To skorygowanie niezmiennej nauki Kościoła pociąga za sobą pewną zmianę definicji osoby ludzkiej i to zarówno w biologii, jak i w prawie. Zygota staje się osobą prawną, człowiekiem posiadającym duszę i przeznaczonym do zbawienia.
Strona prawna jest tu niebywale istotna, bo bez niej niezmienna nauka Kościoła ograniczałaby się zaledwie do kazań bez sankcji i skuteczności. Istotne było zatem pozyskanie polityków, którzy skorygowaną niezmienną naukę Kościoła pomogliby przetworzyć na prawo stanowione, tak iżby prawo stanowione było wykładnią skorygowanego prawa bożego. Chodzi oczywiście o zgodność z naturą, a natura to boży plan, który wraz z rozwojem medycyny aż nazbyt często był sabotowany już to przy pomocy środków prewencyjnych takich jak prezerwatywy, już to za pomocą udoskonalonych od czasu wyłączności technik zielarskich środków aborcyjnych.
Cała ta sprawa spowodowała filozoficzną zgryzotę Kościoła o los zygoty i gniew na grzeszników sabotujących boży plan. Nic dziwnego, że kiedy w tym samym roku (1925) ukazała się książka holenderskiego lekarza o radości w małżeńskim łożu bez tego, by każdy stosunek powodował lęk, że efektem będzie kolejna ciąża, zaś niemiecki autor opublikował traktat o radości ludobójstwa, watykańskie gremia uznały, że zagrożeniem ludzkości jest książka pod tytułem Małżeństwo doskonałe, zaś Mein Kampf to ciekawa lektura, która nikomu nie zaszkodzi.
Stanowisko Watykanu było zupełnie zrozumiałe, gdyż niemiecki autor w żaden sposób bożym planom nie zagrażał, zaś holenderski lekarz namawiał do niewybaczalnych zbrodni.
Echa tamtych wydarzeń towarzyszą nam nadal i Kościół zleca zabieganie o podporządkowanie prawa stanowionego swojej niezmiennej nauce organizacjom takim jak Ordo Iuris, Opus Dei, czy niezależnym politykom.
Założyciel Opus Dei, Josemaria Escrivá w roku, w którym ukazało się Małżeństwo doskonałe Theodora Hendrika Van de Velde oraz pierwszy tom Mein Kampf Adolfa Hitlera, rozpoczął pisanie swojej książki Droga, która miała się ukazać dopiero w roku 1934, by stać się podręcznikiem cichej (politycznej) pracy świeckich na rzecz Kościoła.
Niedawno jednodniową sensację wzbudził niezależny senator Jan Maria Jackowski, który, jak informował portal gazeta.pl, w odpowiedzi na stwierdzenie, że zakaz aborcji będzie oznaczał zmuszanie kobiet do rodzenia śmiertelnie chorych dzieci, odpowiedział: „Proszę mieć pretensje do natury, a nie do polityków.”
Nie rozumiem, dlaczego siedząca przy łóżku konającego dziecka kobieta ma mieć pretensje do natury, a nie do Pana Boga, ale Kościół bardzo lubi zasłaniać się naturą.
Istotnie, natura jest okrutna, natomiast Kościół jest miłością, a Pan Bóg to już w ogóle. To pytanie, do kogo matka siedząca przy łóżku konającego dziecka powinna mieć pretensje, jest samo w sobie frapujące. Zapewne ten świątobliwy człowiek sam nie siedział przy łóżku nie tylko swojego konającego dziecka, ale żadnego konającego dziecka.
Niezależny senator zajmował się w Sejmie celebrowaniem rocznicy fatimskich objawień, lobuje za całkowitym zakazem aborcji, ma cztery córki i zatrudnia je (bez wynagrodzenia) w swoim biurze poselskim, zaleca wszystkim czytanie Drogi założyciela Opus Dei.
Kościół niezmiennie naucza, że cierpienie uszlachetnia, więc matka siedząca przy łóżku swojego konającego dziecka, będzie się czuła szlachetniejsza, a senator myśląc o tych wszystkich przypadkach niepotrzebnych przedwczesnych śmierci będzie dumny, bo przyczynił się do uszlachetnienia polskiego narodu.
Na to, żeby tego typu łajdak kiedykolwiek cokolwiek zrozumiał, nie ma najmniejszych szans. Mogę senatora fatalistę zapewnić, że siedzący przy łóżku konającego dziecka rodzice myślą o różnych rzeczach, ale filozoficzne rozważania o naturze są tu na ostatnim miejscu. (Niestety wiem o tym dużo więcej niż chciałbym wiedzieć. Senatora fatalistę jako człowieka możemy tylko przekreślić.)
Znacznie istotniejszy jest problem, dlaczego pretensje musimy mieć do polityków, a nie do natury. Medycyna nigdy nie wygra wojny z naturą, Dla matki siedzącej przy łóżku konającego dziecka marną pociechą jest fakt, iż żyjemy w czasach, w których śmierć dziecka przestała być codziennością. Jest to jednak niesamowite zwycięstwo. Jest tak dlatego, że uporaliśmy się z głodem, że mamy leki na choroby, które dawniej zbierały obfite żniwo śmierci, że jest lepsza higiena, ale również dlatego, że dzieci nie muszą pojawiać się zgodnie jakimś zakichanym bożym planem, ale zgodnie z naszym własnym planem. Natura przestała rządzić. Na tysiące sposobów, dzięki nauce, możemy przeciwstawiać się okrucieństwu natury i bezwzględnemu dyktatowi natury. Tak, Charles Darwin miał rację – natura jest księgą diabła, a z jej szatańskimi sztuczkami nie walczymy przy pomocy egzorcyzmów, tylko korzystając z dobrodziejstw nauki. Różnica między katolicyzmem i protestantyzmem polegała między innymi na filozofii. Katolicyzm był zawsze podbudowany fatalizmem – filozofią wyrażaną hasłem „Bóg dał, Bóg wziął”, dopiero protestanci zaczęli mówić, że człowiek jest odpowiedzialny za życie swoje i swoich dzieci, że filozofia „Bóg dał, Bóg wziął” jest zbrodnicza. Katolicyzm kocha fatalizm, katolicyzm fatalizmem się tuczy. Kocha również ubogich i kocha cierpienie, o czym więcej może opowiedzieć Matka Teresa z Kalkuty.
Podobny gatunek religijnego fatalizmu widzimy dziś w islamie. Podobnie jak w katolicyzmie jest zakodowany w języku, słyszymy go w kazaniach mułłów i imamów.
Znakomity izraelski arabista Mordechai Kedar, w artykule o niemrawych reakcjach w Egipcie na niedawny masowy mord w meczecie na Synaju, o tym muzułmańskim fatalizmie pisze:
„Fatalizm to wiara w konieczność poddania się temu co nam z góry przeznaczone. Arabski termin Qada' Wa-Qadar opisuje inne zjawisko, które dziś dręczy Egipt. Jest to wiara, że cokolwiek się dzieje, zdeterminowane zostało w niebiosach i człowiek nie ma wpływu na boskie wyroki. Nie wolno przeciwstawiać się Opatrzności, zmieniać jej wyroków, czy kwestionować decyzji podjętych przez Wszechmogącego Boga, nawet jeśli oznacza to, że zostaniesz zamordowany przez własnych braci muzułmanów. Nie możemy pojąć boskiej logiki, człowiek nie jest świadom boskich decyzji, ani nie może pojąć jego decyzji. Dlatego też, jeśli muzułmanie są zmuszeni do życia w nieznośnych warunkach, te warunki są przeznaczeniem i nic na to nie można poradzić. Jest to więc źródło powszechnej obojętności na nieludzkie cierpienia milionów egipskich obywateli i jednym z powodów braku reakcji na koszmarny masowy mord jaki miał miejsce w ubiegły piątek.
To poddanie się losowi jest rezultatem islamskiego dyskursu o religii, który podkreśla podporządkowanie się Bogu i świętym pismom, Prorokowi i religii, szariatowi, który uwalnia od wszelkiej odpowiedzialności za swoje życie, wymazuje jednostkowy charakter, zmienia człowieka w istotę bez wolnej woli, bez własnych myśli i bez znaczenia.”
Brzmi znajomo? Taki fatalizm był podstawą chrześcijańskiego feudalizmu i gwarantował utrzymywanie w posłuchu 90 procent społeczeństwa, które pozbawione było praw ludzkich, gwarantował również zastój gospodarczy, brak innowacyjności, brak reform społecznych.
Ślady tego fatalizmu pozostały również w mentalności wielu ludzi, którzy porzucili katolicyzm, a dzisiejsi przykościelni bojownicy o wyższość praw boskich nad ludzkimi mają go na swoich sztandarach. Nie należy się dziwić senatorowi-fataliście, że kobietom, które chce zmusić do urodzenia dziecka nie mającego szans na życie, proponuje, żeby miały pretensje do natury (Opatrzności), a nie do niego.
Równo rok temu, w grudniu 2016 roku, po „czarnym proteście” kobiet, Jarosław Kaczyński mówił:
„…będziemy dążyli do tego, by nawet przypadki ciąż bardzo trudnych, kiedy dziecko jest skazane na śmierć, mocno zdeformowane, kończyły się jednak porodem, by to dziecko mogło być ochrzczone, pochowane, miało imię. Chcemy, by było to możliwe ze względu na realną pomoc, która będzie udzielana także ze środków publicznych. Oczywiście mowa tylko o tych przypadkach trudnych ciąż, gdy nie ma zagrożenia życia i zdrowia matki.
Będziemy rozwijać te wszystkie instytucje, takie jak m.in. hospicja prenatalne, które dzisiaj są społeczne, będziemy się starać, by kobieta, która znalazła się w takiej sytuacji, otrzymała bardzo poważną pomoc. To może dotyczyć także ciąż, które są wynikiem przestępstwa, ale oczywiście i tutaj przymusu zastosować nie można, można zastosować perswazję, i to delikatną, bez presji.”
Ruch „Dziewuchy dziewuchom”, to ruch wspaniałych kobiet, które chcą decydować o swoim życiu i o życiu swoich dzieci. Lwia część zaangażowanych w ten ruch kobiet, to kobiety wierzące, które nie godzą się jednak na fatalizm. Na swoich forach jak ognia unikają dyskusji o religii. Tak się jednak nie da, bowiem ci ludzie chcą wepchnąć społeczeństwu zbrodniczą wersję religii, której głównymi ofiarami będą kobiety, oni chcą tylko władzy, żeby móc narzucać innym swój fanatyzm.
