Dziecko i jego I Komunia Święta

Tyle, że teraz występowały te problemy w większym nasileniu z racji natłoku przerabianych tematów podczas przygotowań do Pierwszej Komunii Świętej. Tak się bowiem składa, iż moja wnuczka w maju tego roku zaliczyła tę uroczystą religijną ceremonię, ale zanim do tego doszło, przez ostatnie miesiące przechodziła „gehennę”, ucząc się wielu religijnych „prawd”, a ja miałem okazję obserwować jej zmagania z ideą (a raczej z systemem na niej opartym), która nie bez problemów zajmowała „należne sobie” miejsce w jej umyśle.

Jej rodzice przez większość dnia są w domu nieobecni z racji na wykonywaną pracę, dlatego wnuczka po przyjściu ze szkoły zazwyczaj u nas odrabia lekcje i dzięki temu mimowolnie z żoną uczestniczymy w jej edukacji, udzielając odpowiedzi na zadawane pytania i tym samym pomagając jej zrozumieć niektóre trudniejsze problemy. Jak się okazało najwięcej problemów przysparzało jej zrozumienie nie tylko wielu religijnych  formułek, ale wręcz poszczególnych określeń nie występujących jak widać w ograniczonej świadomości małego i niewinnego (jeśli chodzi o moralność) dziecka.

Zauważyłem, iż ma ona pewną „wadę”, która przysparza jej wielokroć dużo stresu, ponieważ nie „idzie na łatwiznę” i jeśli ma coś zadane do domu (np. wypracowanie na jakiś temat), to stara się nie tylko napisać je tak, jak najlepiej potrafi, ale też ZROZUMIEĆ to, co pisze. Nie wiem czy wszystkie dzieci tak mają, ale faktem jest to, iż u niej ta potrzeba jest bardzo wyraźna, a kiedy ta potrzeba odnosi się do idei opartej na wierze, raczej staje się wadą. W każdym bądź razie  jej chęć zrozumienia wielu nieznanych określeń powoduje, że ma zawsze mnóstwo pytań odnoszących się do przerabianych akurat tematów na lekcjach religii.

To mnie przypadła rola wyjaśniania jej kwestii religijnych, lecz przyznaję, nie ułatwiam jej zrozumienia tych religijnych formułek i religijnych „prawd”. I to nie z przekory, ale dlatego, że aż nadto wyraźnie widzę ich zakłamanie i prawdziwy cel do jakiego dążą religie, czyli księża i katecheci, którzy wtłaczają dzieciom do głów te rzekomo „objawione prawdy”. Wygląda to mniej więcej tak, że zamiast w prosty sposób wytłumaczyć jej znaczenie słów o które pyta, np. z Siedmiu Grzechów Głównych: „Pycha, Chciwość, Nieczystość” – ja rozszerzam odpowiedź dodając, iż często tymi wadami charakteryzują się właśnie ci, którzy uczą bliźnich pokory, życia w ubóstwie, czystości duchowej i cielesnej.

I tak właśnie wygląda ta moja „pomoc” wnuczce w zrozumieniu religijnych „prawd”, ale niestety nie mogę się przemóc, by na poważnie traktować religijne treści, których głównym zadaniem jest UZALEŻNIENIE wiernych od Kościoła, religijnych rytuałów i obrzędów. A nie uczenia ich etyki, która byłaby bardziej przydatna w nawiązywaniu dobrych relacji międzyludzkich i w dokonywaniu mądrych życiowych wyborów. Religie zaś uczą swych wyznawców fikcyjnych relacji między wymyślonym bóstwem, a jego ponoć grzesznymi stworzeniami, które bez owej „prawdy objawionej” i Kościoła ją głoszącego, nie poradziłyby sobie ponoć w życiu i nie znalazłyby w nim żadnego sensu.

Pamiętam jak wnuczka uczyła się „Dziesięciu przykazań Bożych” i poprosiła żonę, by jej wytłumaczyła co znaczy „Nie cudzołóż”. Przysłuchiwałem się z ciekawością z drugiego pokoju jak żona sobie poradzi z tym pytaniem, jednak koniec końców uzgodniły, że znaczy to „Nie zdradzaj małżonki/małżonka”, chociaż mam wątpliwości, czy wnuczka pojęła na czym polega owa „zdrada”, nie wspominając już o „pożądaniu żony bliźniego swego”. Podobnych określeń, które wykraczają poza możliwości zrozumienia przez małe dziecko, a które mimo to musi się ich uczyć na pamięć, jest dużo więcej.

I aby nie być gołosłownym, przytoczę niektóre z nich, włącznie z moim ich rozumieniem. Pochodzą one z Modlitewnika do Pierwszej Komunii Świętej Pan jest pasterzem moim. Np. w wyliczeniu grzechów przeciwko Duchowi Świętemu, pkt. 1„Grzeszyć, licząc zuchwale na miłosierdzie Boże”. A dlaczego nie?! Skoro jak uczy religia Bóg jest NIESKOŃCZENIE MIŁOSIERNY, to jego miłosierdzie już z definicji musi obejmować wszelkie możliwe grzechy ludzkie, nawet te najcięższe, a co dopiero mówić o czyimś zuchwałym zachowaniu.

Dalej:  pkt. 3„Sprzeciwiać się uznanej prawdzie chrześcijańskiej”. A co, jeśli owa „uznana prawda chrześcijańska” sprzeciwia się uznanej prawdzie Bożej, wyrażonej m.in. w Piśmie Świętym? Np. II przykazanie z Dekalogu, które zostało ocenzurowane przez Kościół i władzę cesarską w IX wieku i tak odtąd uczy się wiernych tej religii, pod postacią zafałszowanych „Dziesięciu przykazań Bożych”? Czy wobec powyższego ten uzasadniony „sprzeciw” można zaliczyć do owych grzechów przeciwko Duchowi Świętemu, czy wręcz odwrotnie – poczytać go jako ZASŁUGĘ w głoszeniu Prawdy objawionej, zgodnej z Pismem Świętym?

Albo to: pkt. 5„Mieć zatwardziałe serce wobec zbawiennych natchnień” (w wersji z 1979 r. „napomnień”). Tyle, że w Nowym Testamencie Bóg mówi: „Ja wyświadczam łaskę komu chcę i miłosierdzie nad kim się lituję. /../ A zatem komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce czyni zatwardziałym” (Rz 9,15-18). Należy więc brać pod uwagę ewentualność, iż to „zatwardziałe” serce u człowieka, może być efektem Bożego działania, czyż nie tak? Lub to: pkt. 6„Umyślnie zaniedbywać pokutę aż do śmierci”. Dlaczego nie?! Czemu to ma być grzech  przeciwko Duchowi Świętemu, skoro Konstantyn Wielki (dzieciobójca i żonobójca), nawrócił się i przyjął chrzest na łożu śmierci i stał się jednym z największych świętych Kościoła katolickiego?

Interesująca jest też wyliczanka pt. „Grzechy cudze”, w której parę punktów wydaje się dotyczyć PEDOFILII w Kościele. Np. pkt. 1„Namawiać do grzechu” (to o solicytacji spowiedzi), 2„Nakazywać grzech” i 3„Zezwalać na grzech” (to o bezpośrednim molestowaniu ofiar) oraz 6„Milczeć gdy ktoś grzeszy” (to w przypadku biskupów ukrywających ten wstrętny proceder), 7„Nie karać za grzech” (to w przypadku wysokich hierarchów i papieża, którzy udawali, iż nie wiedzą o tym bolesnym problemie). Itd. itp., ponieważ w zasadzie każda religijna „prawda” jest w jakiś sposób zakłamana.

Jednakże najwięcej stresu przysporzyła wnuczce PIERWSZA SPOWIEDŹ. Pytała mnie wtedy zdenerwowana: „Z czego ja mam się spowiadać, skoro nie mam żadnych grzechów?!”. - Co ty też mówisz, drogie dziecko! (tu wczuwam się w rolę gorliwego spowiednika). Dziewięciolatka żeby nie miała żadnych grzechów? To wręcz nie do pomyślenia w tym złym i pełnym pokus świecie! Musisz mieć jakieś grzechy; już nie mówię o różnych używkach, ale np. w Internecie jest tak wiele zła, a i literatura dla dzieci jest pełna różnych pułapek dla niewinnych dziecięcych umysłów. Czy w tej sytuacji można nie mieć grzechów?!

No, właśnie! A moja naiwna wnuczka myślała, że jeśli dobrze się uczy, poprawnie zachowuje się w szkole, jest grzeczna w domu (nie pyskuje mamie, kiedy każe jej uprzątnąć swój pokój i nie wykłóca się już ze starszą siostrą, która z nich ma zadbać o potrzeby domowych zwierząt), to jakie jeszcze większe może mieć grzechy, z których musiałaby się spowiadać księdzu? Że raz  nieopatrznie kotkę zamknęła na strychu i ta przez dwie doby siedziała tam po ciemku bez jedzenia i picia? Ale czyż nie przeprosiła ją potem, obiecując, że będzie bardziej uważna w przyszłości? Albo, że zapodziała gdzieś książkę z biblioteki i mama musiała za nią zapłacić? Czy jednak nie zwróciła jej pieniędzy wyjętych z własnej skarbonki?

Ależ nie! To nie o to chodzi! Wierny od dziecka jest przyzwyczajany do podporządkowania się religijnym wartościom i temu właśnie służą od wieków RYTUAŁY, które ustanawiają i utrwalają hierarchię społeczną (podobnie jest u zwierząt, kiedy młode osobniki bawiąc się walczą ze sobą, ustanawiając hierarchię w stadzie). Z perspektywy wszechwiedzącego Boga, który ponoć zna nasze myśli zanim powstaną w naszych głowach, spowiedź przed drugim człowiekiem (równie grzesznym, a czasem nawet bardziej) jest pozbawiona sensu. Lecz w ludzkich systemach władzy człowieka nad człowiekiem, odgrywa bardzo ważną rolę, gdyż pokazuje kto komu jest podporządkowany, czyli kto nad kim panuje i ma władzę.

Jednakże paroletnie dziecko nie mając najmniejszego pojęcia o tych psychiczno-społecznych mechanizmach, nie może być świadome jaką wyrafinowaną i podstępną grę prowadzą z nim religie po to, by od maleńkości uczynić zeń pokorną i bezmyślną owieczkę w stadzie podobnych jej osobników, gładko i bez najmniejszych wątpliwości przyswajających sobie wszelkie religijne „prawdy”, gdyż wiara (a właściwie łatwowierność) jest w tych systemach najbardziej pożądaną i cenioną wartością. Podobnie widzi ten problem Horst Herrmann:

„Od najsubtelniejszego wieku dziecięcego chrześcijanin jest świadomie urabiany na owieczkę: ma się uczyć, patrzeć jak w obrazek w swego pasterza, który obiecuje jedynie prawdziwy pogląd i najpewniejszą ochronę. Ma się czuć dobrze tylko w stadzie, które składa się z podobnie wytresowanych ludzkich owieczek i jest kierowane przez samozwańczego, wszystkowiedzącego pasterza. /../ Od wczesnej młodości jest obecny w życiu typowego wiernego pouczający palec, wskazujący na wszystko, co ważne, możne i wielkie – i pokazujący ciągle to samo: reprezentantów religii (Boga, papieża, biskupa), ich postacie, ich słowa. Po paru latach takiego wychowania, człowiek jest już przysposobiony na bożą owieczkę. Zna hierarchię ważności jak paciorek /../” (Książęta Kościoła).

Małe dziecko, które jest święcie przekonane, iż dzięki religii i kapłanom poznaje PRAWDĘ o Bogu, tym bardziej będzie zestresowane sytuacją, w której wymaga się od niego by uwierzyło w prawdziwość abstrakcyjnych pojęć, które są bardzo odległe od dziecięcego pojmowania rzeczywistości. Jak ma zresztą nie wierzyć, kiedy najbliższe mu osoby, które darzy miłością i zaufaniem przekonują je, iż to co mówią mu o Bogi i religii jest wyłącznie prawdą i co ważne Prawdą najwyższą, bo objawioną ludziom przez Boga. I na tym właśnie polega perfidia wczesnej indoktrynacji religijnej, a zarazem jej przemożna siła, której potem człowiek staje się nieświadomym niewolnikiem przez resztę życia.

Zatem aby złagodzić wnuczce ów obezwładniający ją stres, postanowiłem nieco jej pomóc, aby nie traktowała religijnych „prawd” nazbyt poważnie i któregoś dnia, kiedy męczyła się by nauczyć się na pamięć jakiejś religijnej formułki, której sensu nie rozumiała, powiedziałem:

- Wiem, że i ksiądz i katechetka uczą cię, że dzięki religii poznajesz Prawdę o Bogu. Lecz mogę ci w prosty sposób udowodnić, że te wszystkie „prawdy o bogach/Bogu” wymyślali sami kapłani z różnych czasów i religii, po to m.in. by mieć władzę nad bliźnimi, dzięki temu, że sami się nie bali kary ze strony przerażających bóstw, którą straszyli innych.

- Serio? (jest to ulubione pytanie mojej wnuczki, na które zawsze odpowiadam podobnie).

- Serio, serio! Powiedz mi więc: jak brzmi ostatnie przykazanie z „10 przykazań Bożych”?

- A to akurat pamiętam, brzmi ono: „Ani żadnej rzeczy, która jego jest”.

- Czy zwróciłaś uwagę, że ma ono sens tylko w połączeniu z 9 przykazaniem i bez niego w ogóle nie wiadomo o co w nim chodzi? Czyli co mamy uczynić z tą czyjąś rzeczą?

- No, rzeczywiście! Nie pomyślałam o tym wcześniej. Dlaczego tak jest?

- Ano dlatego, że w biblijnym Dekalogu figuruje ono jako JEDNO przykazanie i brzmi:

„Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która jego jest” (Wj 20,17). Zwróciłaś uwagę na to, iż ten ponoć miłujący ludzi Bóg, nie ma nic przeciwko niewolnictwu? Jak myślisz, dlaczego uczycie się takiej niezgodnej z Biblią wersji?

- Skąd ja to mogę wiedzieć?!

- A chociażby ode mnie! W dużym skrócie wygląda to tak: w IX w. ocenzurowano Dekalog (jeśli chodzi o jego nauczanie), usuwając z niego II przykazanie, jednocześnie go fałszując, rozbijając IX na dwa oddzielne przykazania, aby zgadzała się ich ilość. Dlaczego tak postąpiono? Z powodu KORZYŚCI MATERIALNYCH: malowanie i sprzedaż ikon stały się niezwykle opłacalne dla mnichów-malarzy, których 100-tysięczna armia sprzeciwiała się zakazowi tego bałwochwalczego procederu, o którym mówi II przykazaniu Dekalogu:

 „Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę do tysięcznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań” (Wj 20,4-6).

- Zwróciłaś uwagę, iż w tym przykazaniu Bóg ZABRANIA tego wszystkiego, co Kościół kat. wykorzystuje w swoich religijnych obrzędach: adorację i cześć oddawaną tzw. „świętym” obrazom, figurom i posągom (np. papieża lub innych dostojników Kościoła), modlitwy i pielgrzymki do „cudownych” figur i obrazów, jak i miejsc „objawień” Matki Boskiej itd. itp. To wszystko w kontekście II przykazania Dekalogu jest po prostu BAŁWOCHWALSTWEM.

I to jest najlepszy dowód na to, iż w religiach nie ma takich świętości, które respektowaliby wszyscy ludzie, włącznie z głoszącymi je kapłanami.

Gdyby takie były, ci którzy cenzurowali i fałszowali Dekalog powinni bać się kary Bożej za zniewagę jaką mu wyrządzili. Tak samo jak ci wszyscy, którzy nauczają dzieci tych zakłamanych „przykazań bożych”. Tak się jednak nie stało i nie dzieje współcześnie, gdyż kapłani wszechczasów wiedzą dobrze, iż wszystkie religie, wszystkie bóstwa i bogowie są wymysłem ludzkiego rozumu, ludzkiej wyobraźni. Czy taki logiczny dowód może przekonać małe dziecko, które nie potrafi jeszcze myśleć w logiczny sposób? Bardzo w to wątpię. Skoro nie przekonuje rodziców, jak może przekonać ich dzieci?  

Czerwiec 2019 r.                                ------ KONIEC-----