Prawda

Sobota, 3 maja 2025 - 19:58

« Poprzedni Następny »


Porozumienia z Oslo – jak zawiódł izraelski wywiad


Ze'ev B. Begin i Yigal Carmon 2023-09-30

 Podpisanie Porozumień z Oslo 13 września 1993 r. (Wikipedia)
 Podpisanie Porozumień z Oslo 13 września 1993 r. (Wikipedia)

Wszechstronnie dyskutowano na temat niepowodzeń izraelskiego wywiadu podczas wojny Jom Kippur w 1973 r. oraz amerykańskiego wywiadu przed 11 września 2001 r. Ale była jeszcze jedna porażka izraelskiego wywiadu, która zasługuje na uwagę: przez ponad dwa lata po podpisaniu Porozumień z Oslo 13 września 1993 r. jego eksperci nie wykryli zagrożenia ze strony Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) Jasera Arafata. Klimat polityczny, jaki panował w Izraelu na początku lat 90., miał negatywny wpływ na ocenę sytuacji przez izraelski wywiad, a z tych wydarzeń można wyciągnąć ogólną lekcję. W tym artykule zostaną najpierw omówione kluczowe niepowodzenia izraelskiego wywiadu w tamtych latach, a następnie ocenimy rolę, jaką odegrał w tych niepowodzeniach ówczesny klimat politycznym w Izraelu.

Intencje przywódcy OWP Jasera Arafata były od początku jasne. W Waszyngtonie 13 września 1993 roku podpisał Deklarację Zasad, znaną jako Porozumienie z Oslo I, mając na sobie mundur wojskowy (nalegał także na noszenie pistoletu, ale musiał z tego zrezygnować) i podczas gdy ceremonia wciąż miała miejsce, kazał jordańskiej telewizji wyemitować jego nagrane przemówienie, w którym wyjaśnił, że Porozumienie jest tylko fazą Wieloetapowego Planu OWP z 1974 r., który był łagodną wersją Karty OWP: „Och, umiłowani, nie zapominajcie, że Palestyńska Rada Narodowa przyjęła uchwałę w 1974 […] To jest moment powrotu, moment, w którym podnosimy flagę na pierwszej działce wyzwolonej ziemi palestyńskiej… To ważny, krytyczny i podstawowy etap. Niech żyje Palestyna – wolna i arabska!”


W Kairze 4 maja 1994 r. Arafat podpisał z Izraelem Porozumienie Gaza-Jerycho, które przekazało OWP kontrolę nad Gazą i Jerychem. Sześć dni później w przemówieniu w meczecie w Johannesburgu wyjaśnił: „Nie uważam tego porozumienia za nic innego jak porozumienie podpisane pomiędzy naszym prorokiem Mahometem a plemieniem Kurajszytów”. Porozumienie to zostało podpisane przez Mahometa w roku 628 n.e., w czasie, gdy był on słaby militarnie, lecz gdy stał się silny, złamał je i zabił członków plemienia Kurajszytów. W 1993 roku, kiedy był politycznie słaby, Arafat złożył pisemne zobowiązanie, że „OWP porzuci stosowanie terroryzmu i inne brutalne działania”, ale później, podobnie jak Prorok, pogwałcił swoje zobowiązanie.


Podżegająca retoryka Arafata i kierownictwa OWP, która nastąpiła po podpisaniu Porozumień, udowodniła, że trzymali się oni pierwotnych celów OWP (zdefiniowanych w jej statucie) i zasady stosowania terroryzmu przeciwko Izraelowi – pośrednio poprzez Hamas, a czasami także bezpośrednio. Na przykład 1 stycznia 1995 r., w 30. rocznicę powstania frakcji OWP, Fatahu, Arafat powiedział w Gazie: „Wszyscy szukamy ścieżki męczeństwa i w imieniu męczenników, którzy wciąż żyją, mówię męczennikom, którzy już oddali swoje życie: nasze zobowiązanie pozostaje niezmienne i pozostajemy wierni przyrzeczeniu kontynuowania rewolucji”. Temat ten powtarzał Arafat przy kilku okazjach, tak że pewnego razu najwyższy urzędnik Hamasu w Gazie Mahmoud Al-Zahhar zwrócił się do niego z podziwem: „Panie Prezydencie, jak mówi pan we wszystkich swoich przemówieniach, wszyscy szukamy ścieżki męczeństwa”.


W sierpniu 1995 roku Zarząd Wywiadu Wojskowego IDF opublikował analizę przemówień Arafata od czasu podpisania Porozumień z Oslo dwa lata wcześniej. Ściśle tajny dokument nosił tytuł „Wypowiedzi Arafata przed palestyńską publicznością – znaczenie” i brzmiał: „Termin ‘dżihad’ w jego szerokim znaczeniu odnosi się do przeznaczenia zasobów i specjalnych wysiłków – różnych środków walki, politycznych, ekonomicznych, psychologicznych itd. – w określonym celu, bez zamiaru prowadzenia brutalnej wojny. Na podstawie kontekstu jego wypowiedzi rozsądne jest uznanie, że taki jest rzeczywiście zamiar Arafata, ale jasne jest, że jest on świadomy podwójnego znaczenie tych słów”. Eksperci wywiadu doszli do wniosku: „Badanie cech charakterystycznych jego działań i wypowiedzi, publicznych i niepublicznych, nie popiera założenia, że Arafat nie jest oddany Porozumieniom [z Oslo] i procesowi pokojowemu z Izraelem”. Miesiąc po wydaniu tej uspokajającej opinii rząd izraelski podjął następny krok wprowadzania w życie Porozumień z Oslo i zdecydował o przekazaniu OWP arabskich miast na Zachodnim Brzegu.


Podpisując Porozumienia z Oslo, rząd izraelski zakładał, że OWP będzie skutecznie zwalczać Hamas i zapobiegać atakom terrorystycznym na Izraelczyków. Niemniej na miesiąc przed wkroczeniem OWP do Gazy i Jerycha premier Icchak Rabin ostrzegł w przemówieniu w Knesecie 18 kwietnia 1994 r.: „Pragnę wyjaśnić, że wszelkie ustalenia lub de facto porozumienia zawarte przez OWP z Hamasem w sprawie kontynuacji terroryzmu Hamasu uniemożliwi jakiekolwiek porozumienie [z Izraelem], a także jego realizację”. W rzeczywistości była to dyrektywa dla wywiadu, by stale sprawdzał, czy istnieje takie porozumienie między OWP a Hamasem, ponieważ los Porozumień zależał teraz od tej kwestii.


Złowieszcze znaki były wyraźne już wcześniej, gdy tylko OWP wkroczyła do Gazy i Jerycha. Porozumienie Gaza-Jerycho z maja 1994 r. stanowiło: „Z wyjątkiem policji palestyńskiej, o której mowa w tym artykule, oraz izraelskich sił zbrojnych, w Strefie Gazy lub na obszarze Jerycha nie będą tworzone ani nie będą działały żadne inne siły zbrojne”. Jednak kilka dni później dowódca sił bezpieczeństwa OWP w Jerycho, Dżibril Radżoub oświadczył: „Porozumienie kairskie nie spełnia minimalnych żądań naszego narodu. Jeśli są tacy, którzy sprzeciwiają się porozumieniu, mogą eskalować walkę zbrojną Jeśli chodzi o broń posiadaną przez naród – to znaczy broń znajdującą się w posiadaniu frakcji narodowych i skierowaną przeciwko okupacji – uświęcamy ją i godzimy się z nią w ramach odpowiedzialności narodowej”.


W podobnym duchu w styczniu 1995 r., po ataku terrorystycznym Hamasu w Beit Lid, w wyniku którego zginęło 22 Izraelczyków, przywódca bojowej frakcji Tanzim w OWP, Marwan Barghouti, powiedział NBC News: „Nasze zobowiązanie do zaprzestania walki zbrojnej jest wiążące tylko na obszarach kontrolowanych przez Autonomię Palestyńską. Na pozostałych obszarach jest to legalne prawo.” Arafat ze swojej strony nie udzielił Hamasowi nagany za atak – raczej przyjął praktyczne podejście, krytykując Hamas za wychwalanie sprawców, ponieważ skłoniło to Izrael do podjęcia działań przeciwko Strefie Gazy. Zawołał: „Ale ich ciała zostały rozwalone na kawałki! Dlaczego ujawniliście ich nazwiska?” Miesiąc później w przemówieniu powiedział, że „Hamas jest prawowitą opozycją”.


Zgodnie z tym poglądem, w lipcu 1995 r. kierownictwo OWP przedłożyło Hamasowi projekt porozumienia (który został opublikowany w gazecie „Al-Nahar” w październiku tego roku) ze skromną prośbą o „zaprzestanie operacji wojskowych w lub z terenu [Autonomii Palestyńskiej]” – ale nie z innych terenów – „lub jakichkolwiek deklaracji dotyczące takich operacji”. W grudniu 1995 roku, po dwóch dniach obrad w Kairze, OWP i Hamas opublikowali wspólne oświadczenie, w którym przywódcy Hamasu zaakceptowali tę zasadę: „Nie jest celem Hamasu zawstydzanie władz [palestyńskich]”. Na konferencji prasowej 29 grudnia 1995 r. szef delegacji OWP Salim Za'anun opisał porozumienie i stwierdził: „Nie jesteśmy obrońcami Izraela”.


Niemniej izraelskie służby wywiadowcze odmówiły uznania faktu, że rzeczywiście istniało, według słów premiera Rabina, „de facto porozumienie zawarte przez OWP z Hamasem w sprawie kontynuacji terroryzmu Hamasu”. Na spotkaniach Komisji Spraw Zagranicznych i Bezpieczeństwa Knesetu w styczniu 1996 r. przedstawiciel izraelskiej Służby Bezpieczeństwa Ogólnego („Shin Bet”) stwierdził, że jest to „kwestia interpretacji”, a przedstawiciel Zarządu Wywiadu Wojskowego starannie wyjaśnił: „Z rozmów OWP-Hamas w Kairze, można zrozumieć, że Hamas nie przeprowadzi ataków terrorystycznych, ale można też inaczej zinterpretować to oświadczenie”. Jednakże Arafat wyraził się w tej sprawie całkiem jasno. W marcu 1996 r. po serii ataków terrorystycznych na izraelskich cywilów, w których zginęły dziesiątki Izraelczyków, powiedział na konferencji prasowej w Gazie: „Jest prawdą, że zawarliśmy porozumienie [z Hamasem]. Był dialog w Kairze i to zostało zaakceptowane przez rząd izraelski”.


Dopiero w marcu 1996 roku wysoki oficer Zarządu Wywiadu Wojskowego przyznał podczas spotkania Komisji Spraw Zagranicznych i Bezpieczeństwa Knesetu: „Porozumienie osiągnięte w grudniu 1995 roku w Kairze przez delegacje OWP i Hamasu być może nie stało się oficjalnym porozumieniem, ale w praktyce od tego czasu służyło to za podstawę zachowania Hamasu i Autonomii Palestyńskiej”. Dodał: „Dokładne badanie zachowania Arafata i jego ludzi wyraźnie pokazuje, że nie jest to polityka zapoczątkowana w ostatnich miesiącach. Jest to pogląd, który przyświeca mu odkąd przybył na ten obszar w maju 1994 r.” (Lepiej, że powiedziano to   późno niż wcale.)


Błędna interpretacja celów OWP przez agencje wywiadowcze byłaby zrozumiała, gdyby te cele były ukrywane, ale wcale tak nie było. Analitycy izraelskiego wywiadu uparcie błędnie interpretowali strategię i taktykę OWP przez ponad dwa lata po podpisaniu Porozumień z Oslo, podczas gdy kierownictwo OWP codziennie wyrażało swoje zamiary w mowie i czynach. Ta poważna porażka zawodowa wymaga wyjaśnienia, ponieważ ci analitycy byli sumiennymi i kompetentnymi funkcjonariuszami, i kształcili się na uniwersytetach, gdzie wykładowcami byli uznani eksperci w sprawach Bliskiego Wschodu.


Próbując zrozumieć źródło tego niepowodzenia, zwracamy się do wydarzeń, które miały miejsce pięć lat przed Porozumieniami z Oslo, kiedy niektórzy naukowcy dostrzegli oznaki umiarkowania w stanowisku OWP wobec Izraela. Kluczowym wskaźnikiem była „Deklaracja niepodległości” OWP z listopada 1988 r., która zawierała zawiłe stwierdzenie: „Mimo historycznej niesprawiedliwości wyrządzonej narodowi arabskiemu i palestyńskiemu, która doprowadziła do jego rozproszenia i odmowy mu prawa do samostanowienia, w następstwie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego [ONZ] nr 181 z 1947 r., która podzieliła Palestynę na dwa państwa, jedno arabskie i jedno żydowskie, rezolucja ta zapewnia jednak warunki międzynarodowej legitymizacji, która obiecuje prawo Arabów i Palestyńczyków do suwerenności i niepodległości narodowej”. Kilku ekspertów interpretowało to niejasne oświadczenie jako uznanie przez OWP planu ONZ z 1947 r. podziału Palestyny i przypisywali wielkie znaczenie temu, że w oświadczeniu wspomniane jest państwo żydowskie w tym kontekście.


Miesiąc później na konferencji prasowej w Genewie Arafat oświadczył, że „wszystkie strony konfliktu na Bliskim Wschodzie mają prawo do istnienia w pokoju i bezpieczeństwie – łącznie z Palestyną i Izraelem” i dodał, że wyrzeka się terroryzmu. Dla ekspertów był to mocny dowód na to, że OWP staje się coraz bardziej umiarkowana. Jednak gesty te w istocie nie świadczyły o umiarze, a raczej o pragmatyzmie, a już następnego dnia te wypowiedzi Arafata zostały nagrodzone rozpoczęciem bezpośrednich negocjacji („merytorycznego dialogu”) w Tunezji pomiędzy USA a OWP.


Wydaje się jednak, że izraelska społeczność wywiadowcza pomyliła termin „pragmatyczny” z „umiarkowanym”. Na przykład w wywiadzie z 2002 roku były wyższy rangą funkcjonariusz wywiadu powiedział (kursywa dodana): „Powiedzieliśmy, że Arafat reprezentuje pragmatyczny obóz Palestyńczyków, w przeciwieństwie do Hamasu, ale że będzie wspierał Hamas, gdy jego interesy zbiegną się z ich interesami… Zawsze podkreślaliśmy [że]… tak długo jak [Arafat] będzie realizował swoje cele, umiarkowani, tacy jak [Muhammad] Dahlan, [Dżibril] Radżoub i [Marwan] Barghouti będą mieli przewagę”. (Melman, „Haaretz”, 16 sierpnia 2002). Należy zauważyć, że od 2004 r. Barghouti odsiaduje pięć wyroków dożywocia plus 40 lat więzienia w izraelskim więzieniu za udział w atakach terrorystycznych na Izraelczyków. Jeśli chodzi o Dahlana i Radżouba, nigdy nie udowodnili, że są umiarkowani.


W tamtym czasie większość izraelskiego społeczeństwa opowiadała się za pokojem oferowanym przez Porozumienia z Oslo, a analitycy izraelskiego wywiadu nie byli odporni na ducha czasów. Już w starożytności Juliusz Cezar zauważył, że „ludzie szybko wierzą w to, co chcą, aby było prawdą”, usuwając w ten sposób pewne mechanizmy obronne, takie jak obiektywna analiza rzeczywistości. Dyskusja publiczna na temat przemówień Arafata i innych czołowych urzędników OWP była ograniczona, gdyż uznawano, że wzbudzanie wątpliwości co do prawdziwych intencji Arafata podważa rzekomo realizowany wielki ideał pokoju.


Rzeczywiście społeczeństwo wzmacniało błędną interpretację działań Arafata i ich znaczenia. Tych, którzy publicznie podnosili kwestię podżegania przez kierownictwo OWP przeciwko Izraelowi, oskarżano o to, że kierują się wyłącznie swoimi sympatiami politycznymi. Ponadto w oczach izraelskiej opinii publicznej pojawiła się fałszywa symetria między stroną izraelską a stroną palestyńską: izraelskich przeciwników Oslo uważano za przeciwników pokoju, a rząd izraelski za dążącego do pokoju; dlatego też, skoro Hamas był przeciwnikiem pokoju, musi być tak, że OWP dążyła do pokoju, podobnie jak rząd izraelski.


Przez długi czas izraelskie społeczeństwo posuwało się nawet do wyjaśniania radykalnych zachowań i powiązań OWP z terroryzmem truizmem: „Pokój zawiera się z wrogami”, co służyło jako wymówka dla faktu, że kierownictwo OWP nieustannie narusza porozumienia z Izraelem. Zgodnie z tą logiką, w miarę jak gromadziły się dowody na to, że Arafat i jego grupa rażąco naruszali Porozumienia, izraelskie społeczeństwo było skłonne zaakceptować dziwaczne wyjaśnienie, że te naruszenia były w rzeczywistości konieczne dla dobra pokoju: Izrael podpisał porozumienie z Arafatem; aby wprowadzić w życie porozumienie, Arafat musi przetrwać politycznie wśród swojego ludu; aby przeżyć, musi łamać umowy. Innymi słowy, porozumienie pomiędzy Izraelem a OWP mogło zostać wdrożone jedynie poprzez jego łamanie.


Wtedy nie wydawało się to takie szalone. Na przykład Nissim Zvilli, członek Komisji Spraw Zagranicznych i Bezpieczeństwa Knesetu, wyjaśnił w wywiadzie udzielonym w 2002 r.: „Pamiętam jak wygłaszałem przemówienia we Francji i wyjaśniałem, że należy rozumieć dwójmowę Arafata. Taka była nasza teza i jak się okazało, była bezpodstawna. Arafat szczerze mówił, co myślał, a my byliśmy naiwni i myśleliśmy, że robił to, aby przezwyciężyć sprzeciw wobec Porozumień w swoim społeczeństwie”. (Melman, “Ha'aretz”, 26 lipca 2002)


Jaakov Amidror, który stał na czele Wydziału Badań Zarządu Wywiadu Wojskowego IDF w latach bezpośrednio po podpisaniu Porozumień z Oslo, zaproponował częściowe wyjaśnienie niepowodzeń zawodowych wywiadu. Wyjaśnił w 2003 roku: „Twierdzenia, jakobyśmy my, eksperci wywiadu, zignorowali niektóre otwarte oświadczenia Arafata złożone bezpośrednio po [Porozumieniu] z Oslo i podczas jego wdrażania, są w dużej mierze uzasadnione. Szukaliśmy dowodów poza materiałami jawnymi i z perspektywy czasu okazało się, że ten otwarty materiał, który przeczytaliśmy i rozpoznaliśmy, był po prostu czystą prawdą”. („Jediot Aharonot”, marzec 2003) Ale dlaczego analitycy zignorowali ten „otwarty materiał”? Odpowiedź jest prosta: to zaprzeczało nadziei, że pokój jest tuż za rogiem, więc zostało odrzucone bez poważnego rozważenia, a surowość tych stwierdzeń zignorowano jako „słowa na użytek domowy”.


Ważne jest, by agencje wywiadowcze uznały, że do tej porażki doszło ze względu na ówczesną atmosferę społeczną i polityczną. Jest to szczególnie ważne w dzisiejszej dobie sieci społecznościowych, w których na opinię publiczną można dość łatwo wpłynąć. Propokojowy „duch czasu” zdominował uniwersytety, prasę, arenę polityczną, a także emerytowanych urzędników wysokiego szczebla i urzędników służby cywilnej. W niektórych kręgach dominowało to nawet w codziennych rozmowach między przyjaciółmi. Trudno było się temu sprzeciwić, co odbiło się na małej grupie analityków izraelskiego wywiadu, którzy zajmowali się tą tematyką. Ich osobiste poglądy nieświadomie wpłynęły na ich profesjonalną interpretację i być może niektórzy z nich obawiali się także podważenia historycznego posunięcia rządu. O takiej profesjonalnej porażce powinno się nauczać i powinna być studiowana w szkołach wywiadu.


* Dr Ze'ev B. Begin jest byłym izraelskim ministrem i członkiem Komisji Spraw Zagranicznych Knesetu (1988-99). Yigal Carmon, prezes i założyciel MEMRI, był doradcą izraelskich premierów Icchaka Szamira i Icchaka Rabina ds. zwalczania terroryzmu w okresie od czerwca 1988 do marca 1993.

 

MEMRI Daily Brief Nr 526

26 września 2023

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Syjonizm

Znalezionych 454 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Arabowie od 100 lat prowadzą „intifadę podpaleń” przeciwko Żydom     2025-05-03
Itamar Marcus wyjaśnia, dlaczego „Nigdy więcej – 6 milionów” to okropne hasło   Tepler   2025-05-01
Pamięć o okrucieństwach wymaga uzbrojenia się po zęby   Chesler   2025-04-26
Jak Bibi uparcie brnął do zwycięstwa   Luttwak   2025-04-22
Netanjahu mierzy się z głębokim państwem   Taub   2025-04-06
Wojna ONZ z Izraelem to jawna hipokryzja   Collins   2025-03-25
Kolejny mur? Oszaleliście?!   Rain   2025-03-24
Do kogo należy Judea i Samaria?   Fitzgerald   2025-03-06
Lina na której balansuje Netanjahu i sieć, którą zarzuca Trump   Blum   2025-02-27
W oczach Hamasu: wygrywa ta strona, która upokarza drugą   Pandavar   2025-02-17
Mieszane obrazy wojny i zwycięstwa w umowie o wymianie zakładników za terrorystów   Collins   2025-02-12
Przesiedlenie Palestyńczyków zakończyłoby wymianę z 1948 r.   Julius   2025-02-08
Liczby, uczucia i polityka, Część II: Umowy o odzyskaniu zakładników   Oz   2025-01-27
Izrael musi wygrać tę wojnę   Glick   2025-01-26
Cena wolności zakładników   Collins   2025-01-25
Liczby, uczucia i polityka, Część I   Oz   2025-01-21
Wiedziałem, że ten dzień nadejdzie   Flatow   2025-01-18
Sprawiedliwość i niesprawiedliwość u progu umowy o zakładnikach   Collins   2025-01-18
Wojny, pożary i wyobraźnia   Koraszewski   2025-01-17
Żadna umowa o zakładnikach lub zawieszeniu broni nie uratuje tych ludzi, bowiem było to zadaniem poprzedniego zawieszenia broni.   Oz   2025-01-16
Wojna przekracza wyobraźnię   Collins   2025-01-14
Wrota Gazy   Greenfield   2025-01-14
„Wybór Zofii” na szczeblu krajowym   Oz   2025-01-10
Huti strzelają we wszystkich kierunkach   Collins   2025-01-08
Piers Morgan, Candace Owens i „Haaretz”   Blum   2025-01-01
Obalenie oszczerstwa o „ludobójstwie” w Strefie Gazy nie odstraszy tych, którzy nienawidzą Izraela   Tobin   2025-01-01
Nikt nie liczył się z niezłomnością Izraela     2024-12-25
Rezolucja 1701: Izraelskie oszustwo, by wycofać się z Libanu, za co obwiniano ONZ   Pandavar   2024-12-24
Proces Benjamina N. w szerszym kontekście   Koraszewski   2024-12-18
Największy wróg Izraela: jak dziękują Netanjahu za unieszkodliwienie Iranu i grup terrorystycznych   Tawil   2024-12-16
Nie dajcie pobożnym życzeniom przesłonić fakty w Syrii. HTS dzisiaj przypomina Hamas przed 7 października, a reakcja Izraela jest najrozsądniejsza ze wszystkich     2024-12-15
Czy to jest naruszenie porozumienia o zawieszeniu broni?   Oz   2024-12-14
Sztuka pomagająca przetrwać   Collins   2024-11-29
Ujawnienie przez Palestinian Media Watch informacji o nagrodach za terroryzm wypłacanych przez Autonomię Palestyńską za mordowanie nadal ma rzeczowe skutki   Benson   2024-11-20
Kłamstwa Amosa Schockena, prawdy Billa Clintona   Blum   2024-11-15
Działania antyizraelskie podjęte przez administrację Bidena po masakrze 7 października. Teraz Trump może odwrócić sytuację.   Kontorovich   2024-11-13
Izraelski pogląd na Bliski Wschód po ataku na Iran   Kedar   2024-11-12
Proces pokojowy nie powiódł się, ale jego złe założenia wciąż żyją   Taub   2024-11-05
Jak zakończyć stuletnią wojnę z Izraelem?   Pessin   2024-10-28
UNRWA jest przykrywką dla terroryzmu   Taub   2024-10-28
Więc chcesz porozmawiać o izraelskiej okupacji, tak?! OK. Porozmawiajmy o interpunkcji.   Oz   2024-10-22
Czy ta wojna to zemsta Izraela za 7 października? Nie.   Oz   2024-10-19
Bagatelizowanie i wypaczanie traumy izraelskiej   Collins   2024-10-17
Główny prawnik Sił Obronnych Izraela chroni „cywilów”, którzy brali udział w masakrze 7 października   Taub   2024-10-15
Zemsta kobiet Izraela na Hezbollahu   Greenfield   2024-10-13
Tajemnica nieuznanej ale historycznej popularności Netanjahu   Glick   2024-10-11
Nigdy więcej? Jak zapobiec kolejnym 7 października   Carmon   2024-10-11
Jasność moralna w obliczu 7 października   Chesler   2024-10-07
Kiedy medialne pole bitwy i prawdziwy front zderzają się   Plosker   2024-10-07
Dążąc do zwycięstwa, Izrael obnażył fałszywe założenia Waszyngtonu   Tobin   2024-10-02
Zachodzie, nie wtrącaj się – Izrael pracuje   Yemini   2024-10-01
Demonizują Żydów? Odpowiedź Izraela zmienia ich w magiczne „demony”      2024-09-28
Dylemat: czy Izrael może sobie pozwolić na zwycięstwo, mimo międzynarodowego potępienia?   Glick   2024-09-26
Umowa z Hamasem oznacza porażkę Izraela   Greenfield   2024-09-23
Z sojusznikami takimi jak ci…   Blum   2024-09-22
Prawdziwym wrogiem Izraela jest Hamas, nie Netanjahu   Tawil   2024-09-19
Kampania szczepień przeciwko polio przeczy twierdzeniom o izraelskim „ludobójstwie”Trudno wyobrazić sobie inne państwo, zwłaszcza takie, w którym toczy się wojna o przetrwanie, które zrobiłoby tyle, by chronić dzieci na terenach objętych walkami przed wyniszczającą chorobą.   Cohen   2024-09-17
„Gdybym nie wierzyła Netanjahu, nie zostałabym na stanowisku ani sekundy dłużej”Tal Gilboa, doradczyni premiera ds. praw zwierząt, której siostrzeniec jest zakładnikiem w Strefie Gazy, wierzy w siłę Netanjahu i obietnicę zwrócenia wszystkich jeńców.   Blum   2024-09-16
Izrael ma prawo zwyciężyćNie chodzi o prawo do obrony. Ważne jest prawo do zwycięstwa.   Greenfield   2024-09-11
Efekt Oslo: Zakładnicy jako broń do wykonywania brudnej roboty dla Hamasu   Phillips   2024-09-09
Samotnie u steruPremier Netanjahu jest jedynym światowym liderem, który sprzeciwia się radykalnemu islamowi.   Chesler   2024-09-07
Krok wsteczCo znaczy „zwycięstwo” w walce Izraela z Hamasem i Hezbollahem.   Bryen   2024-09-06
Wśród żałobników Syjonu i JerozolimyTutaj, w dzielnicy, w której mieszkał Hersz Goldberg-Polin, wydarzenia minionego roku zostały sprowadzone do jednej ludzkiej twarzy.   Freidman   2024-09-03
Izraelscy wspólnicy SinwaraGenerałowie, lewicowi przywódcy polityczni i uczestnicy ulicznych zamieszek — wszyscy odgrywają role wyznaczone im przez przywódcę Hamasu.   Glick   2024-09-02
To gorzej niż zbrodnia – to błąd   Koraszewski   2024-08-31
Zdobywanie serc i umysłów świata   Rosenthal   2024-08-29
Rząd Bidena żąda, żeby Żydzi przestali modlić się na miejscu Świątyni   Greenfield   2024-08-24
Pionierzy w krainie przodków   Koraszewski   2024-08-17
Izraelski generał, który pomógł ewakuować Gazę w 2005 r., mówi, że to był „absolutny błąd”   Fitzgerald   2024-08-16
Armia Izraela w ocenie zachodnich wojskowych     2024-08-10
Pochwała punktowego zabijania terrorystówKrytycy twierdzą, że śmierć morderców Żydów pogorszy sytuację. Ale jeśli wrogowie Izraela dążą do jego zniszczenia, ich pokonanie powinno być celem państwa żydowskiego.   Tobin   2024-08-02
Wylewanie jadu na Bibi z okazji żegnania się z BidenemNajnowszy pretekst osób cierpiących na „syndrom obłędu na punkcie Netanjahu”  do obwiniania premiera Izraela o wszystko.   Blum   2024-08-01
Jak zakończyć wojnę na wyczerpanie   Rosenthal   2024-07-31
Wielkie zwycięstwo Izraela   Rhode   2024-07-29
Zamach na życie Trumpa jest przestrogą dla IzraelaPodżeganie przeciwko premierowi Benjaminowi Netanjahu osiągnęło punkt kulminacyjny, a skutki są już nieuchronne.   Taub   2024-07-20
Jak uzależnienie od doktryny Żelaznej Kopuły osłabiło odstraszanie IzraelaKiedyś wierzono, że Żelazna Kopuła da Izraelowi czas na podjęcie racjonalnych decyzji, zamiast natychmiast angażowania się w wojny.   Frantzman   2024-07-19
Czas milczenia skończył się Jestem rdzenną Amerykanką, pochodzącą z Kolumbii i praktykującą chrześcijanką. Zagorzale również bronię Izraela — mimo że zabieranie głosu kosztowało mnie utratę przyjaciół.   Munoz   2024-07-17
Izrael potrzebuje spójności społecznej Pobór charedi, umowa o zakładnikach i wideo Hamasu. Spójność społeczna Izraela została wystawiona na próbę w ciągu tygodnia, gdy obawy i brak jedności narastają w Izraelu. „Razem zwyciężymy” to teraz coś więcej niż slogan.   Collins   2024-07-01
Szpetna wojna i szpetne słowaPółnoc Izraela jest nadal ewakuowana, Hezbollah rośnie w siłę i wydaje się, że wszyscy nadal obwiniają Izrael.   Collins   2024-06-29
Odpowiedź na strategiczną ofensywę HezbollahuDziałając powoli i świadomie, Izrael może uczyć się, dostosowując działania do warunków, jakie zastanie na miejscu.   Glick   2024-06-21
Należy stawić czoła próbom Iranu zaatakowania Izraela   Coughlin   2024-06-19
Izrael cierpi na nadmiar demokracji   Rosenthal   2024-06-11
Pua Rakowska - z religijnej rodziny w światSzkic biograficzny pedagożki, syjonistki, emancypantki i tłumaczki   Walter   2024-06-11
Północny Izrael płoniePodczas gdy wszystkie oczy zwrócone są na Gazę, Hezbollah atakuje Izrael z Libanu.   Freidman   2024-06-10
Niszczycielska ukryta wojnaNieustanne ataki Hezbollahu na północ Izraela są niszczycielskie.   Altabef   2024-06-07
Jak to jest z tym narodem wybranym?   Koraszewski   2024-06-02
Po 76 latach niepodległości Izraela Żydzi nadal muszą być syjonistamiJak pokazały pro-hamasowskie protesty i fala antysemityzmu po 7 października, celem jest sama idea żydowskiego państwa, nie zaś polityka lub działania Izraela.   Tobin   2024-05-22
Jom Haszoah po 7 października: Jak zawiodła edukacja o HolokauściePokolenie młodych Amerykanów uczono uniwersalizować nazistowską wojnę z Żydami, powodując, że łatwo było ich uwieść antysemityzmem i „przebudzonymi” kłamstwami na temat Izraela.   Tobin   2024-05-13
Nigdy więcej?Obowiązkowa mantra Dnia Pamięci o Holokauście brzmi dziwnie w obliczu masakry z 7 października.   Blum   2024-05-06
Terroryzm psychologiczny: czy jesteśmy wystarczająco mądrzy i silni, aby nie paść jego ofiarą? Rodziny Miron i Siegal wyraziły zgodę na udostępnienie filmu pokazującego żywych zakładników, Omriego (47 l.) i Keitha (64 l.). Czy możemy zobaczyć na tym nagraniu, że Hamas zna nas na tyle dobrze, aby wykorzystać nas przeciwko sobie?   Oz   2024-04-29
Czy kiedykolwiek istniała potęga osadniczo-kolonialna, która odnosiła większe sukcesy niż islam?   Amos   2024-04-22
Zniszczenie irańskiego centrum terrorystycznego w Damaszku było całkowicie uzasadnione   Coughlin   2024-04-15
Atak IDF na szpital Al Szifa: dlaczego Izrael toczy wojnę, którą powinien był stoczyć wiele lat temu?   Frantzman   2024-04-09
Wojna jakiej dotąd nie było     2024-04-08
Globalna izolacja Izraela jest spowodowana antysemityzmem, a nie złą polityką   Tobin   2024-04-05
„Samotny Izrael ”W czym „Economist” nieświadomie ma rację na temat państwa żydowskiego   Jacoby   2024-04-05
Głos Ojca żołnierza, który zginął w Gazie     2024-04-03
Nie wiń Izraele za wybuch antysemityzmu   Tobin   2024-03-28
Zamierzam zapytać o to Daniellę Haas   Oz   2024-03-28
Strategiczna gra Izraela o przetrwanie   Glick   2024-03-25

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk