„Hutu to naród morderców”, w ciągu trzech miesięcy milion zamordowanych bestialsko sąsiadów, ściganych w lasach, jeśli próbowali chronić się w lasach, mordowanych w kościołach i na stadionach, dobijanych nierzadko przez małe dzieci zachęcane do tego przez rodziców. Mordowano maczetami, pałkami, siekierami, z przyzwoleniem i zachętą katolickich księży. Nieliczne przypadki ratowania Tutsi przez Hutu były bestialsko karane. Od tej orgii mordów minęły zaledwie 22 lata. Czy możemy mówić o odpowiedzialności narodu, czy należy być ostrożnym i podkreślać, że były to wyjątki, jakieś nieliczne patologiczne jednostki?
Cztery lata przed ludobójstwem gazeta „Kangura” opublikowała „Przykazania Hutu”:
- Każdy Hutu powinien wiedzieć, że kobieta Tutsi, gdziekolwiek jest, pracuje dla interesów ludu Tutsi. Dlatego będzie uznany za zdrajcę każdy Hutu, który: a) poślubia kobietę Tutsi; b) przyjaźni się z kobietą Tutsi; c) zatrudnia kobietę Tutsi jako sekretarkę lub konkubinę.
- Każdy Hutu powinien wiedzieć, że nasze córki Hutu są właściwsze i bardziej sumienne w zadaniach kobiety, żony i matki rodziny. Czyż nie są one piękne i szczere?
- Kobiety Hutu, bądźcie czujne i starajcie się przeciągnąć swoich mężów, braci i synów na właściwą drogę.
- Każdy Hutu powinien wiedzieć, że każdy Tutsi jest nieuczciwy w interesach. Jego jedynym celem jest władza dla jego ludu. Dlatego będzie uznany za zdrajcę każdy Hutu, który: a) zakłada spółkę z Tutsi; b) inwestuje swoje albo rządowe pieniądze w przedsięwzięcie Tutsi; c) pożycza pieniądze Tutsi albo pożycza od niego; d) sprzyja Tutsi w interesach.
- Wszystkie strategiczne pozycje polityczne, administracyjne, ekonomiczne, wojskowe i policyjne powinny być w rękach Hutu.
- Sektor edukacyjny musi być w większości Hutu.
- Armia Rwandy powinna składać się wyłącznie z Hutu.
- Hutu nie powinien dłużej litować się nad Tutsi.
- Hutu, gdziekolwiek są, muszą działać zjednoczeni i solidarni, i mieć na uwadze losy ich braci Hutu.
10. Wszyscy Hutu muszą być nauczani na każdym poziomie o Rewolucji Społecznej roku 1959, Referendum roku 1961 i Ideologii Hutu. Każdy Hutu musi wszędzie głosić tę wiedzę.
Kiedy Ormianin mówi, że Turcy są narodem morderców, może mieć po temu jakieś powody. W latach 1915-1916 w Turcji wymordowano ponad półtora miliona Ormian. Zamordowanie Ormianina nie pociągało za sobą żadnej kary, ludność ochoczo mordowała mężczyzn i kobiety, dzieci i starców. Nad złapanymi Ormianami pastwiono się w nieludzki sposób. Ponad sto lat później przyznanie, że Turcy dokonali ludobójstwa Ormian, jest w Turcji karalne.
Islamskie Państwo Iraku i Syrii jest pokonane, ale działa nadal, kto przyłączył się do ISIS mógł bezkarnie mordować, rabować, brać w niewolę. Tam gdzie była władza ISIS nie tylko miejscowa ludność włączyła się w mordowanie sąsiadów, ISIS stało się magnesem dla tysięcy morderców z całego świata.
Moglibyśmy tu wymienić dziesiątki przykładów, kiedy oficjalne przyzwolenie zmieniało się w radosną orgię zabijania, w ludobójstwo popełniane przez szeroko pojęty naród.
W 1962 roku radziecki dysydent, Julij Daniel opublikował w paryskiej „Kulturze”pod pseudonimem Nikołaj Arżak opowiadanie „Mówi Moskwa”. W opowiadaniu grupa młodych ludzi słyszy pewnego dnia komunikat z radia, że dzień 10 sierpnia 1960 roku będzie Publicznym Dniem Mordu. W tym dniu wszyscy obywatele Związku Radzieckiego, którzy ukończyli szesnaście lat, od godziny szóstej rano do północy będą mogli zabijać innych obywateli (z wyjątkiem osób wymienionych w paragrafie pierwszym dekretu). Dekret podpisał Przewodniczący Rady Najwyższej. Wszyscy natychmiast domyślają się, kogo będzie można zabijać przede wszystkim, chociaż instrukcja nie jest jednoznaczna i wiadomo, że przy okazji będzie można załatwić różne porachunki. Chętnych jest bez liku.
Literacka fikcja? Czy umiemy sobie wyobrazić dzień, w którym władza ogłasza: „dziś wolno zabijać”? Takie ogłoszenie nigdy nie pojawia się bez ostrzeżenia, poprzedzają je długie przygotowania, kampanie nienawiści, werbowanie kandydatow na morderców do takich lub innych oddziałów paramilitarnych.
Jak cienka jest warstwa kultury? Ilu potencjalnych morderców jest w każdym społeczeństwie? Steven Pinker opisuje swoje zdumienie, kiedy jako nastolatek obserwował jednodniowy strajk policji w Toronto. Tego dnia przestał być anarchistą. Jego głębokie przekonanie, że państwo i jego siły porządkowe są zbędne, nie zdało najprostszego egzaminu.
Jednodniowego strajku policji w dużym mieście nie można porównać z władzą, która najpierw zaczyna głosić, że jakaś grupa czy grupy ludzi nie są chronione. Polowanie na przedstawicieli tych grup zmienia się w sport, okrucieństwo w zabawę.
Jeśli pierwsze zdanie tego tekstu: „Hutu to naród morderców” kogoś oburzyło, to jest to zdanie człowieka, który jako jedyny ocalał z całej wsi. Przypomniałem je sobie czytając przesłany mi przez czytelnika artykuł z czasopisma korwinowców „Najwyższy czas?” Autor listu wskazywał na ogromną liczbę przekazań oraz na popularność tego redakcyjnego artykułu korwinowców na wykopie. Tytuł artykułu: Szok! „Polacy to bestie”. „Niemcy to cywilizacja”. Tak rozumują Żydzi. Tekst relacjonuje opublikowany w izraelskim dzienniku „Haaretz” artykuł polsko-amerykańskiej autorki, Danuty Goski, która kilka lat temu napisała książkę o stereotypach Polaków w opiniach amerykańskich Żydów. NCz nie podaje linku, ale do samego artrykułu w izraelskim dzienniku nie trudno dotrzeć. Dowiadujemy się, że autorka przeprowadziła jakieś badania, ale nic nie pisze o metodologii, wielkości próby, rozkładzie postaw i poglądów. Tekst artykułu wydaje się bazować na czymś w rodzaju starannie dobranych cytatów z internetu, doprawionym bardzo wątpliwym cytatem Eli Wisela (całkowicie sprzecznym z wszystkim co o nim wiemy), głupawą opinią o książce Grossa na temat Jedwabnego (świadczącą, że autorka nigdy nie zapoznała się z historyczną dokumentacją) i kończący się zasadnym apelem, że powinniśmy walczyć z demonizującymi stereotypami.
Redakcja NCz tylko trochę wyostrza wymowę artykułu, nie informuje, że Goska badała stereotypy wśród Żydów amerykańskich, przypisując je mieszkańcom Izraela i kwituje to generalnym wnioskiem, że „dla Żyda Polak to bestia”.
Ktokolwiek obserwuje izraelską literaturę i izraelskie media, kto zna ludzi mieszkających w Izraelu, nie ma trudności z zauważeniem morderczej manipulacji.
Oczywiście stereotypy, o których pisze Danuta Goska są i bez trudu można zebrać cytaty o Polakach podobne do polskich cytatów o Żydach z różnych szmatławych miejsc w rodzaju „Najwyższego czasu” . (Stanisław Michalkiewicz, naczelny publicysta tego pisma, a zarazem częsty komentator Radia Maryja, systematycznie przekonuje swoich słuchaczy i czytelników, że Polsce grozi żydowska okupacja.)
Od wojny minęło ponad 70 lat, dla kolejnych pokoleń to już prehistoria, relacje świadków zmieniają się w mity. Jak wynika z niedawnych badań, dziś w niemieckim społeczeństwie zaledwie 17 procent przyznaje, że członkowie ich rodzin popierali Hitlera, około 70 procent twierdzi, że ich rodziny były ofiarami nazizmu. Równocześnie inne badania wskazują na silny wzrost antysemityzmu w społeczeństwie niemieckim, patologiczny antysyjonizm, gotowość do porównywania Izraela z nazistami, skłonność do umniejszania zbrodni nazistowskich.
Nie pamiętam już kto powiedział, że Niemcy nigdy nie wybaczą Żydom tego, co im zrobili w Auschwitz. Możemy to stwierdzenie rozrzerzyć na całą Europę, pamięć morderczych wyczynów naszych przodków trwa przez pokolenia, zmieniając się w nienawiść do potomków naszych ofiar. W Niemczech kilka lat temu przeprowadzono badania uczestnictwa w NSDAP w miastach, w których w średniowieczu były masowe mordy Żydów, i w miastach, w których takich pogromów nie było. Okazało się, że tam gdzie w XIII wieku masowo mordowano Żydów, w XX wieku było znacząco wyższe zainteresowanie ideologią ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Korelacje były tak silne, że praktycznie wykluczały przypadkowy zbieg okoliczności.
W momencie wkroczenia niemieckiej armii do Polski poziom antysemityzmu był bez wątpienia w polskim społeczństwie bardzo wysoki. Anna Karolina Kłys od lat bada przedwojenną prasę. Zamieszczony przez nią na jej stronie Facebooka poniższy wycinek z prasy częstochowskiej, nie należał do wyjątkowych:
Przed wojną antysemickie burdy nierzadko kończyły się pobiciem, rabunkiem, ale również mordami. Antysemityzm był propagowany w mediach narodowych, z ambon w kościołach i w agitacji politycznej, bywał otwarty i nie różniący się od propagandy nazistowskiej i wyrafinowany, opakowany w bawełnę bardziej kulturalnych słów. Skrajne przypadki przemocy, w wyniku których dochodziło do śmierci lub okaleczenia, były jednak ścigane przez wymiar sprawiedliwości. Wraz z wejściem armii niemieckiej również ludność polska otrzymała od nowej władzy przyzwolenie na zabijanie Żydów.
Jan Grabowski w książce Judenjagd przedstawia studium polowania na Żydów w jednym powiecie. W powiecie Dąbrowa Tarnów do wysiedlenia mieszkało 5500 do 6000 Żydów. Zagładę przeżyło 150 do 200 osób, w tym około 100 osób, które powróciły z ZSRR. Jak pisze Jan Grabowski, ocalonych było zatem 50 do 60 osób, które przetrwały w około 30 kryjówkach.
Z Centralnej Bazy Danych sporządzonej przez ŻIH na podstawie danych zebranych zaraz po wojnie wynika, że wojnę przeżyło 60 Żydów z Dąbrowy i okolic (w tym 11 osób podało, że przeżyło w ukryciu na terenie powiatu).
Autor przypomina, że to nie są ścisłe dane, gdyż mogły być osoby, które przeżyły w obozach na Zachodzie i bądź pozostały na Zachodzie bądź wyjechały do Palestyny. Jest to jednak prezentacja oparta na badaniach dokumentów, zasadniczo różniąca się od zapewnień premiera, czy innego ziomkiewicza o tym, że więcej Polaków pomagało niż było tych, którzy zabijali lub wydawali.
Przejście od koncentracji Żydów w gettach do likwidacji społeczności żydowskiej miało miejsce w 1942 roku. Grabowski podkreśla, że dokumenty Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich są niepełne i często mylące, za bardziej wartościowe uznaje zapisy z lat wojny lub bezpośrednio po jej ukończeniu.
Wierny opis pierwszej fazy polowania na Żydów zachował się w dzienniku Stanisława Żemińskiegoz Łukowa: ‘… dla mnie tragizm powiększyło to, że w zbrodni pławili się nie tylko sami Niemcy i sprowadzeni siepacze ukraińscy czy łotewscy, że brała w tym udział nasza kochana policja, bo wiadomo, że to zwierzęta, ale brali w tym udział Polacy – cywile, na ochotnika, a więc łapacze z Arbeitsamtu i przygodni amatorzy. W Trzebieszowie w poniedziałek jakaś straż obywatelska, miejscowi chłopi wartujący w nocy przed napadami bandyckimi, dostali rozkaz wyłapania wszystkich miejscowych Żydów i odstawienia ich do Łukowa. Otoczono całą wieś i rozpoczęto polowanie. Wywlekano Żydów, łapano na polach, po łąkach. Jeszcze strzały grzmią, a już nasze hieny czatują, co ukraść się da po Żydach. Jeszcze trupy Żydów nie ostygły, a już płyną podania o domy żydowskie, o sklepy, o warsztaty, czy kawałki ziemi pozostałej.’
Okrucieństwo Niemców nie zna granic, są panami życia i śmierci. Zachowane opisy żydowskie (ale również polskie) świadczą o niesłychanym wręcz bestialstwie. Życie ludzkie było bez wartości, szczególnie życie żydowskie. W jednej z relacji znajdujemy uwagi o języku, ludzie mówą o „strzelaniu Żydów”. To mordowanie jest powszechne do tego stopnia, że psy przestają reagować na strzały karabinowe. Określenie „strzelanie Żydów” w tej czy innej wsi było pozbawioną emocji informacją. Kiedy ginęli Polacy używano innego języka. Żydzi, którzy uciekali, byli odpędzani od drzwi, czasem zabijani, czasem odprowadzani na policję, czasem przechowywani jak długo mieli pieniądze, często zabijani, kiedy te pieniądze się skończyły.
Kara śmierci za przechowywanie Żydów została wprowadzona 15 października 1941 roku. Początkowo nie była stosowana, zabijano Żydów, Polaków karano grzywną lub więzieniem. Od lata 1942 roku coraz cześciej przechowujący Żydów byli rozstrzeliwani razem z ukrywanymi. Zwiększyło to siłę szantażu ze strony gorliwych sąsiadów.
To studium jednego powiatu pokazuje, że tak, w tym powiecie Polacy byli aktywnymi współsprawcami Zagłady. Nie inicjatorami, inicjatorami Zagłady byli niemieccy naziści, Polacy zaledwie korzystali z przyzwolenia. Pomagający bezinteresownie byli bardzo nieliczni. Nie dziwmy się, ta pomoc była związana z ryzykiem życia własnego i rodziny, a to ryzyko było podniesione ze względu na gorliwość i okrucieństwo rodaków. Obraz z tego powiatu nie pozostawia wątpliwości. Jak było w innych miejscach, czy mamy pełną dokumentację, czy chcemy wiedzieć?
W ostatnich latach coraz częściej spotykam w literaturze polskiej i nie tylko polskiej określenie Holocaust odnoszące się do innych grup niż Żydzi. Holocaust to jest inna nazwa na „ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej”, jest nazwą działań zmierzających do całkowitego wymordowania narodu żydowskiego we wszystkich krajach, na całej planecie. Jest to więcej niż ludobójstwo, bowiem ludobójstwo Ormian było ograniczone do Turcji, ludobójstwo południowych Sudańczyków nie zmierzało do wymordowania wszystkich, ludobójstwo Tutsi nie obejmowało planów wymordowania Tutsi mieszkających poza granicami Rwandy, a wreszcie ludobójstwo popełnione przez Niemców na Polakach nie miało na celu wymordowania całego polskiego narodu na całym świecie i ścigania osób mających polskie geny. Holocaust był jeden. Mówienie o „Holocauście nienarodzonych” czy o „polskim Holocauście” jest świadomym nadużyciem, nierzadko z zamiarem zamaskowania współudziału w rzeczywistym Holocauście. Kościół katolicki nie był niewinny w Rwandzie i nie był niewinny podczas drugiej wojny światowej. Byli wspaniali księża, były wspaniałe zakonnice, byli bohaterscy katolicy. Kościół nigdy nie usprawiedliwił się ze swojego zaangażowania w antysemicką propagandę przed wojną, ani ze swojego milczenia wobec zaangażowania swoich wiernych w likwidację Żydów podczas wojny.
Mam na moim biurku książkę pod tytułem Nie mogliśmy pojąć, dlaczego, są to świadectwa dzieci Holocaustu. Książka wydana przez Stowarzyszenie Dzieci Holocaustu. Ta historia opowiadana z perspektywy indywidualnych losów dzieci prześladowanych za to, że urodziły się w żydowskich rodzinach, dzieci, które straciły najbliższych, żyjących z łaski i ocalonych czasem przez ludzi, którzy ryzykowali swoim życiem z głębokiego przekonania, że jest to ludzki obowiązek, lub z chęci zysku. Te dzieci wielu rzeczy nie mogły zrozumieć, również nieustannego strachu ich opiekunów przed rodakami.
Przyzwolenie na mordowanie budzi demony w każdym kraju i w każdym społeczeństwie. Holocaust w krajach zachodnich był jednak przeprowadzany w rękawiczkach. Tak, Francuzi, Holendrzy, Norwegowie byli również wspólnikami Holocaustu, uczestniczyli w polowaniach na Żydów, rzadziej lub wcale nie uczestniczyli w mordach. Tam przyzwolenie nie sięgało tak daleko. W Polsce, na Ukrainie, na Łotwie, Litwie w Estonii miejscowa ludnośc praktycznie otrzymała wolną rękę i była zachęcana do okrucieństwa. Jest to okrutne dziedzictwo, z którym nie jest łatwo się zmierzyć.
Dziś, w Polsce, władze z ramienia Prawa i Sprawiedliwości uznały, że trudność zmierzenia się z własną historią może być wspaniałą okazją do pozyskania zwolenników przez jej zaprzeczenie. Sądząc po sondażach wiedzieli co robią. Nie oni pierwsi, tą drogą przed nimi szli już inni, czasem prowadziło to do kolejnego przyzwolenia.
