadczenia OWP, w którym ta organizacja nawoływała do ’współistnienia’, ’pokoju’ i nieużywania przemocy wobec Izraela, a które było zamieszczone w starej wersji programu szkolnego.
Nowy program szkolny usuwa także znaczną ilość informacji dostarczanej palestyńskim uczniom o starożytnej żydowskiej historii ‘Palestyny’ i żydowskiej obecności oraz związku z Jerozolimą”.
Społeczność, która nie przyjmuje odpowiedzialności za żadne ze swoich działań, a także usprawiedliwia terroryzm, nie zasługuje na polityczne ani finansowe poparcie póki nie dokona zasadniczej zmiany swojego działania. W 2015 roku pisałam:
“Uznanie państwa Hamasu lub państwa palestyńskiego nie prowadzi do ochrony Palestyńczyków. Palestyńskich Arabów może chronić tylko zaprzestanie ich podżegania. Można to zrobić w jednej chwili i bez żadnych pieniędzy. Europa i Zachód muszą także nalegać na powiązanie całego przyszłego finansowania Palestyńczyków z edukowaniem przez nich ich dzieci do pokoju zamiast do wojny. Finansowanie musi zostać powiązane ze zmianą, co działało tak dobrze ze Związkiem Radzieckim i poprawką Jacksona-Vannicka, która uzależniała całą dostawę zboża do Związku Radzieckiego od pozwolenia ich ludziom na wyjazd. Finansowa pomoc musi być wypłacana ratami, po dokonaniu zmian – i ich utrzymaniu. Nie ma edukacji do pokoju – nie ma pieniędzy. Jedynym sposobem rzeczywistego zbudowania wystarczająco dojrzałej Palestyny, by mogła być państwem, jest zmiana oczekiwań palestyńskich Arabów w sprawie tego, co jest dopuszczalne – i pozostawanie przy tych zmianach także w przyszłości – w dodatku do bezpośrednich negocjacji z Izraelem, do których Palestyńczycy są zobowiązani”.
Why there is no peace between Muslims and Israel
Israel National News, 23 listopada 2019
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
