Nie chodzi o to, co Nicolas Anelka zrobił na boisku, ale o to, co on, jego menadżer, a potem jego klub zrobili po tym fakcie. I oczywiście, o ogłuszającą ciszę z UEFA i FIFA.
Pod koniec przygnębiających lat 1970. w Wielkiej Brytanii jedną z małych przyjemności w życiu było oglądanie młodej drużyny piłkarskiej West Bromwich Albion z Laurie Cunninghamem biegnącym na skrzydle, Cyrillem Regisem wbijającym gole i Remim Mosesem roznoszącym zawodników środka pola z drużyny przeciwników. Być może nie byli bardziej błyskotliwi i sprawni niż inne drużyny, ale ten klub otworzył oczy większości społeczeństwa brytyjskiego na to, że istnieją i powinni istnieć czarni gracze w tym pięknym sporcie w Anglii.
W futbolu nadal jest rasizm, w Wielkiej Brytanii i gdzie indziej w Europie, i brytyjscy fani futbolu i ich drużyny mają jeszcze długą drogę przed sobą w sprawie uczestnictwa w grze czarnych zawodników i trenerów. Ale przeszliśmy już kawałek drogi. Dobrze pamiętam gwizdy, kiedy czarni gracze dotykali piłki i pamiętam także rzucane na stadion banany.
W niektórych regionach Europy jest to nie tylko część przeszłości, ale także część teraźniejszości. Była to długa droga, ale West Brom był tam, by pomóc zwiększyć obroty silnika. A przynajmniej do dwóch tygodni temu.
Nie chodzi o to, co Nicolas Anelka zrobił na boisku, ale o to, co on, jego menadżer, a potem jego klub zrobili po tym fakcie. I oczywiście, o ogłuszającą ciszę z UEFA i FIFA.
Trudno ignorować jego wszechobecność we francuskich mediach społecznościowych, ale obecnie większość ludzi w Wielkiej Brytanii i reszcie Europy wie już dużo więcej o Dieudonné M’Bala M’Bala i jego quenelle niż wiedzieli tydzień temu.
Wiedzą, że ma wiele wyroków jako seryjny podżegacz nienawiści rasowej.
Wiedzą, że pęta się przy Jean-Marie Le Penie i dobranych faszystach, a negacjoniści Holocaustu, tacy jak Faurisson są fetowani na jego przedstawieniach i otrzymują nagrody z rąk ludzi przebranych w ubiór żydowskich więźniów obozów koncentracyjnych.
I wiedzą także, że Nicolas Anelka jest jego dobrym kumplem.
Wiedzą również, że quenelle jest sposobem pokazania środkowego palca establishmentowi, którego sznurki pociąga ich zdaniem oś amerykańsko-izraelska, albo jest kontrolowany przez osobistości żydowskie, tłum średniowiecznych Żydów, nazistowskie obozy śmierci i szkoły żydowskie.
Domyślam się, że prezydent UEFA i były kapitan francuskiej drużyny narodowej Michel Platini od czasu do czasu czytuje gazety francuskie i ogląda telewizję francuską, więc prawdopodobnie wie o Dieudonné i quenelle.
Bowiem Dieudonné całkowicie zdemokratyzował antysemityzm. Grupa dzieciaków na wakacjach, chłopaki, które wyszły na piwo, znudzeni żołnierze pilnujący synagogi, każdy może pokazać, dać wyraz nienawiści do czegoś żydowskiego tylko kładąc dłoń na przeciwległym ramieniu i trzymać drugą rękę sztywno ku dołowi.
Jeśli boli cię ramię, nie ma problemu. Dieudonné ma także na to rozwiązanie. Podnieś ananas, żeby pokazać swoje niezadowolenie z tego, co on nazywa „pornografią Szoah” („Shoananas” po francusku).
Jest to przywilej, który rozciąga się także na starzejących się futbolistów międzynarodowych przy tych nieczęstych okazjach, kiedy grają i zdobywają gola. Szukasz miejsca dla takiego gestu?
Czy jest lepsze miejsce niż przed dziesiątkami tysięcy widzów i kilku milionami innych, którzy patrzą w telewizory? Wygląda trochę jak salut nazistowski? Jeszcze lepiej.
Dlaczego bawić się w delikatność?
Możesz w ten sposób uhonorować głównych negacjonistów Holocaustu w Paryżu i Teheranie, pokazać to, jako uwagę na stronie w rozmowie o komorach gazowych z dziennikarzem żydowskim, powiedzieć, że Żydzi opanowali międzynarodową finansjerę i rząd francuski, zrobić zdjęcie sobie wykonującego quenelle przed Auschwitz i przed szkołą żydowską w Tuluzie, gdzie terrorysta zastrzelił troje dzieci i nauczyciela.
Dlaczego w ogóle mielibyśmy zajmować się symbolem, który jest odwróceniem nazistowskiego salutowania?
Jaka absurdalna małostkowość.
Niemniej trzeba bardzo starannie wyjaśnić, że podczas gdy wykonuje się nazi-podobne ruchy symboliczne, honoruje głównych negacjonistów Holocaustu, mówi, że Żydzi kontrolują świat, współpracuje z Le Penem, łącząc żydowskie szkoły, średniowieczne ulice żydowskie, pomniki Holocaustu, Auschwitz, handel niewolnikami, komory gazowe, bankowość międzynarodową, Iran i oczywiście Żydów, nie jest się nigdy, przenigdy, antysemitą.
Zatwierdza się raczej swoją uprawnioną pozycję przeciwko establishmentowi, sprzeciwiając się polityce tego małego państwa syjonistycznego na Bliskim Wschodzie lub prowadząc kampanię przeciwko złu globalnego kapitalizmu.
Czasami nie potrzeba nawet opowiadać o tych wzniosłych ideach. Gest solidarności z przyjacielem także daje ci właściwie carte blanche w tych sprawach.
W komentarzach pod artykułami gazet on line ludzie piszą, że oczywiście Dieudonné nie jest antysemitą. on jest po prostu antysyjonistą.
Jeszcze kilka dni, a będą pisali to w samych artykułach.
Wszystko, co dotąd definiowało antysemityzm – szykanowanie Żydów, zaprzeczanie Holocaustowi, mówienie, że kontrolują oni świat – wszystkie te okropnie ograniczające i trudne wymagania poprawności politycznej nie są już dłużej tabu. Tylko jedno tabu pozostaje. Najwyższą ironią tego wszystkiego jest to, że ostatnim tabu jest rzeczywiste bycie antysemitą.
Nicolas Anelka zapewnia nas, że nie jest antysemitą i to samo mówi jego menadżer, którego piłkarz o tym zapewnił.
Następnie klub informuje nas w oświadczeniu, że “pewne kręgi” mogą poczuć się dotknięte. To znowu ci nieznośni Żydzi. Oczywiście nie ma żadnej potrzeby przepraszania tych pewnych kręgów, ponieważ oczywiście nikt tutaj nie miał najmniejszego zamiaru być antysemickim.
A w każdym razie, dlaczego ludzie mieliby dbać o to, czy definiuje się ich jako antysemitów, skoro słowo to zostało pozbawione wszelkiego znaczenia?
Antysemickie wybryki były kiedyś domeną oszalałych ekstremistów, skinheadów, nazi- wunderlusterów. Dzisiaj każdy może powiedzieć lub zrobić wszystko co antysemickie, zawsze i wszędzie. To jest wkład Dieudonné’a do społeczeństwa francuskiego, wnoszony teraz na arenę międzynarodową przez Nicolasa Anelkę.
W ostatecznym rachunku mogą to robić dzięki ostatniemu tabu, ponieważ nie są, nigdy nie byli, niech Bóg broni!, antysemitami.
Kiedy prawdą są kłamstwa, a dobro jest złem, tworzy się całkowicie amoralne społeczeństwo, takie, które pozwala ludziom mówić i robić co chcą, kiedy chcą, jak chcą.
To jest fenomen Dieudonné’a. Miłe dzieciaki na wakacjach, młodzież pijąca piwo, żołnierze zaśmiewający się przed synagogą, futbolista strzelający gola, każdy ma absolutne prawo do celowania w Żydów – oczywiście, jak długo mówi głośno i wyraźnie: “ALE nie jestem antysemitą”.
Pytaniem jest, jakie inne aspekty nienawiści do Żydów pozostają, by je dozwolić tym nie-antysemitom.
W 1940 r. praktycznie całe, demokratycznie wybrane Francuskie Zgromadzenie Narodowe powierzyło w głosowaniu władzę absolutną stworzenia Francji Vichy Philippe Pétainowi. Wielu zapomina, że było to to samo Zgromadzenie Narodowe, które zostało wybrane u szczytu popularności Frontu Ludowego. Obedrzyj morderczą ideologię z wszelkiego znaczenia, a jej słowa, które mają jakikolwiek sens, oczyszczają i legitymizują ją.
Po dziesięciu latach Dieudonné’a we Francji miliony naśladują go i wyczekują jego najnowszych wypowiedzi.
To nie jest liberalizm ani ochrona wolności słowa. To jest pogarda i anarchia. Demokracja, rządy prawa i wzajemny szacunek muszą być odtrutkami.
Pora, by Europa ich użyła.
The_last_taboo_in_Europe
15 stycznia 2014
Tłumaczenie M.K.
Philip Carmel
Doradca mającego swoją siedzibę w Brukseli European Jewish Congress.
