Dziewiczy lasek na skraju miasteczka

Prezes spojrzał w okno i powiedział: „Nie mamy czasu, ale nie wolno się spieszyć.”  

Zapytał o opozycję, więc powiedziałem jak jest – porażka polityczna i moralna, nie dorastają Prezesowi do pięt. Spojrzał na piętę, ale chyba niczego nie dostrzegł. A jak na waszym polu – zainteresował się. Powiedziałem, że rośnie. Nie byłem pewien, czy oczekuje szczegółowego sprawozdania, czy ogólnego zapewnienia, że wszystko pod kontrolą. Nie drążył, więc nie rozwijałem. Miałem już wyjść, kiedy Prezes zapytał o M. Nie mogłem wiedzieć, co chce wiedzieć, bo to różnie bywa, więc  powiedziałem, że ostatnio nic nie słyszałem.

Jak usłyszysz, to mi powiedz – powiedział cicho. Wskazówka była bardzo wyraźna, Prezes podejrzewa, że M. może knuć i sonduje. Albo szuka potwierdzenia, albo wręcz przeciwnie. Powiedzieć, że coś się słyszało, źle, powiedzieć, że się nic nie słyszało, może zakrawać na udział w spisku.  Powiedziałem, że ja M. zawsze ceniłem, ale ostatnio zacząłem mieć trochę wątpliwości. No właśnie, powiedział Prezes. Gdyby coś, to u mnie drzwi zawsze otwarte zakończył, dając do zrozumienia.

Od Prezesa poszedłem do działu sprzedaży, żeby się dowiedzieć, czy są powody do niepokoju. W porównaniu do ubiegłego miesiąca wzrost, w porównaniu z analogicznym okresem ubiegłego roku właściwie też, więc Prezes na zimne dmucha, albo na gorące, ale w zakresie kadrowym.

Żona mi poradziła, że sprawdzić tweety M. za ostatni kwartał. Sprawdziłem, trzymał się linii generalnej i atakował wrogów Prezesa. Tweetowanie to gra zespołowa, ale na tym boisku zawsze łatwo coś spaprać.

Uświadomiłem sobie, że takie sprawdzanie wiele nie daje. Mógł coś usunąć, ale jeśli raz było, to ktoś może mieć i jechać dalej zrzutem z ekranu. Ja tego unikam, bo te tweety to wolna amerykanka, można sobie krzywdę zrobić.         

Jedno było pewne, nie należy teraz spotykać się z M. na stronie. Ludzie takie rzeczy widzą. Na chrzciny do Janka też lepiej nie chodzić, bo on tam może być. A na publicznych spotkaniach zadawać podchwytliwe pytania o szczegóły, niech mówi, jak on to sobie wyobraża, cokolwiek sobie wyobraża. Niech sobie nie wyobraża, że ludzie tak sobie wszystko połkną bez pytania. 

Tak czy inaczej, trzeba spróbować ustalić, o co może chodzić. Trzeba patrzeć na całokształt, czyli obserwować kto z kim. Trochę to widać na fejsbuku, tam widać kto do kogo  lubi zaglądać i co lajkuje. Za mądry to człowiek z tego nie jest, ale ogólną orientację można zdobyć.

Doświadczenie uczy, że najważniejsze jest to, czego wcale nie widać. Jakby ktoś przeciwko Prezesowi knuł, to by się przecież nie afiszował, przeciwnie.   

Muszę powiedzieć, że zaczęło mnie to męczyć, bo Prezes jeszcze nigdy nie obdarzył mnie takim zaufaniem. Byłem pewien, że nie każdemu mówił o tych otwartych drzwiach. Zastanawiałem się, gdzie M. może się spotykać ukradkiem. Gdzieś na wyjazdach, poza miastem, ale nawet to, trzeba umówić tu, więc pewnie ma jakieś miejsce na dyskretne i nie wzbudzające podejrzeń spotkania. Najpierw nic mi nie przychodziło do głowy, a potem mnie olśniło, że M. ma psa i codziennie chodzi z nim do dziewiczego lasku na spacery.

Dziewiczy lasek jest dziewiczym laskiem od pokoleń, bowiem głównie tu młodzież męska rozdziewicza młodzież żeńską w okresie burzy i naporu i tak było już w czasach komunistycznych, a pewnie jeszcze za cara. Kiedy radna Mańkut zaproponowała, żeby nazwać go parkiem im. Piotra Skargi, Chciałem nawet odradzać, ale na szczęście opozycja narobiła wrzasku i propozycja upadła bez mojej interwencji. Opozycja twierdziła, że ten lasek jest za mały, ale w to nikt nie uwierzy, oni raczej coś do Piotra Skargi mają. (A radna Mańkut lepiej by siedziała cicho, bo niektórzy to i owo mogą wiedzieć.)

Dziewiczy lasek jest dziewiczym laskiem bez imienia, niektórzy mówią na niego tylko lasek, chociaż wszyscy wiedzą. Do lasku można wejść tędy, albo tamtędy, więc można się spotkać dyskretnie. Mieszkam na czwartym piętrze i z mojego okna nawet widać wejście do lasku od strony wschodniej i od północnej, od południowej strony jest jezioro, a od zachodu bagna, więc od tamtej nikt chyba nie wchodzi.

Z mojego okna to widać sylwetki ludzi, ale rozpoznać to człowiek raczej nie rozpozna, konieczny byłby dobry sprzęt. Takie profesjonalne lunety do obserwowania ptaszków to mają zaporowe ceny. Wypatrzyłem jedną po przystępnej cenie, Celestron C5 Spotter XLT. Żona złapała się za głowę, bo kosztuje 2 200. Powiedziałem jej jednak, że to może być inwestycja w naszą przyszłość. Nie była pewna, ale nie protestowała. To jednak spory wydatek na naszą kieszeń.

Zamówiłem. Luneta przyszła po tygodniu i od razu zacząłem się uczyć jej obsługi. Nie była bardzo skomplikowana, ale żeby ją połączyć z aparatem fotograficznym to miałem kłopot, a bez tego to żadna dokumentacja. W normalny dzień mogłem troszkę obserwować przed pójściem do pracy, bo po powrocie było już ciemno. Najwięcej okazji dawały weekendy.

Czasem do lasku wchodzili młodzi ludzie, głównie chłopaki. Przez krzaki było widać, jak zaraz na skraju siadają na zwalonym drzewie i piwo piją. Ta luneta była taka dobra, że widziałem nawet jakie – głównie Harnasia pili. Też piliśmy w dziewiczym lasku piwo i wyrośliśmy na ludzi, nie ma co wydziwiać. A z drugiej strony tak od rana, to chyba nie powinni, to jednak jest młodzież szkolna.   

Z psami przychodziły głównie kobiety, to zrozumiałe, rano mężczyźni muszą przygotować się do walki ze światem. Najczęściej jednak w polu widzenia nie było nikogo i czasem nawet na ptaszki patrzyłem, ale ja ich zanadto nie rozróżniam, owszem wróbla i boćka to tak, łabędzia też, raz widziałem takiego dużego, czarnego, ale jak mówię, ja się na nich nie znam.

Zacząłem robić zdjęcia tym ptakom, żeby dojść do wprawy, bo potem jak będzie trzeba, to lepiej, żeby były dobre. Pierwsze zdjęcie zrobiłem, a żona mówi, że to jemiołuszki. Nie wiedziałem nawet, że takie są. Nawet ładne. 

M. po raz pierwszy pojawił się w sobotę o 10.12. Wcale nie zwracał na swojego psa uwagi tylko rozmawiał przez telefon. Zrobiłem mu zdjęcie. Zniknął w lasku i nie było go widać 24 minuty. W tym czasie innych osób w lasku nie było. Cały lasek można przejść w 10 minut, więc co on tam robił? Nikt mi nie powie, że tylko spacerował.        

W niedzielę M. nie widziałem, przez następny tydzień było tak samo. Jacyś wagarowicze, kilka kobiet z psami. Nic. W firmie też jakby normalnie. Wyczuwało się jakąś atmosferę, ale trudno było powiedzieć jaką. M. funkcjonował normalnie, ani nie podskakiwał, ani nikt go specjalnie nie omijał. W jego tweetach też nic szczególnego, zacząłem je sobie zbierać w osobnym pliku.

W kolejną sobotę sytuacja się powtórzyła, był w dziewiczym lasku z psem, ale nikogo w pobliżu nie było. Jakaś kobieta weszła do lasku za nim i wyszła przed nim. Całkiem obca.

Dopiero po miesiącu intensywnych obserwacji zobaczyłem pierwszy raz jak od północnej strony ktoś wchodzi do lasku, kiedy M. wchodził od wschodu. Nie zdążyłem nastawić lunety, więc nie wiedziałem kto to taki. Przez kwadrans czekałem jak na szpilkach, a potem zobaczyłem jak wyszli obaj północną ścieżką i rozmawiali. Nastawiłem aparat i patrzę co widać. On tam stał z Prezesem i było widać, że knują.

Zrozumiałem, że nie nadaję się na polityka. Chociaż nie wiadomo, co mógłbym robić. Może raczej powinienem zasiadać w jakiejś radzie.

Postanowiłem sprzedać  mój Celestron C5 Spotter XLT na Alegro, ale niespodziewanie żona stanowczo zaprotestowała. Powiedziała, że ma jakiś projekt. W tej sytuacji nie wypadało mi się z nią spierać, ale nie wiem, co ona tam chce w tym dziewiczym lasku wypatrzeć. Dałaby kobieta ludziom spokój, bo chyba nie zamierza na ptaki patrzeć.