Credo ateisty (IX)

O tym jak wymyślono chrześcijaństwo pisałem już kiedyś, przy okazji komentowania książki Leo Zena o tym właśnie tytule. Dlatego teraz w dużym skrócie i w bardzo ogólnikowy sposób przedstawię początki tej religii, o tyle tylko, aby osoby, które nie czytały tej publikacji, mogły zorientować się w czym rzecz. Głównie jednak zależy mi na tym, aby pokazać w tym cyklu, w jakim kierunku poszło to „wymyślanie” chrześcijaństwa: czy w kierunku ideowej dbałości o wiernych, aby złagodzić u nich wrodzony lęk przed śmiercią, czy raczej w kierunku dbałości o „duchowy” interes duszpasterzy z różnych czasów? Do rzeczy zatem.

                                                           ------ // ------

Otóż po straceniu na krzyżu Arcykapłana i Króla Żydów Jana z Gamli (prawdopodobny pierwowzór Jezusa z Ewangelii) w okresie świąt Paschy w 36 r. przez Lucjusza Witeliusza (a nie Poncjusza Piłata, który w tym czasie już był „zdymisjonowany”), został on pozbawiony godności Mesjasza i szybko zapomniany przez esseńczyków w Palestynie. Jednakże w 70 r. po zburzeniu Jerozolimy i jej Świątyni, kapłani z Aleksandrii podjęli na nowo ideę Logosu, żydowskiego filozofa Filona z Aleksandrii, przyjmując koncepcję nowej postaci Mesjasza. Nie „Władcy Świata” lecz „Syna Bożego”, udręczonego „Zbawiciela Świata”. Dało to początek nowej religii, łączącej aspiracje świata żydowskiego, jak i świata pogan oraz respektującej zbiorowe wyobrażenia Zbawcy podzielane przez świat starożytny.

Tej dziejowej misji podjął się Paweł z Tarsu, który postanowił opracować własną teologię, która nie będzie zależna od Prawa Mojżeszowego lecz jedynie opartej na wierze w Jezusa Chrystusa. Czyli wymyślił przejście od praktykowanego przez judeochrześcijan pierwotnego chrześcijaństwa eschatologicznego, do transcendentnego chrześcijaństwa sakramentów, w którym oczekiwanie na bliskie nadejście Królestwa Bożego na ziemi, zostaje zastąpione grecką koncepcją nieśmiertelności w życiu pozagrobowym. Paweł przekształcił też Mesjasza Dawidowego w Syna Bożego, Zbawiciela ludzkości. (wg Tak wymyślono chrześcijaństwo Leo Zena).

Na czym polegała ta ideowa innowacja, wprowadzona przez Pawła do jego wersji religii?  Otóż Żydom nie była znana koncepcja życia pozagrobowego, za to w pogańskich kultach misteryjnych, na kilka wieków przed pojawieniem się chrześcijaństwa, znana była koncepcja nieśmiertelności duszy ludzkiej, dzięki zmartwychwstaniu Boga. Przybierał on ludzką postać przez narodziny ze śmiertelnej dziewicy, by zbawić ludzkość i odkupić jej winy, oraz uczynić ją godną szczęśliwego życia wiecznego w zaświatach. Mówiąc wprost: Paweł „zapożyczył” koncepcję Boga Zbawiciela z jednej z religii pogańskich i „zaadaptował” ją do swojej wersji chrześcijaństwa. Przedtem jeszcze musiał rozwiązać problem nie nadchodzącej paruzji.

W w/wym. pozycji, jej autor tak przedstawia ów problem: „Całe wczesne chrześcijaństwo /../ było skoncentrowane na mającym wkrótce nastąpić powrocie Pana z niebios. /../ Jednak w miarę upływu czasu stało się jasne, że Jezus pomylił się co do mającego rychło nastąpić końca świata. /../ Kościół chcąc zapobiec rozczarowaniu chrześcijan /../ uciekając się przy tym do niewiarygodnych teologicznych wygibasów, postanowił przesunąć dzień paruzjido dnia Sądu Ostatecznego, /../. W ten sposób Kościół zdołał uprawomocnić swoje istnienie. /../ a biskupi, którym się wtedy świetnie powodziło ogłosili, że nie należy już mówić o rychłej paruzji, /../ ich zdaniem takie oczekiwania należało zwalczać jako wyraz naiwności.

Biskupi identyfikowali Królestwo Boże z oczekiwaniem pozaziemskim, zmieniając w ten sposób o 180 stopni pierwotną wiarę chrześcijan. Za pomocą tej sztuczki ocalono chrześcijaństwo, a Kościół na wieki umocnił swoją pozycję. Niewielu dzisiejszych chrześcijan jest świadomych faktu, że ich religia narodziła się w przekonaniu, iż Chrystus powróci jeszcze za życia naocznych świadków jego nauczania, tzn. tuż po jego ukrzyżowaniu. W następstwie porzucenia idei paruzji chrześcijaństwo zaczęło /../ pogrążać się w regresie /../ podporządkowane biurokratycznemu pośrednictwu kleru” (wg j.w.).

                                                           ------ // ------

Wygląda na to, iż chrześcijaństwo zaczęło się od wyrafinowanego ideowego „przekrętu”, który polegał na tym, iż pod presją niesprzyjających wydarzeń, zmieniono jedną z głównych religijnych „prawd” o 180 stopni! I tak nakazywano wierzyć (otumanionym zapewne) wyznawcom tej religii. I co? Uwierzyli oni, że to Jezus pomylił się, głosząc rychłe nadejście Królestwa Bożego na ziemi?! Wydaje mi się także, iż chrześcijaństwo zaczęło pogrążać się w regresie, nie z powodu porzucenia idei bliskiej paruzji, ale z powodu podporządkowania pośrednictwu kleru, który uczyni wszystko, aby ta religia poszła w kierunku, który przysporzy im największych korzyści. A najlepszym dowodem na potwierdzenie mojego zarzutu, niech będą dalsze pomysły ideowe Pawła z Tarsu, „ubogacające” jego wersję chrześcijaństwa.

Bowiem swoją „koncepcję zbawienia” powiązał on „z koncepcją grzechu pierworodnego”, która wg niego uczyniła całą ludzkość „masą skazańców” i ta religijna „prawda” stała się głównym filarem jego teologii. Według Pawła, „szczególnie Żydzi i poganie są źli z natury, nikczemni i niewolniczo przykuci do grzechu, zanurzeni po samą szyję w „zdrożnych żądzach” i na służbie „nieczystości”. To z kolei „zaowocowało” ideą pośmiertnego Sądu Ostatecznego, który ma decydować na podstawie naszego zachowania w życiu, czy zasługujemy na pośmiertną nagrodę czy na karę. Skoro jednak „natura ludzka jest grzeszna wskutek grzechu pierworodnego”, człowiek ma nikłe szanse na tę pośmiertną nagrodę,.. chyba, że za życia będą mu w tym pomagać kapłani.

Oni zaś niezależnie od czasów, są zawsze chętni w „pomaganiu” wiernym, by dostali się do nieba po śmierci. A już szczególnie wtedy, gdy piastują w hierarchii np. godność biskupa. Leo Zen w w/wym. książce, tak przedstawił ów problem: „W miarę jak słabł wpływ przywódców duchowych /../ wzrastało znaczenie biskupów, którzy rozdzielając dobra materialne i pieniądze we wspólnocie, stopniowo umacniali swoją pozycję i prestiż. W ciągu względnie krótkiego okresu, biskupom udało się /../ decydować o podziale i przeznaczeniu wszystkich wpływów i darowizn na rzecz wspólnoty, przy czym nie byli zobowiązani do zdawania raportów ze swego postępowania wobec nikogo, poza samym Bogiem.

Sobór w Antiochii (341 r.) na próżno usiłował narzucić kontrolę nad działaniami biskupów, którzy nadal korzystali z dóbr kościelnych w sposób absolutnie autonomiczny, przede wszystkim konsolidując /../ własną pozycję. Aby zwiększyć wpływy finansowe, poświęcali się w szczególności nawracaniu bogatych, co skutkowało przewartościowaniem bogactwa oraz wyższych warstw społecznych. Napływ coraz to większych bogactw do rąk biskupów powodował /../ pojawienie się poważnych zjawisk upadku moralnego i religijnego. Biskupi, prezbiterzy i diakoni byli często oskarżani o skąpstwo, chciwość, pragnienie władzy, aroganckie ambicje i symonię. Kościół przekształcił się w „jaskinię” podążających bez skrupułów za zyskiem i szybko uległ zeświecczeniu.

Sytuacja uległa pogorszeniu, kiedy /../ biskupi do posiadanych już funkcji ekonomicznych dołączyli również zadania kapłańskie i eucharystyczne. Pod koniec II w. w rękach biskupów znajdowała się cała władza: gospodarcza, prawna, kapłańska (odprawianie eucharystii, przyjmowanie nowych wiernych, udzielanie chrztów itp.). Co więcej, byli oni nieusuwalni ze stanowisk aż do śmierci i rządzili wspólnotami na wzór monarchów absolutnych. /../ Tak istotne i ważne stanowisko wzbudzało zawsze znaczne zainteresowanie i niepohamowane apetyty, a w związku z tym w momencie śmierci biskupa, wybór jego następcy odbywał się nierzadko w atmosferze kłótni i wściekłych przepychanek” (wg j.w.).

                                                           ------ // ------

Czy z w/wym. świadectw historycznych nie wynika ponad wszelką wątpliwość, że to kapłani są prawdziwymi twórcami idei bogów/Boga? I to oni są autorami „świętych ksiąg”, doktryn i „prawd” religijnych, które głoszą (łatwo)wiernym jako Słowo Boże? Wystarczy tylko wziąć pod uwagę te trzy zdania: „Aby zwiększać wpływy finansowe (biskupi) poświęcali się w szczególności nawracaniu bogatych”. „Biskupi nie byli zobowiązani do zdawania raportów ze swego postępowania wobec nikogo, poza samym Bogiem”. „Byli oni nieusuwalni ze swoich stanowisk aż do śmierci i rządzili wspólnotami na wzór monarchów absolutnych”.

Czy w tym konkretnym przypadku, nie wygląda na to, iż ta religia już u swych początków została opanowana przez bezwzględnych cwaniaków i oszustów, którzy traktowali ją jako idealny sposób do zdobycia władzy, bogactwa i przywilejów? Że przykład biskupa Wiktora Afrykańskiego, który pojawił się w Rzymie w 189 r. i zgarnął dla siebie wszystkie urzędy duchowne, bezsprzecznie świadczy o tym, iż ci ludzie nie bali się kary bożej, bo wiedzieli dobrze, iż to oni i im podobni są twórcami naszych bogów i „ich” religii?! Że takie fragmenty jej historii jak te wyżej wymienione – świadczą o tym, że kapłani od bardzo dawna wiedzieli jakie są reguły tej cwanie zakłamanej „gry” i na czym polega ich „właściwa” rola?!

Tym bardziej jest to widoczne, kiedy porówna się początek tej religii. W w/wym. pozycji czytamy m.in.: „Aż do końca II w. kapłaństwo było powszechne /../ każdy mógł udzielać eucharystii. Wraz z umocnieniem się pasterskiej roli biskupa wszystkie oficjalne funkcje przeszły w jego ręce. Lecz już w III w. /../, biskup zmuszony był delegować na inne osoby odprawianie części liturgii, przede wszystkim chrztu i eucharystii. Tym sposobem została ustanowiona w Kościele hierarchia kapłańska. Wspólnota chrześcijańska została wtedy podzielona na dwie odrębne kategorie: kler i świeckich. Bardzo szybko rosnąca luka między tymi dwiema grupami okazała się już nie do wypełnienia”. Otóż to!

                                                           ------ // ------

Czy to przypadek zadecydował, że ówcześni kapłani (w tym przypadku: biskupi) mieli tak dużo obowiązków, iż musieli zatrudniać inne osoby do pomocy przy odprawianiu liturgii? Bynajmniej! Ta religia bowiem (podobnie jak i wszystkie inne) jest rytualistyczna, czyli oparta na liturgii i rytuałach odprawianych przez kapłanów, w świątyniach zazwyczaj. Na tym właśnie polega istota sacerdotalizmu: skoro kapłani są twórcami naszych bogów/Boga, to nie powinno się wydawać dziwne, że tworzą oni tak pomyślane systemy religijne, w których odgrywają oni istotną rolę: koniecznych pośredników między bóstwem, a jego wyznawcami.

Im więcej w danej religii będzie rytuałów i obrzędów, tym więcej „duchowych czynności” będą mieli jej kapłani podczas ich odprawiania. A co za tym idzie, więcej „powodów” do obcowania z tak pojmowaną „duchowością” będą mieli wierni wyznawcy tejże religii.

Nie dziwne więc, że Paweł z Tarsu oprócz „przeflancowania” z religii pogańskiej idei Zbawiciela, zaadaptował też jej dwa główne rytuały: chrzest i eucharystię. Leo Zen w w/wym. pozycji, tak przedstawia ów problem: „Przed narodzinami chrześcijaństwa wszystkie ceremonie chrztu były identyczne, mimo że odprawiano je w imieniu różnych bóstw: w Egipcie odwoływano się do bogini Izydy, we Frygii do Attisa, w Babilonii do Marduka, w Grecji do Dionizosa, a w Persji do Mitry. /../ Do chrześcijaństwa został wprowadzony przez Pawła z Tarsu jako zastępnik obrzezania, którego nie tolerowali poganie. Wg Pawła, chrztu należało udzielać w wieku dojrzałym. Dopiero później, kiedy Kościół odkrył idę grzechu pierworodnego, chrzest został obowiązkowo narzucony wszystkim noworodkom”.

„Eucharystia – jeden z podstawowych sakramentów Kościoła kat. /../ jego pochodzenie nie jest ani biblijne ani ewangeliczne, ani nawet apostolskie lecz pogańskie. Eucharystia została wprowadzona przez Pawła z Tarsu, który skopiował ją z misteryjnych obrządków eleuzyńskich. /../ Najstarszym obrządkiem była święta eucharystia Ozyrysa, praktykowana ponad 2,5 tys. lat przed chrześcijaństwem. /../ Później obrządek eucharystii został przeniesiony do kultu Attisa i Kybele, a następnie do kultu boga Dionizosa (już pod postacią chleba). /../ Stopniowo konsekracje stały się częścią wszystkich religii i oparto je właśnie na tych dwóch elementach: chlebie i winie, mniej więcej z zastosowaniem tych samych formuł, modlitw i ceremonii coraz bardziej przypominających dzisiejsze chrześcijaństwo /../”.

                                                           ------ //------

Czy historia tej religii nie jest bardziej intrygująca od wielu klasycznych „kryminałów”, które w młodości czytywałem z tzw. „wypiekami na twarzy”? Ile dają do myślenia takie fragmenty, z których możemy się dowiedzieć, że chrzest „Do chrześcijaństwa został wprowadzony przez Pawła z Tarsu jako zastępnik obrzezania, którego nie tolerowali poganie”. I „dzięki Bogu”, że go nie tolerowali poganie, gdyż w przeciwnym wypadku ja także byłbym obrzezany, przez jakiegoś lokalnego kapłana „rzeźnika”, jak i mój syn i obaj nacierpielibyśmy się bólu!

A tak, dzięki pogańskiej nietolerancji na ten krwawy rytuał, mamy tylko obrzezanego naszego Boga, Jezusa Chrystusa, ale za to ilu milionom dzieci płci męskiej zaoszczędzone zostało bólu i strachu?! A swoją drogą, to ciekawy paradoks: Bóg chrześcijan Syn Boży także musiał być obrzezany!? Uważa się przecież, iż jest on doskonałym wzorcem człowieka. Ale przed tym zabiegiem czy po? To tylko taka luźna dygresja.

O pogańskich korzeniach chrześcijaństwa, a więc i katolicyzmu, pisze także kard. J.H. Newman w książce Logika wiary: „Świątynie, kadzidło, świece, ofiary, woda święcona, święta, procesje, błogosławienie pól, szaty kapłańskie, habity, rzeźby i obrazy, mają pogańskie korzenie. /../ Również w przypadku eucharystii pozostajemy w orbicie czarów: odrobina mąki zmieszanej z wodą, wypowiedzenie magicznej formułki przez kapłana /../ i to wszystko zmienia się w ciało i krew Pana. Jak wielka jest siła magii!”.

                                                           ------ // ------

W następnej części będę chciał przedstawić dalszy ciąg tworzenia tej doktryny religijnej i związane z tym wydarzenia, jakie miały miejsce w historii tejże religii i Kościoła.

                                                           ------ cdn. ------