Fikcja uznawana za Prawdę (III)

„Na początku /../ służenie Bogu było pozbawione jakichkolwiek oznak kultu. /../ nie było ołtarzy i ofiar, nie przewidywano udziału kapłanów. /../ Ale u pogan i Żydów do form sprawowania obrządku należało też składanie ofiar przez kapłanów i w ten sposób również u chrześcijan daniny ofiarowane na rzecz wspólnego posiłku biednych, których podstawą był chleb i wino, zaczęły przybierać znaczenie ofiary składanej Bogu. /../ Narodziła się msza, ceremonia liturgiczna, która przeinaczyła oryginalne znaczenie komunii, zmieniając ją /../ w akt ofiary na rzecz istoty boskiej.

 

Aż do końca II w. kapłaństwo było powszechne /../ każdy mógł udzielać eucharystii. Wraz z umocnieniem się pasterskiej roli biskupa wszystkie oficjalne funkcje przeszły w jego ręce. Lecz już w III w. /../, biskup zmuszony był delegować na inne osoby odprawianie części liturgii, przede wszystkim chrztu i eucharystii. Tym sposobem została ustanowiona w Kościele hierarchia kapłańska. Wspólnota chrześcijańska została wtedy podzielona na dwie odrębne kategorie: kler i świeckich. Bardzo szybko rosnąca luka między tymi dwiema grupami okazała się już nie do wypełnienia”.

Otóż to, trafne spostrzeżenie! Tym bardziej, iż owa „rosnąca luka między tymi dwiema grupami”, która już wtedy „okazała się nie do wypełnienia”, do dnia dzisiejszego stała się wręcz przepaścią rozdzielającą owe „święte sługi Boże” od zwykłych grzeszników, którzy nie mogliby chyba żyć bez wydatnej „pomocy” wyznawanej przez siebie religii. Jednak z czasem (z pomocą bożą zapewne) to się zmieniło i tak np. w książce Tak wymyślono chrześcijaństwo Leo Zena, w rozdziale pt. „Początki Kościoła” możemy przeczytać m.in.:

„Sobór w Antiochii (341 r.) na próżno usiłował narzucić kontrolę nad działaniami administracyjnymi biskupów, którzy nadal korzystali z dóbr kościelnych w sposób absolutnie autonomiczny, przede wszystkim konsolidując /../ własną pozycję. Aby zwiększyć wpływy finansowe, poświęcali się w szczególności nawracaniu bogatych, /../ Napływ coraz to większych bogactw do rąk biskupów powodował /../ pojawienie się poważnych zjawisk upadku moralnego i religijnego. /../ Kościół przekształcił się w jaskinię podążających bez skrupułów za zyskiem /../ w rękach biskupów znajdowała się cała władza: gospodarcza, prawna, kapłańska /../. Co więcej, byli oni nieusuwalni ze stanowisk aż do śmierci i rządzili wspólnotami na wzór monarchów absolutnych”.

Jak widać z powyższych świadectw historii tejże religii, wyżsi hierarchowie w nowo utworzonej strukturze Kościoła, bardzo szybko „odnaleźli” swoje „prawdziwe powołanie” i swoją „prawdziwą misję ewangelizacyjną”, o czym najlepiej świadczy ich ochocze „poświęcanie się nawracaniu, szczególnie bogatych”. Niech ktoś powie, że biskupi (jak i cała hierarchia kościelna) nie byli świadomi „prawdziwej roli” swej religii i swego Kościoła w życiu ludzi. A dalej z każdym wiekiem było już tylko lepiej. Czy mogło być zresztą inaczej, skoro ta nowa religia prawie od początku obrała taką oto drogę rozwoju?: 

„Zwycięski Kościół /../ był zmuszony do wypracowania własnego kryterium prawdy, niezależnego od faktów historycznych /../, lecz wypływającego od władz kościelnych, za pośrednictwem biskupów. Tak więc pojawiła się prawda wiary, tworzona /../ przez hierarchię kościelną na drodze ciągłych i coraz bardziej skomplikowanych opracowań teologicznych. /../ Nową prawdę wiary mieli opracowywać wyłącznie biskupi /../ Bardzo szybko prawdy ogłoszone przez hierarchów zamieniły się w dogmaty, tzn. w prawdy objawione wprost przez Boga, absolutne i niepodlegające dyskusji”.

Zwróćmy uwagę na te sformułowania: „Zwycięski Kościół był zmuszony do wypracowania własnego kryterium prawdy niezależnego od faktów historycznych /../ Tak więc pojawiła się prawda wiary, tworzona przez hierarchię kościelną /../ prawdy głoszone przez hierarchów zamieniły się w dogmaty, tzn. prawdy objawione przez Boga, niepodlegające dyskusji”. Otóż to! Czy te słowa nie potwierdzają w najbardziej przekonujący sposób mojej tezy, że kapłani od dawien dawna są świadomi faktu, iż to oni są twórcami swych bogów i religii?!

Można więc śmiało uznać, iż od tego „momentu” dziejów ludzkości, ziemska droga Kościoła (choć ponoć jego królestwo jest nie z tego świata) została wyznaczona i przypieczętowana na wieki, włącznie z wszystkimi przyszłymi konsekwencjami dotyczącymi nie tylko wiernych tejże religii, ale także dla wielu następnych pokoleń rozwijającej się ludzkości. Przedstawiając dalsze losy tej religii, skorzystam teraz z książki pt. Książęta Kościoła Horsta Herrmanna, która m.in. zawiera takie oto fragmenty z historii owego Pawłowego Kościoła:

„Największe donacje znane z historii Kościoła były fałszerstwami. Fakt, że cesarz Konstantyn miał w IV w. „podarować” papieżowi Sylwestrowi I i jego następcom Rzym i cały świat Zachodu jest wierutną bzdurą. Wymyślili to sobie dużo później, w VIII wieku – i sfałszowali odpowiednie dokumenty – rzymscy arcypasterze /../ Szczególnie dotyczy to „Dekretaliów Pseudo-Izydora”, powstałego w połowie IX w. zbioru sfałszowanych listów kanonicznych arcypasterzy wczesnego Kościoła. /../ Fałszerstwo wyszło wprawdzie w XVI w. na jaw, ale /../ te zasady zapuściły korzenie w glebie Kościoła tak głęboko, /../ że odkryte oszustwa nie zachwiały systemem. /../

 

Oszustwa kościelne były dobrze zakamuflowane. /../ Służyły nie tylko do kantowania cesarza i królów. Używane były również z mistrzowską precyzją, by nie pozwolić zbytnio wyrosnąć świeckim konkurentom do władzy. /../ W oczach papieży „dar Konstantyna” miał takie znaczenie, że każdy z przyszłych cesarzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego narodu Niemieckiego musiał ów sfałszowany dokument potwierdzać. Nie odbywało się to /../ tak zupełnie bezkrwawo: kto wątpił w autentyczność dokumentu, był uznawany za „kacerza” i tępiony. Istnieje protokół z przesłuchania w Heidelbergu w 1425 r. Jana Dransdorfa. Wyrażał wątpliwości /../ i został spalony na stosie.

 

Jednakże na oszukańczych fundamentach arcypasterzom dobrze się żyło. /../ Ponieważ średniowieczne dokumenty długo uchodziły za „autentyczne”, zanim jednoznacznie udowodniono ich nierzetelność, hierarchowie z łatwością prowadzili swą grę. Fałszerstwa i antyfałszerstwa szły ze sobą o lepsze. A ponieważ starszy dokument zawsze poprzedza młodszy, możni Kościoła jak najwcześniej datowali wszystkie „środki dowodowe”, w których mieli te dowody czarno na białym. Niektóre zbiory średniowiecznych dokumentów w posiadaniu kościelnym są w dwu trzecich tyle wyrafinowanymi, co bezwartościowymi fałszerstwami. /../

 

Fenomen, który po ostatnie stulecie zwał się państwem kościelnym (słowo samo w sobie demaskuje istotę rzeczy) i który za swego absolutnego władcę miał rzymskiego papieża, został zlepiony kawałek po kawałku dzięki wojnom i fałszowaniu ksiąg wieczystych (tzw. „donacjom”) /../ Papiestwo, tak jak się ukształtowało historycznie (albo lepiej: tak, jak świadomie zostało ukształtowane), jest systemem totalitarnym i dlatego nie może zrezygnować ze sprawowania władzy. Jego pasterze nie umieją niczego innego, nawet gdyby chcieli: być politykami w mitrach, mającymi władzę, jest ich opatrznościowym zadaniem”.

Ciekawy jestem czy Paweł z Tarsu, który podjął się zadania wykreowania nowego Boga i stworzenia nowej religii, mającej być „genialnym synkretyzmem łączącym w sobie aspiracje świata żydowskiego i świata pogan”, mającej również „zaspokoić zbiorowe wyobrażenie o Zbawcy Wszechświata, które podzielał cały antyczny świat” – wyobrażał sobie przyszłość tej religii właśnie w taki sposób, jak to wynika z przytoczonych przeze mnie świadectw? Coś mi się wydaje, że akurat takiego obrotu sprawy nie przewidziałby w najczarniejszych wizjach i proroctwach. A przecież na razie przedstawiam jedynie materialny aspekt tej rzekomej „misji ewangelizacyjnej” jego Kościoła. Dalej czytamy:   

„Papieże byli – patrząc od strony ich ideologii i praktyki – największymi wichrzycielami w historii państw; zawsze dbali o wzmocnienie własnej pozycji kosztem innych i w tym celu popełniali mordy i zabójstwa, fałszerstwa i oszustwa. Książęta Kościoła nieustannie zgarniali krwawe pieniądze – tak zachłannie, że powstało porzekadło, iż najszybszym i najłatwiejszym sposobem osiągnięcia bogactwa jest palenie czarownic. /../ Konfiskata majątków, nakładanie kontrybucji, banicje, palenie na stosie: oto jedna strona działalności książąt Kościoła, a druga – dzisiejsza – to nie chcieć nic o tym wiedzieć. /../

 

Wśród biskupów nie słychać o powodach, dla których Kościół miałby zrezygnować z niesprawiedliwie zdobytych dóbr. /../ Przez całe biskupie życie uprawiali politykę siły; największy nacisk kładli na bogactwa materialne – łupili i obdzierali ze skóry tam, gdzie im się to wydawało konieczne /../ W tych i podobnych im metodach zdobywania i właściwego lokowania pieniędzy biskupi zawsze przodowali. Wywierali wpływ na całe epoki i deprawowali je. Do naszych czasów przekazano cytat papieża Leona X; mówi on prawdę i jest wyrokiem na system: „Ile korzyści przyniosła Nam i naszym ludziom bajeczka o Chrystusie, wiadomo”./../

 

Ani jeden dogmat nie obył się w Kościele bez /../ krwawej historii; każdy wymagał wiele ofiar /../ św. Cyryl /../ swą doktrynę Marii, Matki Bożej przeforsował przy pomocy obfitych łapówek /../ Przekupstwo, które wpędziło jego diecezję w ogromne długi, ale pomogło przebić się upragnionemu dogmatowi. Jest uznawany do dzisiaj, ale wierni modlący się do Matki Bożej nigdy nie dowiedzą się jakim uświęconym kunsztom łapówkarskim Maria zawdzięcza swój tytuł. /../ Papież Leon XIII: „Kochamy wszystkie formy państwa, jak długo dostrzegane są nasze interesy. /../ 

 

By stworzyć nowy rynek, Sykstus IV ogłosił w 1476 r., że działanie odpustów rozciąga się nie tylko na żyjących, ale i na biedne dusze czyśćcowe. /../ Rachunek był prosty: im więcej uzyskano odpustów, tym szybciej nieszczęsne dusze rodziców, rodzeństwa i dziadków dostawały się do nieba /../ A że nowe rozporządzenie stawiało w uprzywilejowanej pozycji bardziej zamożnych, to była już inna sprawa. /../ Duchowni dostojnicy potrzebowali pieniędzy, a na niczym nie dawało się tak łatwo zarobić, niż na „łasce”. /../ Kardynałowie mieszkali w pałacach z setkami służby /../.

 

Zatrważające, jak książęta Kościoła ustanawiali swe  „święte urzędy” i jak się do nich pchali, jakie metody stosowali: fałszerstwo i kłamstwo, mord i zabójstwo /../ Bowiem tradycje świętych urzędów nie różnią się niczym od najgorszych, jakie pamięta ludzkość /../ Ideologia książąt Kościoła stworzyła sobie najwyższą instancję, która miała legitymizować biskupie i papieskie kłamstwa, oszustwa i morderstwa, a co za tym idzie – uprawomocniać je: ponad wszystkim zawsze stał Duch Święty”.

Tak „zbawiał” ludzkość Kościół Pawłowy uważający się za Jezusowy. Czy te świadectwa historii nie przemawiają najlepiej za tezą, że prawdziwymi twórcami wszelkich religii i ich bogów są kapłani, doskonale zdający sobie sprawę z tego faktu? Jak można by inaczej wytłumaczyć daleko idącą rozbieżność w ich koncepcji „ewangelizacyjnej” (którą można by oddać w stwierdzeniu papieża Grzegorza XVI: „Nie liczy się religia, tylko liczy się polityka. Nie ważna jest sprawiedliwość, tylko ziemski interes Kościoła”), a np. koncepcją Jezusa Chrystusa, który zupełnie inaczej widział ten problem? Porównajmy więc jego nauczanie z Ewangelii, z którym zwracał się do swych uczniów lub innych słuchaczy:

„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie /../ bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i twoje serce /../ Nikt nie może dwom panom służyć /../ nie możecie służyć Bogu i Mamonie. Dlatego powiadam wam: nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to co macie jeść i pić /../ czym się macie przyodziać /../ bo o to wszystko poganie zabiegają” (Mt 6,19,25,32).

 

„A oto podszedł do Niego pewien człowiek i zapytał: „Nauczycielu, co dobrego mam uczynić, aby otrzymać życie wieczne?” /../ Jezus mu odpowiedział: „Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj co posiadasz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź ze mną!” (Mt 19,16-22). „Zaprawdę powiadam wam: bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego. Jeszcze raz powiadam wam: łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego” (Mt 19,23,24).

 

„A ci, którzy chcą się bogacić, wpadają w pokusę i zasadzkę, oraz liczne nierozumne i szkodliwe pożądania. One to pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie. Albowiem korzeniami wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy” (1 Tym 6,9,10). „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota, ani srebra, ani miedzi do swych trzosów” (Mt 10,8,9). „...tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego co posiada, nie może być moim uczniem” (Łk 14,33, wg Biblii Tysiąclecia).

Im lepiej poznaje się pełną przemocy i obłudy historię Kościoła rzymskokatolickiego, tym bardziej niewiarygodne wydaje się założenie, iż to właśnie Jezus Chrystus przedstawiony w Ewangeliach jest rzekomym założycielem tego Kościoła i to on wraz z Duchem Świętym sprawuje ponoć nieustającą opiekę nad tymże Kościołem. Skąd się zatem bierze ta ogromna przepaść pomiędzy jego naukami z Ewangelii, a historyczną działalnością Kościoła, który nieustannie na niego się powołuje i w jego imieniu czyni te wszystkie niegodziwości i potworności, o jakich jeszcze będzie mowa w następnej części? Oto jest pytanie…

Marzec 2020 r.                                   ------ cdn.------