Przypomnienie o wszystkich tych palestyńskich uchodźcach

Napisała, że wszystkie inne populacje uchodźców na świecie były uważane za ludzi, a nie za pionki. W tym czasie oceniano, że 39 milionów niearabskich mężczyzn, kobiet i dzieci stało się uchodźcami i że „wszyscy poza około sześcioma milionami… znaleźli dla siebie miejsce, znaleźli pracę i kolejną szansę na przyszłość”. Bycie uchodźcą jest wyrokiem dożywocia wyłącznie dla Palestyńczyków, którzy są traktowani przez swoich braci Arabów jako broń, a nie jak istoty ludzkie.

Świat okazał jednak więcej troski Palestyńczykom niż tym innym uchodźcom, ustanawiając organ ONZ, Agencję Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA), poświęconą wyłącznie im. Żaden kraj nie okazywał więcej oddania pomocy Palestyńczykom niż Stany Zjednoczone. Przez pierwszych 11 lat, pisze Gellhorn, UNRWA wydała 360 milionów dolarów, które dostarczyło 61 państw. Udział USA wynosił ponad 238 milionów dolarów, dwie trzecie całego budżetu.  

Były prezydent Donald Trump wycofał finansowanie UNRWA na dwa lata, ale administracja Bidena przywróciła je i dała niemal 340 milionów dolarów (w porównaniu do 177 milionów dolarów od Niemiec, drugiego największego darczyńcy) z niemal 1,2 miliarda dochodu agencji (28%). Od 1950 roku Stany Zjednoczone dostarczyły około 6,2 miliarda dolarów na opiekę nad palestyńskimi uchodźcami, którzy odpłacili za to terrorem i pogardą.

Gellhorn pisała o około milionie Palestyńczyków, których wówczas uważano za uchodźców. Jednak także w 1961 roku było dobrze wiadomo, że podawane przez UNRWA liczby uchodźców były fikcyjne. “UNRWA nigdy nie otrzymała pozwolenia na zrobienie poprawnego, całościowego spisu populacji uchodźców” – napisała Gellhorn. Przy pomocy kreatywnej księgowości ONZ zamieniła następnie tę liczbę w 5,7 milionów.

Oczywiście uchodźcy mieli dzieci. Pracownik UNRWA wyjaśniał Gellhorn: “Jeśli zaczniemy uczyć ich kontroli urodzin, zostaniemy oskarżenie o próbę wyniszczenia ludu. Zresztą, mężczyźni nigdy by na to nie pozwolili. Chcą mieć wielu synów; to jest dla nich kwestia dumy. A wchodzi w to także polityka, jak we wszystko. Słyszałem, jak to mówili. Potrzebujemy mieć wiele dzieci i rosnąć i powiększać się, żeby świat o nas nigdy nie zapomniał”.

UNRWA wiedziała także, że jest oszukiwana. W jednym z obozów 80% mężczyzn miało pracę, ale nie mówili tego pracownikom UNRWA. “Jeśli zarabiają zbyt dużo, są usuwani z listy uprawnionych do pomocy – powiedział pracownik. – Jeśli zarabiają powyżej pewnej sumy, nie są uprawnieni do usług. Darmowych lekarstw, lekarza i szkoły. Więc oczywiście nie chcą, byśmy wiedzieli”.

Na długo zanim inni ludzie zaczęli mówić o potrzebie zreformowania UNRWA, Gellhorn powiedziała, że ta organizacja powinna trzymać się z dala od polityki i nie być pod arabskim nadzorem ani nie wolno pozwalać, żeby była  używana do celów propagandowych. Uważała, że ta organizacja powinna “być przede wszystkim edukacyjną instytucją… szkołą dla młodych Palestyńczyków i dobrym domem starców dla wiekowych Palestyńczyków”.   

UNRWA była tylko częścią problem. Gellhorn pisze o egipskiej okupacji Strefy Gazy: “Egipski rząd jest strażnikiem więziennym. Z własnych powodów nie pozwala uchodźcom na przenoszenie się z tego wąskiego pasma ziemi”.

Gellhorn pisze, że uchodźcy są nieustannie wystawieni na egipską propagandę. „Nic dziwnego, że Gaza była bazą szkolenia paramilitarnych band zwanych komandosami przez Egipcjan i Palestyńczyków, a gangsterami przez Izraelczyków -  fedainów, których zadaniem było niepostrzeżone przechodzenie do Izraela i popełnianie czynów ‘patriotycznego’ sabotażu i morderstw. A fakt, że znowu zostali tak dewastująco pokonani przez Izrael w 1956 roku nie poprawił zgorzkniałej mentalności ludzi uwięzionych w Gazie; spowodował tylko nasilenie bardziej krwiożerczej propagandy”.

A co z twierdzeniem, że wszyscy Palestyńczycy zostali wygnani?

Po rozmowach z uchodźcami z Jaffy relacjonowała: “Ani jeden nie mówi, że został załadowany na ciężarówkę (lub statek) pod groźbą karabinu; nikt nie opisał, że był zmuszony przez uzbrojonych Żydów do wyjścia z domu; nikt nie mówi o dodatkowym zagrożeniu atakami wroga podczas ucieczki”.  

Muzułmańska nauczycielka żyjąca opodal Akko powiedziała Gellhorn, że w 1948 roku: „Nikt tutaj nie strzelał do Żydów; i żadni Żydzi nie strzelali do nas”. Powiedziała także, że w tej wsi żyło 900 uchodźców.

Gellhorn uważała, że jest nie do pojęcia, iż Palestyńczycy żyjący w Palestynie byli uważani za uchodźców.

“Tu w pobliżu nie było żadnych walk – powiedziała nauczycielka – ale ludzie są przestraszeni, więc uciekli do druzyjskiej wsi, gdzie wiedzieli, że będą bezpieczni, bo Druzowie zawsze byli przyjaciółmi z Żydami, a potem przyszli tutaj. Izraelski rząd nie pozwala im na powrót do ich wsi. Rząd zaofiarował im inną ziemię, ale nie chcą jej wziąć”.

Nauczycielka powiedziała, że część Palestyńczyków uciekła ze strachu po usłyszeniu, że była masakra w Dejr Jassin. “Według ich kodu etycznego i praktyk wojny – pisała Gellhorn - Dejr Jassin musiał wydawać się naturalną zapowiedzią przyszłości Arabów. Oni zamierzali zmasakrować Żydów; więc skoro Żydzi zwyciężyli, oczywiście zmasakrują Arabów”.

Niektóre z rozmów Gellhorn były surrealistyczne. Na przykład, przywódca obozu, z którym rozmawiała w Gazie, był negacjonistą Holocaustu, który powiedział, że Żydzi są gorsi niż Hitler. Wierzył, że Żydzi spiskowali z Hitlerem, organizując dla niego zabicie 36 tysięcy słabych Żydów, żeby „skłonić innych do [wyjazdu] do Palestyny”.

Rozmawiała także z izraelskimi Arabami. Nauczyciel w chrześcijańskiej szkole żyjący we wsi przy libańskiej granicy powiedział jej: “Anglicy dali broń arabskim krajom, a one dały broń nam. W tej wsi wszyscy byliśmy uzbrojeni; wszyscy strzelaliśmy do Żydów, każdy z nas. Ale nasze kule nie były dobre; Anglicy dali Arabom złe kule. Cztery z pięciu kul nie były dobre. Kiedy zobaczyliśmy to, uciekliśmy na dwa tygodnie do Libanu, a potem wróciliśmy”.

Gellhorn zapytała nauczyciela: “Gdyby pozycje były odwrócone, gdyby Żydzi zaczęli wojnę i przegrali ją, gdybyście wygrali wojnę, czy zaakceptowalibyście podział? Czy oddalibyście część kraju i pozwolilibyście 650 tysiącom żydowskich mieszkańców Palestyny – którzy uciekli przed wojną – na powrót?”

“Oczywiście, że nie – odpowiedział natychmiast. – Ale nie byłoby żydowskich uchodźców. Oni nie mieli dokąd iść. Byliby martwi lub w morzu”.

Na długo przed “przebudzonymi” i intersekcjonalnością zauważyła, że zachodnie społeczeństwa widziały tę sprawę jako “wezwanie do empatii”.

Nauczyciel pomógł jednak Gellhorn zrozumieć, dlaczego Palestyńczycy nie zasługują na jej empatię. “Trudno współczuć tym, którzy płaczą tylko nad sobą. Trudno mieć litość dla bezlitosnych. Aby pochwycić za serce bez żadnych wątpliwości, ci, którzy głośno płaczą o sprawiedliwość, muszą być niewinni. Nie mogą marzyć o zwycięskiej wojnie, winić wszystkich innych za własną porażkę i pozostawać bez winy”.

“Nikt po wysłuchaniu izraelskich Arabów – zakończyła – nie może uwierzyć, że palestyńscy uchodźcy będą albo zadowolonymi, albo lojalnymi obywatelami Izraela”. Izraela, dodała, nie powinno się zmuszać, by “popełnił samobójstwo przez wpuszczenie chmary śmiertelnych  wrogów”.

Gellhorn mogłaby napisać taki sam artykuł dzisiaj, choć trudno wyobrazić sobie, że dzisiejsi redaktorzy “Atlantic” zechcieliby go opublikować. Ponad 60 lat temu pisała: 

Arabowie obżerają się nienawiścią, tarzają się w niej, oddychają nią. Żydzi są na szczycie listy nienawiści, ale każdy cudzoziemiec jest wystarczająco godny nienawiści. Arabowie nienawidzą także siebie wzajemnie, osobno i en masse. Ich politycy zmieniają kierunek nienawiści, tak jak zmieniają koszule. Ich prasa jest wulgarną bazą wypełnionych nienawiścią karykatur; ich dziennikarze opisują każdą nienawiść, która jest w danym momencie na pierwszym miejscu i jest najważniejsza. Muszą kochać smak nienawiści; to jest ich codzienny chleb. I co dobrego im to dało?"

Gdyby uaktualniała artykuł, musiałaby także zmienić wniosek, bo jej oryginalny wniosek okazał się naiwny: “W ciągu pokolenia, jeśli cywilizacja przetrwa, palestyńscy uchodźcy zleją się z arabskimi populacjami, ponieważ młodzi będą nalegali na prawdziwe życie zamiast niekończącego się czekania. Jeśli potrafimy utrzymać pokój, jakkolwiek niespokojny, dzieci palestyńskich uchodźców zbudują sobie dom wśród ludzi własnego narodu w ziemiach ich przodków”.

A reminder about all those Palestinian refugees

JNS Org., 20 kwietnia 2022

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Mitchell Geoffrey Bard

Amerykański analityk polityki zagranicznej, redaktor i autor, który specjalizuje się w polityce USA – Bliski Wschód. Jest dyrektorem wykonawczym organizacji non-profit American-Israeli Cooperative Enterprise i dyrektorem Jewish Virtual Library.