Arab z nożem i mord na Żydzie. Ponad 100 lat wykrętów

Teraz mamy październik 2015 r. i Żydzi znowu są mordowani na ulicach izraelskich miast. Dzisiaj mówi się nam, że powodem, dla którego Arabowie mordują niewinnych Żydów, jest zagrożenie status quo na Wzgórzu Świątynnym. Jest to fałszywa plotka, której używano już wcześniej, ale przeprowadźmy doświadczenie historyczne i pociągnijmy tę logikę do jej oczywistego wniosku.

To nagranie jest z Gazy z października 2015 r. Dla tych, którzy tego nie widzieli, wezwania do mordowania, do ataków nożowniczych, odnośniki do religii są bardzo charakterystyczne.

Logika jest nieubłagania, jeśli usuniesz przyczynę to efekt powinien zniknąć. Cofnijmy się więc o rok.

Jest rok 2014. Status quo na Wzgórzu Świątynnym nie jest zagrożony. To jest atak 16-letniego terrorysty, który zaczął atakować nożem żydowskich klientów supermarketu Rami Levy w Miszor Adumim. *To wideo zawiera drastyczne sceny*.

Można przeczytać więcej o tym ataku tutaj. Przyczyną przemocy pod koniec 2014 r., podaną przez zachodnie media i polityków, było to, że konflikt w Gazie wcześniej owego roku stworzył uczucie desperacji i pragnienie zemsty. Jeśli to było przyczyną, cofnijmy się dalej.  

Jest październik 2000 r., konflikt z Gazą pod rządami Hamasu będzie dopiero za dziesięć lat, ale zbliża się druga intifada, Izraelczycy będą niebawem mordowani na ulicach Netanii, Afuli, Tel Awiwu, Jerozolimy, właściwie wszędzie, gdzie daje się ich dosięgnąć. Dwóch Izraelczyków, Wadim Nurzhitz i Jossi Avrahami, którzy przez przypadkiem wchodzą do Ramallah, zostają „aresztowani” przez policję Autonomii Palestyńskiej i zabrani na lokalny posterunek policji. Tam są „bici, kłuci nożami, mają wyłupione oczy i zostają rozszarpani  przez tłum Palestyńczyków.

Jest wrzesień 1999 r. i stopa Ariela Szarona jeszcze nie stanęła na Wzgórzu Świątynnym. Para z Hajfy, Szaron Steinmetz i Jehiel Finfeter, poszła na wycieczkę w okolice Megiddo, gdzie zostali zamordowani nożem przez Araba izraelskiego, Abdullaha Salaha Aghbariję. Według informacji Aghbariya najpierw zaatakował Finfetera (lat 25) nożem i wbił w niego nóż wielokrotnie na oczach jego narzeczonej, zanim uderzył ją kamieniem i dobił nożem. Chociaż terrorysta mówił, że zamordował tych dwoje, „bo byli Żydami”, media i politycy owych czasów nie chcieli o tym słyszeć. Mówili, że napięcia pod koniec 1999 r. nie były spowodowane zadeklarowaną przez terrorystę nienawiścią do Żydów, ale przez tarcia i stagnację procesu pokojowego. Jeśli to jest przyczyną, cofnijmy się jeszcze dalej.

Jest ostatni kwartał 1993 r. i stagnacji procesu pokojowego nie widać jeszcze na najdalszym horyzoncie. „Nadzieja” jest nowym słowem kluczowym, kiedy Izraelczycy i Palestyńczycy rozpoczynają misję wzajemnego uznania się, której wynikiem jest rozpoczęcie procesu pokojowego w Oslo. W ciągu kilku tygodni, 24 września 1993 r., Jigal Waknin został pierwszą z wielu ofiar tego procesu, kiedy zasztyletowano w sadzie w pobliżu przyczepy kempingowej, w której mieszkał. Hamas przyjął na siebie odpowiedzialność za ten atak.

Jest 21 marca 1989 r. i proces pokojowy w Oslo nie jest jeszcze nawet ziarenkiem w umyśle Jossi Beilina. Pierwsza intifada sięgnęła szczytu i Muhammad Zakut, arabski robotnik budowlany, zaczął losowo atakować nożem izraelskich cywilów w Tel Awiwie w żydowskie święto Purym. Jedna z ofiar, Kurt Moshe Schallinger, lat 73, został zabity, kiedy wysiadał z samochodu na ulicy pełnej dzieci w kostiumach purynowych.

Jest rok 1966. Cały Zachodni Brzeg i Gaza są w rękach arabskich i nie ma żadnej “okupacji”. Nie istnieje ani jedno osiedle. Taka sytuacja trwała już od 17 lat, a ponieważ większość ataków na Żydów w Izraelu przychodzi zza granicy, terroryści uzbrojeni są w karabiny i bomby a nie tylko w noże. Były masakry w autobusach, ataki na pociągi, archeologów, strzelania przez granicę i liczne ataki snajperów. Nóż nadal pojawiał się w atakach na samotnych pasterzy, w porwaniach, gwałtach i mordach na kobietach oraz rozmaitych pomniejszych atakach, których szczegółów z czasem zapomniano. Między 1949 r. a 1967 r., kiedy Izrael istniał wyłącznie za “Zieloną Linią”, w Izraelu zamordowano setki Żydów.

Zamiast wykorzystać istniejącą możliwość i ogłosić Państwo Palestyńskie na Zachodnim Brzegu w 1964 r., w Kairze stworzono OWP (Organizację Wyzwolenia Palestyny) z zamiarem zniszczenia Izraela. Przez cały czas trwania tej przemocy media i politycy zachodni winą za nią obarczali napięcia w regionie spowodowane sytuacją uchodźców z czasów wojny o niepodległość, która nastąpiła po narodzinach państwa Izrael. Jeśli to jest przyczyną, cofnijmy się dalej. 

Jest 2 grudnia 1947 r. Nie ma uchodźców, nie ma okupacji i Izrael jeszcze nie istnieje. Arabowie na tych terenach jeszcze nie nazywają siebie Palestyńczykami. Upłynęły 3 dni po głosowaniu w ONZ za podziałem i rozwiązaniem w postaci dwóch państw, które to rozwiązanie Arabowie całkowicie odrzucili. Arabowie rozpoczynają rozruchy w Jerozolimie, 8 Żydów zostaje zabitych. „New York Times” informuje, że bronią były noże.

Zabijanie zaczęło się jeszcze wcześniej zasadzką na autobusy koło Kfar Syrkin 30 listopada, a w kolejnych miesiącach następowała eskalacja, kiedy wojna domowa wybuchła w całym Brytyjskim Mandacie Palestyny. W ciągu kilku tygodni Arabowie zaczęli opuszczać region i do marca uciekło ich 100 tysięcy. W styczniu na arenę wkroczyły nieregularne armie arabskie, żeby zmieść Żydów z powierzchni ziemi, a sąsiadujące narody arabskie zadeklarowały otwarcie, że Izrael nigdy nie narodzi się. Nie daje się wyliczyć dokładnie strat żydowskich z każdego okresu konfliktu, który z wojny domowej miał zamienić się w wojnę regionalną, ale w sumie przez kolejne 18 miesięcy zginęło 6 tysięcy Żydów. Proporcjonalnie jest to więcej niż Wielka Brytania straciła podczas całej II wojny światowej. Według polityków i mediów zachodnich z owych czasów, wszystko to było „zrozumiałą” reakcją Arabów na rezolucję 181 i podział. Jeśli to jest przyczyną, cofnijmy się dalej.

Jest 19-20 kwietnia 1936 r. Nie ma podziału, nie ma Izraela, nie ma osiedli, nie ma okupacji i nie ma uchodźców. Nie ma jeszcze nawet pierwszych propozycji podziału przedstawionych przez komisję Peela. Ale jest „Krwawy Dzień w Jaffie” i pierwszy dzień „Wielkiego Powstania Arabskiego”. Pod koniec pierwszego tygodnia już 17 Żydów zostało zamordowanych.

Ta rewolta miała trwać 3 lata i doprowadziła do niemal całkowitego zakazu imigracji żydowskiej do brytyjskiej Palestyny. Brytyjczycy i media winę za morderstwa i przemoc składali na arabski sprzeciw wobec rosnącej imigracji żydowskiej, która była spowodowana przez uchodźców żydowskich uciekających z nazistowskich Niemiec. Jeśli to jest przyczyną, cofnijmy się jeszcze dalej.

Jest 19 sierpnia 1929 r. Nie ma podziału, nie ma Izraela, nie ma osiedli, nie ma okupacji i nie ma uchodźców. Adolf Hitler wyszedł z więzienia, ale jeszcze nie otrzymał powszechnego poparcia w wyborach. Syjonistyczna imigracja jest nadal wolno kapiącą Aliją 4, nie zaś szybko płynącą Aliją 5. Młody Żyd sefardyjski, Abraham Mizrachi został zadźgany przez Araba w pobliżu Mea Szearim. W kolejny piątek, 23 sierpnia, przy Ścianie Zachodniej odbyła się pełna przemocy demonstracja arabska i tego popołudnia zaczęła się masakra Żydów w Jerozolimie (zamordowano 17 Żydów). W kolejnych dniach przemoc rozlała się po całej Palestynie Brytyjskiej. Najgorsze wypadki były w Hebronie (ponad 65 zmasakrowanych) i w Safedzie (ponad 18 zmasakrowanych).

Masakry i zabijanie doprowadziły do Komisji Shawa, która analizowała powód napięć. Komisja stwierdziła, że przywódcy arabscy tworzyli i szerzyli propagandę obliczoną na wywołanie zamieszek. Szerzyli plotkę o przejęciu Wzgórza Świątynnego przez Żydów (brzmi znajomo). Komisja uznała, że leżącą u podstaw przyczyną była imigracja żydowska i zagrożenie, jakie zdaniem miejscowych Arabów stanowiła żydowska obecność w Palestynie. Nie różni się to od sytuacji, w której dzisiaj dzika tłuszcza rzuciłaby się na miasta w Europie lub USA, które mają dużą populację imigrantów, z zamiarem przeprowadzenia krwawej masakry niewinnych cywilów. Ale dla Brytyjczyków, polityków światowych i mediów było to wystarczające usprawiedliwienie do zabijania Żydów. Jeśli to jest przyczyną, cofnijmy się jeszcze dalej.

Jest rok 1920. Nie ma podziału, nie ma Izraela, nie ma osiedli, nie ma okupacji, jest niewielka imigracja i nie ma uchodźców. Nawet Mandat jeszcze się oficjalnie nie rozpoczął. Jeszcze nie było konferencji w San Remo, która miała zadecydować o losie Bliskiego Wschodu. Jesteśmy w Jerozolimie w czasie święta Neba Musa. Był to czas rozruchów, w których Arabowie mordowali Żydów w jeszcze jednej „zrozumiałej” masakrze w Jerozolimie. Noże znowu poszły w ruch.

Jest rok 1910. Opuściliśmy Brytyjską Palestynę, bo jeszcze nie istnieje. Nie było obietnicy niepodległości dla Arabów, nie było deklaracji Balfoura, nie było Mandatu, nie było Izraela, nie było osiedli, nie było okupacji i nie było uchodźców. Ariel Szaron jeszcze się nie urodził. Jesteśmy w Sziraz, żeby zobaczyć masakrę Żydów w 1910 r. wywołaną przez oszczerstwo o mordzie rytualnym (także były masakry w 1892 r. & 1897 r.) Dwunastu zabitych, kolejnych piętnastu poraniono nożami lub albo strzelono do nich, jeszcze wielu innych odniosło rany. Możemy przesuwać się wstecz, do czasów sprzed początków nowożytnego ruchu syjonistycznego, do sprawy w Damaszku i oszczerstwa krwi w 1840 r. I znajdziemy ówczesne “ataki tłumu na społeczności żydowskie na całym Bliskim Wschodzie”. Odkryjemy także, że Żydzi byli mordowani przez cały XIX wiek tylko za to, że byli Żydami w Aleppo (1850, 1875), w Damaszku (1840, 1848, 1890), w Bejrucie (1862, 1874), w Dajr al-Kamar (1847), w Jaffie (1876), w Jerozolimie (1847, 1870 i 1895), w Kairze(1844, 1890), w Mansura (1877), w Aleksandrii (1870, 1882) i w Damanhur (1871, 1873, 1877, 1891). Każde z tych wydarzeń miało miejsce przed pierwszym kongresem syjonistycznym, który odbył się w 1897 r.  

Przed podziałem, przed Izraelem, przed osiedlami, przed “okupacją”, przed uchodźcami, przed pójściem Szarona na Wzgórze Świątynne, przed “murem”, przed imigracją, przed Balfourem i nawet przed samym syjonizmem. Na początku był Arab z nożem i zamordował Żyda po prostu za to, że był Żydem. Absurdalna to logika, która próbuje obwiniać syjonizm o stworzenie przemocy wobec Żydów, kiedy syjonizm powstał tylko z powodu nieustającej przemocy wobec Żydów; zarówno w Europie, jak na Bliskim Wschodzie. Nie można stawiać wozu przed koniem. Wystarczy tych wykrętów.   

The Arab with the knife and the murder of the Jew

Beyond the Great Divide, 14 października 2015

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

David Collier

Autor blogu Beyond the great devide