Znamienne toponimy w “New York Times”

 

Pulchne, złoto-brązowe daktyle, wiszące pękami tuż nad piaszczystą ziemią, były wreszcie gotowe do zerwania…  

To są bardzo wychwalane, ale dawno zaginione judejskie daktyle i ich zbiór w tym miesiącu okrzyknięto jako nowoczesny cud nauki.

To gdzie właściwie znaleziono te nasiona?

Nasiona Hannah, które pochodzą ze starożytnej jaskini grobowej w Wadi el-Makkuch w pobliżu Jerycho, teraz na Zachodnim Brzegu, zostały datowane na między pierwszym a czwartym stuleciem p.n. e., stając się najstarszymi nasionami, o których wiadomo, że wykiełkowały.

Zwrot “teraz na Zachodnim Brzegu” jest niezgrabny – nie wiadomo, czy jaskinia jakoś przeniosła się z Judei na „Zachodni Brzeg”? Ale dla “New York Timesa” poprawniejsze powiedzenie “obecnie nazywanej Zachodnim Brzegiem” byłoby problematyczne, jako że ta gazeta postanowiła przyjąć nazwę „Zachodni Brzeg” dopiero w latach 1970….

Mediom powinno postawić się zadanie: znajdźcie choć jeden przykład toponimu “Zachodni Brzeg” zastosowanego przed rokiem 1950 do terenu, który przez tysiące lat znany był całemu światu zachodniemu – i Jezusowi – jako „Judea i Samaria”. Czy, na przykład, ktokolwiek użył terminu “Zachodni Brzeg” w dyskusjach w ONZ o Izraelu i Arabach w latach od 1947 do 1950 roku? Odpowiedź brzmi: nie. Czy jakikolwiek arabski dyplomata użył terminu “Zachodni Brzeg” przed rokiem 1950? Nie. Czy na spotkaniach Ligi Arabskiej przed rokiem 1950 kiedykolwiek użyto terminu “Zachodni Brzeg”? Nie. Podczas arabsko-izraelskiej wojny 1948-1949, czy którykolwiek arabski komunikat wojskowy mówił o „Zachodnim Brzegu”?

Raz jeszcze “nie”.  Wszyscy wiemy, co stało się po decyzji Jordanii w 1950 roku. Dzięki nieustannemu powtarzaniu go przez Arabów termin „Zachodni Brzeg” rozprzestrzenił się i wszedł do powszechnego użytku. Wiemy też, dlaczego Jordańczycy wymyślili tę nazwę. Chcieli zatrzeć żydowski związek z tą ziemią, związek, który nazwy „Judea” i „Samaria” natychmiast wywoływały. Bezbarwny „Zachodni Brzeg” doskonale się nadawał.

Jest na to historyczny precedens. Rzymianie, mając nadzieję na zatarcie nazwy „Judea” – która przypominała wszystkim, że Żydzi przez bardzo długi czas posiadali tę ziemię -  zmienili nazwę tego terytorium na “Syria Palaestina” lub w skrócie „Palestyna”. Rzymianie zmienili również nazwę Jerozolimy na “Aelia Capitolina”. Pierwsza nazwa przylgnęła i tak wielu ludzi nazywało ten teren na Zachodzie; druga tego nie zrobiła, niewątpliwie z powodu wielu biblijnych wzmianek o Jezusie w Jerozolimie.

Arabowie nie zawsze odnoszą takie sukcesy w narzucaniu swoich toponimów. Próbowali przekonać świat, by używał nazwy “Zatoka Arabska” lub “Zatoka” zamiast „Zatoka Perska”, ale nie utrącili Zatoki Perskiej mimo najlepszych wysiłków arabskich państw Zatoki.  

Inny leksykalny spór dotyczył niedawnych planów Izraela w Judei i Samarii. Czy Izrael planował “anektować” części Judei i Samarii, czy “rozszerzał swoją suwerenność”?  To pierwsze dawało do zrozumienia, że te terytoria nie należą do Izraela, ale do innego kraju. Znaczna część społeczności międzynarodowej, świat NGO i media początkowo mówiły tylko o izraelskiej „aneksji”. Aneksja znaczy jednak, że jedno państwo narzuca swoją prawną władzę na terytorium innego państwa, zdobyte siłą lub agresją, na ogół podczas wojny. Izrael zajął Judeę i Samarię w wojnie sześciodniowej, wojnie obronnej. A terytorium, które zajął w Judei i Samarii nigdy nie należało do innego państwa, a raczej było częścią Mandatu Palestyny, do którego Izrael miał wcześniejsze roszczenie, nadrzędne wobec wszystkich innych, oparte o Mandat Palestyny, roszczenie, na bazie którego dzięki zwycięstwu w 1967 roku Izrael mógł teraz działać przez „rozszerzenie swojej suwerenności” na tę ziemię.

Wymagało to wysiłku, ale tylu autorów starannie pilnowało się, by używać zwrotu “rozciągniecie swojej suwerenności” – świadomie unikając słowa “aneksja” – że to sformułowanie przeważyło i nawet liberalna prasa głównego nurtu mówiła o “rozciągnięciu suwerenności” przez Izrael, nie zaś o “aneksji”.  

Czy jest sposób na podważenie używania nazwy “Zachodni Brzeg”? Czy możemy odwrócić leksykalne zwycięstwo Arabów? Tak. Będzie to wymagało stanowczości, cierpliwości i przebiegłości. Możemy zacząć powoli, żeby przyzwyczaić siebie i innych do używania nazw “Judea i Samaria”. Proponuję, byśmy teraz mówili “Judea i Samaria (znane od 1950 r. jako “Zachodni Brzeg”), sygnalizując, że jest coś nieprawomocnego w nazwie „Zachodni Brzeg”. Albo, jako alternatywa, krótsza wersja “Judea i Samaria (znane też jako Zachodni Brzeg)”. Możemy domagać się, na przykład, by “New York Times” i “Washington Post” robiły to samo - “Judea i Samaria (znane jako “Zachodni Brzeg” od 1950 r.) przez wskazywanie ich redaktorom, że zwrot “Zachodni Brzeg” datuje się od 1950 roku i został umyślnie narzucony przez Jordańczyków dla oczywistych celów propagandowych, że, z drugiej strony, nazwy miejsc “Judea i Samaria” były w ciągłym użytku przez kilka tysięcy lat i nie powinny zostać wymazane tylko dlatego, że Arabowie od 1950 roku uznali, że jest to dla nich politycznie użyteczne. Nieustannie przypominajmy to. Zalejmy sieci – CNN, BBC, NPR, CBS, NBC, ABC lekcją historii, którą powinni znać, o niedawnym i wysoce podejrzanym pochodzeniu nazwy “Zachodni Brzeg” i uprzejmie prośmy, by zaznaczali to, kiedy jej używają. Powoli, w miarę jak ci, którzy beztrosko mówili „Zachodni Brzeg”, zostaną uświadomieni o propagandowym pochodzeniu tej nazwy i także będą nieco zażenowani używając jej, na początku kilku, a potem coraz więcej z nich powinno zacząć zamieniać „Zachodni Brzeg” na właściwą nazwę „Judea i Samaria”, która była wystarczająco dobra dla Jezusa i dla całego zachodniego świata przez tysiące lat, właściwie do niemal przedwczoraj.

Istnieje jeszcze jedna leksykalna bitwa, którą przegraliśmy, a teraz trzeba podjąć ją ponownie i tym razem wygrać. Jest nią używanie słowa „Palestyńczyk” jako określenie odrębnej grupy etnicznej. Wielu wie, co Zuheir Mohsen, który sam był palestyńskim Arabem i przywódcą grupy terrorystycznej As Saiqa, powiedział o tak zwanym „palestyńskim narodzie”:

„Palestyński naród nie istnieje. Stworzenie palestyńskiego państwa jest tylko środkiem do kontynuowania naszej walki przeciwko państwu Izraela i o naszą arabską jedność. W rzeczywistości dzisiaj nie ma żadnej różnicy między Jordańczykami, Palestyńczykami, Syryjczykami i Libańczykami. Mówimy dzisiaj o istnieniu palestyńskiego narodu tylko z przyczyn politycznych i taktycznych, ponieważ arabskie interesy wymagają, byśmy zakładali istnienie odrębnego ‘palestyńskiego narodu’ do walki ze syjonizmem. Tak, istnienie odrębnej palestyńskiej tożsamości istnieje tylko z przyczyn taktycznych”.  

Z tej fabrykacji palestyńskiego narodu zrodziła się kolejna, użyteczna fikcja. Świat nie miał dłużej widzieć – jeśli kiedykolwiek to robił – arabsko-izraelskiego konfliktu jako konfliktu między dwudziestoma dwoma państwami arabskimi z całkowitą populacją setek milionów, a maleńkim państwem żydowskim, ledwo dostrzegalnym na mapie, z populacją kilku milionów. Teraz konflikt mógł zostać – i został – przeformułowany, bardziej akceptowalny, jako konflikt między „dwoma małymi narodami, z których każdy walczy o ojczyznę”.  

Czy ta bitwa o “palestyński naród” jest przegrana na dobre? Nie sądzę. Trzeba zrobić jedną prostą rzecz: zdegradować ten pseudoetniczny rzeczownik do geograficznego przymiotnika. Początkowo będzie trudno, ale coraz łatwiej dzięki wielokrotnemu powtarzaniu: zamiast pisać lub mówić o „Palestyńczykach” po prostu należy dodawać słowo „Arabowie”. A zatem: “Palestyńscy Arabowie szydzą z ZEA”, “Palestyńscy Arabowie nadal twierdzą, że Izrael musi zostać ściśnięty z powrotem do linii zawieszenia broni z 1949 r.”. “Palestyńscy Arabowie odmawiają nawet rozmów o pakiecie pomocowym wartości 50 miliardów dolarów obiecanych im przez pokojowy plan Trumpa”. Sam aż nazbyt często ignorowałem własną radę i używałem słowa “Palestyńczyk” jako rzeczownika – z lenistwa, nieuwagi lub ponieważ uważałem, że był to zły czas i miejsce na nazywanie ich „palestyńskimi Arabami”. Używałem słowa “Palestyńczycy” w tytułach wielu moich artykułów w Jihad Watch, kiedy powinienem był zamiast tego pisać „Palestyńscy Arabowie”. Mea maxima culpa. Kiedy jednak jestem uważny, jest mi wystarczająco łatwo pisać i mówić o “palestyńskich Arabach”.  I za każdym razem, kiedy ten zwrot zostaje użyty, odłupuje się maleńki kawałek “narodowości” “palestyńskich Arabów”. Gdybyśmy tylko mogli przekonać Izraelczyków, którzy nie tylko piszą i mówią o “Palestyńczykach”, ale także – co jeszcze gorsze – o “palestyńskim narodzie” lub o „naszych dwóch narodach, Izraelczykach i Palestyńczykach”. Nie: zawsze powinno być, przypominając ludziom o olbrzymiej nierówności w populacji i posiadanej ziemi, “naszych dwóch narodach – Żydach i Arabach”.

Tell-Tale Toponyms at the New York Times

Jihad Watch, 25 września 2020

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska