Niedawna fala ataków na Żydów w Brooklynie doprowadziła do niepokoju z powodu narastającego antysemityzmu. Jesienią tego roku podpalono siedem synagog i szkół i było co najmniej sześć fizycznych ataków na Żydów w październiku i w listopadzie. To przyszło wśród szerszego trendu napadów na Żydów, szczególnie tych, którzy wyglądają na ortodoksów, a niektórzy podejrzani krzyczeli „fałszywy Żyd”, kiedy bili ofiarę. Niemniej są ludzie, którzy starają się zbagatelizować te ataki, zapewniając, że nie jest to naprawdę antysemityzm.
W artykule w „Forward” twierdzono, że „Żydzi są celem, jak mówią mieszkańcy tych społeczności, członków nie-białych grup etnicznych, którzy widzą Żydów jako symbole gentryfikacji w ich dzielnicach”. Według tego artykułu, miejscowi nie-Żydzi nie uważają tych ataków za antysemickie.
“Choć te ataki wymierzone są w Żydów, może być tak dlatego, że czarni ludzie identyfikują judaizm jako ‘rodzaj niemal super-białości’ , mówi Mark Winston Griffith, dyrektor wykonawczy Black Movement Center”. W tej narracji ataki na Żydów są tylko przedłużeniem „niechęci do białych ludzi ogólnie”. Co ważniejsze, organizacje i grupy, które są zaangażowane w „sprawiedliwość społeczną” i intersekcjonalność, nie interesują się tymi atakami na Żydów. Kiedy Żydzi są atakowani przez „nie-białych” sprawców, to Żydzi zostają określeni jako „biali”, a sprawcy nie są określani jako „rasiści”.
Po drugiej stronie oceanu Atlantyckiego w Wielkiej Brytanii muzułmańskie społeczności i aktywiści zorganizowali imprezę promocyjną raportu „Islamophobia Defined”. W raporcie tym starano się stworzyć definicję islamofobii.
„Islamofobia jest zakorzeniona w rasizmie i jest rodzajem rasizmu, który uderza w reakcji na oznaki przynależności do islamu bądź postrzeganej przynależności do islamu”. W artykule Anna Soubry i Wes Streeting, konserwatywna posłanka i labourzystowski poseł do parlamentu, którzy współprzewodniczyli grupie parlamentarnej ds. brytyjskich muzułmanów, mówią: „Islamofobia jest rodzajem rasizmu – jak antysemityzm. Czas, by otrzymała własną definicję”.
Równocześnie w USA wraz z coraz częściej obserwowanym definiowaniem Żydów jako „białych” i usuwaniem antysemityzmu z listy zjawisk rasistowskich przez grupy, które walczą z rasizmem, antyislamskie poglądy definiuje się jako „rasizm”. To jest związane z rasową polityką. Istnieje skoordynowany wysiłek opatrywania Żydów etykietką „biały”, przy równoczesnym określaniu wszystkich muzułmanów jako ludzi kolorowych, nawet kiedy Żydzi i muzułmanie pochodzą z tego samego kraju i wyglądają niemal identycznie. Na przykład, także jeśli para bliźniąt jednojajowych nawróci się, jeden na judaizm, a drugi na islam, jeden zostanie człowiekiem kolorowym i cierpiącym z powodu rasizmu, a drugi będzie nazywany „białym” i jeśli zaatakują go na Brooklynie, to będzie to z powodu jego „białości”.
To zjawisko jest widoczne w wypowiedziach aktywistki Marszu Kobiet z 2016 r., Lindy Sarsour, kiedy powiedziała, że antysemityzm różni się od rasizmu wobec czarnych ludzi lub od islamofobii.
„Podczas gdy antysemityzm jest czymś, co dotyka żydowskich Amerykanów, jest różny od rasizmu lub islamofobii, ponieważ nie jest systemowy dla żydowskiego Amerykanina, szczególnie białego żydowskiego Amerykanina”. Obowiązkowo wstawiła „białego” do definicji żydowskiego Amerykanina. Amerykanów będących muzułmanami nigdy jednak nie określa się jako „białych”, niezależnie od tego, jak wyglądają. Tylko Żydzi są nazywani „białymi”.
Coraz częściej próbuje się przedstawiać Żydów jako „białych”, by usprawiedliwić nienawiść do nich w krajach Zachodu. To są te same kraje, w których zaledwie ponad pół wieku temu dokonano ludobójstwa Żydów właśnie za to, że nie są biali. Teraz, kiedy bycie „białym” Zachód uznał za coś negatywnego, Żydzi są coraz częściej określani jako „biali”.
To nie jest marginalna narracja. Chanda Prescod-Weinstein, wykładowczyni uniwersytecka i aktywistka, tweetowała w marcu 2018 r., że „anty-czarność białych Żydów jest rodzajem antysemityzmu”. Następnie napisała: „Kiedy powiedziałam o białych Żydach, miałam na myśli was wszystkich białych Europejczyków, nie tylko Aszkenazich. Nie próbujcie uniknąć odpowiedzialności, biali Sefardyjczycy”. Następnie twierdziła: „Sefardyjczycy w Charleston [Karolina Północna] pierwsi ciągnęli zyski z handlu niewolnikami”. Potępiła także Izrael, twierdząc, że „syjonizm i biała supremacja działają razem”. W czerwcu aktywista praw człowieka Shaun King twierdził, że „zwolennicy białej supremacji” w Izraelu obrali za cel arabską rodzinę w Afuli: „Chcą, żeby dzielnica była tylko dla białych Żydów”.
Ataki na „białych Żydów” można także znaleźć – co jest zdumiewające – w niektórych żydowskich publikacjach. Nylah Burton w artykule z 18 października w „Forward”, zatytułowanym Stop Weaponizing Louis Farrakhan against Black Jews, twierdziła, że „nie wszystkie rodzaje antysemityzmu są takie same”. Biali antysemici „motywowani są nienawiścią do Żydów i pragnieniem władzy. Czarni antysemici motywowani są gniewem z powodu gentryfikacji, brutalności policyjnej i niewolnictwa”.
Następnie twierdziła, że „biali Żydzi” byli „częścią rasistowskiego systemu, który trzymał czarnych ludzi pod butem tego społeczeństwa”. Czarni antysemici cierpieli i „po prostu nie można oddzielać konwersacji o czarnym antysemityzmie od faktu, że wielu czarnych ludzi bezpośrednio doświadczyło ucisku ze strony białych Żydów”.
W tym sformułowaniu Żydzi nie tylko zamienili się w ”białych Żydów”, ale antysemityzm jest usprawiedliwiony jako zaledwie rodzaj anty-gentryfikacji, tak samo jak słyszeliśmy na początku tej dyskusji w sprawie ataków na Brooklynie. W dodatku oskarża się Żydów o czerpanie zysków z „handlu niewolnikami” i o bycie „zwolennikami białej supremacji”. W pewnym sensie Żydzi stali się dublerami dla każdej zbrodni białej supremacji. To nie jest argument oparty na koncepcji, że Żydzi mogą „uchodzić za białych” i czasami korzystają z przywileju białości, ale próba wskazania na Żydów jako szczególnie odpowiedzialnych za niewolnictwo i białą supremację.
Część tej rasowej dyskusji współgra także z innym toksycznym rodzajem przestępstw nienawiści w USA, w którym atakuje się Żydów jako „fałszywych Żydów”. W wypadku, który wydarzył się w pociągu B w Nowym Jorku, Afro-Amerykanin zaczepił Żyda i zapytał go, czy jest Żydem. Kiedy mężczyzna odpowiedział „tak”, Afro-Amerykanin powiedział: „Czarni są Żydami, człowieku. Ja jestem prawdziwym Żydem, a ty jesteś podszywającym się oszustem”. Oskarżanie o bycie „fałszywym Żydem” pojawiło się na wiecu w maju w Waszyngtonie. Członkinię Rady miasta, Elissę Silverman, nazwano „fałszywą Żydówką”, a Żydów nazwano „termitami”. (Określenia „termity” użył też Farrakhan w październiku 2018).
Próba odcięcia Żydów od statusu mniejszości i odebrania im ich bliskowschodnich korzeni oraz zaklasyfikowania ich jako „białych” jest częścią szerszej agendy. Ta agenda nie ogranicza się do twierdzenia, że Żydzi korzystają z „białego przywileju” w USA. Gdyby chodziło tylko o to, wówczas można by powiedzieć to samo o Turko-Amerykanach i Arabo-Amerykanach. Zamiast tego chodzi o uczynienie bycia Żydem rodzajem „białości”, równocześnie czyniąc bycie muzułmaninem nie tylko mniejszością religijną, jak judaizm, ale mniejszością rasową, jak Afro-Amerykanie. Amerykański Żyd, który przechodzi na islam, natychmiast staje się ofiarą rasizmu i islamofobii. Jego wygląd nie zmienia się, ale zmienia się to, jak rasowa polityka i intersekcjonalność klasyfikuje ludzi.
Według definicji islamofobii przedstawionej w Wielkiej Brytanii, nienawiść do muzułmanów jest częściowo wywołana przez religijny ubiór, jaki mogą nosić, na przykład, noszenie hidżabu. Dyskryminacja kogoś, kto ma brodę lub nosi hidżab jest uznana za rodzaj rasizmu. Dlaczego więc nie jest rodzajem rasizmu zaatakowanie i pobicie ortodoksyjnego Żyda na Brooklynie? Z powodu coraz silniej szerzonej idei w niektórych mediach, wśród aktywistów i innych, której zmierzającej do wyłączenia z kategorii rasistowskich zjawisk i usprawiedliwienia ataków na Żydów.
Powiedzmy, że akceptujesz teorię aktywistów, że ”Żydzi są biali”. Jeśli ataki na nich są atakami na białych, to dlaczego płoną synagogi, ale nie kościoły chrześcijańskie, groby żydowskie są rozbijane, swastyki pokazują się na żydowskich domach, drzwiach, pokojach w akademikach i synagogach? Jeśli są po prostu „biali”, to można by oczekiwać, że swastyki będą losowo pojawiać się na innych miejscach modlitw, a groby innych grup będą rozbijane równie często.
W 2016 r. ponad połowa religijnych przestępstw nienawiści w Ameryce dotyczyła Żydów. W Wielkiej Brytanii od maja 2017 do kwietnia 2018 było 672 ataków na Żydów i 2965 ataków na muzułmanów zdefiniowanych jako przestępstwa nienawiści. To jest cztery razy więcej ataków na muzułmanów, ale w Wielkiej Brytanii jest 10 razy więcej muzułmanów. A więc Żydzi częściej są celem ataków.
Można to widzieć jako przykład wspólnoty między Żydami i muzułmanami, bo jedni i drudzy padają ofiarą nienawiści. Coraz bardziej jednak próbuje się usprawiedliwić antysemityzm dzięki rasowej soczewce, która odmawia Żydom ich różnorodności i historii. Ten nowy rodzaj antyżydowskiej nienawiści rodzi się w toksycznym środowisku powrotu kwestii konfliktu ras w dyskusji na Zachodzie.
The racial politics of Anti-Semitism and Islamophobia
Jerusalem Post, 10 grudnia 2018
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
