Triumf i milczenie: Sława morderczyni i co mówi to o jej świecie

W nadchodzącą środę upamiętniamy przy grobach na przedmieściu Jerozolimy życie i śmierć naszej ukochanej córki i jej najlepszej przyjaciółki. Masakra w pizzerii Sbarro miała miejsce 9 sierpnia 2001r .

Nie robimy tego często, ale przy niepokojach, które obecnie wpływają na życie w naszym mieście i w naszym kraju w ostatnich dniach, uważamy, że pora na powtórzenie dawniejszego postu. Tekst poniżej wyraża bardzo bolesne – ale bardzo aktualne – myśli o milczeniu, nienawiści i ekstremizmie. 

(Poniższy artykuł był pierwotnie opublikowany 21 sierpnia 2012 r.)

Co myślą cywilizowani ludzie, kiedy socjopaci pławią się w podziwie i pochlebstwach?

Frimet i Arnold Roth

Po otrzymaniu kilku komentarzy o wypowiedzi Tamimi, którą opublikowaliśmy wczoraj, mamy kilka dodatkowych przemyśleń. Skłania nas do tego poczucie, że dzieje się coś bardzo niepokojącego; jest to ignorowane lub świadomie pomijane przez ludzi, którzy powinni to zauważyć.

 

Kiedy polityk lub postać publiczna z naszej strony płotu wypowiada coś pokazującego ignorancję albo głupotę, coś mądrego lub wnikliwego, szczególnie jeśli ta wypowiedź dotyczy Arabów, jego/jej uwagi poddawane są niemal natychmiastowej analizie i często spotykają się z potępieniem globalnego wachlarza prasy i polityków. Media arabskie obsesyjnie skupiają się na takich wypowiedziach. Poza światem arabskim/islamskim często widzimy Europejczyków, Amerykanów, Australijczyków i innych krytyków, wyciągających daleko idące wnioski o tym, jak poglądy tego konkretnego Izraelczyka sprowadzą następną Czarną Śmierć albo wywołają pogromy we Francji. Co najmniej zaś, że wypowiedź ta wyrządza nienaprawialną szkodę duszom i DNA niewinnych dzieci izraelskich, pokojowi światowemu i tak dalej.

Dla ilustracji: kiedy banda izraelskich przestępców pobije arabskiego młodego człowieka w bójce ulicznej, “New York Times” pisze, że to wydarzenie prowadzi do “narodowych dyskusji o rasizmie, przemocy i o tym, jak społeczeństwo izraelskie mogło upaść tak nisko”. To jest rzeczywisty cytat: można sprawdzić. 

 

Uważamy, że wnioski dziennikarza “New York Times” są przesadzonym nonsensem, ale nie o to chodzi. Izrael nigdy nie miał i nie powinien mieć immunitetu przed krytyką, ani też nie powinien sprzeciwiać się krytyce i na ogół zresztą tego nie robi.

 

A teraz prosimy pomyśleć przez chwilę, jak globalna opinia publiczna traktuje Ahlam Tamimi i jej setki opublikowanych wywiadów i wypowiedzi. Prosimy szczególnie zwrócić uwagę na to, jak widzą ją Arabowie, ponieważ to oni stanowią jej główną publiczność.

 

Nikt – a z pewnością nie ona sama – nie zaprzecza faktowi, że planowała i przeprowadziła zaplanowane zabijanie na dużą i bestialską skalę i to właśnie było jej celem. 

 

Sąd skazał ją dlatego, że jest morderczynią; mówi (mniej więcej), że zrobiła to dla wolności i honoru swojego narodu. Fakt, że planowała zabicie i udało się to jej na dużą skalę, nigdy nie był kwestionowany.

 

Nigdy nie pomija okazji do powiedzenia, że były to dzieci, konkretnie – dzieci żydowskie, a jeszcze bardziej konkretnie ortodoksyjne dzieci żydowskie, które były jej celem. Żałuje, że nie zabiła ich więcej – to jest udokumentowane we wczorajszym wideo i w wielu jej wypowiedziach i wcześniejszych wideo nagranych na wolności, jaką cieszy się w Jordanii.

 

Występuje w telewizji i przed wielbiącymi ją tłumami i wyraża najobrzydliwszy rodzaj rasistowskiej nienawiści do Żydów, Izraela i syjonistów. Zrobiła to już wiele razy od czasu, kiedy niesłusznie odzyskała wolność w październiku [2011 r.] i jej przesłanie jest niezmiernie nagłośnione w mediach społecznościowych. Jest gwiazdą w YouTube, bohaterką na Facebooku. Telewizja satelitarna nadaje ją globalnie do wszystkich kątów arabskojęzycznego świata. Można twierdzić, że ma największy poklask ze wszystkich zwykłych morderców (pomijając „znakomitości” takie jak Hitler, Mao, Stalin i inni) w historii ludzkości. Jeśli wydaje się to przesadą, proszę przynajmniej przyznać, że jest w pierwszej lidze. Fakt, że większość ludzi o tym nie wie, wynika z tego, że większość ludzi nie mówi po arabsku.

Uśmiecha się ciepło, kiedy mówi, że to ona zabiła tych Żydów i że jej bóg chciał, by to zrobiła. Podkreśla, jak została następnie nagrodzona wolnością, sławą, ślubem, który był na żywo nadawany przez telewizję. Wielbiący ją tłum klaszcze i wyje z radości. Zachęta (i prawdopodobnie chęć) do naśladowania jej czynów jest wyraźna.

 

Ilu jest na świecie ludzi arabskojęzycznych? Szybkie zapytanie w Internecie daje następujące liczby: "280 milion rodzimych użytkowników języka i dalsze 250 milionów nierodzimych” [źródło]. Ile jest gazet arabskich? Wiele.

 

A chodzi nam o to: szukaliśmy i jeszcze nie znaleźliśmy blogu, artykułu, opublikowanego wystąpienia lub artykułu redakcyjnego w jej języku arabskim, który krytykuje tę kobietę i jej poglądy. Jak dotąd, ani jednego. Jeśli nasi czytelnicy mogą pokazać nam choćby jeden wyjątek, prosimy, by to zrobili.  

 

To jest głęboko szokujące. Przesłanie Tamimi rozbrzmiewa w całym świecie arabskim i islamskim. Jej poglądy nie podnoszą się nawet do poziomu poglądów kontrowersyjnych. Po prostu jest bohaterką, dla wszystkich. Ona i jej potworne czyny, opinie i intencje wydają się reprezentować jakiś rodzaj globalnego konsensusu w świecie arabskim i islamskim. Nie ma debaty publicznej, nie ma wyrazów oburzenia – także w sprawie bierności królestwa Jordanii, gdzie mieszka i skąd tętniący życiem, skoncentrowany na Tamimi przemysł filmów wideo online i telewizyjnych, wysyła na świat przesłanie nienawiści i śmierci.

 

Czy brak krytyki w całym świecie arabskim oznacza, że popierają oni umyślne zabijanie niewinnych ludzi wśród swoich wrogów? Czy to milczenie oznacza poparcie zabijania dzieci, takie, jakie z pewnością wyraża Tamimi, i chcą zobaczyć to jeszcze wiele razy, jak z pewnością chce Tamimi?

 

Co mówi to o dyskursie odbywającym się w świecie arabskim? Jakie światło rzuca to na globalne media? 

Czego możemy się z tego dowiedzieć o szansach na pokój?

 

Triumph and silence

3 sierpnia 2015

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska


Frimet i Arnold Roth

Rodzice zamordowanej przez terrorystów z Hamsu 15-letniej Malki Roth. Ich córka została zamordowana 9 sierpnia 2001 roku podczas zamachu na restaurację  Sbarro.  W zamachu zamobójczym zginęło wówczas 15 cywilów, w tym 7 dzieci, 130 osób zostało rannych.

Frimet i Arnold Roth od wielu lat prowadzą stronę internetową This Ongoing War

Państwo Frimet i Arnold Roth założyli również fundację imienia swojej córki. Fundacja ta zajmuje się pomocą dla dzieci żydowskich, muzułmańskich i chrześcijańskich.