Zakwefić kobiety: najpotężniejsza broń islamistów

Ten nowy trend pojawia się także w popkulturze Zachodu, a był w mediach praktycznie niewidoczny jeszcze dziesięć lat temu: kobiety w chustach na głowach są obecne w programach telewizyjnych, takich jak MasterChef.

Kultura głównego nurtu uważa teraz zakwefione kobiety za “normalność”. Air France wezwała niedawno swoje pracownice, by nosiły zasłony podczas lotów do Iranu. Rząd we Włoszech zasłonił niedawno nagie rzeźby w rzymskim muzeum podczas wizyty prezydenta irańskiego Hassana Rouhaniego ze względu na "szacunek" dla jego wrażliwości.

W świecie arabsko-islamskim jednak przez długi czas zasłonięte kobiety były czymś wyjątkowym.

Trudno uwierzyć, że do początku lat 1990. większość kobiet w Algierii nie była zakwefiona. 13 maja 1958 r. na Place du Gouvernement w Algierze dziesiątki kobiet zdarły z siebie zasłony. Minispódniczki opanowały ulice.

Rewolucja irańska zawróciła ten tren: pierwsze chusty pojawiły się na początku lat 1980. wraz z wzrostem ruchu islamskiego na uniwersytetach i w biednych dzielnicach Algierii. Ambasada irańska w Algierze rozdawała hidżaby.

W 1990 r. Algieria była na krawędzi maratonu strachu i śmierci: wojny domowej z widmem przełomu dla islamistów (100 tysięcy zabitych). Ludzie wiedzieli, że stanie się coś strasznego widząc tłumy zasłoniętych kobiet na ulicach.  

Pierwszą ofiarą wojny islamistów w Algierii była dziewczyna, która odmówiła noszenia zasłony, Katia Bengana. Broniła swojej decyzji jeszcze, kiedy kaci wycelowali karabinami w jej głowę. W 1994 r. Algieria zbudziła się i zobaczyła mury obklejone plakatami islamistów z oznajmieniem o egzekucji niezakwefionej kobiety. Dzisiaj bardzo niewiele kobiet odważa się na wyjście z domu bez hidżabu lub czadoru.

Spójrzcie na fotografie z Kabulu z lat 1960, 1970. i 1980., a zobaczycie wiele niezakwefionych kobiet. Potem przyszli talibowie i je zakryli. Emancypację w Maroku rozpoczęła księżniczka Lalla Aisza, córka sułtana Mohameda Ben Joussefa, który przyjął tytuł króla po ogłoszeniu przez kraj niepodległości. W kwietniu 1947 r. Lalla wygłosiła przemówienie w Tangierze i ludzie słuchali zdumieni tej niezakwefionej dziewczyny. W ciągu kilku tygodni kobiety w całym kraju odmówiły noszenia chust. Dzisiaj Maroko jest jednym z najbardziej wolnych krajów w świecie arabskim. 

W Egipcie w latach 1950. prezydent Gamal Abdel Nasser szydził w telewizji z żądania Bractwa Muzułmańskiego, by zakwefić kobiety. Jego żona, Tahia, nie nosiła chusty nawet na oficjalnych uroczystościach. Dzisiaj, według badaczki, Mony Abaza, 80% kobiet egipskich jest zakwefionych. Surowa, wahbicka wersja islamu dotarła do Egiptu dopiero w latach 1990. przez miliony Egipcjan, którzy pojechali pracować w Arabii Saudyjskiej i innych krajach Zatoki. Tymczasem inne grupy politycznego ruchu islamistów zdobywały coraz szersze tereny. Egipskie kobiety zaczęły paradować w zasłonach.  

W Iranie tradycyjna czarna szata zakrywająca kobiety od czubka głowy po kostki dokonała inwazji na kraj za czasów ajatollaha Chomeiniego. Twierdził on, że czador jest „sztandarem rewolucji” i nakazał jego noszenie wszystkim kobietom.

Pięćdziesiąt lat wcześniej, w 1926 r. Reza Szach dostarczył ochrony policyjnej kobietom, które zdecydowały się na odrzucenie zasłony. 7 stycznia 1936 r. Szach nakazał wszystkim nauczycielkom, żonom ministrów i pracowników rządowych “pokazywanie się w strojach europejskich”. Szach poprosił swoją żonę i córki, by chodziły publicznie niezakwefione. Szach Muhammad Reza Pahlawi, który we wrześniu 1941 r. przejął tron po ojcu, popierał tę i inne reformy i zakazał kobietom publicznego noszenia zasłon.  

W Turcji Mustafa Kemal Ataturk prawił kazania tłumom kobiet, prosząc je, by dały przykład: zdejmowanie zasłon oznaczało przyspieszenie niezbędnego zbliżenia między Turcją a cywilizacją europejską. Przez pięćdziesiąt lat Turcja odmawiała zasłaniania kobiet – do 1997 r., kiedy rząd pod kierownictwem islamisty, Necmettina Erbakana zniósł zakaz zasłon w miejscach publicznych.  

Turcja Erdogana używała zasłon, by zachęcić do szalejącej islamizacji społeczeństwa.  

W odróżnieniu od tego prezydent Tunezji, Habib Bourguiba, wydał okólnik zakazujący noszenia hidżabu w szkołach i biurach publicznych. Nazywał zasłonę “ohydną szmatą” i promował swój kraj jako jeden z najbardziej oświeconych narodów arabskich.

Nie tylko świat muzułmański przez długi czas odmawiał przyjęcia tego symbolu. Przed rozprzestrzenieniem się radykalnego islamu minispódniczkę, ten symbol kultury Zachodu, można było zobaczyć na całym Bliskim Wschodzie. Jest wiele fotografii, które przypominają nam o tym długim okresie: niezakwefione stewardessy w spódnicach w afgańskiej linii lotniczej (co za ironia, że dzisiaj Air France chce swoje stewardessy zakwefić); konkurs piękności, jaki król Jordanii, Hussein, zorganizował w Hotelu Philadelphia; iracka żeńska drużyna futbolowa; syryjska sportsmenka, Silvana Szaheen; niezakwefione kobiety libijskie, maszerujące ulicami; studentki na palestyńskim uniwersytecie Birzeit i egipskie dziewczyny na plaży (w tym czasie burkini zostałaby odrzucona jako klatka).

Potem, w połowie lat 1980, wszystko się nagle zmieniło: prawo szariatu wprowadzono w życie w wielu krajach, kobiety na Bliskim Wschodzie umieszczono w przenośnym więzieniu, a w Europie przyjęły one zasłonę, by odzyskać swoją „tożsamość”, co znaczyło odmowę asymilacji do wartości europejskich i islamizację wielu miast europejskich.

Najpierw narzucono zasłony na kobiety, a potem islamiści rozpoczęli dżihad przeciwko Zachodowi.

Najpierw zdradziliśmy te kobiety przez zaakceptowanie ich niewolnictwa jako “wyzwolenia”, potem Air France zaczęła zakwefiać kobiety podczas pobytu w Iranie w ramach okazywania “szacunku”. Wiele mówi to także o hipokryzji zachodnich feministek, które zawsze gotowe są potępiać „homofonicznych” chrześcijan i „seksizm” w USA, ale milczą o przestępstwach seksualnych radykalnego islamu. Jak pisze feministka Rebecca Brink Vipond: "Nie połknę przynęty protekcjonalnego wezwania do feministek, by odłożyły na bok swoje cele w Ameryce i zajęły się problemami muzułmańskich teokracji”. To są te same feministki, które porzuciły Ayaan Hirsi Ali, odważną holendersko-somalijską dysydentkę z islamu, by broniła się sama; to one nie dopuściły, by przemawiała na Brandeis University.

Jak długo utrzymamy zakaz okaleczania genitaliów kobiet (FGM)? Badanie opublikowane niedawno w USA sugeruje, że pozwolenie na jakieś „łagodniejsze” formy okaleczania kobiet, które dotyka 200 milionów kobiet na świecie, jest bardziej “kulturowo wrażliwe” niż zakazanie tej praktyki i że rytualne „nacięcie” łechtaczek dziewczynek może zapobiec bardziej okaleczającej praktyce. Tej propozycji nie przedstawił Tariq Ramadan lub sąd islamski w Sudanie, ale dwoje amerykańskich ginekologów, Kavita Shah Arora i Allan J. Jacobs, którzy opublikowali to badanie w jednym z najważniejszych pism naukowych, Journal of Medical Ethics.

Jest to świadectwo, jakie można osiągnąć dno w tym, co francuski „nowy filozof”, Pascal Bruckner, nazwał "łzami białych ludzi” z ich masochizmem, tchórzostwem i cynicznym relatywizmem. Dlaczego nie usprawiedliwić także kamienowania kobiet oskarżonych o cudzołóstwo? Wygląda, jakbyśmy nie mogli skapitulować wystarczająco szybko.

Veiling Women: Islamist’s Most Powerful Weapon

Gatestone Institute, 20 kwietnia 2016

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska