Przyszłości nie znamy, zgadywać nie warto, mamy sytuację, jak powiadają Anglicy, a ponieważ rzecz dotyczy zmiany postaw społecznych, więc jest to sytuacja ze wszech miar ciekawa. Jak
donosi nam ś.p. Tomasz Terlikowski ( w tym przypadku skrót ś.p. odnosi się do świątobliwych przekonań), granice zostały przekroczone, a ma na myśli „bluźniercze napisy na budynkach kurialnych w Warszawie”. Istotnie zdjęcia tych napisów znajduję dziś w wielu miejscach i też się zastanawiam, bo nie samo wydarzenie jest tu istotne, a to jaki ma zasięg i jak jest interpretowane. Reakcje na te napisy są kolejnym sygnałem, że w młodym pokoleniu kobiet w Polsce jest znacząca grupa, która weszła na ścieżkę wojenną już nie z miłościwie nam panującą Partią, nie z Kają Godek ani Ordo Iuris, ale z tymi, którzy stoją za ideologią, że cierpienie kobiet biskupów uszlachetnia.
Kościół tracił ostatnio nieco na niezliczonych pedofilskich skandalach, na finasowych przekrętach, na miłości do neonazizmu, ale było to raczej zniechęcenie i ciche odpływanie wiernych, a nie wstrząsy tektoniczne, jakie niegdyś zmieniły rzeczywistość w Irlandii.
Święte oburzenie Tomasza Terlikowskiego jest równie ciekawe, a może nawet ciekawsze niż tysiące pochwalnych komentarzy na stronach internetowych. Powiada zatem Terlikowski, że napisy są bluźniercze. Zdawać by się mogło, że bluźnierstwo winno być skierowane przeciw Bogu, a tu odnosi się wrażenie, jakby gniew nieznanych twórców tych napisów kierował się przeciwko posiadaczom tych budynków, czyli biskupom. Tak więc zarzut bluźnierstwa jest poniekąd kuriozalny, chyba, że powiedzenie pasterzowi, który myśli że jest pełniącym obowiązki Pana Boga, co się o nim myśli, jest obrazą Boga jako takiego. Graffiti na budynkach to wandalizm, ale czy napisy na budynkach Kurii to bluźnierstwo? Ciekawy problem teologiczny, zostawmy go jednak uczonym w pismie. Ciekawszy wydaje się manewr ś.p. Tomasza Terlikowskiego, który zapewnia zbuntowane kobiety, że jego Kościół nie winowat. Mamy słowo Tomasza, że to nie Kościół stoi za „tym projektem”. Nie precyzuje Tomasz dokładnie, za którym projektem w myśl klasycznej taktyki „wicie rozumicie”. Przypomina, że twarzami „tego projektu” są dwie kobiety, że autorami są prawnicy, a poparły go tysięce świeckich, zaś biskupi tylko poparli „ten projekt”, jako zgodny z tezami programowymi i linią generalną, przypominając politykom, jak czytamy dalej, „ustalone nie przez siebie, lecz przez św. Jana Pawła II, zasady dotyczące głosowania za projektami dotyczącymi aborcji”.
Terlikowski chcąc nie chcąc przyznaje, że zagniewane kobiety miały powód, żeby skierować swoje pretnesje pod właściwy adres.
Na samym początku zawiązywania się ruchu protestu kobiet polskich przeciwko zamachowi na ich prawa wyczuwało się ogromną lękliwość, by przez wskazanie prawdziwego inicjatora tego zamachu nie urazić wierzących kobiet, bowiem to wierzące kobiety stanowią lwią część ruchu. Tak więc Kościół udawał, że to nie on, a ruch protestu udawał, że to nie Kościół.
Chyba to udawanie stało się dla obu stron trochę uciążliwe, bo i biskupi przestali właściwie udawać i panie coraz częściej przestawały się bawić w ciuciubabkę. Wreszcie to, co od pewnego czasu widzieliśmy na wielu stronach Internetu, pojawiło się murze budynku będącego własnością Kurii.
Diabli wiedzą, czy to już Mane, tekel, fares, czy drobny oddział feministek przekroczył strumyk zwany Rubikonem, tak, czy inaczej zgodzić się wypada, że jakaś granica została przekroczona i panie wskazały palcem głównego sprawcę.
O to, czy jest to bluźnierstwo, czy nie, spierać się nie warto, bo nie to jest istotne. Meritum sporu dotyczy bowiem definicji człowieka. Tomasz Terlikowski szermuje pojęciem życia:
„Tak się bowiem składa, że obrona życia przed aborcją nie musi wcale wynikać z wiary. Ogromna większość obrońców życia w Polsce to katolicy, ale to wcale nie oznacza, że żeby walczyć z aborcją, trzeba być człowiekiem wierzącym. Do zaangażowania w tę sprawę wystarczy racjonalność, znajomość kilku rzymskich zasad prawnych, a także ostrożność poznawcza. Jeśli bowiem nie wiem, czy na etapie płodowym (a mówimy o 23. tygodniu ciąży, bo wtedy dokonuje się aborcji eugenicznej) istota noszona w łonie matki jest człowiekiem (trudno mi zgadnąć, dlaczego miałaby nie być, jeśli w sytuacji, gdy zachodzi naturalne poronienie, lekarze walczą o jego życie jak lwy, ale załóżmy na chwilę, że ktoś tego nie wie), to powinienem założyć, zgodnie z rzymską zasadą in dubio pro vita, że mam do czynienia z życiem, i rozstrzygać swoje wątpliwości na rzecz życia. Jeszcze ostrzej ujmuje to paradoks myśliwego. Jeśli na polowaniu nie wiem, czy w krzakach kryje się feministka czy locha, to nie strzelam, żeby przez przypadek nie zabić feministki. I to nie ma nic wspólnego z wiarą, nie wymaga jej, nie jest z nią związane. Nie widać więc powodów, by wiązać sprawę tej ustawy z Kościołem hierarchicznym.”
Nasz świątobliwy Tomasz niczego sam nie wymyślił (no, może ten przykład z lochą i feministką jest autorski), ta argumentacja pojawia się w watykańskich naukach od dziesięcioleci i wielokrotnie była już analizowana. Terlikowski nie ukrywa (acz zamazuje), że nie walczy o ochronę wszelkiego życia w jego wszystkich postaciach, a wyłącznie życia ludzkiego płodu od chwili połączenia się plemnika z jajeczkiem do chwili urodzenia i ochrzczenia.
Przypominam to ostatnie, bo Tomasz Terlikowski (jeszcze jako naczelny magazynu „Franda”) firmował stanowisko zadeklarowane na obrazku obok (które jest również stanowiskiem Watykanu, aczkolwiek ilustrowane jest zazwyczaj mniej odważnie). Może nam to uświadomić, że „obrona życia poczętego”, nie jest jednak obroną życia, a wyłącznie obroną duszy jeszcze nie ochrzczonej. To stanowisko znacznie wyraźniej sformułował Prezes miłościwie nam rządzącej mówiąc:
Będziemy dążyli do tego, by nawet przypadki ciąż bardzo trudnych, kiedy dziecko jest skazane na śmierć, mocno zdeformowane, kończyły się jednak porodem, by to dziecko mogło być ochrzczone, pochowane, miało imię…
Również ten myśliciel nie powinien być traktowany jako istota samodzielnie i niezależnie myśląca, bowiem samodzielnie i niezależnie to Prezes myśli tylko o jednym. Idea, że aborcja może ratować życie, jest traktowana przez Watykan niechętnie, zaś poświęcenie życia matki dla chwilowego ratowania życia nieochrzczonej duszy płodu uznane zostało za bohaterstwo godne kanonizacji.
Być może tu właśnie kryje się tajemnica niepokojącego słowa „mordercy”, które pojawiło się na murze budynku będącego własnością kurii. Walczący o prawa kobiet uważają, że definicja życia ludzkiego nie jest tak prosta, jak to biskupi sugerują, że płód jest płodem, a nie człowiekiem, że nie należy do tych sporów mieszać duszy i zbawienia, bo stracimy wszelki rozsądek, że antykoncepcja jest dobrem, a nie złem, że wczesne przerywanie ciąży nie jest w żaden sposób moralnie naganne.
Oskarżenie biskupów o szerzenie idei, która jest mordercza, nie jest zatem żadną przesadą i wiemy, że w tysiącach przypadków biskupi fanatyzm przyczynił się do niepotrzebnych śmierci młodych kobiet, do urodzenia się dzieci, wyłącznie po to, żeby były skazane na szybką i koszmarną śmierć, a wreszcie, że świadomie i z premedytacja dążą do tego, by dziesiątki tysięcy kobiet skazać na los dożywotnich opiekunów. Przywołam tu jeden przypadek, opisany niedawno w internecie:
14 lat temu ktoś zdecydował o moim życiu
Lekarz zapytał co by Pani zrobiła gdyby się Pani dowiedziała że urodzi Pani niepełnosprawne dziecko?
Odpowiedziałam bez wahania. Usunełabym ponieważ mam dopiero 20 lat. Lekarz zamilkł i nigdy więcej nie zdradził uszkodzenia płodu.
Wielkiego szoku doznałam kiedy zobaczyłam swoje dziecko. […] Wodoglowie , 2 wady serca plus deformacja ręki. […] Pomyślałam 3 rzeczy
- nigdy nie bedzie jeździł na rowerze,
- nigdy nie będzie miał żony,
- nigdy nie będzie pracował.
Zaczęła się walka i zmiana mojego życia o 180 stopni.
Walka która trwa do dziś dzień.
Rzeczy które przeżyłam przez te 14 lat napawają mnie dumą a zarazem płaczem i żalem, że jedna decyzja lekarza doprowadziła do koszmarnego życia mojego i mojego dziecka, pełnego wyrzeczeń, strachu, bólu i osamotnienia.
Zabrano mi życie jako kobiecie i zostawiono na pastwę losu tylko dla kultu życia.
Zabrano mi prawo decydowania o swoim płodzie, zabrano mi prawo decydowania o leczeniu w łonie matki. Przez 14 lat poświęciłam swoją karierę zawodową na rzecz opieki nad moim dzieckiem.
Tak, biskupi są odpowiedzialni za wiele śmierci i za bardzo wiele potwornego nieszczęścia. Narastający gniew młodego pokolenia kobiet (które mają coraz silniejsze wsparcie wielu innych grup społecznych) zwraca się w kierunku tych, którzy są bezpośrednio odpowiedzialni za ten absurdalny cyrk, na którym Partia pana Kaczyńskiego chce zbić polityczne zyski.
Czy te napisy na budynku warszawskiej Kurii to tylko krzyk rozpaczy i wściekłości, czy informacja, że bunt z powodu deptania praw kobiet, w połączeniu z oburzeniem na inne grzechy tej bandy samozwańczych autorytetów moralnych, istotnie przekroczył kolejną granicę i zaczyna przybierać postać tsunami?
Terlikowski na wszelki wypadek już teraz sięga po nóż.
