Historia i Instytut Narodowego Alzheimera

Teczki są autentyczne, zapewnia wysoki uczony z Instytutu Narodowego Alzheimera (dalej INA), w randze prokuratora, a naród jest podzielony na trzy do pięciu stanów. Stan pierwszy jest w stanie orgiastycznej euforii i powrzaskuje tryumfalnie, że Lech Wałęsa był TW Bolkiem i już teraz nikt im nie powie, że było inaczej. Stan drugi, pamiętający o dokonaniach Lecha Wałęsy (jak również o praktykach komunistycznych służb bezpieczeństwa) stwierdza, że dokumenty były podrobione. Stan trzeci (szarych, myślących ludzi) zastanawia się, czemu ci z pierwszego i drugiego tak się podniecają, stan czwarty (szarych patologiczno-sadystycznych trolli), zaciera łapki i przebiera nóżkami, bo teraz może pluć na prawo i lewo w zależności od wiatru), stan piąty (będący w stanie nieświadomości), pozostaje neutralny.

Sam Lech Wałęsa przypomina, że dawno temu przyznał, że gdzieś kiedyś w zamierzchłych czasach coś podpisał. Można się zatem zgodzić, że „Bolek” był, problem w tym, że dalej zaczynają się schody, bo odkąd Wałęsa stał się przywódcą związkowym, służby zaczęły działania na rzecz jego skompromitowania (a nie było lepszej metody skompromitowania porządnego człowieka jak wyprodukowanie kwitów, że współpracował). Wysocy uczeni INA w randze prokuratorów nie twierdzą, że coś wiedzą z pewnością o jakichkolwiek działaniach Bolka szkodzących innym, ani nawet, że próbują w tej materii coś ustalić. (Może to i dobrze, bo od pewnego czasu wydają się być urzekająco podobni do służb, których działalność rzekomo badają.)

Pozostaje pytanie dlaczego tak szybko po rozprawie z Trybunałem Konstytucyjnym, po ułaskawieniu jeszcze nie skazanych, po powołaniu komisji do spraw mgły, po atakach na redakcje, powrócił na tapetę Bolek. Z pewnością pomógł tu przypadek generałowej Kiszczakowej, ale trudno o wątpliwości, że historycy w randze prokuratorów motywowani byli zadrą w sercu Prezesa bolejącą od 1991 roku, kiedy to ówczesny minister stanu w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy musiał pożegnać się ze stanowiskiem i Lecha Wałęsę przestał lubić oraz szanować w stopniu skłaniającym tego doktora praw do palenia kukły swojego byłego pracodawcy.

Od tego czasu Jarosław Kaczyński robił dokładnie to, co robiła komunistyczna służba bezpieczeństwa od czasu wysunięcia kandydatury Lecha Wałęsy do nagrody Nobla, czyli przekonywał świat, że dokumenty przedstawiane przez bezpiekę na temat Wałęsy są wszystkie bez wyjątku z całą pewnością autentyczne i należy im święcie wierzyć. 

Przypadek zadry Prezesa jest dobrze opisany w psychologii, natomiast ciekawszy wydaje się fenomen instytucji zatrudniającej historyków w randze prokuratorów. Sam Instytut powstał w ramach kontynuacji narodowego kultu teczek. Pierwszy sygnał, że kult przetrwał upadek komunizmu otrzymaliśmy z okazji pojawienia się na polskim firmamencie kandydata na prezydenta z Peru. Kandydat o nazwisku Tymiński pojawił się w pamiętnym roku 1990 i posiadał teczkę, czarną teczkę, w której jak twierdził było coś, o czym gdybyśmy się dowiedzieli, to Jezus, Maria. Podczas jego wystąpień teczka leżała na honorowym miejscu, a kamerzyści wiedzieli, że należy ją eksponować, bo naród chce widzieć teczkę.  

Instytut Narodowego Alzheimera powstał w kilka lat później, a jego głównym zadaniem było lustrowanie, czyli zaglądanie do teczek, przywoływanie teczek i straszenie teczkami. Krótko mówiąc, była to instytucja, w której plucie i szantaż były z założenia ważniejsze od prawdy. Nic dziwnego, że zaroiło się od amatorów na stanowiska historyków w randze prokuratorów, zaś sama instytucja okazała się trybunałem ludowym 2.0. (wersja unowocześniona i poprawiona) i cieszyła się szczególną miłością Partii Sprawiedliwości i Rozwoju, czy jak tam ona się nazywa.       

Nie może być tak, żeby tak szacowna instytucja zajmowała się wyłącznie pluciem, szantażem, podrzucaniem teczek, kiedy jest twarda walka o stanowisko szefa INA, kontrolowanymi przeciekami do prasy i temu podobnymi zajęciami historyków w randze prokuratorów. Instytut musi podejmować jakieś prace noszące znamiona badań historycznych.

Przypadek sprawił, że w dniu okołobolkowego orgazmu gościłem w moim domu panią prokurator tego szacownego Instytutu, która to wizyta stanowiła część zbiorowego wysiłku w sprawie dochodzenia prawdy o zbrodni katyńskiej. Przyjechała osobiście, bo ja ze względów zdrowotnych nie mogłem się stawić, a moje świadectwo okazało się być sprawą wagi państwowej i telefoniczne lub przekazane drogą pocztową wyjaśnienia byłyby niewystarczające.

Zaczęło się to wszystko od enigmatycznego wezwania, bym się stawił w charakterze świadka w śledztwie w sprawie Zbrodni Katyńskiej. Intuicja podpowiadała mi, że może chodzić o pewien dokument, który czterdzieści lat temu znalazł się w moich rękach, a który 30 lat temu przekazałem za pośrednictwem osoby trzeciej władzom „Solidarności”. Zadzwoniłem zatem, żeby poinformować, że wszystko, co mam w tej sprawie do przekazania, mogę przekazać drogą pocztową, a moja wiedza o dalszych losach tego dokumentu jest szczupła jak anorektyczna modelka. Dokument dotyczył przejęcia przez oddział Armii Krajowej w dniu wyzwolenia Krakowa przez Armię Radziecką, skrzyń z przedmiotami wydobytymi przez Niemców z grobów katyńskich, które znajdowały się w krakowskiej kwaterze Gestapo.

Okazało się jednak, że historyk w randze prokuratora tym różni się od historyka jako takiego, że ten pierwszy jest zobowiązany do uzupełniania teczek zgodnie z protokołem służby narodowi.

Chcąc być przydatnym, zadzwoniłem do człowieka, któremu niegdyś ów dokument przekazałem i pytam, gdzie ów dokument można znaleźć. Marian Kaleta, który był artystą jeśli idzie o przemyt maszyn drukarskich do Polski, zachichotał radośnie i poinformował mnie, że nie wie czy i gdzie dokument jest w archiwach „Solidarności”, ale pięć lat temu osobiście przekazał jego kopię do INA w Krakowie, dodając, że drugi egzemplarz został równocześnie przekazany do innej instytucji w Krakowie.  

Mając w garści te informacje, zadzwoniłem do pani prokurator w przekonaniu, że tu moja rola się kończy. Pani prokurator ucieszyła się i powiedziała, że tym bardziej musimy się spotkać, żebym to wszystko opowiedział do protokołu.  

Poddałem się, nie pytając już, ile to będzie kosztowało polskie państwo.                  

W dniu, w którym jak twierdzili wyznawcy kultu teczek „prawda zwyciężyła” i od którego „nic już nie będzie tak samo” spędziłem kilka godzin, zeznając jak losy mojego życia doprowadziły do tego, że oświadczenie zbiegłego do Szwecji w 1945 roku oficera AK z Krakowa trafiło w moje ręce, jak i komu je 30 lat temu przekazałem i gdzie ten dokument najprawdopodobniej znajduje się obecnie.

Po wyjściu pani prokurator zrozumiałem, że nie ma takiej siły, żeby historia wymknęła się z rąk historyków w randze prokuratorów. Trzymają ją mocno, pielęgnując luki w pamięci o rzeczywistości.