“Zapalające latawce i balony przylatują po południu i wieczorami, czasami w środku nocy”.
To wtedy wiatr przybiera na sile, wiejąc od morza w głąb lądu, i niesie ludności Izraela latające bomby zapalające.
Izraelski strażak Tal Goldstein stał w potwornym żarze i opowiadał nam o jeszcze potworniejszym żarze (wybrałam się na specjalny objazd, żeby zobaczyć wpływ ataków Hamasu na południowy Izrael): “Naszym koszmarnym snem jest to, że zapalający latawiec lub balon ląduje na dachu domu w środku nocy, kiedy wszyscy śpią. Rodzina może spalić się żywcem”.
Wielu z tych, którzy śledzą wiadomości o Izraelu, wie o bombardowaniu pociskami rakietowymi, które wysyłają Izraelczyków pędem do schronów. Jak wielu jednak naprawdę rozumie terroryzm pożarami?
Hamas, znajdujący się na liście organizacji terrorystycznych, otwarcie deklaruje, że jego celem jest zniszczenie Izraela.
Próbowali zaatakować Izrael z lądu i nie udało im się. Próbowali zaatakować Izrael spod ziemi, wydając miliony przeznaczone na pomoc dla ludności w Gazie, żeby zbudować tunele, które pozwolą komandosom Hamasu na wyskoczenie spod ziemi i zaskoczenie Izraelczyków (jedne tunele prowadziły do cywilnych osiedli, inne do instalacji wojskowych). To im się także nie udało.
Stosując swoją pomysłowość w dziedzinie niszczenia, Hamas wymyślił diaboliczne rozwiązania – bomby zapalające dostarczane przez latawce i balony. Zabawki dzieci perwersyjnie zamienione w broń wojny do ataków z powietrza. Tej broni nie trzeba importować z Iranu. Jest tania, łatwa do zdobycia i dla międzynarodowych mediów wygląda niewinne, wręcz romantycznie.
Wiele mediów publikowało romantyczne zdjęcia zamaskowanych Gazańczyków przygotowujących latawce. Kto zwraca uwagę na Izraelczyków ciepiących z powodu codziennych ataków ogniem?
Nie ma wzmianek o izraelskich farmerach, którzy w ogniu stracili rok pracy, roczny dochód.
Nie ma wzmianki o ekologicznej katastrofie spalonych rezerwatów przyrody. Małych zwierzętach zbyt powolnych lub zbyt młodych, by uciec od płomieni, spalonych żywcem.
Większe zwierzęta, jelenie, szakale, dziki, a także hieny, mogły uciec przed płomieniami, ale nie mają dokąd wrócić – ich źródła pokarmu zniknęły, ich kryjówki zniknęły. Ziemia odradza się po pożarze, ale to wtedy, kiedy pożar jest naturalny i jeden. To są powtarzające się pożary i ich zniszczenia sięgają głęboko w ziemię, paląc ziarna i eliminując je jako możliwe źródło odnowy.
Ochroną środowiska interesuje się wielu, ale jak się wydaje nie wtedy, kiedy chodzi o środowisko, w którym muszą żyć Izraelczycy. Standardowe emisje dwutlenku węgla są niczym w porównaniu do konieczności oddychania zatrutym powietrzem dzień za dniem…
Przeżyłam jeden dzień terrorystycznego pożaru. Niebo było pełne dymu, powietrze w domu, choć uszczelniliśmy wszystkie drzwi i okna, było gęste i trudno było oddychać. Dym przenikał nasze ubrania, smród wydawał się wbity w naszą skórę.
A to był tylko jeden dzień.
Czy możesz sobie wyobrazić życie w takiej rzeczywistości dzień za dniem, przez niekończące się miesiące?! Kiedy już sobie wyobrażasz, że będziesz miał znowu możliwość swobodnego oddychania, odkrywasz, że choć nie ma pożaru w twojej społeczności, pożary szaleją w sąsiednich społecznościach.
Ekspert od zanieczyszczeń powietrza mówił do nas o długotrwałych skutkach pożarów. W odróżnieniu od wdychania dymu z ogniska lub grilla, gdzie skutki są chwilowe, tutaj ludzie wdychają mikroskopijne cząstki, które są tak małe, że pozostają w płucach i ciało się ich nie pozbywa. Mają one rakotwórcze skutki, podobne do cząstek azbestu. Ponieważ nadal jesteśmy w środku pożarów, bez widoków na ich zakończenie, nie ma możliwości dokładnego przewidzenia wpływu tego rodzaju wojny na zdrowie populacji izraelskiej.
Tym, co wiem już teraz, jest, że moja przyjaciółka, która mieszka w Be’eri, blisko granicy z Gaza, mówi mi, że ma trudności z oddychaniem i musi cały czas używać inhalatora przeciwko astmie – czego nie musiała robić od lat. Nie trzeba mówić – ten rodzaj powietrza może mieć natychmiastowy i być może śmiertelny efekt dla astmatyków, małych dzieci i starych ludzi.
Zapalające bomby na latawcach nie brzmią jak prawdziwe zagrożenie. Balony brzmią jeszcze głupiej (szczególnie, kiedy balony są zrobione z napełnionych szpitalnym helem prezerwatyw), ale to nie jest zabawa.
Znaleziono latawce 40 kilometrów od Gazy. Tylko kilka dni temu balonową bombę zapalającą znaleziono w Beer Szewie (około 40 km od Gazy).
Pożary leśne zdarzają się w Izraelu, ale nie są tak częste jak w miejscach takich jak Australia lub Kalifornia. Nasze domy nie są budowane z drewna, pożary, które zdarzają się, na ogół powstają z powodu problemów z elektrycznością lub ogrzewaniem w zimie. Obecnie izraelscy strażacy walczą z płomieniami przez okrągłą dobę.
Śmieliśmy się, kiedy kilka lat temu straż pożarna w Izraelu zmieniła oryginalną, utylitarną, opisową nazwę ”Wygaszacze pożarów” na ”Wojownicy ognia”. Obecnie żadna inna nazwa nie mogłaby być właściwsza.
Tal opowiadał nam o swoich doświadczeniach walki z płomieniami. Należy do największego w okręgu oddziału straży pożarnej z Aszkelon. Większość pożarów udaje im się ugasić w 15 minut, ale z kilkoma musieli walczyć przez trzy dni. Dzięki wolontariuszom, którzy przybyli na pomoc z całego kraju, strażakom udało się zgasić większość pożarów.
Wszyscy strażacy ryzykują życiem, by chronić innych, ale izraelscy wojownicy ognia muszą walczyć z ogniem pod ogniem – ze snajperami strzelającymi do nich, a czasami ze spadającymi pociskami moździerzowymi. Nie mają ucieczki poza padnięciem na ziemię, zakryciem głowy i żywieniem nadziei, że pocisk moździerzowy ich nie zabije, a potem wstają i kontynuują walkę z płomieniami.
Heroizm nie przedstawia się jako heroizm. U prawdziwego bohatera nie ma niczego wyrachowanego ani goniącego za chwałą. Mężczyźni (a czasami także kobiety) tacy jak Tal po cichu wykonują swoją pracę, broniąc ludzi, ziemi, zwierzęta, próbując utrzymać powietrze tak czyste jak to możliwe – wykonując ciężką robotę, bo jeśli nie oni, to kto?
Fighting fire, under fire
Elder of Ziyon, 2 sierpnia 2018
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
