St Paul Island, Część 4

Dwa gatunki nurzyków zwyczajnych gniazdują na St Paul Island. Nurzyk polarny (Uria lomvia) i Nurzyk podbielały (Uria aalga). Na St Paul więcej jest nurzyków polarnych niż nurzyków podbielałych i ogólnie mają one arktyczny zasięg, podczas gdy nurzyki podbielałe mają większy zasięg w strefie umiarkowanej. Zdjęcie pokazuje gęste skupisko nurzyków podbielałych z kilkoma nurzykami polarnymi w głębi fotografii (ptaki z wyraźnymi białymi paskami wzdłuż dziobu). Na zdjęciu wydaje się, że polarne mają ciemniejsze upierzenie niż podbielałe, które mają brązowawy odcień na piórach, szczególnie na głowie. Nurzyki podbielałe mają także niewyraźną obrączkę wokół oka, która rozciąga się poza oko. Na Atlantyku istnieje odrębna genetyczna odmiana nurzyków podbielałych, gdzie ta obrączka jest jaskrawo biała i bardzo widoczna.

Poniżej: Mała grupa nurzyków polarnych. Nurzyki jeszcze nie gniazdowały, ale kiedy robią to, składają jedno jajo na małej półce skalnej, takiej jak ta. Nurzyki podbielałe wolą szersze półki skalne.  

Podobnie jak z innymi alkami, o których pisałem wcześniej, tak jak maskonury, nurzyki mają małe skrzydła w stosunku do masy ciała i muszą latać szybko, żeby utrzymać wysokość. Lądowanie jest kłopotliwe, nie tylko dlatego, że ptaki muszą zwolnić do lądowania (co robią przez lot w górę i wykorzystywanie grawitacji jako hamulca) ale także dlatego, że często spotykają się z nieprzyjaznym przyjęciem. Proszę zauważyć podobne do sztyletów dzioby skierowane na nadlatującego nurzyka polarnego ze strony grupy na półce skalnej: wyraźnie dają komunikat: „nawet nie myśl o lądowaniu tutaj”.

Więcej fotografii nurzyków polarnych w locie. Proszę zauważyć, że kiedy podchodzą do lądowania rozstawiają swoje błoniaste stopy, przypuszczalnie, by uzyskać jakiś rodzaj stabilności. Sądzę, że górny ptak jest nurzykiem podbiaławym, a dolny z pewnością jest nurzykiem polarnym.

Nurzyki zwyczajne są słynne ze składania jajek w kształcie gruszki (spiczastych). Kiedy byłem dzieckiem, książki o ptakach miały ładną, adaptacyjną historię o tym, jak ten spiczasty koniec był adaptacyjny dla gniazdowania na skałach: chodziło o to, że spiczaste jaja toczyły się w ciaśniejszym kręgu niż jaja o innych kształtach, zmniejszając ryzyko stoczenia się z półki skalnej przy przypadkowym kopnięciu lub poruszeniu. Tę koncepcję zakwestionowano niedawno i zaproponowano parę nowych wyjaśnień. Moja ulubioną tezą jest, że kształt jest adaptacyjny dla pochyłych półek. Eksperymentalne badanie potwierdziło, że kształt jaja ma wpływ na jego stabilność na pochyłej półce. Autorami tego badania są Tim Birkhead, Jamie Thompson i Bob Montgomerie i opisane jest na blogu tutaj.

Jaja nurzyków zwyczajnych są także śliczne i niezwykle zróżnicowane w kolorach i wzorach. Badania pokazują, że potrafią one rozpoznawać własne jaja po kolorze i wzorze, a więc prawdopodobnie ta skrajna różnorodność ułatwia rozpoznawanie jaj ptakom, które gniazdują w gęstych koloniach. (NIE MOJE ZDJĘCIE, pożyczone z Internetu).

Dwa gatunki mew gniazdują na skałach: mewa rissa (Rissa tridactyle) i mewa krótkodzioba (Rissa brevirostris). Mewy rissa są powszechne w północnych częściach półkuli północnej, ale zasięg mew krótkodziobych ogranicza się do Morza Beringa. W rzeczywistości, 75% światowej populacji gniazduje na St George Island, wyspie tuż obok St Paul.

Poniżej: Mewy zbudowały gniazda z wodorostów, błota i trawy na niebezpiecznych półkach skalnych klifów. To są mewy rissa. Mewy krótkodziobe były dość rzadkie, ale widzieliśmy kilka gniazd wepchniętych nieco głębiej w szczeliny.

Poniżej: Wydaje się, że dla mew jest to jest szczyt sezonu budowania gniazd i mieliśmy zabawę obserwując je lecące w grupach do ulubionych miejsc na zbieranie mułu lub roślinności do gniazd. Ten teren był tak często odwiedzany przez tak wiele mew, że usunęły roślinność i górną warstwę gleby z dużego obszaru.

Poniżej: Mewa krótkodzioba leci z materiałem na gniazdo.  

Poniżej: Inna mewa krótkodzioba. Poza czerwonymi nogami i stopami ten gatunek różni się od swoich czarnonogich kuzynów ciemniejszymi skrzydłami i znacznie krótszym dziobem.

W wietrzne dni prądy powietrza blisko klifów mogą być paskudne. Mewy są mistrzami latania i dobrze radzą sobie z turbulencją, obracając się i wykonując piruety w miejscu, kiedy zbliżają się do swoich gniazd na ścianie skały. To jest mewa rissa, która zawraca niemal w miejscu. Często wydają się machać nogami podczas obrotów i piruetów – podejrzewam, że jest po temu aerodynamiczna przyczyna. 

Poniżej: Na koniec, słoń lis w salonie. Podobnie jak olej i woda, lisy i ptaki morskie nie mieszają się – kiedy na wyspach ptaków morskich obecne są lisy, rezultat może być dewastujący, szczególnie jeśli lisy nie są lokalne i zostały wprowadzone przez ludzi. Jednak lisy polarne (Vulpes lagopus) wydają się być tubylcze na wyspach Pribiłowa, ale nie Aleutach, łańcuchu wysp dalej na południe. Na St Paul jest dość dużo lisów polarnych, także w mieście, gdzie sfotografowałem tego osobnika.

Zdziwiło nas, jak dobrze lisy potrafią się wspinać. Obserwując ptaki morskie na klifie nagle zauważyliśmy lisa, który drzemał w pół drogi do szczytu. Ta zdolność wspinania się i ich nienasycony apetyt na ptasie jaja, pisklęta i dorosłe ptaki musi popychać dobór na  ptaki wybierające szczególnie bezpieczne półki skalne w porównaniu do ptaków na wyspach, na których nie ma lisów. Aleuty nie miały lisów do czasu, kiedy pod koniec XIX wieku wprowadzono je na ponad 400 wysp dla przemysłu futrzarskiego. Wyniki były dewastujące dla ptaków morskich i miały efekt kaskadowy dla wszystkich ekologicznych społeczności na wyspach.  

Nie na wszystkie wyspy sprowadzono lisy i porównanie wysp z lisami i bez nich pozwala na obserwację wpływu obecności lisów na ptaki morskie i ogólnie na ekologię wysp. Moi koledzy z University of California, Santa Cruz, Don Croll, Jim Estes i Eric Danner wykonali świetne badanie, które obejmowało całe Aleuty, z badaniem wysp z lisami i bez nich oraz zbieranie mnóstwa ekologicznych obserwacji. Wyspy z lisami miały niższe zagęszczenie kolonii ptaków morskich niż wyspy bez lisów (100 razy niższe zagęszczenie, kiedy są lisy). Te dwa typy wysp wyglądają również zupełnie inaczej, ponieważ składniki odżywcze, jakie ptaki transportują z morza na wyspę, wpływają na roślinność. Składniki odżywcze z morza (zdobycz ptaków) są przynoszone na wyspę i składowane jako naturalny nawóz w formie ptasiego guano. Ponieważ ptaki morskie często gniazdują w olbrzymich koloniach, ilość naturalnego nawozu przynoszonego na wyspy, może być olbrzymia i może w wielkim stopniu zmienić strukturę roślinności. Moi koledzy odkryli, że wyspy z lisami i z małą liczbą ptaków morskich miały zupełnie inną roślinność niż wyspy bez lisów, co było wynikiem różnic w transporcie składników odżywczych poprzez guano. Jest to dobry przykład silnego efektu „z góry do dołu”, jaki wywierają drapieżniki na całe ekologiczne społeczności.

St Paul Island Installment 4

Why Evolution Is True, 25 sierpnia 2019

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Bruce Lyon

Profesor biologii ewolucyjnej na University of California. Jego główny obszar badań to ekologiczne i ewolucyjne podstawy strategii reprodukcyjnych, społeczne zachowania zwierząt oraz reprodukcyjne pasożytnictwo, opieka rodzicielska i harce godowe.