Bajka-nie bajka o powstaniu religii

Cóż takiego ważnego mieli do przekazania owi szamani (tak z czasem zaczęto ich nazywać) swym bliźnim o niewidzialnych istotach, z którymi mieli rzekomy bezpośredni kontakt? Wiele ważnych informacji dotyczących ich życia, ale też i świata w którym żyli. I tak np. ludzie dowiedzieli się, że burze z piorunami, które od zawsze budziły w nich przerażenie (dlatego najbezpieczniej czuli się w jaskiniach) są właśnie dziełem tych niewidzialnych istot. Tak samo jak wicher, który łamał i powalał potężne drzewa, czy też  wylewy rzek, przeradzające się czasem w niszczycielskie powodzie zatapiające wszystko na swej drodze.

Te niewidzialne istoty musiały mieć potężną moc: potrafiły wprawiać ziemię w drżenie, która czasem rozstępowała się i zapadała w sobie, zamykając w śmiertelnej pułapce tych, którzy przypadkiem tam się znaleźli. Potrafiły też z wielkiej góry wydobyć kłęby czarnego dymu, by potem z wielkim hukiem wybuchła ogniem, rozrzucając po całej okolicy rozżarzone kamienie i wielkie ilości popiołu, wypluwając też ognistą lawę spalającą wszystko, co znalazło się w jej zasięgu. Umiały też one ścinać lodem rzeki i jeziora, a z nieba sypać miliardami białych, zimnych drobin, które grubą warstwą pokrywały zmarzniętą roślinność, co uniemożliwiało ludziom polowania i musieli nierzadko głodować licząc na łaskawość losu.

Okazało się także, że i na ową łaskawość losu mają wpływ te istoty: od nich wszak zależy, czy myśliwym uda się polowanie, a zwierzyna dopisze w jego rejonie. Od nich zależy czy połowy ryb będą obfite, a duże zbiory owoców, ziół, jagód  i grzybów zapełnią spiżarnie ludzi, pozwalając im przetrwać trudny okres zimy. Ogólnie mówiąc dobrobyt całego życia ludzkiego, jak i jego pomyślność zależą od owych niewidzialnych istot, które będąc w dobrym nastroju gotowe są opiekować się ludźmi i chronić ich przed złymi zrządzeniami losu. Natomiast będąc w złym nastroju, mogą przyczynić się do wielu nieszczęść, jakie czyhają na ludzkość ze strony nieprzewidywalnej przyrody.

Czy nie lepiej wobec tego – sugerowali niedwuznacznie szamani – żyć z nimi w zgodzie i w dobrej komitywie, czerpiąc korzyści z ich niewidzialnej, ale bardzo potrzebnej ludziom, opieki i pomocy? Wystarczy tylko stosować się do ich zaleceń, które są przekazywane przez szamanów, odprawiać polecane „odgórnie” rytuały i składać im określone ofiary, aby zapewnić sobie przychylność owych istot i łaskawe wejrzenie w los ofiarodawcy. Ludzkie życie bowiem usiane jest wieloma niebezpieczeństwami, których nie sposób sobie wyobrazić, a co dopiero przewidzieć i ustrzec się przed nimi. Czy taka korzystna współpraca nie jest warta paru wyrzeczeń? Ależ tak! Chyba każdy to potwierdzi.     

Jednakże z czasem wymagania owych niewidzialnych istot – nazywanych teraz bóstwami, bogami i boginiami – stawały się coraz większe, a współpraca z ludźmi coraz bardziej uciążliwa dla tych ostatnich. I to z wielu powodów. Po pierwsze: ilość bóstw chętnych do opiekowania się swymi wyznawcami wzrastała przez cały czas, tak jakby się mnożyli w zaświatach. Każde z nich miało pod swoją opieką inny aspekt ziemskiej rzeczywistości i ludzkiego życia. Po drugie: od jakiegoś czasu bóstwa nakazywały ludziom budować sobie świątynie (tzw. „domy boże”), a odprawiane w nich rytuały z czasem przerodziły się w skomplikowaną obrzędowość, zabierającą ich wyznawcom coraz więcej czasu i energii.

Po trzecie: system ofiar bardzo się rozrósł i każde z bóstw życzyło sobie innej ofiary przy różnych okazjach. Z czasem nie tylko ze zwierząt, ale też z drogocennych rzeczy; tkanin, klejnotów oraz złota i srebra (później także pieniędzy). Po czwarte: tych okazji do składania bóstwom ofiar nieustannie przybywało, a więc musiało być coraz więcej osób służących bóstwom, obsługujących ołtarze i zarządzających majątkiem świątyń. Teraz nazywali się oni kapłanami i zazwyczaj byli też duchowymi przywódcami ludzi. Wydawało się nawet, iż bez ich pomocy większość ludzi nie umiałaby przejść przez życie o własnych siłach.

Taki stan rzeczy trwał nieprzerwanie od wielu tysięcy lat, aż ludzie nabrali przekonania, że wszystko, co istnieje jest dziełem bogów, którzy mają moc tworzenia co tylko zechcą, ale też zniszczenia tego, co im się nie podoba. Należy więc im sprzyjać, słuchać się ich i służyć im oraz miłować, lecz przede wszystkim bać się ich, bo tego od ludzi wymagają. Oprócz ślepej wiary w swoje istnienie (nazywanej głęboką, bo inna ich nie satysfakcjonuje), która miała być dla ludzi największą wartością i wyznacznikiem człowieczeństwa. Ten zestaw powinności wiernych w stosunku do swego bóstwa, pozostał po dzień dzisiejszy aktualny.

                                                           ----- // -----

Jednakże w pewnym momencie historii, ludzie dowiedzieli się od swych kapłanów, że ich poprzedni duchowi przewodnicy pobłądzili bardzo w swym przekazie rzekomego „słowa bożego” i sprowadzili religijne wierzenia na manowce. Okazało się bowiem, że ci liczni „bogowie” są wszyscy fałszywi, gdyż jest tylko jeden prawdziwy Bóg i brzydzi się on politeizmem (czyli wiarą w wielu bogów), a jedynie toleruje teizm, a ściślej monoteizm: on jeden, jedyny jest prawdziwym Bogiem, a cała reszta bóstw będzie zwalczana (włącznie z ich wyznawcami) jako groźna herezja obrażająca i ubliżająca owemu Bogu.

Ten jedyny Bóg wyłonił się z judaizmu i nazywał się wpierw Jestem, Który Jestem, a później (po epifanii na górze Synaj) Jahwe. Od tego czasu ten monoteizm rozrósł się „nieco”: na początku naszej ery spłodził on Syna przy pomocy Ducha Świętego z ziemską kobietą, która dała mu na imię Jezus. I to on na pierwszych soborach powszechnych stał się pełnoprawnym Bogiem – Jezusem Chrystusem. Jedną z osób Trójcy Świętej (wraz z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym). W VII w. n.e. doszedł jeszcze jeden „monoteizm” – islam z Allahem i jego prorokiem Mahometem. I chwilowo na tym stanęło (ale nie na długo).       

Kapłani od zawsze uważali, iż najlepiej potrafią wypełniać wolę swego Boga i przekazywać wiernym jego słowa skierowane do wyznawców. Dlatego każda z religii „monoteistycznych” doczekała się własnej świętej księgi, w której „z natchnienia bożego” zapisane jest przesłanie do ludzkości. I tak: Żydzi (czyli naród wybrany przez Boga Jahwe) mają Torę i Talmud złożony z Miszny i Gemary. Chrześcijanie (około setki odłamów w tym także katolicy), mają Biblię złożoną ze Starego i Nowego Testamentu (tyle, że różne przekłady). Muzułmanie zaś, czyli wyznawcy islamu i Allaha mają świętą księgę Koran i Hadisy (różne historie z życia proroka Mahometa). Tak to wygląda w bardzo dużym skrócie. (Oczywiście chrześcijanie i muzułmanie też są wybrani przez jedynego Boga, tylko jeszcze bardziej.)   

Przez kilkadziesiąt tysięcy lat, ludzie wzajemnie zabijali się w imieniu tychże „świętych ksiąg” i bogów w nich opisanych. Przelewali morze krwi w licznych religijnych wojnach, bitwach i pogromach. I nie było takiej krzywdy i takiego cierpienia, których nie wyrządziliby swoim bliźnim inaczej myślącym, lub w co innego wierzącym. Torturowali ich, palili na stosach, grabili ich majątki, skazywali na więzienie lub banicję, niewinne kobiety oskarżali o czary i konszachty z diabłem. A wszystko to ponoć z miłości do prawdy i do swego Boga.

                                                           ------ // ------

Czy tamta rzeczywistość już na stałe przeszła do lamusa historii i dzisiaj nie pozostało już po niej żadnych śladów? Wprost przeciwnie! Ta rzekomo „Droga Prawdy i Życia” od tak dawna była zakłamywana przez jej głosicieli, że nikt z wiernych nie podejrzewał nawet, na jakie manowce myślenia sprowadzili oni rozum ludzki. A osiągnęli to przy pomocą kłamstwa , oszustwa i przemocy czynionych w imię idei bogów/Boga. Kapłani i teolodzy z różnych czasów i religii, przez tysiąclecia stworzyli tak zagmatwane wizerunki bogów, że mało kto potrafi to dostrzec i zrozumieć na czym polega fałsz tychże koncepcji Boga.

Warto więc zadać sobie pytanie: dlaczego zawsze i wszędzie, odkąd tylko istnieje nasza cywilizacja pojawiali się i zazwyczaj świetnie prosperowali, ci nad wyraz wytrwali i bardzo przedsiębiorczy „oszuści w dobrej wierze”, uważający się za orędowników Słowa Bożego? No cóż, odpowiedź jest banalnie prosta i znana już od bardzo dawna: Mundus vult decipi, ergo decipiatur – „Świat chce być oszukiwany, więc niech go oszukują”, jak głosi stara łacińska maksyma. Nie tyle nawet świat, co ludzie chcą być oszukiwani w kwestii swej śmiertelności. Chcą wierzyć, iż dzięki religii, a wbrew prawom natury będą wiecznie żyli. Po śmierci oczywiście i po spełnieniu wielu wymogów w życiu doczesnym.

Jeśli jest prawdą, że tak się sprawy mają, to nie ma się co dziwić, że ta odwieczna działalność człowieka, cieszy się takim wielkim uznaniem i szacunkiem u prawie całej ludzkości, która zrobi wszystko, by jej „duchowi przewodnicy” mogli bez przeszkód wypełniać swą ważną misję i utwierdzać swych bliźnich w przekonaniu, że są ulubieńcami bogów, którzy w zamian za lojalność obdarzą ich pośmiertnie nieśmiertelnością. A co z tymi, którzy nie chcą być oszukiwani w tej kwestii? Dla nich wg tej idei nie ma ratunku, ani na tym świecie, ani w religijnych zaświatach. Bowiem Bóg ponoć przewidział dla nich piekło po śmierci, ale wcześniej jego wyznawcy urządzą im namiastkę piekła za życia.

Tym nie mniej i dla nich znajdzie się rada, by nie dać się oszukiwać za życia w kwestiach religijnych. Wystarczy stosować mądrą zasadę Leonarda da Vinci: „Kto ma dostęp do źródła, nie czerpie z kałuży”. Polega to na przekonaniu, że skoro Bóg jest absolutną doskonałością i zna wszystkie myśli zanim pojawiły się w naszych głowach, to znaczy, że ma z każdym z nas nieustający kontakt przez całe nasze życie. Należy zatem zrezygnować z usług wszelakich „sług bożych” (służących głównie swoim chorym ambicjom), „pomocników bożych” i różnych „zastępców Boga na Ziemi”, którzy w kontekście bożych atrybutów są całkowicie zbędni i do niczego nam nie potrzebni.

                                                           ------ // ------

Co tu jest bajką, a co prawdą? W każdej bajce tkwi ponoć ziarno prawdy, zatem i w tej nie mogło być inaczej. I gdyby tak chcieć policzyć, to owych „ziaren prawdy” znalazłoby się tutaj o wiele więcej, niż jedno. I nie trzeba nawet do ich rozdzielenia pomocy gołębi, które za Kopciuszka wykonały przez noc tę mozolną i niewdzięczną pracę. Wystarczy skorzystać z własnego rozumu i wiedzy religioznawczej, która bez pomocy czarodziejskiej różdżki potrafi oddzielić informacyjne wartościowe „ziarno od plew” i ujawnić prawdę. Tę prawdę, jaka podobno już z definicji powinna nas wyzwalać spod władzy kłamstwa i oszustwa.

A zatem, powinienem teraz zakończyć tę niby „bajkę” słowami: „I żyli długo i szczęśliwie”, by stało się zadość bajkowej tradycji. Ale to już jest zależne od tego, kto i jakie ma oczekiwania od życia: czy stać go, by poznać i zaakceptować prawdę o naszej rzeczywistości, czy też raczej woli żyć w „złotej klatce” religijnych iluzji, które chronią jego lękliwe ego przed niechcianą i bezlitosną prawdą, co do jego ograniczonej czasem egzystencji. Każdy musi sam sobie umieć odpowiedzieć: co jest dla niego ważniejsze? Znajomość prawdy w tej kwestii, czy komfort psychiczny w postaci poczucia pseudo-bezpieczeństwa? 

Grudzień 2019 r.                                ---- KONIEC----