Wołanie o spóźnioną sprawiedliwość dla pułkownika Larry’ego Franklina

Popadnięcie pułkownika Franklina w niełaskę jest sprawą, która krzyczy o sprawiedliwość.

W 2003 roku pułkownik Franklin, ocalały z zamachu 9/11 na Pentagon, pracował w wydziale irańskim Biura Sekretarza Obrony. Ówczesny sekretarz obrony, Donald Rumsfeld, potrzebował nieustannej informacji o Iranie: a mianowicie, o staraniach Iranu, by podważyć działania wojenne USA w Iraku i w Afganistanie, szeroko rozciągniętych sieciach irańskiego terroru i szybko rozwijanym programie budowy broni jądrowej tego kraju.

W ramach swoich obowiązków pułkownik Franklin był autoryzowany do dzielenia się materiałami wywiadu z sojusznikami USA, włącznie z Izraelem. Miał trwające od dawna, dobre stosunki z izraelskimi oficerami armii i wywiadu, datujące się od czasów jego pracy jako attaché Sił Obrony Powietrznej w Izraelu w latach 1990. Pułkownik Franklin utrzymywał także bliskie kontakty z ludźmi, którzy pracowali nad związanymi z Iranem kwestiami dla proizraelskiego lobby, AIPAC.

Przez całą prezydenturę George’a W. Busha polityka wobec Iranu była kłębkiem sprzeczności. Departament Stanu i CIA popierali politykę appeasementu wobec Iranu i pragnęli nie zauważać zagrożenia, jakie Iran stanowił dla sił USA w Iraku i Afganistanie, jak również o gromadzących się dowodów o jego programie nuklearnym. Rumsfeld, ówczesny wiceprezydent, Dick Cheney i kilku członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego uważali, że Iranu nie można ugłaskać, że jest zagrożeniem, któremu trzeba się przeciwstawić.  

Stojąc wobec podziału między swoimi głównymi doradcami Bush wybrał niespójność, odmawiając wydania wyraźnych wskazówek, które ustawiłyby go po jednej lub po drugiej stronie.

Długie lata badań i walki z Iranem w roli analityka wywiadu i agenta przekonały pułkownika Franklina, że rację miały jastrzębie. W rozmowie z „Newsweekiem” na początku tego tygodnia wyjaśnił, że w okresie poprzedzającym dowodzoną przez USA inwazję na Irak w 2003 roku stał się świadomy tego, że Iran zamierzał zamienić zbliżającą się wojnę w Iraku w nową wojnę wietnamską przez inicjowanie powstań przeciwko siłom USA przy pomocy niekonwencjonalnego terroru i sił milicyjnych. Zaniepokojony, że prezydent Bush nie był w wystarczającym stopniu poinformowany o zamiarach Iranu, pułkownik Franklin omawiał irańskie zagrożenie z wysokimi rangą pracownikami AIPAC w nadziei, że przekażą jego troski członkom Narodowej Rady Bezpieczeństwa, którzy z kolei przekażą je prezydentowi.

W działaniu Franklina nie było nic niezwykłego. Funkcjonariusze bezpieczeństwa narodowego we wszystkich częściach rządu USA często spotykają się z cywilnymi lobbystami, uczonymi z think tanków i innymi osobami, i omawiają z nimi bieżące sprawy w nadziei na pchnięcie do przodu swoich celów. 

Franklin jednak nie zdawał sobie w owym czasie sprawy z tego, że walka wewnątrz administracji Busha nie była jedynie sporem o prowadzoną politykę. Jak Franklin wkrótce odkrył, w stanowisku kilku proirańskich gołębi pobrzmiewał głęboko osadzony antysemityzm. Uważali oni, że Izrael fałszywie przedstawiał Iran jako zagrożenie, by służyć własnym interesom. Twierdzili, że żydowsko-amerykańscy zwolennicy Izraela w rządzie i poza nim próbują pchać USA, by zajęły konfrontacyjne stanowisko wobec skądinąd nieszkodliwego Iranu, aby tym poprzeć państwo żydowskie. Ten antysemicki pogląd podzielało również kilku pracowników FBI, którzy uważali żydowsko-amerykańskie poparcie dla sojuszu USA-Izrael za oznakę potencjalnej zdrady.

Poczynając od 2003 roku kilku funkcjonariuszy FBI i DIA rozpoczęło śledztwo wobec żydowskich pracowników Pentagonu i wobec ludzi z AIPAC o rzekome szpiegowanie na rzecz Izraela. Kiedy zobaczyli, że pułkownik Franklin, irlandzki katolik, spotyka się z pracownikami AIPAC, wezwali go na szereg przyjacielskich rozmów.  

W rozmowie telefonicznej z “Newsweek” w tym tygodniu pułkownik Franklin mówił o silnym antysemityzmie tych śledczych. Jeden z nich, który był w DIA specjalistą ds. Bliskiego Wschodu, miał na biurku flagę Hezbollahu. Ten człowiek twierdził, że grupa terrorystyczna, która zabiła 243 żołnierzy amerykańskiej piechoty morskiej w Bejrucie w 1983 roku i którą od dawna uważano za najbardziej niebezpieczną grupę terrorystyczną na świecie, w rzeczywistości w ogóle nie jest grupą terroru. Agent FBI chwalił się pułkownikowi Franklinowi swoim wujkiem, który służył jako nazistowski generał w II wonie światowej.

Pułkownik Franklin, który początkowo nie miał podejrzeń co do ich zamiarów, rozmawiał z śledczymi bez obecności adwokata. Kiedy jednak przesłuchania trwały, zrozumiał, że jego interlokutorów interesują tylko Żydzi – szczególnie zaś, Żydzi w Pentagonie. Śledczy podpisywali się pod teorią spiskową, która plasowała amerykańskich Żydów i Izrael w centrum problemów Ameryki. Kiedy ich bigoteria stała się oczywista, pułkownik Franklin przestał współpracować i otwarcie zarzucił  śledczym z DIA i FBI antysemityzm. Oni z kolei oskarżyli go o to, że jest ukrytym Żydem i otwarli przeciwko niemu śledztwo o szpiegostwo.  

W połowie 2004 roku 30 agentów eskortowało Franklina do jego domu i przeprowadzili 10-godzinną rewizję. Przesłuchiwali jego starego ojca i jego 15-letniego syna. Znaleźli poufne dokumenty, które pułkownik Franklin zabrał do domu z pracy, by móc je czytać nocą, kiedy opiekował się swoją chorą żoną.   

Pułkownik Franklin, wraz dwoma przedstawicielami AIPAC, został oskarżony o „szpiegostwo na rzecz Izraela”. Choć oskarżenia wobec przedstawicieli AIPAC zostały odrzucone pięć lat później, pułkownik Franklin przyznał, że zabrał do domu poufne dokumenty i miał “nieautoryzowane rozmowy” z ludźmi z AIPAC o „poufnym temacie” – mimo faktu, że nie dzielił się z nimi żadnymi poufnymi informacjami.

Chcąc uczynić z pułkownika Franklina przykład, prokuratorzy żądali od sędziego wyroku 12 lat więzienia. Jednak po odrzuceniu oskarżeń wobec przedstawicieli AIPAC i po otrzymaniu listów poparcia dla pułkownika Franklina od ludzi z najwyższego szczebla służb bezpieczeństwa narodowego USA, którzy zaświadczali o jego niezachwianym patriotyzmie i olbrzymim wkładzie w bezpieczeństwo narodowe USA, sędzia skazał Franklina na 10 miesięcy półotwartego więzienia, żeby umożliwić mu podjęcie pracy i opiekę nad żoną. Z powodu skazania pułkownikowi Franklinowi odebrano jednak wszystkie jego wojskowe świadczenia i emeryturę, zostawiając go bez środków do życia i bez możliwości utrzymywania rodziny.

Czas dowiódł prawdziwości ostrzeżeń Franklina. Iran jest dziś o krok od zdobycia arsenału jądrowego. Podsyca wojny w Syrii, Libanie, Gazie, Iraku, Afganistanie i Jemenie. Jak ostrzegał pułkownik Franklin, Pentagon w zeszłym roku ujawnił wcześniej utajnione szczegóły o bezpośredniej roli Iranu w zabijaniu żołnierzy USA w Iraku. Według danych Pentagonu, Iran był bezpośrednio odpowiedzialny za setki żołnierzy zabitych w walkach w Iraku od 2003 do 2011 roku.

Osobiste cierpienia pułkownika Franklina pokazują główny cel jego prześladowców. Faktem jest, że jego “przestępstwo” zdarza się nieustannie w Waszyngtonie. Pracownicy rządowi cały czas zabierają poufne dokumenty z miejsca pracy. Czy jest to serwer Hillary Clinton, przekazanie przez byłego dyrektora CIA, Johna Deutcha, poufnych informacji do swojego niechronionego komputera w domu, czy tysiące biurokratów średniego szczebla, którzy drukują dokumenty (jak to zrobił pułkownik Franklin), żeby pracować nad nimi w domu, decyzja oskarżenia pułkownika Franklina o przestępcze obchodzenie się z poufnymi dokumentami – zamiast zdegradowania go, udzielenia mu nagany lub oskarżenia go o wykroczenie - była działaniem wybiórczym i szkodliwym. Również jego rozmowy z przedstawicielami AIPAC nie były w żadnym razie przestępstwem. Departament Sprawiedliwości zrezygnował z oskarżenia przeciwko przedstawicielom AIPAC, ponieważ nie można było dowieść ani przestępczego zamiaru, ani szkody wyrządzonej rządowi USA. Ponadto Departament Sprawiedliwości musiał przyznać, że rozmowy z pułkownikiem Franklinem nie różniły się od rozmów z niezliczonymi pracownikami administracji na znacznie wyższych stanowiskach niż to, jakie zajmował pułkownik Franklin.  

Problem z losem pułkownika Franklina nie polega po prostu na tym, że jest to od dawna cierpiący, niewinny patriota. Problemem jest to, że pułkownik Franklin został zaatakowany i postawiony przed sądem, a jego życie zostało zniszczone, tylko po to, by promować antysemicką agendę polityczną. Chciano uczynić przykład z biurokraty średniego szczebla w celu zasygnalizowania szerszej publiczności pracowników publicznych, że nie powinni sprzeciwiać się polityce ugłaskiwania Iranu i że nie wolno im mieć nic wspólnego z Żydami w rządzie i z ludźmi, którzy uważają Iran za zagrożenie dla Ameryki.

Na początku tego tygodnia pro bono adwokat pułkownika Franklina, Allen Lowy, przedstawił oficjalną prośbę prezydentowi Donaldowi Trumpowi o ułaskawienie pułkownika Franklina i przywrócenie mu jego cywilnej i wojskowej emerytury i świadczeń. Kiedy USA i ich sojusznicy spoglądają na administrację Bidena, która zmierza do przywrócenia polityki Obamy ugłaskiwania Iranu i – w najlepszym wypadku – obojętności wobec Izraela, ułaskawienie Franklina powiedziałoby wyraźnie, że niepokój o zachowanie Iranu, wroga USA i przyjazne traktowanie Izraela i amerykańskich Żydów nie są przestępstwem.

A Call for Late Justice for Col. Larry Franklin

Nesweek, 27 listopada 2020

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Caroline Glick 

Znana dziennikarka izraelska, pracuje w „Jerusalem Post”. Urodzona w Stanach Zjednoczonych, gdzie ukończyła studia z nauk społecznych. Emigrowała do Izraela w 1991 roku, wstępując natychmiast do IDF, w 1996 roku zakończyła karierę w wojsku w stopniu kapitana. Występuje często w izraelskiej telewizji, jest również zapraszana przez różne stacje telewizyjne w USA.