Chora koncepcja Boga/bogów

 

Prawie wszystkie religie uczą, że miłe bogom są rozmaite czynności nie mające bezpośredniego związku z moralnością, takie jak odmawianie modlitw, składanie ofiar, udział w procesjach i pielgrzymkach, noszenie krzyżyków i szkaplerzyków. Wykonywanie takich czynności jest o wiele łatwiejsze od stałego i konsekwentnego trzymania się uczciwego trybu życia. Jeżeli zaś bogom można się przypodobać nie tylko moralnym postępowaniem, ale także spełnianiem obrzędów religijnych, to pobożność musi wpływać negatywnie na moralność, skłaniając do wyboru łatwiejszej drogi uzyskania łaski bożej, do /../ zastępowania moralności czynnościami kultowymi”  (Andrzej Nowicki Zarys dziejów krytyki religii. Starożytność).

Ten teologiczno-etyczny problem można porównać do zasady „naczyń połączonych”: nie sposób rozważać o koncepcji zdrowego człowieczeństwa w kontekście religijnym, jeśli nie weźmie się pod uwagę koncepcji bogów/Boga, jaka została wypracowana przez różne religie podczas wielu tysięcy lat ich istnienia i nieustannego ewoluowania. A z kolei na „jakość” tejże koncepcji mają wielki wpływ cechy naszej ułomnej natury, jaką dostaliśmy ponoć od Boga (w Biblii opisane są rzekome okoliczności tego wydarzenia ). Zaś wg nauki jest to „genetyczny spadek”, czyli dziedzictwo po dalekich zwierzęcych przodkach.          

Przyczyny owej „chorej” koncepcji bogów/Boga tkwią w jej genezie i są rezultatem tego, że stworzyli ją sami ludzie – kapłani wszechczasów (tak nazywam kapłanów z różnych religii i czasów, którzy mieli wpływ na tworzenie wizerunków bogów, funkcjonujących w zbiorowej  świadomości wiernych nie tylko naszego kręgu kulturowego). Dlatego jest ona tak pomyślana (od początku nieświadomie, w miarę rozwoju religii coraz bardziej świadomie), aby to oni byli koniecznym ogniwem we wzajemnych relacjach bogów/Boga ze swymi stworzeniami.

I aby to oni, jako nieodzowni pośrednicy pomiędzy bóstwem, a jego wyznawcami mieli zagwarantowane nie tylko owo pośrednictwo, ale też szacunek ze strony bliźnich, prestiż oraz splendor należny tej elitarnej „profesji”. Wystarczy zapoznać się z definicją sacerdotalizmu, który jest najbardziej rozpowszechnioną formą systemów religijnych, aby się przekonać jak to zostało przemyślnie zorganizowane. A przy okazji (w przypadku wyższej hierarchii) chodzi też o to, by mieć władzę, bogactwo i przywileje, bo jak ujęto w jednej z książek: „Staranne uprawianie religii daje więcej władzy niż cokolwiek innego, ale też bardzo dużo pieniędzy”.  

Z tej perspektywy powinniśmy patrzeć na ów „teologiczny” problem, jeśli chcemy zrozumieć dlaczego koncepcja bogów/Boga jest tak bardzo zakłamana. Mając powyższe na uwadze, stają się wtedy zrozumiałe powody licznych sprzeczności, których nie dostrzegają wierzący. Samo wymyślenie niewidzialnej i nienamacalnej Istoty Najwyższej i najważniejszej we Wszechświecie (uświęcony egotyzm!), której każdy człowiek powinien się bezwarunkowo podporządkować – już jest wynalazkiem na miarę umiejętności rozpalania ognia, co najmniej.

Istoty, której istnienia w żaden sposób nie można potwierdzić: ani rozumem, ani zmysłami, a w którą mimo to, powinno się wierzyć. I w imię tej wiary (lub w jej obronie) można czynić wszystko: zabijać i mordować, nawracać całe narody ogniem i mieczem na „prawdziwą wiarę”, rzucać na niewinne kobiety podejrzenia o „czary”, a przyznanie do „winy” wymuszać torturami i palić je na stosach, ograbiając z dorobku życia. Można ludzi skazywać na banicję, więzienie i śmierć za rzekome „bluźnierstwa”, oszukiwać i okłamywać. Małe dzieci (wbrew woli rodziców) chrzcić i indoktrynować od maleńkości. I to wszelkie zło nazywać „dobrem miłym Bogu”, za które jego sprawcom będzie się należała „zasłużona” nagroda w niebie!

Jest to koncepcja Boga, który jest „w sobie i z siebie najszczęśliwszy”. A mimo to, potrzebuje miłości swych ułomnych stworzeń oraz ich wiary w swoje istnienie i to tak bardzo, że od niej uzależnił zbawienie lub potępienie duszy ludzkiej! Co wg religijnej obietnicy oznacza życie pośmiertne i wieczne w niebie (albo wieczne męki w piekle). Boga, który mógł stworzyć istoty doskonałe (wszechmogący!), jednakże stworzył je bardzo ułomne. A mimo tego, przeznaczył je na protoplastów przyszłej ludzkości, choć doskonale wiedział jakie będą tego tragiczne skutki w przyszłości. Zamiast od razu naprawić tę sytuację, aby nasz gatunek począł się z doskonałej pary ludzi, Bóg obarczył ich winą za zło istniejące w jego dziele i wyganiając ich z raju w takim stanie, skazał ich na rozmnażanie się z grzeszną naturą.

Jest to koncepcja Boga, który zapragnął osobiście uczestniczyć w historii swych stworzeń, wymagając od nich bojaźni („Niech cała ziemia boi się Pana i niech się Go lękają wszyscy mieszkańcy świata” (Ps 33,9), posłuszeństwa sobie i bezwarunkowego poddania się jego woli. Jednocześnie wmawiając im, iż dostali od niego „wolną wolę” po to, by mogli mu „dobrowolnie służyć”, kochać go i wielbić, oraz bać się go! Na czym chyba najbardziej Bogu zależało (takie można odnieść wrażenie z lektury Biblii, a szczególnie Starego Testamentu). Nie wziął jednak pod uwagę możliwości, by ta namiastka „wolnej woli” posłużyła człowiekowi do uwolnienia się od religii, jak i od jego zachłannej „opiekuńczej miłości”.

Jest to koncepcja Boga, który wymaga od swych stworzeń, aby były dobre i wykazywały się licznymi cnotami, chociaż dostały od niego (za karę) wielce ułomną naturę, skłonną do czynienia zła i nieprawości. I chociaż tenże Bóg mógłby wyegzekwować od swoich stworzeń wszystko, co tylko by zechciał z racji swoich atrybutów i to nawet bez ich wiedzy i zgody – on uznał, iż ma prawo wymagać od nich dobrych zachowań, bowiem dał im moralność (zakłamaną i dwulicową), która powinna (wg religii) zrekompensować im ową grzeszną naturę. Wystarczy tylko, aby mocno i szczerze w to wierzyli i tego chcieli.      

Co jednak jest najbardziej zakłamane w tej religijnej koncepcji? Otóż to, że Bóg nie tylko „spartolił” (mówiąc językiem Nikodema Dyzmy) początki rodzaju ludzkiego i z tychże ułomnych protoplastów uparł się wywieść ludzkość, ale przede wszystkim to, że „osobiście uprawomocnił” wybranych kapłanów z narodu, który sobie upodobał, aby „w jego imieniu służyli” jego wyznawcom. Co w praktyce zamieniło się w nieograniczoną władzę człowieka nad człowiekiem, dzierżoną w imieniu (zawsze jakiegoś) Boga. Bowiem to głównie kapłani od niepamiętnych czasów rządzili ludźmi w imieniu swych bogów i przekazywali im „ich wolę” i nakazywali posłuszeństwo i respektowanie rzekomych bożych nakazów i zakazów.

Joseph Campbell, ów teologiczny problem przedstawił w książce Potęga mitu w taki sposób:

„Idea Boga jest zawsze uwarunkowana kulturowo, zawsze! /../ Idea, że nadnaturalne, to coś powyżej i ponad naturalnym, jest zabójcza. W średniowieczu właśnie ona uczyniła z tego świata coś na kształt pustyni, w której ludzie żyli życiem nieautentycznym, nigdy nie robiąc tego, czego naprawdę chcieli, bo prawa nadnaturalne żądały od nich, by żyli zgodnie ze wskazaniami ich duchownych. /../ To było zabójcze. /../ W opowieści o Upadku w Ogrodzie natura występuje jako „zepsuta” i tym zepsuciem zostaje zarażony cały nasz świat. /../ Zadaniem mitów było stworzeniem harmonii między umysłem i ciałem. Umysł może błądzić po najdziwniejszych manowcach i pragnąć rzeczy, których ciało nie chce. Mity i rytuały były środkiem do zestrojenia umysłu z ciałem i sposobu życia z tym, co dyktuje natura”.

Jednakże ta stworzona przez mity „harmonia” pomiędzy umysłem i ciałem także musiała być fałszywa, skoro same mity nie oddawały prawdyo rzeczywistości. Co zresztą doskonale potwierdza historia wielu religijnych „prawd”, które zebrały przerażające żniwo spośród ich wyznawców: np. przekonanie, iż dusza (której realnego istnienia w żaden sposób nie można potwierdzić) jest ważniejszaod ciała, które można nawet pozbawić życia dla „jej zbawienia”! Albo to, że grzeszna natura ludzka łatwo ulega podszeptom diabła,którego egzorcyzmami można dopiero usunąć z opętanego osobnika, lub to, że człowiek musiwierzyć w Boga, bo w przeciwnym razie będzie potępiony i skazany na wieczne męki w piekle. Itd. itp.

Można więc przyjąć, że to umysły ludzi opętanych przez religijne widzenie i wartościowanie świata, błądziły po manowcach religijnych dogmatów, domagając się rzeczy, których ludzkie ciało nie chciało. Mimo to, przez wiele wieków zmuszano je do tego, gdyż religie „wiedziały” lepiej, że ciało jest „grzeszne” i musi się podporządkować wymogom religijnych dogmatów. Z tego powodu religijne „zestrajanie umysłu z ciałem” od zawsze rodziło nawet dla wiernych wyznawców tragiczne konsekwencje, a jeszcze większe dla niewiernych (innowierców).

Moim zdaniem sprawy się mają dokładnie odwrotnie: to religie doprowadziły do rozstroju umysłu z ciałem w imię wyimaginowanego Boga, w imię iluzorycznej duszy i jakoby jej wyższych duchowych potrzeb. Potrzeb, które wg duszpasterzy zawsze miały priorytet przed potrzebami grzesznego (wg religii) ciała.Co bardzo przekonująco opisał Leo Zen w książce Tak wymyślono chrześcijaństwo, w rozdziale „Czego chrześcijanie powinni się wstydzić”:

„Od początków istnienia Kościół /../ uważał człowieka za najbardziej niegodną ze wszystkich istot żyjących, za niemoralnego i zdegradowanego robaka, padającego łupem /../ zgubnych podłości, niezdolnego do samodzielnego dążenia do zbawienia. /../ świat nie był niczym innym jak „padołem łez”, a życie ziemskie „gnojowiskiem”. Należało żyć w nieustającej żałobie i pokucie /../ A jaki miał być cel tej wyczerpującej pokuty, odmawiania sobie wszystkiego, co w życiu piękne, dobre, zdrowe, pożyteczne i zachwycające? Wieczna błogość w życiu pozagrobowym.

 

W jakim życiu pozagrobowym?! Utopijnym, chimerycznym, tworem dziecinnej bajki, którego nikt nigdy nie widział i z którego nikt nigdy nie powrócił, by opowiedzieć o nim. Monstrualna bzdura wychwalająca fikcję i uniemożliwiająca nam pełne cieszenie się światem realnym. /../ Kościół dalej tkwi w swej niezdrowej wizji, według której człowiek jest istotą grzeszną i zdegenerowaną, która od poczęcia aż do śmierci powinna podlegać władzy Kościoła w sposób absolutny, bo nie jest w stanie korzystać ze swej wolności ani o sobie stanowić. Dlatego też Kościół /../ na wszelkie możliwe sposoby utrudnia korzystanie z radości, które wyrażają wartości życiowe”.

Reasumując. Jak w tej sytuacji człowiek (jako przedstawiciel gatunku istot rozumnych) ma cieszyć się przeróżnymi urokami życia i doświadczać ich zdrową psychiką, skoro wyznaje tak bardzo chorą koncepcję bogów/Boga?! Jeśliby wierzyć Biblii, należałoby brać pod uwagę taką możliwość, iż ludzkość jest ofiarą jakiegoś dziwacznego i całkowicie niezrozumiałego Bożego planu, nazywanego „Opatrznością”. A jest on ponoć taki: Stwórca o nieskończonych możliwościach (cały Wszechświat stworzył słowami: „Niechaj się stanie!”), stwarza podobno doskonałych protoplastów przyszłej ludzkości, którzy jednak dostępują „upadku” w raju wskutek czego ich natura zostaje skażona grzesznymi skłonnościami i stają się śmiertelni.

Jednakże zamiast naprawić tę sytuację na samym początku, aby ludzie stali się na powrót doskonali (i tacy się rozmnażali), Bóg postanowił wywieść rodzaj ludzki z ułomnej pary o grzesznej i skłonnej do czynienia zła naturze. Uczynił tak ponoć za karę, że nie posłuchali jego zakazu w rajskim ogrodzie. W rezultacie wyszło na to, iż absolutnie doskonały Bóg, zamiast doskonałych istot rozumnych, stworzył istoty moralnie „chore” o grzesznej naturze (bo w tłumaczenie, że na początku były one doskonałe, tylko potem się „popsuły”, wierzą chyba tylko łatwowierni Świadkowie Jehowy!). Zamiast doskonałości, ludzie dostali od Boga,.. moralność! Czyli normy moralne regulujące ich zachowania w wielu aspektach życia.

Można więc mniemać, iż wg Boga dana ludziom moralność powinna zastąpić początkową doskonałość ich natury. Natomiast patrząc na ten problem od strony człowieka można uznać, iż owa moralność, jest taką „religijną protezą”, której zadaniem jest wspomaganie naszej bardzo ułomnej natury, ale (jak to z protezami bywa) daleko jej do doskonałości. Biorąc powyższe pod uwagę można ogólnikowo stwierdzić, iż cała ludzkość jest „bożymi kalekami”, które bez nadprzyrodzonego wsparcia nie są w stanie iść samodzielnie przez życie o własnych siłach psychicznych. I do takiego stanu „kalectwa” doprowadził ludzi „kochający ich” Bóg!

I pomyśleć tylko, że nasz miłosierny Bóg mógłby w każdej chwili naprawić swoje chore dzieło i swoje chore stworzenia. Wystarczyłoby mu wypowiedzieć parę słów! Ale po co?! Aby nie było potrzeby zaistnienia Syna Bożego, Odkupiciela i Zbawiciela ludzkości?! Jak i zaistnienia „jego” religii, dzięki której duża ilość hierarchów kościelnych wiedzie dostatnie życie i otoczona jest czcią wiernych?! (A już w szczególności papieże uznawani przez sobie podobnych za świętych zastępców Boga na Ziemi!). Aby religie nie miały podstaw dla swego istnienia, a ich kapłani stracili stałe i bardzo dochodowe zajęcie?! Aby niepotrzebni byli do niczego ludziom liczni Bogowie, ich religie z jarmarczną obrzędowością i ich kapłani?!

Nie! Do tego zapewne żaden z naszych aktualnych Bogów nie dopuści! Czy to ma oznaczać, że mamy takiego ograniczonego, nieprzewidującego, okrutnego i mściwego Boga, który udając miłosierdzie i miłość do ludzi, „wmanewrował” ich w ideę „grzechu pierworodnego”, a na „odkupiciela i zbawiciela” rzekomych ludzkich grzechów przeznaczył swego Syna, który dzięki temu mógł zostać jednym z bardzo licznych Bogów ludzkości? Otóż nie! I duży błąd popełniliby ci wszyscy, którzy uwierzyliby w taką religijną „rzeczywistość”! Natomiast oznacza to bez wątpienia, że ludzkość „od zarania dziejów” miała (i ma nadal) wyjątkowo przedsiębiorczych kapłanów (wcześniej szamanów, czarowników itp.) i cwanych hierarchów.

Nie tylko posiadających dużą wyobraźnię, ale też wiele innych cech charakteru, które predestynują ich do pełnienia tej „wielce odpowiedzialnej” (ale też przynoszącej wielkie korzyści i to nie tylko materialne) funkcji „duchowych pasterzy i przewodników ludzkości”. Wystarczyło tylko w odległej przeszłości odkryć „piętę Achillesową” ludzkości (wrodzony człowiekowi lęk przed śmiercią i przemożną potrzebę nieustającego nigdy życia), aby potem już tylko było kwestią czasu, wymyślanie i dopracowywanie w szczegółach idei (obietnicy życia wiecznego po śmierci), która miała im zapewnić na wieki, nieograniczoną władzę nad umysłami ludzi, a w konsekwencji nad ich całym, doczesnym życiem. Tak wygląda ów problem dla ludzi myślących, którzy nie dali sobie wmówić „chorego człowieczeństwa”.

Sierpień 2021 r.