Lekcje historii z dziesiątków lat pod rządami islamizmu

Rozdzielono kobiety i mężczyzn. Nastolatkom nie pozwalano na zajęcia uważane za nieszkodliwe przez większość świata. Każdy rodzaj przyjemnej aktywności społecznej był zakazany, włącznie ze słuchaniem muzyki, tańczeniem, piciem, randkami, uczestnictwem kobiet w mistrzostwach szachowych (chyba że w hidżabie) lub chodzeniem na mecz piłki nożnej czy inne zawody sportowe, jeśli brali w nich udział mężczyźni. Jeśli powodowało to uśmiech, jeśli dawało nadzieję, to prawdopodobnie było sprzeczne z prawem, jak to w co można się ubrać, z kim wolno rozmawiać, czego wolno słuchać i czy modlić się i pościć podczas ramadanu, czy nie. Nawet najbardziej osobiste i prywatne rzeczy stały się sprawami kontrolowanymi przez reżim.

Głównym celem tych restrykcji i intensywnej kontroli ludności, szczególnie młodzieży, było szerzenie islamistycznej agendy reżimu w kraju i za granicą. Te prawa egzekwowano przez okrutne i krwawe kary, takie jak publiczna chłosta wraz z groźbami jeszcze gorszych konsekwencji, włącznie z kamienowaniem, publicznym wieszaniem i amputacjami kończyn. Moje pokolenie wychowało się w atmosferze terroru. Podczas gdy reszta świata stawała się bardziej nowoczesna i rozwinięta, my musieliśmy zmagać się z przestrzeganiem islamskich praw i restrykcji, niemożliwych do przestrzegania.  

Na moje pokolenie w Iranie należy patrzeć jak na lekcję dla Zachodu. Niemal każdy rząd i wszystkie grupy społeczne nie doceniały władzy, jaką mogą dzierżyć islamiści. Nie zauważano znaków ostrzegawczych. Nikt nie wierzył, że może zostać narzucona tak olbrzymia zmiana. Wielu nie doceniało zbrodni, jakie ci islamiści byli gotowi popełnić, by utrzymać się u władzy, kiedy ją już zdobędą. Do dzisiaj dowodzą, że nie ma granic dla ich okrucieństwa i braku człowieczeństwa, jak przeprowadzanie masowych egzekucji, egzekucje dzieci i ciężarnych kobiet, kamienowanie, amputacje, publiczne wieszanie, chłosty, tortury i gwałty, aby tylko zachować władzę.

Wielu nie doceniało strategii gładkich słów, jakiej przez lata używali islamiści, by zdobyć władzę. Radykalna grupa ajatollaha Chomeiniego oszukała wielu Irańczyków i społeczność międzynarodową, która uwierzyła, że są to pokojowi i boży ludzie. Kiedy już zdobyli władzę, prawda wyszła na jaw; wtedy jednak było już za późno, by nie dopuścić do tego, co się działo.

Pokolenie mojego ojca żyło w środowisku, w którym islamistyczna partia duchownych przebiegle przedstawiała się jako partia nie mająca żadnych złych zamiarów, wspierająca ludzi i niezainteresowana władzą. Przed rewolucją wielu Irańczyków nie sądziło, że partia Chomeiniego popełni potworności, jakie popełnia teraz, ani że będą mieli tak niezaspokojony głód władzy.

Kraj sądził, że jest na gładkiej drodze do demokracji i nie spodziewał się powrotu epoki barbarzyństwa. Także ówczesny prezydent USA, Jimmy Carter, uważał Chomeiniego za religijnego świętego męża. Według niedawno odtajnionych dokumentów administracja Cartera nawet torowała Chomeiniemu drogę powrotu do Iranu. Wielu międzynarodowej klasy uczonych, takich jak Michelle Foucault, wysoko ceniło islamską rewolucję. Entuzjazm Foucault widać w jego artykułach w europejskich gazetach, napisanych tuż przed i po rewolucji.  

Islamiści przedstawiali siebie jako przywódców ludu, duchowych i pokojowych. Kiedy jednak zdobyli władzę, rozpętało się piekło. Gdy tylko mieli kraj w żelaznym uścisku, zmienili biegi, by stać się jednym z najbardziej brutalnych reżimów w historii. Ujawnili swoje prawdziwe oblicze, gdy byli przy władzy; a w tym momencie nie było sposobu na zawrócenie wydarzeń.  

Setki tysięcy ludzi stracono po prostu za wyrażenie opinii. Wielu zginęło także za przestępstwa, których nie popełnili. Islamskie prawo (szariat) rządzącej partii szyickiej narzucono wszystkim. Kobiety zmuszono do noszenia hidżabu i odebrano im prawa. Nie  mogły już wyjechać z kraju bez pozwolenia swoich mężów. Kobieta nie mogła pracować w żadnym zawodzie, na który nie zgadzał się jej mąż. Świadectwo kobiety w sądzie, zgodnie z szariatem, jest warte połowę świadectwa mężczyzny. Kobiety mają zakaz edukacji do pewnych zawodów i ich wykonywania (jak np. bycie sędzią). Kobiety mają zabroniony wstęp na stadiony sportowe i nie wolno im oglądać męskich sportów. Kobiety dziedziczą połowę mniej w spadku niż ich bracia lub męscy krewni.  

Wielu zaszokowało to, że ta partia polityczna, która mówiła o religii pokoju, robi takie rzeczy. Irańczycy jednak nie tylko nie poddali się tym nowym prawom: powstali w proteście. To powstanie karane było torturami, gwałtami i śmiercią. Z reżimem gotowym na unicestwienie każdego, kto ośmielił się sprzeciwiać, ludzie nie mieli innego wyboru jak poddać się. Codzienne życie każdego było teraz pod bacznym okiem islamistów.

W okresie czterech miesięcy powieszono około 30 tysięcy więźniów politycznych tylko za podejrzewanie ich o lojalność wobec grup oporu przeciwko teokracji, głównie PMOI – akcja przeprowadzona w 1988 roku, która została praktycznie zignorowana przez media.

To tylko kilka przykładów potworności dokonanych przez islamistów po przechwyceniu przez nich ongiś rozwijającego się i modernizującego kraju. Informacja o ich zbrodniach wypełniłaby kilka książek. Choć można sądzić, że to wszystko jest straszne, trzeba zrozumieć, że rzeczywistość jest dużo straszniejsza. Islamska Republika Iranu stała się, według Human Rights Watch, liderem świata w egzekucjach dzieci. Legalny wiek zamążpójścia został zredukowany do 9 lat. Kobiety muszą mieć zgodę rodziców na wyjście za mąż, a dziewczęta nie mogą sprzeciwić się decyzji swojego opiekuna o wydaniu ich za mąż.  

Może być trudno uwierzyć, że taka mordercza siła mogła tak łatwo i szybko zdobyć władzę. Ważne jest zrozumienie, że islamiści i ich wyznawcy pracowali w społeczeństwie przez dziesięciolecia, by oszukać ludzi i sięgnąć szczytu. Przejęcie władzy w Iranie było starannie zaplanowane i nikt tego nie widział. Nie wolno niedoceniać cierpliwości islamistów w ich dążeniu do przejęcia całkowitego panowania nad społeczeństwem.

Mimo czytania o tym wszystkim wielu nadal uważa, że nie jest możliwe, by coś podobnego zdarzyło się w ich kraju. Nie rozumieją, że Iran jest przykładem, jak udane może być tak bezwzględne przejęcie władzy.

Widząc te przebiegłe i wyrachowane strategie islamiści w innych krajach, włącznie z Zachodem, stosują te same techniki w drodze do przechwycenia władzy. Jest to cichy, delikatny proces do momentu, kiedy budzisz się bez praw, w kulturze strachu i bez obietnicy, że będziesz żyć w wolności lub choćby do następnego dnia.

Obecnie islamiści, których niemal wszyscy lekceważyli, są u władzy od niemal czterdziestu lat; rozszerzyli swoją ekspansjonistyczną ideologię na inne narody i zdobyli pierwszą nagrodę z bycia wiodącym na świecie sponsorem terroryzmu, jak też znaleźli się wśród czołowych katów świata.

To jest lekcja historii, na ignorowanie której kraje zachodnie i nie-islamistyczne nie mogą sobie pozwolić. To nie jest tylko historia; to jest o tym, co może stać się w każdym momencie i w każdym kraju. To jest o tym, co dzieje się właśnie teraz, przed naszymi nosami – w Azji Wschodniej, Kanadzie, Ameryce Południowej i Europie. Jedyną obroną jest zrozumienie tego i przeciwstawienie się temu od samych podstaw, zanim będzie to miało okazję uwieść waszych polityków. Kiedy politycy zaczynają troszczyć się bardziej o swoją popularność niż o przyszłość kraju, do kierowania którym wybieracie ich, jesteście sprzedani. Kiedy islamiści kontrolują urny wyborcze, będzie coraz więcej kontroli nad waszym życiem, niszcząc każdą przyszłość, jaką planowaliście, i zostawiając kraj, który kiedyś kochaliście, w ruinach.

History Lessons from Years Under Islamism

Gatestone Institute, 17 lutego 2018

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska