Dlaczego potrzebują podwójnych standardów wobec przemocy na Zachodnim Brzegu?

Pytaniem, jakie powinniśmy zadawać o ten szum medialny wobec groźby przemocy ze strony osadników, nie jest to, czy jest prawdą, że mały odsetek mieszkańców żydowskich społeczności w Judei i Samarii wdaje się w starcia z Palestyńczykami, lub czy niektórzy z nich złamali prawo przez popełnienie aktów przemocy. Pytaniem jest, czy uzasadniona jest decyzja grup aktywistów i mediów traktowania tych incydentów jako symbolu tego, dlaczego jest złem, by Żydzi żyli na tych terytoriach, jak również dlaczego skupienie na przemocy osadników niemal zawsze jest pozbawione szerszego kontekstu czyli tego, co widzimy znacznie częściej na Zachodnim Brzegu [Judei i Samarii]: codziennych ataków Arabów na Żydów, włącznie z morderstwami.  

Choć arabska przemoc nie usprawiedliwia żydowskich reakcji lub odwetu, jest coś niewłaściwego w tym, że kilku Żydów rzucających kamienie uważa się za znacznie ważniejszy fakt niż morderczy terror, niż to, że ataki na Żydów na tych samych terenach są mniej lub bardziej narodowym sportem Palestyńczyków.  

Tym, co oburza, są podwójne standardy. Za przestępstwa kilku osób pociąga się do odpowiedzialności kilkaset tysięcy Izraelczyków, którzy żyją w miejscu uważanym przez społeczność międzynarodową za „okupowane terytoria” i rozciąga się tę odpowiedzialność na populację całego kraju. Równocześnie jednak wykładniczo większe rozmiary palestyńskiej przemocy uważa się albo za niewarte wzmianki, albo jakoś uzasadnione. W tym kontekście widać wyraźnie, że celem tak podawanej informacji jest nie tyle zachowanie osadników, ile delegitymizacja Żydów.

Obraz incydentów żydowskiej przemocy odmalowany w różnych relacjach szerzonych przez grupy takie jak B’Tselem, J Street i antysyjonistyczne publikacje, takie jak The Intercept i +972 Magazine, a potem powtarzany w mediach głównego nurtu, takich jak „New York Times”, jest paskudny.

Sprawcami w większości jest “młodzież ze wzgórz” – niezdyscyplinowani młodzi ludzie, którzy mieszkają w osiedlach nieautoryzowanych przez izraelski rząd. Inni są niezrównoważonymi młodymi ludźmi z psychicznymi problemami, którzy wymknęli się służbom socjalnym i teraz wyładowują swoje osobiste problemy w sposób, który pogarsza trwający stulecie konflikt wokół syjonizmu. Relacje opisują ich jako napadających na spokojnych palestyńskich farmerów, którzy próbują zbierać oliwki i zajmują się swoim codziennym życiem, nękani brutalnymi atakami.  

Problem przemocy osadników  jest więc nie tylko piętnowany jako przestępczy lub haniebny; jest pokazywany jako ucieleśnienie wszystkiego, co liberalni Żydzi i krytycy syjonizmu uważają za złe we współczesnym Izraelu. Ta rzekomo bandycka populacja osadników ma być ilustracją tezy, że nacjonalizm i nietolerancja wobec Arabów podważa, jeśli nie wymazuje całkowicie, żydowskie wartości i etykę.

Nie jest więc zaskakujące, że widziany w ten sposób problem potępili niedawno czołowi członkowie izraelskiego rządu, tacy jak minister spraw zagranicznych, Jair Lapid i minister bezpieczeństwa, Omar Bar-Lev. I ci, którzy potępiają żydowskie ataki na niewinne palestyńskie ofiary, mają rację mówiąc, że jest to złe i, podobnie jak inne wypadki nielegalnego zachowania, powinno być potępione i ukarane.  

Dlaczego jednak stosunkowo rzadkie wypadki złego zachowania Żydów – których liczba, jeśli włączy się jako wiarygodne wszystkie graffiti i groźby, o których informują Palestyńczycy lub anty-osadnicze grupy, czyli kilkaset rocznie—uznaje się za bardziej godne upublicznienia i szokujące niż palestyńskie ataki wszelkiego rodzaju na osadników, które dzieją się codziennie i zdarzają się tysiąckrotnie częściej? Dotyczy to szczególnie sytuacji, kiedy skutki terrorystycznych ataków są tragiczne—najnowszy był w czwartek, kiedy Palestyńczycy ostrzelali samochód ze studentami jesziwy, zabijając jednego Żyda w samochodzie i raniąc dwóch innych – są rzadko uważane za godne publikacji, także kiedy wynikiem jest śmierć.

Niektórzy szydzili z odpowiedzi izraelskiego premiera, Naftalego Bennetta, na te wypowiedzi członków jego gabinetu, jako próby ugłaskania tych, którzy głosowali na jego partię Jamina i którzy uważają, że zdradził ich tworząc koalicję z lewicą. Mówił jednak prawdę, kiedy tweetował, że “osadnicy w Judei i Samarii od dziesięcioleci codziennie cierpią w powodu przemocy i terroryzmu” i że niesłuszne jest uogólnianie na wszystkich osadników zachowania kilku ludzi.

Jednym z powodów tego obsesyjnego skupiania się na przemocy osadników jest to, że jest częściowo zrozumiałe, że żydowski świat jest bardziej zainteresowany tym, co robią niektórzy Żydzi niż tym, co robią inni. Niemniej ta introspekcja – która w wielu wypadkach staje się nie tyle rachunkiem sumienia, ile pragnieniem oczernienia i potępienia tych, którymi żydowska lewica gardzi z powodu ich poglądów politycznych – dalece nie jest pełną odpowiedzią.

Jest także funkcją niższych standardów, według których zawsze osądzani są palestyńscy Arabowie. Chociaż ci, których gniewają ataki na nich, mówią to z, jak sądzą, pozycji moralnej wyższości, taryfa ulgowa jaką dają Arabom za ich znacznie częstszą praktykę terroryzmu, jest swego rodzaju rasistowskim protekcjonalizmem, a nie wyrazem szacunku dla nich lub troski o ich dobro.

Brakuje także w tej dyskusji jakiegokolwiek kontekstu w sprawie incydentów domniemanej przemocy ze strony Żydów. Wiele z nich zdarza się podczas awantur o sporną własność, kiedy Palestyńczycy próbują uprawiać ziemię, do której nie mają prawnego tytułu, często przylegającą do żydowskich społeczności. Założenie w wielu takich relacjach o działaniach osadników, że Żydzi nigdy nie mają racji, jest nieuzasadnione.  

Jest także prawdą – w odróżnieniu od lewicowych grup i tych części izraelskiego wywiadu i armii, których zadaniem jest monitorowanie przemocy ze strony osadników ze względu na konsekwencje dla bezpieczeństwa – statystyka izraelskiej policji mówi coś innego. Jak informowała gazeta “Times of Israel”, w artykule, w którym dane policji są pogrzebane pod relacjami oskarżycieli osadników: 

“Izraelska policja mówi, że liczba incydentów maleje z roku na rok, podczas gdy liczba wniesionych aktów oskarżenia rośnie. Według oficjalnych danych policyjnych,   w reakcji na działania władz izraelskich, od 2019 do 2021 roku nastąpił spadek o 61,1%  tak zwanych ataków “price tag”, w których ekstremistyczni osadnicy napadają Palestyńczyków lub niszczą i malują graffiti na ich własności. Mówi także, że liczba wniesionych aktów oskarżenia wobec żydowskich ekstremistów podwoiła się, od 16 w zeszłym roku do 32”.

Jeśli tak, to nie tylko problem nie narasta, ale wbrew tym, którzy oskarżają izraelskie władze o przymykanie oczu na przemoc osadników, rząd rozprawia się, tak jak powinien, z przestępcami.

Nielegalnego zachowania nie da się usprawiedliwić, nawet jeśli przychodzi po tak wielu atakach na Żydów. Jednak publiczne bicie się w piersi w sprawie osadników i mówienie o tak zwanych moralnych kosztach “okupacji” nie jest tylko nieproporcjonalne. Jest także częścią narracji zamierzonej do wybielenia, racjonalizowania, a nawet usprawiedliwiania przemocy wobec Żydów, którzy mają czelność życia w tych częściach żydowskiej ojczyzny, gdzie Arabowie ich nie chcą. Ci, którzy traktują to jako jeszcze jeden powód do demonizowania syjonizmu, nie tylko wyolbrzymiają problem; rozdymają go w celu popierania sprawy, której celem nie jest poprawienie granic Izraela, ale zniszczenie żydowskiego państwa.  

Why the double standard on West Bank violence?

JNS Org., 17 grudnia 2021

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Jonathan S. Tobin

Amerykański dziennikarz, redaktor naczelny JNS.org, (Jewish News Syndicate). Komentuje również na łamach National Review, New York Post, The Federalist, w prasie izraelskiej m. in. na łamach Haaretz.