Prawda

Wtorek, 19 marca 2024 - 06:17

« Poprzedni Następny »


Co dobre, a co złe dla Żydów i reszty świata?


Andrzej Koraszewski 2021-03-01


Redaktor Ernest Skalski na łamach „Studia Opinii”  zwrócił się do mnie z pytaniem o przyszłość Porozumień Abrahamowych i perspektyw pokoju między Arabami i Izraelem, jak również ich możliwości wspólnej obrony przed irańskim zagrożeniem. Nie jest łatwo odpowiedzieć na takie pytanie. Wiele istotnych faktów nigdy nie dociera do opinii publicznej, a to, co widzimy, jest z konieczności dalece niepełne. Co więcej, próbując przedstawić te fakty, które naszym zdaniem, będą wpływały na jutro, z konieczności idziemy na skróty, bo innej możliwości nie ma. Bliskowschodnia polityka prezydenta Trumpa zmieniła grę w tym regionie, ale jak się sytuacja będzie rozwijała dalej, tego oczywiście nikt nie wie, chociaż dziś trudno o optymizm. Poniżej mój artykuł, który pierwotnie ukazał się w Studio Opinii.

Szanowny Panie Erneście,


Przede wszystkim dziękuję za wysoką ocenę moich kompetencji. Uczciwie mówiąc, mam raczej poczucie wątłego rozeznania, tym bardziej że jeśli idzie o Bliski Wschód, to nie ma mądrych. To grząski grunt, gdzie łatwo się utopić. (Na wielu innych terenach też nie jest łatwo). Czy w związku z Abrahamowymi Porozumieniami obserwujemy jakąś nową jakość, a jeśli tak, to co z tego oraz „czy łagodząca względem Iranu polityka Bidena osłabi powstającą siłę połączonych przeciwników państwa ajatollahów i zwiększy zagrożenie z ich strony?”


Po dziesięcioleciach bezowocnych prób doprowadzenia do pokoju, których efektem było niezmienne i rosnące pragnienie wymazania Izraela z mapy świata i pogłębiająca się tragedia Palestyńczyków, istotnie byliśmy w ostatnich latach świadkami czegoś zdumiewającego – usłyszeliśmy arabskie głosy wołające dość, możemy żyć obok siebie, możemy ze sobą handlować, możemy ze sobą współpracować i możemy się razem bronić.


Co będzie dalej? Nie mam pojęcia. Zbyt wiele zmiennych. Ile w tym przełomie zasługi prezydenta Trumpa? To ciekawe pytanie. Sekretne kontakty trwały od dłuższego czasu, zdobycie się na otwartą zmianę kursu w żadnym kraju arabskim nie jest łatwe. Jeśli się przez stulecia uczyło dzieci, że „Żydzi są naszym nieszczęściem”, jeśli od powstania Izraela powtarzało się swoim społeczeństwom, że zniszczenie tego „tworu” jest religijnym i narodowym priorytetem, trzeba wielkiej odwagi, żeby nagle powiedzieć, że była to głupia i samobójcza polityka. Wyzwolenie tej odwagi wymagało impulsu.


Od wielu lat rosnące zagrożenie ze strony Iranu zachęcało do zmiany, groza własnego (sunnickiego) ekstremizmu zarówno zachęcała, jak i zniechęcała arabskich władców do zmiany kursu, ponieważ nienawiść do Żydów jest zwornikiem tego ekstremizmu i próba zbliżenia z Izraelem stwarza ekstremistom okazję do podgrzania atmosfery.


Polityka bliskowschodnia administracji Trumpa zasługuje na spokojną analizę. Pierwsze spotkania z Abbasem były przyjazne, ale kiedy prezydent Abbas mimo swoich zapewnień o pragnieniu pokoju z Izraelem nadal podżegał do terroru, Trump jak to Trump, po chamsku otwarcie i podniesionym głosem powiedział Abbasowi w Betlejem: „Pan mnie oszukał”.


Przełomowym krokiem było powiedzenie, że pora zakończyć watykańską ruletkę i uznać, że Jerozolima jest od 1948 roku stolicą Izraela.
 Fakt, że Izrael jest jedynym krajem na świecie, który nie ma prawa mieć stolicy w dowolnym swoim mieście jest robotą papieży i kurii watykańskiej, a nie Arabów, i to jest raczej bezsporne. Po rewolucyjnym ogłoszeniu przez Jana Pawła II, że Żydzi nie są zabójcami Boga i po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z Izraelem, nie starczyło mu już odwagi, żeby przedstawicielstwo Watykanu umieścić w Jerozolimie. Jednak od tego momentu zaczęto półgębkiem mówić w Ameryce, że trzeba przestać udawać, że stolicą Izraela jest Tel Awiw i przenieść ambasadę. Trump w grudniu 2017 roku zapowiedział, że to zrobi.


Odpowiedź Abbasa była konwencjonalna: będzie morze krwi. Trump go zignorował, przeniósł amerykańską ambasadę do stolicy Izraela. To był nieprawdopodobnie interesujący test. Nie tylko Abbasowi nie udało się namówić Palestyńczyków do masowych aktów przemocy, ale w wielu krajach arabskich obok głosów oburzenia było sporo głosów aprobaty, a jeszcze więcej głosów wyśmiewających oburzenie. Potem Waszyngton zapowiedział tajemniczą Umowę Stulecia, zaprosił do rozmów Palestyńczyków, ale ci odmówili nie wiedząc jeszcze, co będzie na stole. Na konferencję do Warszawy (w lutym 2019) przyjechali ludzie, którzy chcieli się dowiedzieć czegoś więcej oraz ci, którzy chcieli zademonstrować swoje ¡No pasarán! (Z tymi, z którymi warto było rozmawiać, rozmawiano na uboczu).


Nie wiemy, kto był głównym autorem zapisów Umowy Stulecia, ale studiując uważnie te zapisy mamy nieodparte wrażenie, że jest to konkretyzacja planu premiera Icchaka Rabina. Korekta granicy, wymiana terytoriów, autonomia uwarunkowana demilitaryzacją, wsparcie rozwoju uwarunkowane wyrzeczeniem się terroru i autentycznym uznaniem prawa Izraela do istnienia i pożegnanie absurdalnego prawa powrotu. Administracja prezydenta Trumpa była pierwszą amerykańską administracją mówiącą głośno i wyraźnie o żydowskich uchodźcach z krajów arabskich i o konieczności zmiany stosunku państw arabskich do Palestyńczyków mieszkających w tych państwach od pokoleń.


Reakcja państw arabskich na Umowę Stulecia była niezwykle interesująca. Nie powiedziały tak, ale ani Arabia Saudyjska, ani kilka innych krajów arabskich nie powiedziało nie. Wyraźnie i jednoznaczne NIE przyszło ze strony „Palestyńczyków”, czyli kierownictwa Autonomii Palestyńskiej i Hamasu.


To ostatnie nikogo nie zaskoczyło i Waszyngton odpowiedział – trudno, będziemy to realizować z waszą akceptacją lub bez niej, jesteśmy świadomi, że nie jest to żaden konflikt izraelsko-palestyński, a zabagniony konflikt arabsko-żydowski i rozwiązania trzeba szukać w stolicach państw arabskich, a nie w Ramallah i w Gazie.


Sprawę tego planu Trumpa niezwykle skomplikowało zamieszanie na izraelskiej scenie politycznej, kolejne wybory prowadziły do pata. Brak partnera do działania blokował prezentację Umowy Stulecia. W tej sytuacji Trump zdecydował się na kolejny test. Uznanie Waszyngtonu dla izraelskiej jurysdykcji nad Wzgórzami Golanu. Ponownie mamy zaledwie zatwierdzenie stanu faktycznego. Jerozolima, Dolina Jordanu i Wzgórza Golanu są dla możliwości przetrwania Izraela więcej niż tylko istotne. Syria od dziesięcioleci odmawiała rozmów pokojowych, Wzgórza Golanu straciła w wyniku agresji. Z punktu widzenia prawa międzynarodowego sprawa jest jasna –- Syria przegrała wojnę najeźdźczą, utracone terytoria mogą być kartą przetargową w negocjacjach pokojowych, ale nie muszą. Waszyngton uznał stan faktyczny, a równocześnie był to kolejny test. Reakcje świata arabskiego były znowu mieszane, niezbyt silne rytualne oburzenie, a z drugiej strony wzruszenie ramionami.


Ogłoszenie szczegółów Umowy Stulecia wywołało jednak burzę. Palestyńskie demonstracje nie były tak wielkie, jak zapowiadał Abbas; o tym, że są jacyś Palestyńczycy zainteresowani tą umową, zwykły odbiorca wiadomości nie miał szans się dowiedzieć. O wielkości tego zainteresowania nie wiemy, ponieważ Autonomia Palestyńska jest dyktaturą, a pozytywne uwagi o tej umowie groziły w Autonomii utratą wolności, a w Gazie prawdopodobnie czymś gorszym.


Kolejny test Waszyngtonu to zapowiedź uznania izraelskiej jurysdykcji nad Doliną Jordanu.
 Przypomnijmy kilka faktów. Liga Narodów przeznaczyła na Narodowy Dom Żydów obszar od rzeki Jordan do Morza Śródziemnego, 78 procent Mandatu Palestyńskiego (Palestyny), zgodnie z decyzją brytyjską oddano Arabom Palestyńskim (powstała Transjordania, czyli dzisiejsza Jordania), w wyniku napaści pięciu armii arabskich na jednodniowy Izrael armia jordańska zajęła Judeę i Samarię (w tym wschodnią Jerozolimę) okupując te tereny do 1967 roku. Aneksja Zachodniego Brzegu przez Jordanię była uznana tylko przez Brytyjczyków i Pakistan.


Krótko mówiąc Judea i Samaria to izraelskie Ziemie Odzyskane w wyniku kolejnej wojny obronnej. Izrael nie jest żadnym okupantem na tych terenach.
 Nie okupuje ani ziemi jordańskiej, ani tureckiej, ani brytyjskiej. Jest to jednak sytuacja kłopotliwa, ponieważ odzyskał tereny zamieszkałe przez ludność arabską, której nigdy nie zamierzał ani przesiedlać, ani wchłonąć. Od 1967 roku stanowisko wszystkich rządów izraelskich było jasne – nie ma mowy o aneksji tych terenów, nie ma również mowy o powrocie do linii zawieszenia broni z 1949 roku. Umowy z Oslo to uwzględniały, stąd podział Judei i Samarii na obszary ABC, z założeniem, że obszar C jest nie tylko obszarem spornym, ale roszczenia izraelskie są respektowane i umowy przyznawały Izraelowi pełną kontrolę nad tym obszarem (czyli faktyczną jurysdykcję), ale postanowiono, że ostateczna linia graniczna zostanie ustalona w negocjacjach zakończonych traktatem. Ani Arafat, ani Abbas nie mieli najmniejszego zamiaru doprowadzenia negocjacji do pokojowego traktatu z prostego powodu: uwaga świata, poparcie finansowe świata, pobłażliwość świata dla terroru i korupcji możliwe było tylko jak długo „Palestyńczycy” są ofiarami, którym odmawia się własnego państwa.


Amerykańska, europejska i arabska polityka wobec Izraela była polityką dreptania w miejscu i tańca pod melodie nadawane z Ramallah, tymczasem rosła radykalizacja Iranu, Hezbollahu, Hamasu (Turcji i Kataru). Tzw. umowa nuklearna z Iranem (JCPOA, której Iran nigdy nie podpisał) nie tylko nie zatrzymała ani na chwilę irańskiego programu nuklearnego, ale niebywale wzmocniła regionalną agresję Iranu na Bliskim Wschodzie.


Arabia Saudyjska i inne kraje Zatoki stanęły w obliczu nie tylko potencjalnego zagrożenia, ale i bezpośrednich ataków terrorystycznych. Świadomość, że Izrael jest raczej sojusznikiem niż wrogiem rosła z miesiąca na miesiąc.


Można powiedzieć, że Trump (czy też może Kushner i inni z błogosławieństwem Trumpa) reagowali na bieżąco na zmieniające się nastroje w krajach arabskich.


Zapowiedź uznania izraelskiej jurysdykcji nad Doliną Jordanu wywołała silniejsze reakcje niż przeniesienie do Jerozolimy amerykańskiej ambasady, niż Umowa Stulecia i niż uznanie izraelskiej jurysdykcji nad Wzgórzami Golanu.
 Rząd izraelski nie zareagował natychmiastową deklaracją o aneksji (prawdopodobnie nie mógł, nawet gdyby chciał, ze względu na wewnętrzne konflikty i prawdopodobieństwo oporu ze strony Sądu Najwyższego). I wtedy pojawiła się propozycja ze strony Zjednoczonych Emiratów Arabskich normalizacji stosunków w zamian za rezygnację z natychmiastowego rozciągnięcia izraelskiej jurysdykcji.


Wątpię, żeby to było z góry umówione zagranie. W Izraelu wielu ludzi było wściekłych, ale stało się coś, czego nikt nie przewidywał. Nie tylko Emiraty ogłosiły to jako swoje zwycięstwo, niemal natychmiast Bahrajn zapowiedział, że oni też chcą znormalizować swoje stosunki z Izraelem, Abbas zażądał od Ligi Arabskiej, żeby tę normalizację potępić i dowiedział się, że ma się wypchać, zaś jego demonstracyjna wrogość wobec państw Zatoki wywołała lawinę niechęci do „Palestyńczyków”, czyli zapewnień o solidarności z palestyńską ludnością i otwartej wrogości wobec palestyńskiego kierownictwa.


Sympatie i antypatie arabskiej inteligencji to jedna sprawa, a drugą sprawą był (i nadal jest) dylemat arabskich polityków, którzy próbują się uporać z koniecznością głośnego powiedzenia, że przez dziesięciolecia prowadzili błędną politykę.


Tak czy inaczej, ci, którzy obserwowali arabski świat, zobaczyli trzęsienie ziemi. Do głównego nurtu mediów arabskich wlał się szeroki strumień herezji. Hasło „Żydzi są naszym nieszczęściem” zostało zastąpione hasłem „Izrael i Żydzi nie są naszym wrogiem”. Co więcej, już w kilka dni po podpisaniu tych porozumień wolno było bezkarnie powiedzieć, że Palestyńczycy nie tylko są niewdzięczni, ale kolaborują z wrogiem, że dawno mogli mieć pokój, że żerowali na dobroci i współczuciu krajów arabskich. (Mało kto wspominał, że to głównie kraje arabskie wepchnęły Palestyńczyków w rolę psów wojny, że palestyński terroryzm był dzieckiem panarabizmu konkurującego o lepsze z panislamizmem). W Libanie kilkakrotnie przypomniano, że to Organizacja Wyzwolenia Palestyny pod wodzą Arafata, zniszczyła kraj nazywany Szwajcarią Bliskiego Wschodu.


W Europie cieszono się, że zaledwie dwa małe państwa podpisały te nieszczęsne Porozumienia Abrahamowe, ale po kilku miesiącach doszlusowały Sudan i Maroko. A bardzo uważni obserwatorzy mogli dostrzec, że w Arabii Saudyjskiej wymieniono podręczniki, usuwając z nich religijne i niereligijne wezwania do nienawiści wobec Izraela i Żydów. Abbas coraz częściej dawał do zrozumienia, że jego całą nadzieją jest Unia Europejska. (Nazbyt wyraźne umizgi do Iranu uznał jednak za zbyt niebezpieczne.) I tak dotarliśmy do amerykańskiej kampanii prezydenckiej, w której Bliski Wschód z konieczności musiał być obecny.


Warto zwrócić uwagę na fakt, że Joe Biden dość wcześnie dał do zrozumienia, że nie planuje ponownego przeniesienia amerykańskiej ambasady do Tel Awiwu, że sprawa Golanu była praktycznie w tej kampanii nieobecna, że Porozumienia Abrahamowe były jakoś kłopotliwe i Biden nie tylko powstrzymał się od ich jednoznacznej krytyki, ale nawet dał do zrozumienia, że on by to zrobił szybciej i lepiej. Wyraźnie zapowiadał natomiast zmianę stosunku do Arabii Saudyjskiej oraz wznowienie pomocy dla „Palestyńczyków”, czyli dla dyktatora i jego świty, zapowiadał powrót do projektu dwóch państw w starej szacie, czyli całkowitego porzucenia Umowy Stulecia oraz powrót do umowy nuklearnej z Iranem.


Waszyngtońskie awanse nie wywołały entuzjazmu teherańskiej panny młodej. Minister Zarif chłodno obwieścił, że jak Stany Zjednoczone zniosą sankcje, to Iran zacznie myśleć, czy pozwoli zaprosić się do stołu.


Najwyższy Przywódca informował za pośrednictwem Twittera:

22. 02. 21 Iran is not after nuclear weapons, but its nuclear enrichment will not be limited to 20% either. It will enrich uranium to any extent that is necessary for the country. Iran’s enrichment level may reach 60% to meet the country’s needs.


[Iran nie dąży do broni nuklearnej, ale jego wzbogacanie uranu nie zostanie ograniczone do 20 procent. Będzie wzbogacać uran do takiej ilości jaka jest konieczna dla kraju. Irańskie wzbogacanie uranu może dojść do 60%, by zaspokoić potrzeby kraju]


Over the past few days, the U.S. and the 3 European countries have used arrogant, unjust rhetoric regarding Iran. They keep asking why Iran has stopped carrying out its #JCPOA commitments, but they don’t mention that they never carried out their own commitments.


[W ciągu ostatnich kilku dni USA i kilka krajów europejskich używały w sprawie Iranu aroganckiej i niesprawiedliwej retoryki. Powtarzają pytania, dlaczego przestaliśmy przestrzegać zobowiązania JCPOA, ale nie wspominają, że nigdy nie przestrzegali własnych zobowiązań.]


That international Zionist clown has said they won’t allow Iran to produce nuclear weapons. First of all, if we had any such intention, even those more powerful than him wouldn’t be able to stop us.


[Międzynarodowy syjonistyczny błazen powiedział, że nie pozwoli Iranowi na produkcję broni nuklearnej. Przede wszystkim, gdybyśmy mieli takie intencje, nawet ci bardziej potężni od niego nie mogliby nas powstrzymać.]

Nie możemy przewidzieć jak się ta sytuacja rozwinie. Jedną z pierwszych decyzji Bidena była zapowiedź zdjęcia milicji Huti z listy organizacji terrorystycznych i wstrzymanie sprzedaży broni dla Arabii Saudyjskiej. W Teheranie musiało to być odczytane jako: „Macie wolną rękę dla dalszych podbojów w regionie”.


26 lutego prezydent Biden wydał rozkaz zaatakowania szyickiej milicji w Syrii w ramach odwetu za atak na amerykańską bazę w Iraku, podobno były co najmniej 22 ofiary. Czyli mamy tu sygnał odwrotny. Nadal nie daje to żadnych podstaw do oceny tego, jak sytuacja może się rozwinąć. Demonstrowana wrogość USA wobec Arabii Saudyjskiej albo popchnie ją do dalszego zbliżenia z Izraelem, albo zmusi do ostrożności. Działania Iranu w Libanie w Syrii i w Gazie mogą przekroczyć czerwoną linię i skłonić Izrael do bardziej zdecydowanej akcji. Chociaż zapewne byłaby to ostateczność, ze względu na brak pewności jak zareaguje Waszyngton. Co będzie, jeśli Iran będzie rzeczywiście o krok od wejścia w posiadanie bomby atomowej? Izrael grozi uderzeniem, ale ma wiele powodów, żeby zrobić to tylko w ostateczności.


Tymczasem sojusz (a może i pokój) między Izraelem i Arabami jest dziś bardziej realny niż kiedykolwiek.
 Najwyraźniej dla krajów arabskich sprawa palestyńska spadła z wokandy, groza irańskiej agresji jest zbyt przerażająca. Równocześnie Joe Biden nie ma tak zupełnie wolnych rąk i niezależnie od tego, co by chciał zrobić, jest zależny od swoich najbliższych współpracowników, ale ci dla odmiany prawdopodobnie nie zdołają namówić ani Islamskiej Republiki Iranu, ani prezydenta Mahmouda Abbasa, żeby zechcieli zatańczyć, jak im do tańca w Ameryce zagrają.


Tymczasem w tym kotle mieszać będą również inni. Czy jeśli przypadkiem Biden zacznie stawiać twarde warunki, Unia Europejska się przyłączy? Nie wiem, prawdopodobnie nie. Unijne stanowisko wydaje się bardzo usztywnione, proirańskie i „propalestyńskie” (co niektórzy analitycy uważają za stanowisko antypalestyńskie, bowiem to antyizraelskość wydaje się stałą i niezmienną cechą unijnej polityki).


Szanowny Panie Erneście,


Zastanawia się Pan nad pytaniem, jaką rolę odegra w tym wszystkim ropa naftowa, jakie będą zachowania Rosji i Chin?


Oczywiście nie mam pojęcia.


Rosja Iranu miłością nie darzy (daje ciche przyzwolenie na częste izraelskie ataki na cele irańskie w Syrii), ale jeśli gdzieś będzie widziała możliwość osłabienia Ameryki, to prawdopodobnie z tego skorzysta. Chiny mają jeszcze większe powody do podkładania nóg Ameryce. Polityka Trumpa zmieniła Stany Zjednoczone z importera w eksportera ropy i gazu, ale obecna administracja wydaje się to odwracać. Jeszcze przed zaprzysiężeniem Bidena Iran zażądał 70 miliardów dolarów rekompensaty z powodu strat wpływów za sprzedaż ropy naftowej i oznajmił, że jest to warunek wstępny przystąpienia do negocjacji (jak informowała Al-Dżazira, irański minister Spraw Zagranicznych Zarif w niedzielę 21 lutego powiedział, że Iran w wyniku sankcji poniósł szkody w wysokości biliona dolarów i najpierw muszą być negocjacje w sprawie amerykańskich odszkodowań za te szkody).


Iran jest w bardzo złej kondycji gospodarczej, ale łatwiej sobie wyobrazić ustępstwa Waszyngtonu wobec tyranii, niż rozważenie apelu irańskich dysydentów, żeby utrzymać sankcje, które mogą albo obalić dyktaturę, albo zmusić ją do złagodzenia kursu. Prawdę mówiąc, największym zagrożeniem wydaje mi się islamski fanatyzm, który przekreśla jakikolwiek racjonalizm. A tu pytanie nie tylko o Iran i jego islamską rewolucję, ale i o Pakistan (są spekulacje, że niektórzy pakistańscy politycy flirtują z myślą o sojuszu pakistańsko-irańskim). Nie wolno również zapominać o czającej się Turcji, która od lat konkuruje z Iranem o to, kto piękniej i mocniej nienawidzi Żydów. Ta konkurencja już pochłonęła na Bliskim Wschodzie miliony istnień muzułmańskich, grozi Izraelowi i światu, a swoje ataki kieruje nie tylko na Izrael. Zniszczenie Izraela jest dla nich absolutnym priorytetem, jednak jak Pan wie, zaczyna się zawsze od Żydów, ale nigdy się na nich nie kończy.


Jaką rolę odegrają w tym wszystkim uczucia, tu w Europie i za oceanem? Tak trudno kochać i być mądrym, a chwilami odnosi się wrażenie, że osobliwa miłość do „Palestyńczyków” może nie mieć granic. Barbara Plett Usher, dziś już była korespondentka BBC w Izraelu, w październiku 2004 donosiła o transporcie Jasera Arafata helikopterem z Ramallah na lotnisko, skąd miał być przewieziony do szpitala w Paryżu. Ponieważ nie było tłumów, Plett zastanawiała się w swoim doniesieniu:

…gdzie są ludzie, gdzie masowa demonstracja solidarności, gdzie gorączkowe wyrazy zaniepokojenia? Czy to jeszcze jedna historia, którą my, zachodni dziennikarze źle rozumiemy, bombardując świat wiadomościami, o których sądzimy że są historycznymi wydarzeniami, podczas gdy ludzie miejscowi żyją dalej swoim życiem?


A jednak kiedy helikopter uniósł się nad ruinami unosząc osłabione ciało starego człowieka niespodziewanie wybuchłam płaczem.

W kolejnym zdaniu dodała z namaszczeniem, „życie Arafata było pasmem poświęceń i uporczywej walki”. Przypominający dziś to doniesienie autor zauważa, że faktycznie trzeba było wielkiego poświęcenia ze strony tego słabego, starego człowieka, żeby zgromadzić fortunę ocenianą na miliard do trzech miliardów dolarów.


Kto wie, nie można wykluczyć, że zachodnia trudność rozstania się ze starą miłością okaże się barierą do pokoju między Arabami i Żydami, mimo iż pokój wydaje się dziś w zasięgu ręki.


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Syjonizm

Znalezionych 351 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Róża Melcerowa - syjonistka i feministka   Walter   2024-03-04
Jak działa kampania „przemocy osadników”.Jednym z wielu niepokojących aspektów kampanii mającej na celu kryminalizację izraelskiej ludności cywilnej jest to, że najwyraźniej jest to pierwszy cel. Następny? IDF.   Glick   2024-02-29
Porwani przez Hamas i ślepota moralna   Collins   2024-02-28
Przykro mi, ale nie ma rozwiązania w postaci dwóch państwUdawanie, że można zawrzeć porozumienie z przywódcami palestyńskimi, otwiera jedynie drzwi do kolejnego 7 października. Izraelczycy nie dadzą się oszukać.   Taub   2024-02-24
Spór o reformę sądownictwa ośmielił wrogów Izraela   Toameh   2024-02-19
Kiedy terroryści rządzą   Bryen   2024-02-18
Izraelczycy nie zgodzą się na nic innego niż pełne zwycięstwo w GazieWykorzystywanie losu porwanych, aby skłonić Izrael do poddania się Hamasowi, jest chorą, manipulacyjną strategią, która jest skazana na polityczną porażkę   Taub   2024-02-12
Dekret prezydencki Bidena powinien nakładać sankcje na Palestyńczyków   Bard   2024-02-09
Arabscy obywatele Izraela wiedzą, że wygrali   Tawil   2024-02-08
Nowy wojskowy mesjasz izraelskiej lewicyWspólny amerykańsko-izraelski plan obalenia Netanjahu z generałem Gadim Eisenkotem w roli głównej zyskuje na popularności w miarę postępu wojny w Gazie   Taub   2024-02-02
Pusty Dzień Pamięci o HolokauścieCi, którzy popierają zawieszenie broni, aby umożliwić ludobójczemu ruchowi antysemickiemu, takiemu jak Hamas, dokonywanie kolejnych rzezi Żydów, nie powinni udawać, że opłakują Sześć Milionów.   Tobin   2024-01-28
Nadwrażliwy Sąd Najwyższy Izraela popełnia dwa błędyNajwyższa władza prawna w kraju pogłębia swoje niepokojące tendencje antydemokratyczne, pokazując, że jest głucha na nastroje narodowe   Taub   2024-01-25
Bezpieczeństwo i solidarność   Collins   2024-01-20
Zwycięstwo jest ważniejsze niż wsparcie USAPremier Izraela Benjamin Netanjahu i jego ministrowie muszą pamiętać, że Izrael nie jest amerykańskim państwem wasalnym.   Glick   2024-01-19
Język propagandy sowieckiej. Postępowy antysyjonizm i trujące dziedzictwo nienawiści zimnowojennej.   Tabarovsky   2024-01-17
Niepokojące rozmowy i gorzkie prawdy   Collins   2024-01-11
Zrozumienie Bliskiego Wschodu wymaga znajomości różnicy między Szalom i Salam   Amos   2024-01-08
Izrael ma prawa   Bryen   2024-01-05
Czy Biden chce, żeby Izrael przegrał wojnę?   Williams   2023-12-27
Ta wojna przyspiesza integrację charedim z izraelskim głównym nurtem     2023-12-22
Ponura przyszłość Izraela: wojna na wyczerpanie na wszystkich frontach   Morris   2023-12-19
Nie stosujcie wobec Żydów dziwacznej, teoretycznie chrześcijańskiej etyki     2023-12-17
Co uchodzi za normalne?   Collins   2023-11-29
Blinken ma klapki na oczach   Bard   2023-11-22
Będziemy się bronić - List z Tel Awiwu   Taub   2023-11-18
List otwarty do Gerszona Baskina i izraelskiego obozu pokojowego   Landes   2023-11-10
Drogi świecie, nie obchodzi mnie to   Lewis   2023-11-08
Dlaczego w Izraelu czuję się jak w domu   Mozias Slavin   2023-11-06
Prawdziwie „proporcjonalną” reakcją na Hamas jest jego eliminacja   Altabef   2023-10-20
Dlaczego Izrael musi prowadzić wojnę ma pełną skalę     2023-10-17
Wojna do samego końca   Greenfield   2023-10-10
Ameryka zdradziła Izrael   Leibovitz   2023-10-09
Porozumienia z Oslo – jak zawiódł izraelski wywiad   i Yigal Carmon   2023-09-30
Zwykła kobieta na wojnie   Oren   2023-09-20
Modlitwa za rok 5784   Glick   2023-09-16
Syryjska Żydówka odpowiada na zarzuty o dyskryminacji przez Aszkenazyjczyków     2023-08-31
Czy nadawanie priorytetu wolności od terroryzmu jest rasizmem?   Tobin   2023-08-28
O dalekim Izraelu raz jeszcze   Koraszewski   2023-08-24
Walka lub ucieczka.Gdzie jest patriotyzm ludzi, którzy opuszczają Izrael z powodu zawirowań politycznych?   Collins   2023-08-20
"Telegraph" legitimizuje nazistowską analogię   Levick   2023-08-18
Idź i wróć człowiekiem. Książka Andrzeja Koraszewskiego   Tabisz   2023-08-12
Nasza odwieczna walka o Syjon   Chesler   2023-08-07
Prawo i anarchia   Collins   2023-07-29
Napisany 100 lat temu esej Davida Lloyd George’a o antysemityzmie i syjonizmie   Lloyd   2023-07-28
W jakiej sprawie płonie Izrael?   Koraszewski   2023-07-26
Pokój z widokiem na morderców   Koraszewski   2023-07-23
Widmo krąży po Europie   Koraszewski   2023-07-21
Niektórzy ludzie lewicy i Arabowie są oburzeni promowaniem wzajemnego szacunku i równości między izraelskimi Żydami i Arabami     2023-07-18
Zrozumieć prawdziwe pochodzenie karykatury z “New York Timesa”. Jak antysemicka propaganda sowiecka przenika współczesny lewicowy antysyjonizm   Tabarovsky   2023-07-16
Dlaczego władze palestyńskie nienawidzą archeologów   Flatow   2023-07-09
Izrael musi przestać używać nazwy „Zachodni Brzeg” dla „Judei i Samarii”   Fitzgerald   2023-06-30
Prokuratorzy spalonej ziemi.Prokuratorzy Netanjahu, dowódcy policji i media zamierzają walczyć do samego końca.   Glick   2023-06-29
Jedyne miejsce na Bliskim Wschodzie, gdzie mniejszości rozkwitają   Abdul-Hussain   2023-06-27
List do Kena Rotha: Demonizowanie Izraela przez wykorzystywanie Holokaustu   Steinberg   2023-06-10
We wszystkim, co ma związek z wodą, Izrael jest światowym liderem   Fitzgerald   2023-06-04
Nie nazywaj promowania antysyjonizmu wśród młodzieży żydowskiej „dialogiem”   Tobin   2023-06-01
Kiedy Arabowie zaproponowali wymianę ludności: swoich Żydów za palestyńskich uchodźców Arabów     2023-05-29
Jestem głęboko zaniepokojony tym, że Departament Stanu jest głęboko zaniepokojony   Flatow   2023-05-28
Najdziwaczniejszy kraj pod słońcem   Koraszewski   2023-05-27
Problem Departamentu Stanu z Izraelem   Bard   2023-05-26
„Economist” rzuca fałszywe oskarżenie „faszyzmu” na syjonistycznego przywódcę   Levick   2023-05-24
List izraelskiego ambasadora jest błędny   Pandavar   2023-05-16
Rakiety i ataki hipokryzji   Collins   2023-05-13
Między motylami i rakietami   Collins   2023-05-12
Izraelskie marzenie   Collins   2023-05-04
Izrael jest antyrasistowski, antykolonialny, antyfaszystowski (i był od samego początku)Powstanie Izraela nie było cudem, ale epizodem ogromnej odwagi moralnej i militarnej   Herf   2023-05-03
Czego nie rozumieją autorzy artykułów, którzy twierdzą o “realnym istnieniu jednego państwa”   Frantzman   2023-05-01
Więcej niż cud: Izrael ma 75 lat    Jacoby   2023-04-27
Ilu ludzi można by było uratować, gdyby Izrael odrodził się w 1938 zamiast w 1948 roku? (plakaty)     2023-04-25
Dlaczego Izrael jest oceniany inaczej.Międzynarodowe wyzwania Jerozolimy   Horowitz   2023-04-21
Izraelski laureat Nagrody Nobla wyraża poparcie reformy sądownictwa   Fitzgerald   2023-04-18
Opowieść o dwóch osiedlach   Greenfield   2023-04-03
Jak rozsądna jest reforma sądownictwa w Izraelu?   Tsalic   2023-03-27
Izraelskie protesty – nie mogę dłużej milczeć   Chesler   2023-03-23
Izrael jest podzielony, ale palestyńscy terroryści biorą na cel wszystkich Żydów   Flatow   2023-03-21
92,5% Palestyńczyków zabitych w tym roku było członkami grup terrorystycznych lub brali czynny udział w atakach     2023-03-14
Jak piąty marca stał się pamiętnym dniem dla Żydów w Iraku   w Izraelu   2023-03-12
Błędne przekonania o Żydach Mizrahijczykach i izraelskiej polityceOdpowiedź na artykuł Sama Shubego   Julius   2023-03-11
Odrażający atak na arabską wioskę     2023-03-02
Żydzi mają rdzenne prawa do Wzgórza Świątynnego   Trotter   2023-02-09
Dlaczego Netanjahu ma rację, chcąc zreformować wszechpotężny Sąd Najwyższy   Kontorovich   2023-02-06
Demokracja w Izraelu jest zagrożona – ale nie z tego powodu, o którym myślisz     2023-01-25
Tymi, którzy atakują status quo w Jerozolimie, są krytycy Izraela   Bard   2023-01-21
Nowa książka obala mit, że „spisek syjonistyczny” zmusił Żydów do opuszczenia Iraku     2023-01-09
Klauzula sumienia w Izraelu i w Polsce   Koraszewski   2022-12-30
Demokracja w Izraelu   Dershowitz   2022-12-29
Izrael to nie Kanada, więc nie będziemy zachowywać się tak jak oni   Altabef   2022-12-23
Długi historyczny rodowód antysemickich („antysyjonistycznych”) Żydów   Amos   2022-11-13
Netanjahu nadaje treść słowom „Nigdy więcej”, po raz kolejny   Pandavar   2022-11-11
Poranek po dniu wyborów   Collins   2022-11-05
Izrael wczoraj i dziś   Koraszewski   2022-11-04
Narracja o „przemocy osadników” i wybory do Knesetu   Blum   2022-10-29
Niebezpieczeństwa państwa Palestyna: wielowymiarowe zagrożenia dla Izraela   Sherman   2022-10-28
Sprawa Jerozolimy jest bardziej złożona niż myślisz   Julius   2022-10-18
Palestyńczycy i ich język   Rosenthal   2022-09-29
Przed krytykowaniem Izraela USA powinny posprzątać u siebie w domu   Bard   2022-09-26
Antysyjonizm i jego korzenie   Frantzman   2022-09-24
Żydowska historia miasta Betar i fałszerstwo osiedla Battir   Rose   2022-09-23
Aby Izrael był bezpieczny, musi pogrzebać złudzenia Oslo   Glick   2022-09-22
Syjonizm wygrał. Dlaczego więc nadal jest atakowany 125 lat po Bazylei?   Tobin   2022-09-01

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk