Daniel Rubenstein jest przewodnikiem wycieczek i wykładowcą, który pracował jako doradca Naftalego Bennetta, a także jako specjalista mediów społecznościowych dla Netanjahu.
Richard Landes jest historykiem Średniowiecza, który specjalizuje się w apokaliptycznym millenializmie i pisze blog o śmiercionośnym dziennikarstwie (prezentującym jednostronną propagandę wojenną jako wiadomości) w Augean Stables.
Jednym z tematów, jakie wyjaśnia profesor Landes, jest prześledzenie wzrostu opozycji mediów wobec Izraela do sprawy Al Dury.
Ta sprawa w skrócie:
30 września 2000 roku France2 Television pokazała program o Muhammadzie al Durah, 12-letnim chłopcu, który razem ze swoim ojcem, znalazł się w ogniu krzyżowym między siłami izraelskimi i palestyńskimi na skrzyżowaniu Netzarim w Strefie Gazy. „W wyniku ostrzału z pozycji izraelskiej, chłopiec został zabity a jego ojciec ciężko ranny” – donosił francuski dziennikarz Charles Enderlin. Enderlin za darmo rozdał materiał filmowy wszystkim swoim kolegom i godzinami pokazywano tę historię na całym świecie.
Landes, który ukuł słowo Pallywood na opisanie manipulacji mediów dla wygrania wojny o opinię publiczną z Izraelem, napisał o sprzecznościach w wideo Enderlina:
Rzeczywiste dowody jednak stanowiły poważny problem dla narracji o umyślnym zamordowaniu dziecka. Starannie zbadany materiał filmowy zaprzecza wszystkim szczegółom twierdzenia, że izraelski żołnierz zabił chłopca “z zimną krwią”, jak ujął to fotograf France 2, począwszy od rzekomych “czterdziestu minut gradu [izraelskich] kul” (zamiast tego można było usłyszeć kilka strzałów na tym krótkim filmie, i wszystkie były oddane ze strony palestyńskiej) do 20-minutowej agonii z powodu śmiertelnego postrzału w brzuch (ani śladu krwi na ziemi), do zamordowanego kierowcy ambulansu (żadnego dowodu), do martwego chłopca (który samodzielnie porusza się w finalnej scenie obciętej przez Enderlina w nadanym programie).
Ale to wersja Enderlina rozeszła się na całym - nie tylko arabskim - świecie. Na przykład, Bin Laden, używał Al Dury jako uzasadnienia terrorystycznego ataku na USA. Landes pisze, że na Zachodzie postępowi Europejczycy uznali ten incydent jako całkowite przekreślenie win za Holocaust.
Nie da się przecenić niesłychanego wpływu narracji o Al Durze. Pojawiała się wszędzie i dominowała media. Jedna z dziennikarek, Catherine Nay, twierdziła w programie w Europe 1, że
śmierć Mohameda [Al Dury] anuluje to żydowskie dziecko z rękoma podniesionymi do góry, zastrzelone przez esesmana w Warszawskim Getcie.
Landes wskazuje na potworność takiego twierdzenia:
Tutaj mamy kobietę, która mówi, że wątpliwe zdjęcie chłopca, który najprawdopodobniej – jeśli w ogóle został zabity – zginął w ogniu krzyżowym, wymazało i zastąpiło wizerunek chłopca, który symbolizuje umyślne zamordowanie ponad miliona dzieci.
Ta dziennikarka nie była osamotniona w swoich poglądach. Landes widzi to zastąpienie u podstaw dzisiejszego odwrócenia Holocaustu, przy pomocy tezy, że Izrael popełnia ludobójstwo na palestyńskich Arabach, co czyni z Izraela nowych nazistów, a z palestyńskich Arabów nowych Żydów.
Ten efekt Al Dury trwa. Pierwotny wpływ rozmył się z czasem, ale skutki pozostały.
Trudno bardziej wypaczyć prawdę niż zrobiono to wtedy i od tego czasu płacimy za to. To była pierwsza, olbrzymia i nadal nie skorygowana fala fake news -- nie fake news przekazywane przez rosyjskie boty, ale fake news przenikające szanowane media głównego nurtu. Katastrofa. [Podkreślenie dodane]
To było podczas drugiej intifady.
I kłamliwość mediów była w owym czasie ewidentna.
Niecałe dwa tygodnie później, 12 października, dwóch izraelskich rezerwistów skręciło w niewłaściwą stronę i znalazło się w Ramallah, gdzie tłuszcza palestyńskich morderców brutalnie zlinczowała ich.
W książce z 2014 roku, Israel Since the Six-Day War: Tears of Joy, Tears of Sorrow, Leslie Stein opisuje, jak tłuszcza zmasakrowała tych dwóch mężczyzn:
Po usłyszeniu, że izraelscy żołnierze są w komisariacie policji, olbrzymi tłum Palestyńczyków zgromadził się i otoczył budynek. Kilku mężczyzn wdarło się na posterunek, gdzie rzucili się na tych dwóch nieszczęsnych rezerwistów, dźgając ich nożami, wyłupiając oczy i rozcinając brzuchy. Zostali tak okaleczeni, że można ich było potem zidentyfikować tylko po zapisach dentystycznych. Słysząc w izraelskim radio, że dwóch żołnierzy IDF zatrzymała policja AP, zaniepokojona żona jednego z nich próbowała skontaktować się z mężem przez telefon. Rozmowę przyjął obcy człowiek, który beztrosko poinformował ją, że właśnie zamordował jej męża. Wkrótce potem, tłum, wyjący o żydowską krew, otrzymał, co chciał, kiedy jedną z ofiar wyrzucono z okna pierwszego piętra, w którym triumfująco pojawił się Aziz Salha, palestyński policjant, i podniósł ociekające krwią ręce.
Tłuszcza nie zapobiegła wydostaniu się tej wiadomości, ale powstrzymali fotografa przed robieniem zdjęć. Mark Seager napisał osobistą relację z tego, co tłuszcza zrobiła z ciałami dwóch izraelskich rezerwistów – i co niemal zrobiła jemu:
Byli zaledwie kilka metrów przede mną i widziałem wszystko. Instynktownie sięgnąłem po kamerę. Właśnie wybierałem kadr, kiedy dostałem pięścią w twarz od Palestyńczyka. Inni Palestyńczyk wskazywał na mnie i krzyczał: "no picture, no picture!", podczas gdy inny facet uderzył mnie w twarz i powiedział „daj mi film!”
Próbowałem wyjąć film, ale oni wszyscy mnie chwytali i jeden facet po prostu wyrwał mi kamerę i rozbił ją o ziemię. Wiedziałem, że straciłem szansę zrobienia zdjęcia, które przyniosłoby mi sławę i straciłem mój ulubiony obiektyw, którego używałem na całym świecie, ale nie to mnie obchodziło. Bałem się o życie.
W artykule w “Wall Street Journal” w 2001 roku Alex Safian z CAMERA napisał o tym, jak skuteczne było palestyńskie zastraszanie:
Nie tylko jednak brytyjscy reporterzy dołączyli do dziennikarskich brygad pana Arafata. Riccardo Christiano, szef biura włoskiej sieci państwowej RAI, wyłożył to wyraźnie w liście do Autonomii Palestyńskiej w październiku. Po zlinczowaniu przez palestyński motłoch dwóch izraelskich rezerwistów w Ramallah skonfiskowano filmy i kamery większości obecnych tam dziennikarzy. Jednemu zespołowi z prywatnej włoskiej sieci Mediaset udało się jednak wyjść stamtąd w taśmą wideo, którą następnie pokazywano na całym świecie. Pan Christiano był zdecydowany powiadomić Autonomię Palestyńską, że wbrew pogłoskom, jego sieć nie brała w tym udziału. Napisał więc ten list, który – niefortunnie dla niego – opublikowany został w palestyńskiej gazecie:
"Moi Drodzy Przyjaciele w Palestynie: Gratulujemy wam i uważamy za nasz obowiązek wyjaśnić wam, co zdarzyło się 12 października w Ramallah. Jedna z prywatnych włoskich stacji telewizyjnych, która konkuruje z nami… sfilmowała wydarzenia… Potem izraelska telewizja nadała obrazy jako wzięte z jednej z włoskich stacji i w ten sposób powstało wrażenie, że my robiliśmy te zdjęcia.
Mówimy wam wszystkim, że te wydarzenia tak nie przebiegały, ponieważ my zawsze respektujemy dziennikarskie reguły Autonomii Palestyńskiej dla pracy w Palestynie… Dziękujemy wam za zaufanie i możecie być pewni, że to nie jest nasz sposób działania i nigdy nie zrobilibyśmy czegoś takiego.
Prosimy o przyjęcie naszych błogosławieństw”.
Jak zauważa Safian, "krótko mówiąc, respektowanie tych ‘reguł’ oznacza ignorowanie wydarzeń, które mogłyby rozgniewać pana Arafata, i informowanie o wydarzeniach, z których jest zadowolony”.
Lincz w Ramallah był 12 października.
Następnego dnia dr Ahmad Abu Halabija, członek Rady Fatw AP i były rektor islamskiego uniwersytetu w Gazie, wygłosił piątkowe kazanie w meczecie w Gazie. Między innymi szejk Halabija podkreślił znaczenie zabijania Żydów:
"...Żaden z Żydów nie powstrzymuje się przed popełnianiem wszelkiego możliwego zła. Jeśli Partia Pracy popełnia zło i zbrodnię, partia Likud popiera to; a jeśli partia Likud popełnia zło i zbrodnię, Partia Pracy popiera to.... Żydzi są Żydami, czy to z Partii Pracy, czy z Likudu... Nie mają żadnych umiarkowanych ani żadnych zwolenników pokoju. Wszyscy są kłamcami. Wszyscy chcą wypaczyć prawdę, ale my posiadamy prawdę… Oni są terrorystami. Oni są tymi, których trzeba masakrować i zabijać, jak powiedział Allah Wszechmogący: 'Walczcie z nimi: Allah będzie torturował ich waszymi rękami i będzie poniżał ich, i pomoże wam zwyciężyć ich, i przyniesie ulgę umysłom wiernych...." (Podkreślenie dodane)
Jak poinformował o tym “New York Times”?
William A. Orme Jr. napisał artykuł A Parallel Mideast Battle: Is It News or Incitement? [Równoległa bitwa bliskowschodnia: czy to wiadomość, czy podżeganie?], w którym zajął się izraelskim twierdzeniem o palestyńskim podżeganiu przez pomocne streszczenie dla czytelników tego, co właściwie powiedział Halabija:
Izraelczycy jako jeden z poważnych przykładów [palestyńskiego podżegania] cytują pokazane w telewizji kazanie, które broniło zabicia tych dwóch żołnierzy. ''Czy to Likud, czy partia Pracy, Żydzi są Żydami”, oznajmił szejk Ahmad Abu Halabaja w kazaniu nadawanym na żywo z meczetu w mieście Gaza dzień po zabijaniu. [Podkreślenie dodane]
Podżeganie?
Jakie podżeganie?
Ta stronnicza autocenzura trwa do dziś. Jak komentuje Landes:
Do dnia dzisiejszego czytelnicy “New York Timesa”, słuchacze NPR, widzowie BBC i CNN nie wiedzą, jaki rodzaj niewiarygodnie brutalnej, podobnej do nazistowskiej nienawiści nadaje się nieustannie w palestyńskiej sferze publicznej.
I oczywiście, media społecznościowe tylko pogorszyły sprawy – ułatwiając szerzenie propagandy bez względu na jej źródło (zakładając, że w ogóle jest znane), nie mówiąc już o patrzeniu na nią krytycznie. Media społecznościowe umożliwiają przekazywanie oburzenia moralnego, które jest tak skuteczne w robieniu pariasów z ludzi.
Dzisiaj jesteśmy w sytuacji, w której, jak mówi profesor Landes, nie można bronić syjonizmu – ani w dziennikarstwie, ani w świecie akademickim. Stał się przedmiotem tabu --
W 2021 roku, kiedy był ostatni wybuch przemocy między Izraelem a Gazą, setki dziennikarzy nalegało, by media przyjęły narrację palestyńską – przyjęły ich język, przyjęły ich nazewnictwo, takie jak “izraelska armia okupacyjna” i wszystko inne, i mieliśmy ludzi ze świata akademickiego, w tym Żydów zajmujących się żydowskimi badaniami, występujących z oświadczeniami poparcia dla Palestyńczyków, w których rola Hamasu i rola terroru były całkowicie wymazane. Przedstawiano wszelkie rodzaje twierdzeń o tym, co zrobił Izrael, które były niezgodne z faktami.
Patrzymy na antyintelektualny ruch, który przejął i dosłownie spowodował upadek profesji zajmujących się przekazywaniem informacji w kategoriach ich zdolności podawania społeczeństwu poprawnej i istotnej informacji.
A w znacznym stopniu wszystko to można prześledzić do roku 2000, do Al Dury.
For Jews, Fake News Doesn't Go Back To Trump -- It Goes Back To Al Dura (Daled Amos)
Elder of Ziyon, 8 marca 2022
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Daled Amos
(Bennet Ruda)
Izraelski bloger piszący o historii i problemach Bliskiego Wschodu, a w szczególności Izraela. http://daledamos.blogspot.com/
