Congressional Research Service zmieniła historię palestyńskiego nacjonalizmu. Dwukrotnie.

W styczniu 2010 roku w dokumencie czytaliśmy:

Historycy odnotowali, że pojęcie palestyńskiej tożsamości narodowej jest stosunkowo niedawne i w znacznej mierze wyrosło z wyzwania, jakie stanowiła zwiększona imigracja żydowska do tego regionu w okresach osmańskiego i brytyjskiego panowania w pierwszej połowie XX wieku. Palestyńska tożsamość wyłoniła się w okresie Brytyjskiego Mandatu, zaczęła krystalizować się wraz z planem ONZ w 1947 roku o podziale kraju i wzmocniła się po zdobyciu przez Izrael Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy w 1967 roku.

Przypis do pierwszego zdania pochodzi z Palestinian Identity: The Construction of Modern National Consciousness Rashida Khalidiego. Palestyńska tożsamość była bardzo słaba przed 1967 rokiem i, według wszelkich danych, nie było poważnego pragnienia zbudowania palestyńskiego państwa. Palestyńczycy nawet nie mówili o sobie jako o Palestyńczykach przed latami 1960. (Karta OWP z 1964 roku konsekwentnie mówi o „ludzie Arabów palestyńskich”.) Z pewnością nie wyrosło to od dołu, ale jako reakcja na syjonizm – bardziej pragnienie powstrzymania żydowskiego państwa niż zbudowanie państwa palestyńskich Arabów. 

W 2012 roku ten akapit nadal się tam znajduje, ale dodano nową część, która mu zasadniczo zaprzecza:

Od początku XX wieku pragnienie założenia niepodległego państwa w historycznej Palestynie pozostaje dominującym palestyńskim celem narodowym.  

Jest to podwójnie fałszywe. 

Twierdziłbym, że celem Palestyńczyków nigdy nie było niepodległe państwo. Mieli okazję do zdobycia niepodległego państwa wiele razy, od planu komisji Peela aż do negocjacji, które porzucili w latach Obamy. Ich celem, który dawniej był jawny, a teraz jest wspominany tylko po arabsku, jest zniszczenie żydowskiego państwa. Jednak, nawet jeśli macie życzliwszy pogląd na palestyński nacjonalizm, praktycznie nie istniał on przed utworzeniem OWP w 1964 roku (a OWP chciała tylko terenów, na których był Izrael, a nie tych, które okupowała Jordania i Egipt) i nabrał rozpędu dopiero po 1967 roku, kiedy zblakł arabski cel pokonania Izraela siłą militarną. Nie było zainteresowania niepodległym państwem palestyńskim, kiedy Jordania anektowała zachodni brzeg rzeki Jordan, a Egipt panował w Gazie.   

Po drugie, zwrot "historyczna Palestyna" także jest fikcją. Historyczną Palestyną na każdej mapie sprzed 1922 roku jest ziemia pod panowaniem królestw Judy i Izraela w czasach biblijnych – a to obejmuje duże przestrzenie tego, co dzisiaj jest Jordanią, części Libanu i bardzo niewiele Negewu.

W listopadzie 2018 roku zniknął z raportu akapit, który mówił o tym, że palestyńska tożsamość narodowa jest niedawnym zjawiskiem i reakcją na syjonizm. Wszystko, co można zobaczyć teraz, to, że była ona dominująca w palestyńskich kręgach przez cały XX wiek, a to jest po prostu fałszem.  

Dziwne, bo wszystkie te raporty napisał ten sam człowiek: Jim Zanotti, Specjalista ds. Bliskiego Wschodu.

Wersja z 2007 roku, napisana przez kogoś innego, w ogóle nie wspomina historii palestyńskiego nacjonalizmu. Krótko wspomina arabski nacjonalizm: “W latach 1950. i 1960, kiedy wiatry arabskiego nacjonalizmu wiały w regionie, radykalni przywódcy arabscy w Egipcie i Palestynie nalegali na akcję zbrojną przeciwko Izraelowi”.

W ciągu jedenastu lat palestyński nacjonalizm przeszedł od nieistnienia do niedawnego zjawiska, a następnie do dominującej idei palestyńskiej od początku XX wieku.

Nie pojawiły się żadne nowe przypisy, by bronić tej nowej narracji. 

Czy to jest historia, czy polityczna poprawność?

Congressional Research Service changed the history of Palestinian nationalism. Twice.

Elder of Ziyon, 1 kwietnia 2021

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Elder of Ziyon
Amerykański bloger, którego blog pod tym tytułem jest znakomitym źródłem pozwalającym na śledzenie antysemityzmu w zachodnich mediach i w polityce.