Pająki pawie są nie tylko piękne, ale są wspaniałymi przykładami doboru płciowego, ponieważ samce mają zdumiewające kolory i wykonują fascynujące pokazy, których używają w próbach przyciągania samic. “Próby” nie znaczą oczywiście, że robią to ze świadomym zamiarem, a jedynie pokazuje rezultaty doboru płciowego.
Jedynym powodem, dla którego pająki pawie nie zyskują tyle uwagi, co ich ptasie odpowiedniki – rajskie ptaki – jest to, że są malutkie, jak ten (wszystkie zdjęcia Jurgena Otto):
Podobnie jak wszystkie skakunowate, pająki pawie są także niesłychanie szybkie, jak można zobaczyć na filmach poniżej.
Pisałem o tych stawonogich klejnotach już wcześniej (tutaj i tutaj); są, jak powiedziałem, skakunowate czyli skaczące i pająki pawie należą do rodzaju Maratus. Wszystkie poza jednym z około 50 gatunków (może ich być 60 lub więcej) znajdują się w Australii. Ich głównym popularyzatorem i odkrywcą jest dr Jürgen Otto, który ma poświęconą im stronę internetową, jak też stronę Facebooka i stronę Flickr.
Typowo dla gatunków dobranych płciowo tylko samce mają jaskrawe kolory i wykonują pokazy, co wynika z rzadkości gotowych do reprodukcji samic, które trzeba zwabić. Film poniżej pokazuje zdumiewającą różnorodność zachowań pająków Maratus (51 w tym klipie). Samce gorączkowo wymachują kończynami i odwłokiem (wszystkie uderzająco oznakowane), żeby zwrócić na siebie uwagę samic.
Otto ma lekko niepokojący obyczaj dodawania muzyki tanecznej do swoich pajęczych filmów; ja wolę zamknąć dźwięk. Można podziwiać te stworzenia bez antropomorfizowania ich:
Tutaj jest jeden z gatunków, Maratus volans, odkryty, sfilmowany przez Otto z jego narracją (w 5:21 minucie widać samca, któremu się nie powiodło i został zjedzony przez samicę):
Dwa lata temu Otto opisał siedem nowych gatunków Maratus; tutaj jest pokazujący je film:
Według kilku źródeł, włącznie z Australian Broadcasting Corporation, Otto znalazł cztery dodatkowe gatunki, jak też nowe podgatunki. Niestety, żaden z artykułów informujących o tym odkryciu, nie podaje linków do artykułu naukowego z formalnym opisem (to jest wada sporej części dziennikarstwa o nauce). W końcu znalazłem artykuł Otto w mało znanym piśmie, “Peckhamia”. (Link pod tym postem).
Jeśli klikniesz na link pod zdjęciem, zobaczysz film ABC, który pokazuje wszystkie nowe gatunki:
A tutaj są nowe gatunki. Najpierw, streszczenie artykułu Otto:
Cztery nowe gatunki rodzaju Maratus z Zachodniej Australii są opisane: M. cristatus, M. electricus, M.gemmifer i M. trigonus. M. electricus jest porównany do blisko spokrewnionego M. linnaei Waldock 2008. Nowy podgatunek M. melindae Waldock 2013, M. melindae corus, jest z nowej lokalizacji na wschód od Cervantes. Udokumentowany także jest pokaz godowy wszystkich sześciu gatunków.
W samym artykule jest dużo więcej zdjęć, również samic, które są podobne i znacznie mniej barwne od samców, co widać poniżej:
Maratus electricus:
Maratus cristatus:
Maratus gemmifer:
Maratus trigonus:
M. melindae corus (nie umknęło mojej uwadze, że ten gatunek jest bardzo podobny do M. gemmifer przedstawionego powyżej, ale Otto identyfikuje go jako podgatunek innego gatunku, odróżniający się barwą wzorów).
Profesor (emeritus) na wydziale ekologii i ewolucji University of Chicago, jego książka "Why Evolution is True" (Polskie wydanie: "Ewolucja jest faktem", Prószyński i Ska, 2009r.) została przełożona na kilkanaście języków, a przez Richarda Dawkinsa jest oceniana jako najlepsza książka o ewolucji. Jerry Coyne jest jednym z najlepszych na świecie specjalistów od specjacji, rozdzielania się gatunków. Jest wielkim miłośnikiem kotów i osobistym przyjacielem redaktor naczelnej.
