"Palestyńczykami" byli Żydzi, którzy żyli, obok muzułmanów i chrześcijan w ziemi zwanej Palestyną, która była pod brytyjską administracją od 1917 do 1948 r.
Wszyscy ludzie urodzeni tam podczas trwania Mandatu Brytyjskiego mieli w paszportach stempel “Palestyna”. Arabowie jednak obrażali się, kiedy nazywano ich Palestyńczykami. Narzekali: "Nie jesteśmy Palestyńczykami, jesteśmy Arabami. Żydzi są Palestyńczykami”.
Bernard Lewis wyjaśnia:
"Z powstaniem i rozpowszechnieniem się panarabskich ideologii Palestyńczycy zaczęli występować jako Arabowie, nie zaś jako południowi Syryjczycy. Przez cały pozostały okres Mandatu Palestyńskiego i przez wiele lat po nim ich organizacje określały się jako arabskie i wyrażały swoją narodową tożsamość w kategoriach arabskich, a nie palestyńskich lub syryjskich”.
Kiedy Izrael ogłosił niepodległość 14 maja 1948 r., pięć arabskich armii połączyło się w próbie zabicia nowonarodzonego narodu w kolebce. Po tym, jak zostały rozgromione, miejscowi Arabowie, którzy uciekli przed wojną, chcieli powrócić, ale byli uważani za piątą kolumnę i większości nie pozwolono na powrót. Arabowie jednak, którzy lojalnie pozostali w Izraelu podczas wojny oraz ich potomkowie, są tam nadal i stanowią jedną piątą dzisiejszej populacji Izraela. Są znani jako izraelscy Arabowie; mają te same prawa, co Żydzi, poza tym, że nie mają obowiązku służby wojskowej. Mogą zgłosić się do armii na ochotnika, jeśli chcą.
Izraelscy Arabowie mają własne partie polityczne. Są członkami Knesetu i pracują we wszystkich zawodach. Morałem jest, lub powinno być: nie zaczynaj wojny, jeśli nie jesteś przygotowany na przegranie jej – Arabowie w Izraelu i wokół niego zaczynali wojny wielokrotnie - w 1947-48, 1967 i 1973 r.
Nawiasem mówiąc, ziemia, którą przeznaczono dla Żydów i powierzono w zarządzanie w ich imieniu Brytyjskiemu Mandatowi Palestyńskiemu, obejmował początkowo całe terytorium obecnego królestwa Jordanii, które uzyskało niepodległość w 1946 r. jako królestwo Transjordanii.
W niespełna tydzień po artykule w “Guardianie” Omar Barghouti, przywódca dzisiejszych ruchów na rzecz zniszczenia Izraela przez zduszenie go ekonomicznie, powtórzył myśli Abbasa w artykule w „Nesweeku”, nazywając Deklarację Balfoura "tragedią dla narodu palestyńskiego”.
Tę samą myśl wyraził pod koniec września Rashid Khalidi – profesor katedry im. Edwarda Saida, Modern Arab Studies w Columbia University – w wykładzie wygłoszonym w Hagop Kevorkian Center for Near Eastern Studies w Nowym Jorku: że Deklaracja Balfoura "rozpoczęła trwającą stulecie napaść na Palestyńczyków w celu wszczepienia i wyhodowania tej narodowej ojczyzny, później państwa Izrael, ich kosztem…”
Twierdzenia Khalidiego, podobnie jak twierdzenia Abbasa i Barghoutiego, są fałszywe. Przed założeniem państwa Izrael w 1948 r. nie istnieli „Palestyńczycy”. Jak oświadczył czołowy libańsko-amerykański historyk i specjalista Bliskiego Wschodu, Philip Hitti, podczas przedstawiania świadectwa dla Anglo-American Committee of Inquiry w 1946 r.: "W historii nie ma niczego takiego jak Palestyna, absolutnie nie ma”.
Autorzy Guy Millière i David Horowitz rozwijają to w książce z 2015 r. Comment le peuple palestinien fut inventé ("Jak wynaleziono naród palestyński"), pokazując, że celem tej fabrykacji było "przekształcenie populacji w broń masowego zniszczenia przeciwko Izraelowi i narodowi żydowskiemu, demonizowanie Izraela i dostarczenie totalitaryzmowi i antysemityzmowi odnowionych środków do działania”.
Ta sztuczka zadziałała ponad wszelkie oczekiwania. Określenia “Palestyńczycy” używa się na całym świecie – włącznie z Izraelem – na Arabów żyjących na Zachodnim Brzegu i w Gazie; często jest używane także dla Arabów z izraelskim obywatelstwem. Narracja, że Żydzi wysiedlili ich przez założenie państwa, jest kompletnie sprzeczna z faktami.
Jakie są to fakty? Kiedy właściwie zostwał stworzony “naród palestyński”? Proste użycie Google Ngram Viewer dostarcza odpowiedzi.
Ngram jest bazą danych, która pokazuje częstotliwość, z jaką dany zwrot pojawia się w książkach publikowanych w latach 1500 – 2008. Kiedy użytkownik wpisuje zwroty „palestyński naród” i „palestyńskie państwo” do Ngram, odkrywa, że zaczynają się pojawiać dopiero w 1960 r.
W liście z 2 listopada 1917 r. do Waltera Rothschilda, przywódcy społeczności brytyjskich Żydów, minister spraw zagranicznych, Lord Balfour, napisał:
"Rząd Jego Królewskiej Mości przychylnie zapatruje się na ustanowienie w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiego i dołoży wszelkich starań, aby umożliwić osiągnięcie tego celu, przy czym jest rzeczą zupełnie zrozumiałą, że nie uczyni on nic, co mogłoby zaszkodzić obywatelskim czy religijnym prawom istniejących w Palestynie społeczności nieżydowskich [kursywa dodana] oraz prawom i statusowi politycznemu, z jakich Żydzi korzystają w każdym innym kraju."
Wreszcie, niezależnie od Ngram, znamy słowa przywódcy OWP, Zuheira Mohsena, który w marcu 1977 r. w wywiadzie dla holenderskiej gazety „Trouw”, powiedział:
"Palestyński naród nie istnieje. Stworzenie palestyńskiego państwa jest jedynie środkiem do kontynuowania naszej walki przeciwko państwu Izrael dla naszej arabskiej jedności. W rzeczywistości nie ma dzisiaj żadnej różnicy między Jordańczykami, Palestyńczykami, Syryjczykami i Libańczykami. Tylko z przyczyn politycznych i taktycznych mówimy dzisiaj o istnieniu narodu palestyńskiego, ponieważ arabskie interesy narodowe wymagają, byśmy zakładali istnienie odrębnego narodu palestyńskiego, żeby przeciwstawiać się syjonistom.
Z przyczyn taktycznych Jordania, która jest suwerennym państwem z określonymi granicami, nie może zgłaszać roszczeń do Hajfy i Jaffy, podczas gdy ja, jako Palestyńczyk, niewątpliwie mogę żądać Hajfy, Jaffy, Beer Szewy i Jerozolimy, Jednak w momencie, w którym odzyskamy nasze prawo do całej Palestyny, nie będziemy czekać ani minuty, by połączyć Palestynę z Jordanią”.
When Was the “Palestinian People” Created? Google has the Answer
Gatestone Institute, 20 listopada 2017
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Jean Patrick Grumberg
Francuski dziennikarz, dramaturg i scenarzysta.
Od Redakcji „Listów z naszego sadu”
Z oficjalnej jordańskiej agencji informacyjnej Petra, 25 listopada 2017:
Palestyński prezydent Mahmoud Abbas powiedział w piątek, że Jordańczycy i Palestyńczycy są “jednym narodem żyjącym w dwóch państwach”, wyrażając wdzięczność Jego Wysokości Królowi Abdullahowi II, który nie pomija żadnej okazji, by bronić przed światem sprawy palestyńskiej i Jerozolimy.
