“Gdyby Izrael po prostu przestał budować osiedla, to Palestyńczycy przestaliby walczyć przeciwko Izraelowi”.
To twierdzenie powtarza się raz za razem – w ONZ, w parlamentach na całym świecie i na kampusach uniwersyteckich. Założeniem w nim jest, że izraelsko-palestyński konflikt istnieje z powodu izraelskich osiedli na Zachodnim Brzegu.
Ta teoria ma jedną wielką wadę: Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP), która obecnie ma postać Autonomii Palestyńskiej, została założona zanim istniały jakiekolwiek osiedla. Izrael rozpoczął budowę osiedli na Zachodnim Brzegu [w Judei i Samarii] po Wojnie Sześciodniowej w 1967roku. OWP założono w 1964 roku – trzy lata zanim były jakiekolwiek osiedla. Najwyraźniej, problem, jaki kierownictwo palestyńskie ma z Izraelem, jest głębszy niż kwestia osiedli.
OWP służyła jako organizacja parasolowa dla wielu grup terrorystycznych, które sprzeciwiają się istnieniu Izraela. Te grupy, często opisywane jako ”frakcje”, obejmowały Fatah, Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (LFWP) i Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny (DFWP) i inne.
Została zaprojektowana jako „rząd na wygnaniu” i miała 740-osobowy parlament o nazwie Palestyńska Rada Narodowa (PRN) „wybierana” przez ludzi oraz 18-osobowy rząd wykonawczy, wybierany przez parlament. OWP stworzyła Palestyńską Kartę Narodową która opisuje jej ideologię oraz konstytucję zwaną „Prawem podstawowym”.
Ahmad Szukeiri był przewodniczacym Komitetu Wykonawczego OWP od 1964 do 1967 roku, Jahia Hammuda przejął to stanowisko w 1967 roku, a Jaser Arafat zajmował to stanowisko od 1969 roku do swojej śmierci w 2004 roku.
Następca Arafata, Mahmoud Abbas, jest nie tylko przewodniczącym OWP, ale także prezydentem Autonomii Palestyńskiej, jak również przewodniczącym partii Fatahu, największej frakcji OWP.
Dlaczego więc OWP została założona i co właściwie robi?
OWP zadeklarowało jako swoją misję „wyzwolenie Palestyny”. Nie Zachodniego Brzegu. Nie Gazy. Ale Palestyny, co w owym czasie znaczyło Izrael. Poniższe urywki z Karty OWP pokazują to bardzo wyraźnie:
- Artykuł 2: ”Palestyna z granicami, jakie miała podczas brytyjskiego mandatu, jest niepodzielną jednostką terytorialną". (To jest inny sposób powiedzenia, że nie może istnieć państwo żydowskie w granicach Ziemi Świętej.)
- Artykuł 3: “Lud palestyńskich Arabów ma legalne prawo do swojej ojczyzny i ma prawo decydowania o swoim losie po osiągnięciu wyzwolenia swojego kraju zgodnie z jego pragnieniami i całkowicie z własnej inicjatywy i woli”.
- Artykuł 4 odnosi się do „syjonistycznej okupacji”. Nie do okupacji Zachodniego Brzegu, ale do okupacji jakiegokolwiek obszaru Ziemi Świętej.
- Artykuł 7: Wszyscy Arabowie palestyńscy ”muszą być przygotowani do walki zbrojnej i gotowi do poświęcenia swojego majątku i swojego życia w celu zdobycia z powrotem swojej ojczyzny i doprowadzenia do jej wyzwolenia”.
- Artykuł 9: “Walka zbrojna jest jedynym sposobem wyzwolenia Palestyny. To jest ogólna strategia, nie zaś jedynie taktyczny etap. Lud palestyńskich Arabów zatwierdza swoją absolutną determinację i twarde zdecydowanie kontynuowania walki zbrojnej i pracy na rzecz zbrojnej, powszechnej rewolucji dla wyzwolenia swojego kraju i powrotu do niego". Artykuł 10: “Działania komandosów stanowią jądro palestyńskiej powszechnej wojny wyzwoleńczej. To wymaga ich eskalacji, wszechstronności i mobilizacji wszystkich palestyńskich ludowych i edukacyjnych wysiłków i ich organizacji oraz zaangażowania w zbrojną rewolucję palestyńską”.
- Artykuł 15: “Wyzwolenie Palestyny, z arabskiego punktu widzenia, jest narodowym (qawmi) obowiązkiem i próbuje odeprzeć syjonistyczną i imperialistyczną agresję przeciwko arabskiej ojczyźnie, a celem jest likwidacja syjonizmu w Palestynie”.
- Artykuł 19: “Podział Palestyny w 1947 roku i założenie państwa Izrael jest całkowicie nielegalne, niezależnie od upływu czasu”.
- Artykuł 20: „Deklaracja Balfoura, Mandat dla Palestyny i wszystko co opiera się na nich, uważa się za nieposiadające mocy prawnej. Twierdzenia o historycznych i religijnych związkach Żydów z Palestyna są niezgodne z faktami historii i prawdziwym pojęciem tego, co stanowi państwowość. Ani też Żydzi nie są jednym narodem z własną tożsamością; są obywatelami państw, do których należą”.
- Artykuł 21: “Lud Arabów palestyńskich, wyrażając się w zbrojnej rewolucji palestyńskiej, odrzuca wszystkie rozwiązania, które są namiastkami całkowitego wyzwolenia Palestyny”.
Organizacja terrorystyczna
OWP rozpętała walkę zbrojną przeciwko Izraelowi przez atak na centralny wodociąg Izraela w 1965 roku i nieustanne zamachy na Izraelczyków z ich baz w Jordanii, Libanie, Egipcie i Syrii.
Po Wojnie Sześciodniowej ofensywa OWP przeciwko Izraelowi nasiliła się wraz z serią koszmarnych ataków terrorystycznych na izraelskich obywateli. OWP wydalono z Jordanii w lipcu 1971 roku i zaczęła funkcjonować z Damaszku w Syrii i Bejrutu w Libanie, skąd nadal przypuszczała ataki terrorystyczne na Izrael. Obecnie OWP składa się z szeregu palestyńskich frakcji i partii, włącznie z Fatahem, Ludowym Frontem Wyzwolenia Palestyny (LFWP) i Demokratycznym Frontem Wyzwolenia Palestyny (DFWP). Tak więc OWP działa jako organizacja parasolowa dla swoich terrorystycznych członków, którzy są odpowiedzialni za wiele ataków włącznie z następującymi:
- Atak na autobus szkolny w Awiwim, podczas którego zabili dziewięcioro dzieci, trzech dorosłych i poważnie ranili 19 osób;
- Masakra 11 izraelskich sportowców na Olimpiadzie w Monachium w 1972 roku;
- Masakra 26 uczniów i dorosłych oraz ranienie 70 innych w ataku z 1974 roku na szkołę w Ma’alot;
- Zabicie 8 zakładników w hotelu Savoy w 1975 roku;
- Masakra 37 Izraelczyków i ranienie 76 innych w tym, co stało się znane jako „masakra na drodze nadbrzeżnej” w 1978 roku;
- Liczne porwania samolotów w latach 1960. i 1970.
Liga Arabska uznaje Organizację Wyzwolenia Palestyny za „jedyne prawomocne przedstawicielstwo ludu palestyńskiego”, a Organizacja Narodów Zjednoczonych za „reprezentanta ludu palestyńskiego”. Mimo jej działalności terrorystycznej większość świata traktowała OWP w podobny sposób, chociaż Izrael i Stany Zjednoczone określiły ją jako „organizację terrorystyczną”.
Izrael w końcu uznał przedstawicielski status OWP w 1993 roku, co doprowadziło do podpisania Umów z Oslo.
Podczas negocjacji o Umowach z Oslo w latach 1990. Autonomia Palestyńska stała się rządzącą władzą na Zachodnim Brzegu w imieniu OWP i kierownictwo OWP oficjalnie oznajmiło, że wyrzeka się swojego wezwania do zniszczenia Izraela i zobowiązało do usunięcia ze swojej Karty elementów odmawiających Izraelowi prawa do istnienia. W praktyce jednak to się nie zdarzyło. Po pierwsze, Artykuł 33 Karty stanowi: “Ta Karta nie będzie poprawiana bez [głosu] dwóch trzecich wszystkich członków Kongresu Narodowego Organizacji Wyzwolenia Palestyny na specjalnej sesji zwołanej w tym celu”. A tego kroku OWP nigdy nie podjęła.
Po drugie, co ważniejsze, Autonomia Palestyńska nadal uczy swoje dzieci, że któregoś dnia powrócą do całego Izraela i daje im mapy, które pokazują cały Izrael jako „Palestynę”. Zachęca również, a także płaci ludziom, by popełniali zamachy terrorystyczne na niewinnych Izraelczyków – dokładnie wykonując to, do czego została założona OWP.
To wskazuje, że palestyńskie kierownictwo nie porzuciło swoich pierwotnych korzeni w OWP, które nie mają nic wspólnego z Zachodnim Brzegiem lub Gazą, ale wszystko wspólne z celem zniszczenia państwa żydowskiego.
Palestine Liberation Organization. What is the PLO?
Honest Reporting, 15 września 2019
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Dov Lipman
Izraelski polityk. Urodzony w Stanach Zjednoczonych, w 2004 przeniósł się z rodziną do Izraela. Jest członkiem Knesetu z ramienia partii Yesh Atid. Często komentuje w radiu, pisze cotygodniowe felietony w „Jerusalem Post”.
