Wszelka rzeczowa dyskusja na temat korelacji między terroryzmem a izraelsko-palestyńskimi negocjacjami pokojowymi powinna podkreślać następujące daty: lipiec 2000 r., wrzesień 2000 r. i styczeń 2001 r.
W lipcu 2000 roku Jaser Arafat odrzucił ofertę pokojową złożoną przez Ehuda Baraka, która po raz pierwszy w historii stworzyłaby suwerenne państwo palestyńskie.
We wrześniu 2000 roku Palestyńczycy rozpoczęli tak zwaną drugą Intifadę, pięcioletnią kampanię sadystycznej przemocy, w której zginęło ponad 1000 Izraelczyków, głównie cywilów, i okaleczyli tysiące innych.
W styczniu 2001 r. Barak, mimo wybuchu terroru kilka miesięcy wcześniej, nadal uczestniczył w rozmowach prowadzonych przez USA, tylko po to, by Arafat ponownie odrzucił jego jeszcze hojniejszą ofertę pokojową.
Jaki jest więc wniosek z tej osi czasu, która pokazuje, że nawet mimo potwornej kampanii palestyńskiej przemocy Izrael podejmował szczere starania o pokój?
Co najmniej powinno to służyć jako ważna ilustracja tego, dlaczego jest mało, jeśli w ogóle, dowodów na to, że Palestyńczycy „uciekają się” do terroru, kiedy nie ma nadziei na pokój i dwa państwa. W przeciwnym razie, dlaczego II Intifada rozpoczęła się w okresie, gdy szanse na utworzenie państwa palestyńskiego były największe?
Jak było do przewidzenia, autorzy ostatnich artykułów w brytyjskich mediach na temat niedawnego wzrostu palestyńskiego terroru ani przez chwilę nie zastanawiali nad tym irytującym, zaprzeczającym tej narracji pytaniem.
Artykuł redakcyjny „Telegraph” (Mid-East On Knife's Edge, 30 stycznia) koncentrował się na obawach przed wzrostem przemocy i niestabilności w regionie po tym, jak palestyński terrorysta zamordował w piątek siedmiu izraelskich cywilów, po czym dodał: „Brak jakichkolwiek ruchów w kierunku politycznego rozstrzygnięcie odwiecznego sporu zachęca młodych Palestyńczyków do słuchania tych, którzy podsycają napięcia”.
W „Timesie”, Anshel Pfeffer (Czy śmiertelny tydzień w Izraelu stwarza perspektywę Trzeciej Intifady?, 29 stycznia) zakończył swój artykuł stwierdzeniem, że „nowe pokolenie Palestyńczyków wyrosło bez nadziei. Mają niewiele do stracenia, rozpoczynając nową [Intifadę].
A w listopadowej analizie na temat wzrostu przemocy, korespondent „Financial Times” w Jerozolimie, James Shotter (Upsurge in violence heightens anxiety over stability of West Bank, 23 listopada) tak wyjaśnił powstanie grupy terrorystycznej Lion Den :
Funkcjonariusze w Nablusie powiedzieli, że w grę wchodzą również inne szersze czynniki: gniew na 55-letnią okupację Izraela i dorastanie pokolenia zbyt młodego, by pamiętać porozumienia z Oslo z lat 90., które na krótko wzbudziły nadzieje na rozwiązanie konfliktu i niezależne państwo palestyńskie.
Shotter sugeruje, że w czasach, gdy istnieje nadzieja na pokojowe rozwiązanie konfliktu, palestyński apetyt na terror osłabnie – korelacja, która w najlepszym razie jest pobożnym życzeniem i, jak wykazaliśmy w przypadku drugiej intifady, nie popierają jej wydarzenia z końca lat 90. i od początku nowego tysiąclecia.
Pokoleniem, które dokonywało terroru w nowym tysiącleciu, było pokoleniem Oslo – byli tymi, którzy nie tylko widzieli, jak ich przywódca ściska dłoń Icchakowi Rabinowi, ale doświadczyli owoców negocjacji w postaci wycofania IDF z dużych obszarów Zachodniego Brzegu i przekazania AP kontroli nad głównymi skupiskami ludności palestyńskiej. Ci Palestyńczycy byli oczywiście świadkami wycofania się Izraela z Gazy w 2005 r., jednostronnego ustępstwa, które doprowadziło do powstania islamistycznej grupy ekstremistycznej oddanej koncepcji unicestwienia Izraela.
Nic z tego nie sugeruje, że negocjacje pokojowe między obiema stronami nie są niezwykle ważne. Chodzi o podkreślenie absolutnej głupoty – biorąc pod uwagę ostatnie trzydzieści lat historii izraelsko-palestyńskiej – wniosku, że rozpacz z powodu braku horyzontu dyplomatycznego jest tym, co popycha skądinąd normalnych ludzi do mordowania niewinnych mężczyzn, kobiet i dzieci w restauracjach, na przystankach autobusowych, a nawet przed żydowskimi domami modlitwy.
Do Peace Negotiations Prevent Terror
CAMERA-UK, 30 stycznia 2023
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
*Adam Levick
Autor i redaktor naczelny strony internetowej "Camera UK" zajmującej się monitorowaniem antysemityzmu na łamach brytyjskiej prasy.
Strona www autora
