Brytyjska zdrada narodu żydowskiego

Brytyjska zdrada narodu żydowskiego musi zaliczać się do jednej z wielkich zbrodni XX wieku. Wielka Brytania, której powierzono Mandat w celu umożliwienia stworzenia Żydowskiego Domu Narodowego, zamiast tego walczyła zażarcie z realizacją tego projektu, w ostatecznym rachunku pomagając w nazistowskim Holocauście. Także po wojnie, kiedy straszliwe konsekwencje jej polityki powinny były być jasne, kiedy same Niemcy zaczęły uznawać swój obowiązek wobec resztek narodu żydowskiego, Wielka Brytania kontynuowała walkę przeciwko ustanowieniu państwa żydowskiego, zwalczając próby osiedlenia uchodźców żydowskich, a także zbrojąc i dostarczając doradców wojskowych armiom arabskim, które w 1948 r. próbowały dokończyć dzieła zaczętego przez Hitlera.

Wszyscy wiedzą o serii Białych Ksiąg wydawanych przez Rząd Mandatowy, które progresywnie ograniczały imigrację żydowską, kulminując w Białej Księdze MacDonalda z 1939 r., która – właśnie, kiedy machina Holocaustu zaczynała pracować – skutecznie zamknęła drzwi Palestyny dla Żydów i skazała miliony na zagładę.

Ziff wyjaśnia jednak jak, na długo przed 1939 r., władze brytyjskie używały każdej możliwej sztuczki biurokratycznej, by zredukować liczbę Żydów wpuszczanych do kraju, całkowicie przymykając oczy na niekontrolowaną imigrację Arabów, którzy tłumnie przybywali, by skorzystać z możliwości miejsc pracy stworzonych przez syjonistów. Na „nielegalnych” Żydów polowano i ich karano. Roth cytuje Ziffa:

Polowanie na "nielegalnych" Żydów stało się wielką grą, z nielegalnymi nowymi przybyszami arabskimi radośnie dołączającymi się do nagonki. Beduinom obiecywano nagrody za każdego żydowskiego mężczyznę, kobietę lub dziecko, którego uda im się schwytać. W Palestynie zapanował terror. Każdy, kto nie mógł natychmiast dowieść swojego obywatelstwa lub pokazać zaświadczenia o imigracji, był ścigany, więziony i brutalnie bity…

Przykładem może być przypadek kobiety z sześciorgiem małych dzieci, którzy przybyli legalnie z właściwym paszportem i wizą z Turkiestanu. Po drodze jej mąż został zabity na stacji kolejowej. Cała rodzina została aresztowana, ponieważ paszport nie mówił o kobiecie z sześciorgiem dzieci, ale o mężczyźnie i kobiecie z sześciorgiem dzieci. Pod tym pretekstem kobieta i jej dzieci zostali zamknięci w więzieniu. [s. 245-6]

Władze nie tylko próbowały przeszkodzić przybywaniu Żydów, ale brutalnie prześladowały tych, którzy już tam byli. Populacja żydowska była ciężko opodatkowana (podobnie jak robią to dzisiaj, Arabowie woleli na ogół nieformalne praktyki biznesowe, dzięki czemu unikali podatków), ale dochody, o których Ziff twierdzi, że były duże dzięki przedsiębiorstwom żydowskim, rząd albo zatrzymywał dla własnych celów, albo używał niemal wyłącznie dla sektora arabskiego. Rządowy system szkolny:

…ma czysto arabski charakter. Językiem nauczania jest arabski. Hebrajski nie jest nauczany nawet jako język obcy. Kiedy w 1937 r. rozeszła się plotka, że nauka hebrajskiego zostanie wprowadzona, wywołała takie niedowierzanie, że pospieszne zaprzeczenia rządu były niepotrzebne. „Poza przedmiotami z nauk ścisłych – przyznała Komisja Peela – program jest niemal w całości poświęcony literaturze, historii i tradycji Arabów; i wszyscy nauczyciele, od najskromniejszego nauczyciela wiejskiego do dziekana rządowej uczelni arabskiej, są Arabami”. Wydaje się, że nauczyciele w Palestynie są rekrutowani spośród najbardziej zaciekłych agitatorów panarabskich. Wynikiem jest, jak szczerze przyznał Lord Peel, wychowywanie dzieci na agresywnych „patriotów arabskich”. „Szkoły – mówi nam – stały się seminariami nacjonalizmu arabskiego”. [s. 310]

Żydowskie szkoły głównie budowali i utrzymywali zagraniczni darczyńcy. “Przez cały okres okupacji brytyjskiej ani jedna szkoła żydowska nie została zbudowana z funduszy publicznych” – informuje Ziff. Podobnie przydzielane były fundusze na zdrowie i urządzenia sanitarne. Szpital Hadassah w Jerozolimie płacił pełną cenę za wodę, podczas gdy woda dostarczana do szpitali arabskich była darmowa. Żydzi byli ostro dyskryminowani przy przyjmowaniu do prac rządowych, a jeśli Żydowi udało się otrzymać tam zatrudnienie, dyskryminowano go przy awansach. Akceptowano telegramy wyłącznie po angielsku i arabsku, aż komisja nadzorująca mandaty zmusiła pocztę do akceptowania telegramów po hebrajsku; potrzebne wyposażenie zainstalowano jednak tylko w kilku miastach więc w praktyce było to bez znaczenia. Od pracowników rządowych wymagano płynnej znajomości  angielskiego i arabskiego, ale nie hebrajskiego, wielu pracowników administracji nie mówiło tym językiem i go nie rozumiało. [rozdział VII]

System ochrony porządku publicznego i sądy były skorumpowane i stronnicze. Niemal wszystkie dokumenty sądowe były po arabsku [s. 326], co miało sens, bo niemal wszyscy sędziowie pokoju, notariusze i prokuratorzy byli Arabami. Warunki w więzieniach były skandaliczne, tak złe, że więźniowie zwolnieni po kilku latach często pozostawali inwalidami na resztę życia z powodu głodowych racji. Sprawiedliwość w żadnym razie nie była ślepa: Ziff opisuje sprawę żydowskiego dozorcy z Bat Galim (w pobliżu Hajfy) skazanego na więzienie za próbę zabójstwa po tym, jak zranił Araba – który był wśród członków gangu atakującego osiedle. Beduin zaś, który brał udział w zamordowaniu żydowskiego chłopca i dziewczyny otrzymał łagodny wyrok, ponieważ popełnił morderstwo gwałcąc dziewczynę, a więc nie było ono umyślne (chłopak zginął próbując jej bronić)! Czterej inni Beduini, którzy także zgwałcili tę dziewczynę, zostali uwolnieni [s. 330-1].

Dotknąłem zaledwie powierzchni, ale powinno być jasne, że administracja Mandatu przez “cywilizowany” naród Wielkiej Brytanii była równie obrzydliwa, jak jej przedsięwzięcia kolonialne, a dodatkowo odrażająca z powodu dyskryminacyjnego traktowania części lokalnej populacji – tej właśnie, na rzecz której stworzono Mandat. Pytanie brzmi: „dlaczego?” Dlaczego dla Brytyjczyków było tak ważne niedopuszczenie do imigracji żydowskiej i popieranie społeczności arabskiej w przeciwstawianiu się Żydom?

Powszechnie przyjęta interpretacją jest, że Brytyjczycy nie chcieli powstania niepodległego państwa w Palestynie, która mieści się w kluczowej pozycji jako brama do “Klejnotu w koronie Imperium Brytyjskiego” – Indii. Być może uważali nawet, że jeśli muszą zaakceptować jakieś niepodległe państwo, to państwa arabskie – jak monarchie Jordanii, Iraku i Egiptu – będzie łatwiej kontrolować niż demokratyczne państwo żydowskie. Chcieli także dobrych stosunków z arabskimi krajami produkującymi ropę naftową, jako że ropa stała się znacznie ważniejszym surowcem strategicznym po I wojnie światowej.

Problemem z tą teorią jest to, że w 1947 r. nie było dłużej potrzeby bramy do już niepodległych Indii. Podczas ostatniego roku Mandatu Wielka Brytania walczyła jednak równie zaciekle jak wcześniej, by nie dopuszczać Żydów do Palestyny. Trzymała uchodźców żydowskich w “obozach internowania”, z których część mieściła się w byłych niemieckich obozach koncentracyjnych. Choć prezydent USA, Truman, chciał pozwolić im na wjazd do Palestyny, Brytyjczycy odmówili. Jak wspomniano powyżej, zbroili i dostarczali oficerów najeźdźczym armiom arabskim – mimo ich wyraźnie ludobójczych celów, które ujawniły się  podczas wojny Izraela o niepodległość.

A co z ropą? Faktem jest, że znaczenie ropy arabskiej było w tym okresie minimalne. W 1945 r. pięcioma największymi producentami ropy były USA (65,8%), Wenezuela (13,2%), ZSRR (5,5%), Iran (4,9%) i Meksyk (1,8%). Irak był na 7. miejscu z 1,3%, a Arabia Saudyjska na 11. z 0,8%. Do roku 1948, Arabia Saudyjska przesunęła się na 5. miejsce z 4,1%. Wszystkie te źródła, z wyjątkiem ZSRR, znajdowały się w zachodniej (tj. amerykańskiej) strefie wpływów. W owych dniach nie było także OPEC. Jest wielką przesadą uznanie, że Wielka Brytania musiała niepokoić się, by nie obrazić arabskich producentów ropy naftowej, nawet po 1945 r. Arabska ropa była potężną siła polityczną w latach 1970., ale nie była nią w 1948 r.

Nie, jest inny powód, ale którego Wielka Brytania zdradziła naród żydowski, a jest nim fakt, że nienawiść do Żydów istniała w armii, w Foreign Office i ogólnie w klasie rządzącej (z godnymi uwagi wyjątkami, takimi jak Winston Churchill).  Na przykład, dowódcą sił brytyjskich w Palestynie w latach 1946-47 był generał Evelyn Hugh Barker. Barker pisał do swojej arabskiej kochanki o Żydach:  

Tak, nie cierpię ich wszystkich – czy są syjonistami, czy nie. Dlaczego mamy bać się powiedzenia, że ich nienawidzimy. Pora, by ta przeklęta rasa dowiedziała się, co o nich myślimy – wstrętni ludzie.

Barker był zwolennikiem kary śmierci dla “syjonistycznych partyzantów” i stosował ją, gdzie tylko mógł. Sugerował, że powodem tak wielkich niepokojów było to, że poprzednia administracja nie powiesiła wystarczającej liczby Żydów. Po zamachu bombowym na King David Hotel wydał rozkaz, w którym napisał, między innymi: 

Jestem zdecydowany, że [Żydzi] doznają kary i zostanie im uświadomiona pogarda i nienawiść, z jaką traktujemy ich zachowanie. Nie możemy dać się oszukać hipokrytycznym współczuciem okazywanym przez ich przywódców i organy przedstawicielskie ani ich protestami, że nie są odpowiedzialni za te czyny… Zdecydowałem, że z chwilą otrzymania tego listu ustanowicie jako strefę zakazaną dla żołnierzy wszystkich stopni przedsiębiorstwa żydowskie, restauracje, sklepy i prywatne mieszkania. Żaden żołnierz brytyjski nie ma mieć relacji towarzyskich z żadnym Żydem…. Rozumiem, że te posunięcia spowodują trudności dla żołnierzy, niemniej jestem pewien, że jeśli wyjaśni się im w pełni moje powody, zrozumieją ich słuszność i będą karać Żydów w sposób, w jaki ta rasa najbardziej nie lubi, przez uderzenie w ich kieszeń i okazywanie im naszej pogardy.

Książka Ziffa, pełna szczegółów o niezliczonych upokorzeniach i karach, jakie armia brytyjska i służba kolonialna wymierzały Żydom w Jiszuwie, sugeruje, że było tam wielu Barkerów, dużych i małych. I to jest podstawowym powodem, dla którego Wielka Brytania walczyła tak zażarcie przeciwko stworzeniu państwa żydowskiego. Nie ropa. Nie dostęp do Indii. Po prostu nienawiść do Żydów.    

Czy dzisiaj jest inaczej w Wielkiej Brytanii i wszędzie indziej, gdzie znajduje się irracjonalne przejawy antyizraelskości? 

The British betrayal of the Jewish people

27 października 2016

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Vic Rosenthal

Emeryt. Zajmował się rozwijaniem programów komputerowych. Studiował informatykę i filozofię na  University of Pittsburgh. Mieszka w Izraelu. Publikuje w izraelskiej prasie. Jego artykuły często zamieszcza Elder of Ziyon.