Irlandzki paleontolog i profesor Yale
Derek Briggs – niespokrewniony z innym słynnym paleontologiem irlandzkim Sir Arthurem “Artiem” O’Dactylem – zyskał sławę pracując nad fauną z Łupków z Burgess. Możemy zachwycać się jego
nową pracą nad młodszymi okazami, właśnie opublikowaną przez Briggsa i jego współpracowników, o czym donosi wczesna edycja
on line Proceedings of the National Academy of Sciences(odnośnik poniżej, nie jestem pewien, czy jest dostępna dla nie prenumeratorów). Jest także
opis tej pracy dla laików na stronie BBC.Briggs i in. opisują skamieniałość sylurską (liczącą około 430 milionów lat) z formacji z Wielkiej Brytanii, która wydaje się mieć dość wyjątkową metodę opieki nad potomstwem. To była maleńka skamieniałość o długości zaledwie jednego centymetra, i odkrycie co to właściwie jest, wymagało starannych przygotowań: odpiłowywanie kawałka po kawałku (i, oczywiście, zniszczenie okazu) i na każdym etapie wyobrażanie sobie trójwymiarowej rekonstrukcji. Zwierzę okazało się wczesnym stawonogiem (patrz zdjęcie poniżej).
Briggs i in. znaleźli coś niezwykłego podczas rekonstrukcji. Przyczepione do „tergitów” okazu (płytki grzbietowe poza czaszką) było dziesięć kapsułek, każda przywiązana długim włóknem. Każda zaś z tych z grubsza trójkątnych kapsułek o kształcie latawca (wielkości od 0,5 do 2 mm) składała się z zewnętrznej skorupki zawierającej masę tkankową, niektóre z widocznymi kończynami. Kapsułki są przyczepione do okazu długimi włóknistymi nitkami. Tak to wygląda w rekonstrukcji:
Czym były te dziwaczne załączniki? Najprawdopodobniejszym wyjaśnieniem jest, że było to potomstwo okazu, noszone przez rodzica – być może jako ochrona rozwijających się embrionów.
Chociaż jest to dziwaczne, nie jest całkowicie nieznane wśród zwierząt. Jak wskazują autorzy, rozwijające się embriony raka Astacida są przyczepione do matki małymi łodyżkami i udało mi się znaleźć zdjęcie tego w artykule z 2004 r.:
Nie są to jednak długie włókna (ani twarde kapsułki zawierające embriony), jakie opisują Briggs i in. Pod tym względem to, co znaleźli w tym okazie o nazwie Aquilonifer spinosus, jest unikatowe wśród zwierząt. Nawiasem mówiąc, autorzy tak opisują źródło nazwy:
Nazwa nowego taksonu odnosi się do wyobrażonego podobieństwa między przyczepionymi indywiduami a latawcami i odzwierciedla tytuł powieści Khaleda Hosseiniego z 2003 r. Chłopiec z latawcem (aquila, orzeł lub latawiec; –fer, przyrostek o znaczeniu noszenia; stąd aquilonifer, niosący latawiec; spinosus, kolczasty, odnoszący się do długich, bocznych kolców na tergitach).
Nie przypominam sobie żadnego innego zwierzęcia nazwanego od powieści, ale jestem pewien, że musi być przynajmniej jedno.
Autorzy sugerują – i odrzucają – dwie inne możliwości dla tych przypominających latawce struktur: mogą to być pasożyty lub mogą to być epizoa (niepasożytnicze organizmy, które kolonizują inne). Wykluczają pasożyty, ponieważ nie widać żadnych korzyści dla pasożyta do pobierania składników odżywczych od gospodarza przez taką długą nić oraz dlatego, że miejsca, gdzie nici przyczepione są do „gospodarza” – na jego grzbiecie – nie są zbyt dobrym miejscem do wsysania składników odżywczych.
Twierdzą też, że epizoa są mało prawdopodobne, ponieważ żadne ze znanych epizoa nie przyczepia się w ten sposób, ponieważ dziesięć z nich prawdopodobnie zabiłoby okaz (a ten był ponoć żywy i zdrowy, kiedy został „zakonserwowany”) i dlatego, że A. spinosus mógł oczyścić się z nich przy pomocy swoich długich przydatków na głowie. Zgadzam się z autorami, że te kapsułki, szczególnie dlatego, że niektóre zawierają tkanki z kończynami, prawdopodobnie reprezentują nieznaną dotąd postać opieki nad potomstwem.
Wreszcie, gdzie wpasować ten nowy gatunek? Jak napisałem powyżej, jest to stawonóg, przynajmniej według analizy kladystycznej dokonanej przez autorów. Kladogram oparty na wielu cechach morfologicznych umieszcza go wśród stawonogów (węzeł 1), a bardziej szczegółowo wśród Mandibulata (węzeł 4), w podgrupie, która obejmuje pareczniki, krocionogi, skorupiaki i „sześcionogi” (owady i trzy inne i dużo mniejsze grupy):
W sumie: praca nie daje nowych uogólnień o życiu, ale raczej odkrycie osobliwego sposobu życia, który był całkowicie zaskakujący. Nie ma nic złego w takich anegdotycznych obserwacjach, bo takie rzeczy – różnorodna i nieoczekiwana rozmaitość życia – podtrzymują nasz zachwyt dla natury.
h/t: Barrie
______________
Briggs, D. E. G., D. J. Siveter, D. J. Siveter (one is Derek, the other David!), M. D. Sutton, and D. Legg. 2016. Tiny individuals attached to a new Silurian arthropod suggest a unique mode of brood care. Proc. Nat. Acad. Sci. USA: Published online before print, April 4, 2016, doi:10.1073/pnas.1600489113
Silurian arthropod dragged its offspring around tethered to its body like kites
Why Evolution Is True, 6 kwietnia 2016
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
