Nieprzemyślana koncepcja relokacji uchodźców.

Do zabrania głosu w tej sprawie skłonił mnie artykuł p.Andrzeja Koraszewskiego Uchodźcy a sprawa-polska, opublikowany niedawno na tym portalu. Czułem się w obowiązku zabrać głos w tej kwestii, gdyż odnoszę wrażenie, iż w kontekście problemów związanych z muzułmańskim terroryzmem i narastającą migracją uchodźców do Europy – tematyka dotychczasowych moich tekstów stała się jakby mniej istotna. Do rzeczy zatem.

Co istotne, w owych dyskusjach nad zasadnością (czy też jej brakiem) forsowanego przez Unię Europejską rozwiązania problemu uchodźców poprzez przymusową ich relokację w krajach Unii, nie padły nawet podstawowe pytania, które w tej sytuacji powinny pojawić się jako jedne z pierwszych. Np.: czy proponowane przez Unię działania rozwiążą problem uchodźców? Czy kiedy już zostaną porozmieszczane w krajach europejskich „przydziały” uchodźców, ten problem automatycznie zniknie i przestaną napływać nowi przybysze?

Czy dzięki tym relokacjom w Europie, ISIS zakończy swoje podboje, a mafijne grupy przemytników, które przerzucają statkami do Europy emigrantów i zarabiają na tym nielegalnym procederze niemałe pieniądze, zrezygnują z tego łatwego źródła zarobku? Jednym słowem: czy te przymusowe relokacje rozwiążą przyczyny tego dramatycznego problemu, czy raczej ich działanie będzie odpowiednikiem przysłowiowego „szminkowania trupa”? Czy powyższe pytania nie powinny paść ze strony naszych władz, które zamiast zasłaniać się uchodźcami z Ukrainy, powinny domagać się rzeczowych odpowiedzi na nie?

Przecież od tych odpowiedzi zależałoby wiele (jeśliby były szczere) i nie wykluczone, że pokazałyby cały bezsens koncepcji tychże relokacji. Dlaczego tak uważam? Otóż wielu dobrych i wrażliwych ludzi przekonuje, że wielokulturowość jest fajna i nie powinniśmy się jej bać. Mogłoby tak być w istocie gdyby nie jeden jej groźny aspekt: wielokulturowość to zazwyczaj wieloreligijność, a religie mają to do siebie, iż nie tolerują na opanowanym przez siebie terenie konkurencji. Kultury mogą się przenikać i nawet czerpać z tego korzyści, gdyż są neutralne ideowo (za wyjątkiem kultur, które prawie w całości zostały zawłaszczone przez religie i maja charakter totalitarny).

Natomiast jedną z głównych cech religii jest przekonanie o swojej wyjątkowości, jedynej Prawdzie, którą ona reprezentuje, jedynym prawdziwym Bogu, któremu ona służy i jedynie słusznej postawie wyznawców tegoż Boga, całkowicie mu posłusznych i podporządkowanych we wszystkich niemal aspektach ich życia. Jeśli zapoznać się ze świętymi księgami religii monoteistycznych, to widać wyraźnie, iż żaden z przedstawionych tam Bogów (mimo, że jest tam ponoć opisany jeden i ten sam Bóg) nie toleruje innych Bogów, a do ich wyznawców ma jednoznacznie negatywny stosunek: jeśli się nie nawrócą na wiarę w niego, powinni zostać usunięci z tego świata, jako niegodni życia.

Jaki to ma związek z relokacją uchodźców? Otóż ma i to duży! Czy nie jest tak, że kiedy już dane państwo przyjmie na swój teren uchodźców narzuconych przez Unię (mówimy tu o uchodźcach muzułmańskich), to jest ono zobowiązane do pobudowania im odpowiedniej dla ich religii świątyni, czyli w przypadku islamu – meczetu, aby mogli oni bez przeszkód kultywować swoją świętą wiarę i modlić się do swego Boga (Allaha), oraz jego proroka Mahometa? Na przykładzie takich państw jak np. Niemcy, Francja, Wielka Brytania i Szwecja, które już wcześniej weszły na tę drogę, widać, że taka jest praktyka, czyż nie tak?

W jaki sposób zatem ma być realizowana owa oczekiwana przez tubylców INTEGRACJA przybyszów z obcej kultury i religii? Czy w ogóle jest to możliwe? Dlaczego zanim powstało państwo Izrael, Żydzi zawsze żyli w diasporze? Dlaczego muzułmanie nie integrują się z lokalnymi społecznościami, mimo wielu wysiłków ze strony ich przedstawicieli? Jest tak, bo nie pozwala im na to ich Bóg, ich religia i oczywiście ich duchowi pasterze, którzy kształtują sumienia swych owieczek właśnie w wybudowanych im świątyniach.

Logicznie biorąc powinno być tak, że muzułmańscy uchodźcy, którzy osiedlają się w innej kulturze i w innej religii, powinni dla dobra ogółu przejąć obowiązujące w nowym miejscu zwyczaje kulturowe i religijne, oraz uznane przez ogół normy moralne. A jednak tak się nie dzieje, gdyż religie bardzo dbają o to, aby oddzielone przestrzenią owieczki nie odłączyły się od głównego stada (szczególnie dotyczy to islamu, gdzie za apostazję grozi kara śmierci). Dlatego muzułmanów nie zadawala wolność wyznawanej religii i domagają się podporządkowania prawa ich religii (na co chrześcijańskie kościoły też mają apetyt, ale nie aż tak silne morale).

Wyraźnie widać, iż to RELIGIA jest główną przyczyną tego, że i emigranci i uchodźcy muzułmańscy nie mogą i nie chcą zintegrować się z lokalnymi społecznościami. Ponieważ obie strony wyznają inną religię, a każda z nich rości sobie prawo do wyłączności, do całkowitego panowania nad umysłami i sumieniami swych wiernych i każda z nich w innowiercach widzi swego nieprzejednanego wroga, którego należy zwalczać wszędzie i zawsze. I o ile w religiach „okiełznanych” przez kulturę Oświecenia nikt z wiernych nie bierze sobie do serca słów np. Boga Jahwe, który w ten sposób zwracał się do wyznawców:

„Ja jestem Pan, Bóg wasz /../ Jeżeli zaś nie będziecie mnie słuchać i nie będziecie wykonywać tych wszystkich nakazów /../ i złamiecie moje przymierze, to i Ja obejdę się z wami odpowiednio: ześlę na was przerażenie, wycieńczenie i gorączkę, które prowadzą do ślepoty i rujnują zdrowie /../ Jeżeli nadal będziecie postępować Mnie na przekór i nie zechcecie Mnie słuchać, ześlę na was siedmiokrotne kary za wasze grzechy: ześlę na was dzikie zwierzęta, które pożrą wasze dzieci /../ Jeżeli i wtedy nie będziecie Mi posłuszni i będziecie postępować Mi na przekór, to i Ja z gniewem wystąpię przeciwko wam /../ Będziecie jedli ciało synów i córek waszych /../ rzucę wasze trupy na trupy waszych bożków, będę brzydzić się wami /../ nie będę wchłaniał przyjemnej woni waszych ofiar. Ja sam spustoszę ziemię /../ Was samych rozproszę między narodami” Kpł 26,14-33.

 

„Ukarzę ja świat za jego zło i niegodziwców za ich grzechy. Położę kres pysze zuchwałych i dumę okrutników poniżę. /../ Każdy odszukany będzie przebity, każdy złapany polegnie od miecza. Dzieci ich będą roztrzaskane w ich oczach, ich domy będą splądrowane, a żony – zgwałcone. /../ Wszyscy chłopcy będą roztrzaskani, dziewczynki zmiażdżone. Nad noworodkami się nie ulitują, ich oko nie przepuści także niemowlętom. /../ Przysiągł Pan Zastępów mówiąc: „Zaprawdę, jak umyśliłem, tak się stanie, i jak postanowiłem, tak nastąpi” (Iz 13,15-18. 14,24).

To już w islamie jest zupełnie inaczej. Otóż ci bezwzględni i bezlitośni terroryści dlatego są takimi, że w odróżnieniu od umiarkowanych osób wierzących, BARDZO POWAŻNIE traktują polecenia swego Boga, który w ich świętej księdze Koranie tak zwraca się do nich:

„Przekleństwo Boga nad niewierzącymi!” (2:89). „Bóg jest wrogiem dla niewiernych” (2:98). /../ „Dla nich na tym świecie hańba, i dla nich w życiu ostatecznym – kara straszna” (2:114). /../ „Zaprawdę, nad tymi, którzy nie uwierzyli i umarli, będąc niewierzącymi – nad nimi przekleństwo Boga, aniołów i ludzi, wszystkich razem! Będzie im ono towarzyszyć na wieki. I kara ich nie będzie zmniejszona, i nie uzyskają żadnej zwłoki” (2:161-62). „I zabijajcie ich, gdziekolwiek ich spotkacie, i wypędzajcie ich, skąd oni was wypędzili – Prześladowanie jest gorsze niż zabicie. /../ Gdziekolwiek oni będą walczyć przeciwko wam, zabijajcie ich! – Taka jest odpłata niewiernym!” (2:191-193).

 

„Zaprawdę, tych, którzy nie uwierzyli w znaki Boga – czeka kara straszna! Bóg jest potężny, włada zemstą” (3:4). „Zaprawdę, tym, którzy nie uwierzyli, nie pomogą nic wobec Boga ani ich majątki, ani ich dzieci! Oni będą paliwem dla ognia” (3:10). „Religią prawdziwą w oczach Boga jest islam” (3:19). „Zaprawdę, tych, którzy nie uwierzyli w Nasze znaki, będziemy palić w ogniu. I za każdym razem, kiedy się ich skóra spali, zamienimy im skóry na inne, aby zakosztowali kary. Zaprawdę, Bóg jest potężny, mądry” (4:56). „A ci, którzy nie wierzą i za kłamstwo uznają Nasze znaki, będą mieszkańcami ognia piekielnego” (5:86). „ /../ W ten sposób Bóg daje odczuć swój gniew tym, którzy nie wierzą” (6:125). Itd.

Zdaję sobie sprawę, że nie każdy muzułmanin jest terrorystą. Biorąc pod uwagę ilość wyznawców islamu, terrorystą może być jeden na tysiąc, a może nawet jeden na sto tysięcy. Nie ważne jest jednak, który rząd wielkości jest bliższy prawdy. Ważne jest bowiem, iż religię, którą bardzo wielu uważa za RELIGIĘ POKOJU, można wykorzystywać do czynienia zła i wyrządzania ludziom niezawinionych krzywd i cierpienia już chociażby dlatego, że jej święta księga – Koran zawiera takie zapisy, jak te wyżej cytowane i wiele im podobnych. Czy można je rozumieć inaczej niż robią to ci, którzy nakaz Allaha: „Zabijajcie ich, gdziekolwiek ich spotkacie!” rozumieją go dosłownie?   

Kto jest wobec tego bardziej pobożnym muzułmaninem? Czy ten, który traktuje poważnie słowa swego Boga i stara się je realizować w swym życiu zgodnie z literą Koranu? (w efekcie czego zostaje uznany za terrorystę). Czy ten, kto nie traktuje tych słów poważnie, uznając je za chore rojenia człowieka – autora tej księgi? Bo niemożliwością jest, aby to mądry i sprawiedliwy Bóg chciał, by jego wyznawcy zabijali niewinnych ludzi! Jeśli islam jest religią pokoju, to dlaczego w Koranie jest tyle różnych fragmentów, których lektura upoważnia do takich refleksji jak te, do jakich doszedł  Sam Harris w swej doskonałej książce „Koniec wiary. Religia, terror i przyszłość rozumu”:

„Na każdej niemal stronie Koran zleca posłusznym muzułmanom pogardzać niewierzącymi. Na każdej niemal stronie przygotowuje grunt pod religijne konflikty. Każdy, kto czyta fragmenty, takie jak te cytowane powyżej, i nadal nie widzi związku pomiędzy muzułmańską wiarą a muzułmańską przemocą, powinien prawdopodobnie zasięgnąć porady u neurologa. Islam, bardziej niż jakakolwiek inna religia wymyślona przez ludzi, ma wszelkie zadatki na kompletny kult śmierci. /../ Dopóki można zaakceptować fakt, iż ktoś wierzy, że zna zamiary Boga odnośnie tego, w jaki sposób ma żyć każdy człowiek na ziemi, dopóty będziemy się wzajemnie mordować z powodu naszych mitów”.

Jak to się dzieje, że ta rzekomo niewinna i nieszkodliwa religia pokoju – islam, produkuje takich ludzi jak Hassan al-Banna, założyciel Bractwa Muzułmańskiego, który światowy pokój widział w dość specyficzny sposób. Oto jego wypowiedź w tej kwestii:

„Szlachetny Koran mianuje muzułmanów opiekunami ludzkości podczas jej nieletności i przyznaje im prawa suwerenności i dominacji nad światem w celu przeprowadzenia tego wzniosłego zadania. /../ Doszliśmy do wniosku, że jest naszym obowiązkiem ustanowienie suwerenności nad światem i pokierowanie całej ludzkości ku zdrowym nakazom islamu i jego naukom, bez których ludzkość nie może osiągnąć szczęścia”.

No, proszę! Islam, „religią pokoju”? Trzeba tylko zaznaczyć, że ów pokój ma być na warunkach islamu, bo jak widać nieświadomy tego świat łudziłby się, że szczęścia może szukać według własnych wyobrażeń. Nie ma tak dobrze! Pokój, owszem, ale według muzułmańskich wzorców, a nie europejskich wyuzdanych pomysłów, bluźniących imieniu Allaha. Tylko czy w konfrontacji z takimi przekonaniami jakikolwiek pokój miałby szansę na przetrwanie? Ciekawi mnie też, jakie to „szczęście” dla ludzi Zachodniego świata miał na myśli ów wizjoner muzułmański? Chyba nie chodziło mu o szczęście w świecie doczesnym, bo jak to ujął Sam Harris:

„Gdy się weźmie pod uwagę to, w co wierzą islamiści, to widać, że dla nich absolutnie racjonalne jest duszenie nowoczesności, gdziekolwiek wpadnie im w ręce. Dla kobiet muzułmańskich racjonalne jest nawet zachęcanie swoich dzieci do samobójstwa, o ile walczą one na drodze Allaha. Nabożni muzułmanie po prostu WIEDZĄ, że idą do lepszego miejsca. Bóg jest zarówno nieskończenie potężny, jak i sprawiedliwy. Czemu by w takim razie nie znaleźć przyjemności w agonii grzesznego świata?”.

Zatem musiało mu już prędzej chodzić o szczęście, jakiego pobożni muzułmanie mają doznać w raju, gdzie „płyną strumyki wody nie ulegającej zepsuciu i strumyki mleka, którego smak się nie zmienia, i strumyki wina – rozkosz dla popijających, i strumyki oczyszczonego miodu” (XLVII,15). Oprócz tego, sprawiedliwi będą mogli tam jeść wieprzowinę (LII,22), nosić złote ozdoby (XVIII,31) zakazane za życia, nosić szaty z jedwabiu (także zakazane), spółkować z hurysami (XLIV,54), oraz korzystać z usług wiecznych dziewic (LV,70). I wiele innych atrakcji jakie tam przewidziano dla wiernych tej religii,.. tyle, że osiągalnych dopiero po śmierci ludzkiego ciała, czyli niemożliwych do jakiejkolwiek weryfikacji rozumem pod kątem prawdziwości tych wszystkich (infantylnych) obietnic.     

Jest jeszcze jeden aspekt tego problemu, o którym się nie mówi w publicznych dyskusjach ze względu na fałszywie pojmowaną „poprawność polityczną”. Sam Harris w wyżej cytowanej książce tak to ujął: „Już czas, abyśmy przyznali, że nie wszystkie kultury są na takim samym etapie rozwoju moralnego”. Otóż kultura muzułmańska zdominowana przez islam proponuje współczesnemu światu wartości sprzed trzynastu stuleci i co istotne, traktuje to jako „propozycję” nie do odrzucenia: albo nawrócicie się na islam, albo was pozabijamy.

Wracając zatem do tych obowiązkowych relokacji uchodźców z krajów muzułmańskich, pozwolę sobie zakończyć te rozważania paroma retorycznymi pytaniami: Czy nie dość nam jest problemów z naszą własną religią? Naprawdę brakuje nam tego, co doświadczają obecnie Niemcy, Francja, Wielka Brytania, a nawet Szwecja? Czy musimy się koniecznie uczyć na własnych błędach, a nie dałoby się na cudzych? Rzeczywiście i nieodwołalnie musi dojść do przebudzenia z przysłowiową „ręką w nocniku”?

Lipiec 2017 r.

Od Redakcji

Pytanie o przyczyny może czasem być mniej istotne od pytania o praktyczne rozwiązania. Problem uchodźców (ofiar wojny) jest problemem, w którego łagodzeniu mamy moralny obowiązek uczestniczyć (jest dziś na świecie ponad 65 milionów uchodźców). Obok niego istnieje problem migrantów, ludzi szukających lepszego życia, który warto próbować zrozumieć, a na który jedynym lekarstwem jest stabilizacja i reformy gospodarcze w krajach „rozwijających się”. Istnieje trzeci problem związany z rozważaniami Autora - swoboda wyznania jest wartością, nie akceptuje jej ani katolicyzm ani tym bardziej wojujący islam; wielokulturowość jest wartością, ale dopiero wówczas  kiedy prawo wymusza bezwzględne poszanowanie swobody wyznania i prawa stanowionego jako prawa mającego zawsze  wyższość nad prawem rzekomo boskim.